/Alec p.o.v/

Met een frons op mijn voorhoofd en met een bezorgde uitdrukking in mijn ogen kijk ik naar Snow die in het ziekenhuisbed ligt. Ze heeft nu al twee weken lang geen teken van leven vertoond, alleen haar hart klopt nog heel zachtjes volgens de apparatuur. Ik was radeloos geweest toen ze in elkaar stortte die dag, de dag dat zij het duister voorgoed uit mij wist te verbannen en ook de dag waarop er nog zoveel meer is gebeurd. Er was een grote opstand uitgebroken in de stad, de rebellen hadden zich al die tijd schuilgehouden met een plan, een plan dat eerst gedoemd was om te mislukken, maar door Snow's opoffering kregen ze er nog een sterke bondgenoot bij, mij. Natuurlijk hadden ze me eerst willen doden toen ze me aan zagen komen lopen met Snow in mijn armen, ze riepen al dat ik haar vermoord had, maar voordat ze me iets aan konden doen kwamen Jace en Lana tussen beiden. Ze beschermden me, ookal wisten ze niet wie van de twee groepen gelijk had, maar toen Lana eenmaal doorhad wat er aan de hand was heeft ze ons snel meegenomen naar één van haar vele schuilplaatsen, daar hebben we haar op een bed gelegd en Jace bij haar achtergelaten. Hij stond erop, hij zou zijn enigste familie niet in de steek laten. Ergens wist ik wel dat hij bij haar wilde blijven omdat hij bang was om haar ook te verliezen aan de eeuwige strijd tegen het kwaad. Ik en Lana zijn echter wel weggegaan, we hadden een missie die voltooid moest worden. Dit zou de dag zijn dat we het duister, oftewel mijn vader, zouden verslaan. In de binnenstad werden er bloederige gevechten uitgevochten, maar de rebellen hadden de overhand. Ze waren beter voorbereid en de wachters werden verrast door de aanval. Zo hebben ik en Lana het koninklijk paleis kunnen bereiken zonder gezien te worden. We hadden elkaar even aangekeken voordat we het paleis binnenstapten en bekogeld werden met scherpe pijlen en dolken, maar dat hield ons niet tegen. Terwijl ik een krachtveld op had geworpen wist Lana alle wachters bewusteloos te slaan met een stuk hout dat ze had gevonden. Stiekem had ik moeten lachen om het tafereel. Toen kwam pas de echte strijd, een strijd die ik zou vechten voor Snow, zodat er vrede zou heersen als ze ooit weer wakker zou worden. Ik zou mijn vader moeten doden. "Je kunt het, geloof in jezelf, ik bescherm je," had Lana nog gezegd voordat we richting de troonzaal vertrokken. En zoals je zou verwachten troffen we daar inderdaad mijn vader aan, maar niet bepaald op een manier die je levend kan noemen. Zijn lichaam lag op de grond en een glazen flesje met een zwarte vloeistof lag naast zijn hoofd. Een toverdrank, een vergif, geen van ons wist wat het kon zijn. Maar zodra Lana hem aan wilde raken werd haar hand gebrand door een krachtige beschermingsspreuk, hij had de opstand aan zien komen, de goden hadden het aan hem laten zien in zijn dromen. Ik had luid gevloekt en Lana had me geprobeerd te kalmeren, iets dat haar uiteindelijk ook lukte. Daarna moesten we bedenken wat we met zijn lichaam gingen doen en het enigste dat we konden bedenken was om hem op te sluiten in een grafkist, zodat hij opgesloten zou zijn mocht hij ooit weer herrijzen. Zo gezegd, zo gedaan, met wat telekinese wisten we hem in een kist te leggen zonder onze handen verder te branden. Daarna hebben we hem opgeborgen in de diepste kelders van het paleis en zo kwam het er uiteindelijk toe dat ons land geen koning meer had. In de dagen daarna heerste er nog wat chaos omdat niemand precies wist wat ze moesten doen, hier kwam echter een einde aan toen de rebellen voorstelden om een democratie te beginnen, het volk zou mogen kiezen welke vijf personen het land mochten besturen. En zo is het gekomen dat er nu een Raad van Vijf bestaat. Jace, Jax, Lana, Caden een mens en ik. De anderen hebben mijn taak echter tijdelijk op zich genomen omdat ik bij Snow wilde zijn, ik moest haar steunen en dat is ook precies wat ik de afgelopen twee weken heb gedaan. Geen moment heb ik haar verlaten. Maar nog steeds is ze niet ontwaakt. We hebben haar naar het ziekenhuis gebracht omdat ze hier veiliger is. De doktoren zijn de enigsten die haar in leven kunnen houden. "Word alsjeblieft snel weer wakker, ik mis je," fluister ik zachtjes tegen haar terwijl ik mijn vingers door haar zachte, sneeuwwitte haren haal. "Je mag niet opgeven, nog niet, we hebben je nodig,". "Het volk wilt een koningin, ze willen jou als koningin, een koningin die de vrede zal bewaken,". "Waarom was je ook zo koppig?". Zwijgend kijk ik naar haar vredige gezicht. Ze zal nooit meer zulke krachtige magie kunnen gebruiken als ze bij mij heeft gedaan, dat wordt echt haar dood, maar ik zal er ook voor zorgen dat ze dat nooit hoeft te doen. Ik zal haar deze keer echt beschermen. Mijn prinses.