/Snow p.o.v/

Seconden, minuten, uren, dagen, ik weet niet hoelang ik verbleef in die lege, kille duisternis maar het voelde aan als een eeuwigheid. Het voelde haast of ik dood was maar ik kon niet verder naar de geestenwereld, iets hield me hier op aarde. Voorzichtig zuig ik een teug lucht naar binnen en ik voel meteen hoe mijn lichaam erop reageert. Het ontwaakt. Na nog een paar keer adem te hebben gehaald, heb ik genoeg kracht om mijn ogen te openen en voor het eerst in tijden zie ik weer wat licht, ookal is het maar van een lamp die naast mijn bed staat. Langzaam strek en beweeg ik mijn vingers en ik glimlach zwakjes als ik de magie weer terug voel keren. Ik leef nog. Dan past valt het me op dat ik aangesloten zit op allerlei apparaten en een infuus, hoe? wat is er gebeurd?. Zodra ik voel dat ik een deel van mijn kracht weer terugheb, haal ik het infuus uit mijn hand en koppel ik me los van alle apparaten. Ik laat me uit het bed zakken en ik huiver even als mijn blote voeten de koude, witte vloer raken. Waar ben ik? Een ziekenhuis?. Nadat ik mezelf moed heb ingepraat sta ik op en ik loop naar het enige raam in de kamer. Het uitzicht betovert me, de volle maan schijnt en hij verlicht een landschap dat bedekt is met een dikke laag sneeuw. Sneeuw die fonkelt in het licht. "Wauw," fluister ik zachtjes, maar dan word ik uit mijn gedachten getrokken door een deur die opengaat en voetstappen die dichterbij komen. "De apparatuur gaf geen signaal van leven meer, ik ben bang dat haar lichaam toch te zwak was," hoor ik een stem zeggen, "ze lag al vijf maanden in een coma, misschien is het ook maar beter zo," antwoordt een andere stem en dan lopen er twee figuren de kamer binnen. Artsen. Hun ogen zie ik groot worden als ze mij zien staan en eentje laat spontaan alle spullen vallen die hij met zich meedroeg. "M..mevrouw, u...u bent ontwaakt," zegt de één terwijl hij op me afloopt en me wilt ondersteunen, maar ik steek bang mijn hand uit om hem tegen te houden. Ik ken deze mensen niet, ik weet niet of ik ze kan vertrouwen. "Ik red mezelf wel," zeg ik snel. "Maar u moet rustig aan doen, u mag niet weer terugvallen," zegt hij. "Dave, laat de juffrouw met rust, ze heeft al genoeg zorgen," zegt de oudere van de twee. Dankbaar kijk ik hem aan. "Stel haar familie op de hoogte, ik denk dat die ene jongen enorm blij zal zijn met dit nieuws,". Vragend kijk ik hem aan, welke jongen.
Zo'n twintig minuten later komt er een jongen de kamer binnengestormd, ergens komt hij me bekend voor, maar ik weet niet waarvan. Zodra hij mij ziet begint hij te stralen en voordat ik het weet omhelst hij mij. Meteen schieten er tintelingen door mijn lichaam, echter duw ik hem toch zachtjes weg. "Snow, wat is er?" vraagt hij bezorgd en ik kijk hem lichtelijk bedroefd aan. "I..ik weet niet meer wie je bent, ik kan me niks meer herinneren van de afgelopen tijd,". Ik zie hoe hij deels wit wegtrekt maar toch pakt hij mijn hand vast. "Dat geeft niet, ik zal je op de hoogte brengen van alles, ik ben Alec trouwens," antwoordt hij terwijl hij liefkozend zijn hand door mijn haar haalt. "Alec, de duistere prins, de man die jij hebt gered en ook de man die jouw zielsverwant is, je geliefde," spreekt hij. Met grote ogen kijk ik hem aan, hoe kan ik zoiets nou weer vergeten. "Het komt goed Snow, ik zal je helpen om je herinneringen weer terug te krijgrn, dat beloof ik je, maar je moet weten dat je speciaal bent. Je bent geen normaal meisje, jij bent Snow de koningin van ons rijk, de brenger van vrede,". "Wow," fluister ik zachtjes en dan flits er plots een herinnering door mijn hoofd, Alec en ik in een prachtig bos. "Ik begin me weer wat te herinneren, ik herinner me hoeveel ik van je houdt," fluister ik waarna ik zijn hand vastpak en teder een kus op zijn lippen druk. "Je bent mijn mate Alec,".

The end....
Sorry als het einde niet zo is als je had gedacht of gewild, maar naar mijn idee was dit het juiste moment om het verhaal te beëindigen. Het is nu aan jullie eigen fantasie om te bedenken hoe het Alec en Snw verder zal vergaan en wat er nog meer zou kunnen gebeuren. Want dit sprookje is voltooid ;)
Binnenkort zal ik wat ideeën posten voor een nieuw boek, maar ik zal ook verder gaan schrijven aan Fire Red, dus houdt dat boek ook zeker bij.
En natuurlijk komt er ook nog een dankwoord.