/Alec p.o.v/

Heel vaag kan ik mijn bond met Snow nog voelen, maar ze is wel ver weg van me, al lucht het feit dat ik de bond nog voel me wel op, ze leeft nog. Mijn vaders mannen hebben haar niet te pakken gekregen in het bos, dank de goden. Meteen heb ik me overgegeven aan mijn vader en heb ik gedaan alsof ik juist naar Snow op zoek was geweest om haar aan hem uit te kunnen leveren en volgens mij is hij in mijn leugen getrapt. Echter wel zolang tot één van de verraders hem zal vertellen over hoe ik haar heb gekust en lief heb gehad. Mocht ik Bruce of Klaus ooit nog in mijn handen krijgen dan zal ik ze persoonlijk wurgen, ze laten smeken om vergiffenis. Klaus weet heel goed hoe het voelt om je mate te verliezen en ik weet zeker dat hij me dat niet toewenst, vroeg of laat zal hij weer aan mijn kant staan. James staat altijd aan mijn zijde, alleen Bruce zal dus een waar probleem vormen. Een probleem dat uit de weg geruimd moet worden, en dat is ook precies wat ik zal gaan doen vannacht, ik heb iemand nodig om mijn woede op te bekoelen. "Heer Alec, uw vader wilt u spreken," hoor ik een vrouwelijke bediende zeggen nadat ze op mijn deur heeft geklopt. "Zeg hem dat ik eraan kom," geef ik als antwoord op een kille toon, ik haat dit paleis en iedereen die er woont. "Zoals u wilt mijn heer," zegt ze waarna ze wegsnelt om bericht te brengen aan mijn vader, of misschien omdat zij ook vreest voor mijn woede. Iets waar ik hier wel om bekend sta, meestal overleeft diegene die het heeft veroorzaakt de dag niet. Mijn woede zorgt ervoor dat mijn duistere kant naar boven komt, mijn slechte kant, de kant die ik van mijn vader heb geërfd. Vlug trek ik degelijke kleding aan en ik hang wat dolken aan mijn wapenriem, je weet hier maar nooit. Daarna ga ik opweg naar de troonzaal, de zaal waar mijn vader het grootste deel van de tijd is te vinden als hij niet is aan het eten of als hij niet het bed deelt met één of andere vrouw. Die arme vrouwen denken dat ze een mooi leven krijgen als ze het doen, maar het enige dat mijn vader later nog met ze doet is ze leegzuigen van hun bloed samen met zijn meest trouwe volgers die ook vampiers en duisteren zijn. Eén van de dingen waar ik van walg, de enige keren dat ik bloed inneem is als er een oorlog te wachten staat, bloed maakt ons immer sterker in veel opzichten. Als Snow dat had geweten had ze me waarschijnlijk voor eeuwig gehaat. Hopelijk zorgt Lana goed voor haar en brengt ze zichzelf niet in gevaar. Ik moet in elk geval doen alsof ik niet goed weet wie ze is of waar ze zich nu bevindt, ik moet haar beschermen, koste wat het kost. Eenmaal aangekomen bij de troonzaal hebben de wachters me al opgemerkt en kondigen ze me aan, "zijne majesteit Alec de kroonprins,". Lichtelijk geïrriteerd zucht ik bij die aanhef, ja ik ben de kroonprins, maar ik wil mijn vader niet opvolgen, zijn praktijken niet doorzetten. Bovendien is vader zo goed als onsterfelijk zoals alle duisteren van adel, dus het zal nog eeuwen duren voordat ik op de troon kom, misschien sterf ik zelfs wel eerder. Uitdrukkingsloos loop ik de zaal in en ik maak een kleine buiging voor mijn vader als ik voor hem sta, "u wilde me spreken," begin ik ons gesprek. Geamuseerd kijkt hij me aan, "ja, dat klopt, ik wil het met je hebben over de kwestie van het meisje Alec," zegt hij, "ik wil dat jij haar gaat zoeken en naar mijn paleis brengt, ik heb haar nodig,". Zwijgend kijk ik hem aan en ik probeer de haat in mijn ogen verborgen te houden, "zoals u wilt vader," antwoord ik, hij weet niet dat ik Snow zo alleen maar veilig kan houden. "Maar ik zal ook nog twee andere groepen van mijn beste wachters sturen om haar te zoeken, ze kan nooit ver zijn gekomen in één dag,". Bijna betrok mijn gezicht bij die woorden, maar ik weet mijn masker verrassend goed op te houden, daarom knik ik maar. "Oja, Alec, ik wil je waarschuwen, dat meisje is niet zo onschuldig als je denkt, ze is niet wie je denkt wie ze is. Ze is het meest machtige vrouwelijke wezen op deze wereld, ze bezit de macht om ons volk uit te roeien, de macht om ons te doden. Ik heb haar bloedlijn bijna uitgewist, alleen zij, haar vader en haar moeder resten nog. Al gaat het gerucht dat Lucinda de Medici ook niet meer in leven is, hoe ver dat waar is weet ik alleen niet, de Medici staan erom bekend heel moeilijk echt te sterven. De dood van haar vader bewaar ik totdat ze hier is, daarna zal ik besluiten wat ik met haar wil doen, het is immers zonde om haar gaven te vernietigen, net als haar schoonheid heb ik uit bepaalde bronnen gehoord. Wees gewaarschuwd zoon, verlies je hart niet aan haar," spreekt mijn vader. Nog steeds zwijg ik, hij moest eens weten, hij moest eens weten van de bond, van de liefde. "Ik zal oppassen vader en ik zal mijn best doen om haar bij u te brengen," lieg ik zeer overtuigend. Goedkeurend zie ik hem knikken. "Dan kun je nu weer gaan, ik wil dat je morgen vertrekt," hoor ik vader zeggen en ik knik maar waarna ik nog een buiging maak en de zaal weer verlaat. Fijn, nu zal ik twee groepen van de sterkste en slimste wachters moeten misleiden om ze uit haar buurt te halen en ergens heb ik het gevoel dat hij het heeft gedaan ondat hij afweet van onze liefde, al kan ik alleen maar hopen van niet. Eenmaal weer teruggekeerd in mijn kamer ruil ik mijn kleding in voor wat comfortabels waar ik me goed in kan bewegen en ik doe een zwarte mantel met een cap op, het is beter dat niemand me herkent bij de assassinstie, het moet gebeuren in de stilte en duisternis van de nacht. Ik heb al een middel in Bruce zijn wijn gedaan om hem slaperig te maken, lavendel en wat magie doen soms wonderen. Nog snel sleep ik mijn dolk waarna ik mijn raam uitspring en tijdelijk verander in een raaf, één van de gaven die duisteren hebben, gedaanteverandering. Meestal worden we raven of kraaien, zwart is onze kleur. Ik vlieg naar het raam van Bruce zijn kamer en ik glip naar binnen als ik zie dat het openstaat. Zo te zien zit hij nog wat te lezen aan zijn bureau, perfect. Geruisloos verander ik terug en ik trek mijn dolk die zilverblauw begint te gloeien door mijn magie. Genadeloos leg ik het lemmet tegen zijn tere hals aan, wat heb ik een geluk dat Bruce maar een halve duistere is, en ook deels menselijk, dat maakt hem heel wat kwetsbaarder. "Je laatste uur heeft geslagen, verrader," fluister ik dodelijk kil in zijn oor en ik zie hoe zijn lichaam onder mijn greep verstijft. Hij had vast gedacht dat ik hem niks aan zou doen omdat we vrienden zijn, dat had hij dus mooi fout. "Jij bent mijn enige echte obstakel, jij bent de spion van mijn vader, al die tijd heb je me voor de gek gehouden Bruce, daar zul je nu voor boeten," sis ik terwijl ik een andere dolk pak en deze in zijn been steek. Een gesmoorde schreeuw ontsnapt zijn mond, gesmoord omdat mijn hand op zijn mond ligt. Genadeloos trek ik de dolk weer uit zijn been en voor deze keer boor ik hem in zijn schouder waarna ik er hard op druk, weer gekerm onder me. "Je kent me niet Bruce, ik ben niet wie je denkt, en je hebt ook geen rekening gehouden met mijn bond, heel dom van je," grom ik haast tegen hem. Ik kan zijn angst gewoon ruiken, net als zijn bloed. Zijn broek is al donkerrood gekleurd. "Deze was omdat je Snow van me hebt afgepakt,". "S..stop A..alec, ik...ik wilde niet, i..ik moest wel," brengt hij uit, woorden die mijn woede nog groter maken. "Dan ben je een zwakkeling, een nietsnut, dan ben je het niet eens waard om een duistere te zijn," zeg ik kwaad tegen hem terwijl ik mijn ogen fel zir gloeien in de duisternis. "Ik zal je dood snel en genadig maken, omdat ik niet zoals mijn vader ben en dus je ingewanden er niet één voor één uit ga halen," spreek ik nog waarna ik de andere dolk langs zijn keel haal en hem daarna door zijn hart steek. "Rust zacht, vriend," spreek ik nog spottend tegen hem terwijl ik nog even toekijk hoe zijn papieren en boeken rood kleuren door het bloed. Met een voldaan gevoel loop ik weer naar het raam en ik verander waarna ik terugvlieg naar mijn vertrek. Alles voor Snow, en met die gedachte kleed ik me om en ga ik in mijn bed liggen. "Ik bescherm je, zorg alsjeblieft goed voor jezelf," fluister ik tegen de duisternis waarna ik in slaap val.