/Jax p.o.v/

Ik sluit mijn ogen en ik ren op de vlammen af waarna ik er zo goed mogelijk overheen spring, ik loop ondertussen een paar lelijke brandwonden en mijn shirt staat in brand dus dat trek ik ook meteen uit als ik weer buiten ben. Ergens had ik me erop voorbereid dat er nog wachters zouden zijn maar die zijn verdwenen in de duisternis van de nacht, waarschijnlijk omdat ze dachten dat Snow en ik toch nooit meer levend uit de ruïne zouden komen en bijna hadden ze gelijk gehad ook. Het is echter de frisse en koele avondwind die me doet beseffen dat we het hebben gered, dat we het hebben overleefd. Ik heb het vuur overleefd. Voor nu moet ik eerst een veilige verblijfsplaats voor ons vinden, ze mogen Snow nooit in handen krijgen en ik heb wel zo'n idee waar we heen kunnen al doe ik het liever niet. We kunnen naar het huis van mijn vader Meliorn gaan, je weet bij hem echter nooit aan wie hij loyaal is op dat moment, de ene keer is het aan de duistere Heer, de andere keer is het aan ons. Het is maar net waar hij de meeste kans maakt om te overleven. Oja, denk trouwens niet dat hij eruitziet als een oude man, hij was 23 toen hij mij kreeg en nu is hij 40, maar hij lijkt nog net zo jong te zijn als hij vroeger was, het zit in onze genen. Ik, ik was echter een ongelukje geweest, ontstaan toen hij het bed had gedeeld met een prostituee (?) uit woede omdat zijn verloofde met een ander ging. Dus je zou kunnen zeggen dat ik een bastaard ben en dat heeft zo zijn voor en nadelen maar nu genoeg over mij, we moeten naar dat huis toe. Het ligt aan de uiterste randen van de stad, pal naast de ingang naar het bos die hij overigens in de gaten houdt, bovendien geeft hij soms verboden feesten in dat huis en dan is wat privacy wel fijn. "Houd vol Snow," fluister ik terwijl ik haar wat beter in mijn armen neem. De rook is haar even te veel geworden. Wanneer ik in de verte weer stemmen hoor naderen zet ik het op een lopen, zo ver is het niet, vooral niet als je mijn kracht en snelheid hebt en zo komen we binnen tien minuten aan bij het huis van mijn vader. Aan het gelach en gestommel te horen is er weer een feestaan de gang. Daarom klop ik maar op de deur en wacht ik tot iemand open doet en laat het nou net mij vader zelf zijn. "Jax, wat doe je hier?" hoor ik hem vragen terwijl hij ons in zich opneemt, zodra hij Snow ziet zie ik zijn blik veranderen. "I..is dat Lucy?" vraagt hij met een haast breekbare stem waarna ik mijn hoofd schud "nee sorry pap, dit is Lucy haar dochter, Snow," antwoord ik oprecht op zijn vraag. Nog steeds zie ik hem met een bepaalde genegenheid naar haar kijken waardoor ik weet dat hij zielsveel om Lucy gaf. "We hebben een schuilplek nodig, ze zitten achter haar aan pap," fluister ik terwijl ik hem recht in zijn ogen aankijk. "Je weet toch dat ik geen nee kan zeggen zoon, ik heb ooit de belofte gemaakt aan Lucy dat ik haar dochter zou beschermen en dat zal ik ook doen, het is ongelooflijk hoeveel ze op haar lijkt," zegt hij terwijl hij de deur verder opent en ons naar binnen laat, "Volg de trap naar boven, ga dan rechts en de laatste deur die je daar vindt is jullie kamer, ik zal jullie straks wat te eten brengen,". Ik knik maar en begin de trap op te lopen, het is een hele tijd geleden sinds ik in dit huis ben geweest, zeker vier jaar. Zodra ik de deur van de kamer open herken ik het, dit was mijn oude kamer vroeger. Er staan een hemelbed, dure meubels en nog veel meer, allemaal onnodig als je het mij vraagt maar mijn vader blijft nou eenmaal een koning. Zachtjes leg ik Snow neer op het bed en ik ga naast haar zitten "hier ben je veilig," fluister ik terwijl ik naar de wonden op haar huid kijk, ik weet er maar één medicijn voor en dat is wat van mijn bloed. Daarom bijt ik voorzichtig in mijn pols en laat ik wat van mijn bloed op haar lippen en haar mond druppelen, dat zou genoeg moeten zijn om haar te genezen. Mijn brandwonden blijven voorlopig nog wel die kan ik niet helen, vuur is een zwakke plek van onze soort. Ik kijk meteen op als ik Snow naast me hoor hoesten en even later opent ze haar ogen. Bang zie ik haar om zich heen kijken, ze weet natuurlijk niet waar ze is. "Heey, rustig Snow, het is veilig hier, ik heb je hier gebracht," zeg ik terwijl ik naar haar kijk, ze lijkt iets te ontspannen. "W..we hebben het gered," zegt ze ongelovig, dan valt haar blik op mijn wonden en meteen gaat ze overeind zitten. "Jax, je armen," fluistert ze terwijl ze haar handen op de wonden legt, "mag ik?" Vraagt ze onzeker. Lichtjes glimlachend knik ik en even later zie ik hoe haar handen oplichten in een felle blauwwitte kleur, ik voel hoe mijn wonden zich langzaam sluiten en verdwijnen, ze wordt steeds beter in dat helen van haar. "Dankje," zeg ik alleen maar aangezien ik niet weet wat ik nog meer kan zeggen en zo zitten we stil op het bed totdat geklop de stilte verstoort.