/Snow p.o.v/

Met een lichtelijk snel bonzend hart zet ik de eerste stap over de drempel van het enorme huis. Eenmaal binnen kijk ik werkelijk waar mijn ogen uit, glinsterende kroonluchters sieren het plafond als stralende steren, en aan de muren hangen de meest mooie schilderijen en kleden. Het lijkt zelfs of de randen van elk schilderij zijn afgewerkt met een laagje goud. "Wow," breng ik sprakeloos uit terwijl ik alles om me heen goed in me opneem, ben ik soms terecht gekomen in een sprookje. Ik word uit mijn gedachten gehaald als Klaus met zijn hand voor mijn ogen zwaait, "Joehoe, aarde aan Snow," zegt hij waarna hij moet grinniken om de manier waarop ik hem aankijk, alsof hij me zojuist heeft gewekt uit mijn schoonheidsslaapje. "Lach niet," mompel ik tegen hem terwijl ik hem een zachte duw tegen zijn schouder geef. Maar hij begint juist harder te lachen. Even blaas ik mijn wangen op uit frustratie, maar dan word ik bij mijn pols vastgepakt en bij Klaus weggetrokken. Met een waarschuwende blik zie ik hoe Alec naar Klaus kijkt, en mokkend loopt hij weg. "Ook nooit in voor een grapje," mompelt hij terwijl hij één van de vele trappen oploopt en uit het zicht verdwijnt. "Sorry voor Klaus, hij weet niet hoe hij zich hoort te gedragen, hij zorgt altijd voor problemen," hoor ik Alec zeggen terwijl hij verder de kamer inloopt. Zo te zien is het een soort van woonkamer, want er staan twee enorme banken, een tafel en een tv. "Je kunt voorlopig hier verblijven, beschouw dit als je eigen huis,". Met een dankbaar glimlachje knik ik. "Jason zal je de weg naar je kamer wijzen, er zullen ook schone kleren voor je liggen, we eten om zeven uur," eindigt hij ons gesprek. Daarna wijst hij naar een wat oudere man die bij de uitgang van de kamer staat waar ik net doorheen ben gelopen. "Dankje!" zeg ik nog waarna ik naar Jason toeloop. Ze hebben hier zelfs een butler, wie zijn ze wel niet. "U moet vrouwe Snow zijn, de jongens hadden het boven al over u," begint Jason terwijl we elkaar de hand schudden. "Ze logen zeker niet over uw verschijning," mompelt hij mysterieus, "volgt u mij,". En bij die woorden loop ik als een mak schaapje achter hem aan de trap op. Ik heb zo het gevoel dat deze jongens belangrijker zijn dan dat ze zich voordoen. Maar ik zal ze er niet naar vragen, ik mag al van geluk spreken dat ik hier tijdelijk mag verblijven, dat ze me hebben gevonden in het grote bos. Na een stukje gelopen te hebben door allerlei gangen stopt Jason voor een deur die hij voor me opent. "Dit is uw vertrek vanaf nu, uw kleding ligt klaar op het bed, en achter de deur links ligt de badkamer waar u zich op kunt frissen wanneer u wilt,", na die woorden draait hij zich om en loopt hij de kamer uit, de deur achter zich sluitend. Met een sprintje ren ik naar het enorme hemelbed toe en ik laat me er met een plof op neervallen. Hij is zo zacht als een wolkje, zo zacht dat je er gewoon haast niet meer vanaf wilt komen. Dan vallen mijn ogen op iets dat aan het uiteinde van het bed ligt. Meteen ga ik weer overeind staan en ik loop er naartoe. Met een verwonderde blik kijk ik naar de magisch mooie jurk en schoenen die er liggen. Wie heeft dit nou weer voor mij klaargelegd?. De jurk is lichtblauw, met geborduurde bloemetjes op het lijfje. Voorzichtig maar snel kleed ik me om en ik kam mijn haar met een borstel die bij de spiegel ligt waarna ik het weer in een lange vlecht doe. Mijn zwaard verberg ik goed in een hoekje onder het bed, je weet maar nooit. Daarna kijk ik op de klok die op mijn nachtkastje staat, het is bijna zeven uur, dus ik moet maken dat ik de keuken weet te vinden. De deur van mijn kamer kraakt heel lichtjes als ik hem opendoe en de gang oploop. Oké, welke kant moeten we op Snow, waar kwamen we vandaan, vraag ik mezelf af. Ik kies er maar voor om een gang in te lopen en te hopen dat het de goede is. Al snel krijg ik spijt van mijn keuze omdat ik op een andere gang uitkom waar ik nog nooit ben geweest. Hopeloos kijk ik om me heen en ik schrik op als ik een stem achter me hoor, "Kan ik je helpen Snow, kun je de weg niet vinden? ik wijs hem je met plezier," hoor ik James zeggen. Opgelucht slaak ik een zuchtje, "eehm, zoiets ja. En ik volg je graag James," antwoord ik op zijn aanbod. Dan valt het me op dat hij een boek in zijn handen heeft, "houd je ook van lezen?" vraag ik enthousiast. Verrast kijkt hij me aan en knikt dan, "ja, ik ben gek op boeken, eigenlijk op alle genres, maar ik ben gek op Romeo en Juliet," zegt hij. Glimlachend kijk ik hem aan, "Ik ben ook gek op Romeo en Juliet, maar ik houd ook van fantasy," geef ik toe. Deze keer is het James die bij glimlachend aankijkt, "dan is er eindelijk iemand in dit huis die mijn passie snapt," zegt hij blij. "Als je wilt kun je een keer langskomen bij mijn kamer, ik heb er duizenden boeken staan, misschien zit er wel iets bij dat je graag wilt lezen,". "Dat lijkt me geweldig," antwoord ik. "Kijk uit, hier moeten we de trap af," hoor ik zijn stem zeggen. Net te laat want ik struikel naar voren en slaak een gilletje omdat ik te veel in gedachten zat. Net voordat ik de grond raak word ik opgevangen door een paar sterke armen en ik word de lucht in getild. "Ik zie kijk uit," fluistert James zacht in mijn oor. Even kijk ik hem verbaasd aan, hoe kon hij zo snel reageren. Maar dan kijk ik opgelucht, "d..dankje," stamel ik. Voorzichtig zet hij me weer neer op de trap en deze keer bied hij zijn arm aan om op te steunen, deze neem ik ook meteen aan. Samen lopen we naar beneden en even later komen we aan bij een soort van kleine eetzaal. Het wordt meteen stil als ik naar binnen loop. Ik zie Klaus en Bruce even tegen elkaars arm aan porren waarna ze me weer met bewonderende ogen aankijken. Alec is diegene die de stilte verbreekt, "het eten is klaar!" roept hij, maar als hij mij ziet is hij even stil en lijkt hij niet te weten wat hij moet zeggen. "J..je eehm, die jurk staat je goed," zegt hij met een kuchje waarna hij weer naar denk ik de keuken loopt. "Bravo, je bent de eerste die Alec ooit van zijn doen hebt gebracht, dat is nog nooit een meisje gelukt," mompelt James naast me, en ik voel mijn wangen meteen rood kleuren. "Ga maar zitten, het eten komt eraan en het is het lekkerste dat je ooit zult proeven," zegt hij terwijl hij de stoel voor me aanschuift als ik ga zitten. Iedereen heft hun glas met rode wijn, "Proost, op deze mooie avond!".