/Snow p.o.v/

Door de pijn in spieren ontwaak ik uit mijn diepe en zwarte slaap, mijn hoofd voelt enorm chaotisch aan. "Ooh, dank de goden, je leeft nog," hoor ik Lana's stem naast me zeggen terwijl ik voel hoe ze haar warme hand op mijn arm legt. Ik probeer me te herrineren wat er is gebeurt, maar het wilt niet echt lukken "wat is er gebeurd? Hoe is onze missie verlopen?" vraag ik zachtjes, mijn stem is nog zwak en mijn lichaam voelt vreselijk aan, maar ergens had het een ergere pijn verwacht. Waarom dat weet ik niet, er moet iets zijn geweest. Heel even zie ik Lana twijfelend kijken, ze weet niet of ze het me moet vertellen, aan haar gezicht te zien was het vrij gruwelijk. "Ik kan de waarheid wel aan," mompel ik tegen haar waarna ik overeind ga zitten. Nadat ze diep heeft gezucht begint ze toch met vertellen "we waren bezig met de missie en je was erg succesvol, maar op een gegeven moment kwam één van de jongens in de problemen, jij ging hem helpen en hebt zijn leven gered maar daarna werd jij aangevallen door meerdere wachters en verloor je je evenwicht waarna je van de muur afviel, ik hoorde je gillen en ik dacht echt dat je dood zou zijn wanneer we je beneden op de grond zouden vinden, al bleek dat je nog leefde als door een wonder, op de één of andere manier heb je die enorme val overleefd, alle rebellen praten erover Snow. Ze hebben weer hoop door je en ze bewonderen je, iets dat ik allang niet meer heb gezien," vertelt ze terwijl ze ondertussen soms even diep adem moet halen en ik zie hoe de tranen in haar ogen glinsteren. Zacht knuffel ik haar terwijl ik de tranen ook in mijn ogen voel branden "hé, ik ben er nog, hoe het ook mag kunnen, wie of wat mij ook gered mag hebben. Ik zal niet sterven voordat ik mijn doel hebt bereikt," fluister ik tegen haar. "Ik heb alleen wat spierpijn, meer niet,". Die woorden lijken haar enigszins gerust te stellen "en de missie is geslaagd, we hebben de wapens, uniformen, alles," zegt ze trots terwijl ze me terug omhelst. "Dan wordt het tijd dat ik mijn gaves ga leren kennen en ermee ga trainen, volgens Alec bestaat de kans dat ik er nog meer bezit," vertel ik terwijl ik uit het bed stap. Lana wilt protesteren maar mijn koppige blik laat haar al snel van gedachten veranderen, mooi. "Laten we gaan," zeg ik terwijl ik me snel omkleed en schoenen aantrek "ze staan vast te wachten,". Lana wijst me de weg naar de trainingsruimte in de kelder, ik moet en zal sterker worden wil ik de koning aankunnen. Zodra ik beneden aankom word ik meteen hartelijk begroet door allemaal mensen, "met wie train ik eigenlijk?" vraag ik aan Lana terwijl we verder de ruimte inlopen. Al snel zie ik een glimlachje verschijnen op haar lippen "Jax, Meliorn's zoon," zegt ze waarna we uitkomen bij een aantal boksringen. "Jax, ik heb je nieuwe leerling bij me!" roept ze keihard waarna alle aandacht weer op ons is gevestigd en even later komt er een jonge man uit de schaduwen gelopen. Hoe zou ik hem omschrijven, mysterieus, krachtig en charmant een beetje als een duistere god, heel anders dan Alec, maar toch trekt iets me tot hem aan. Als hij lacht voel ik mijn hart even een paar slagen stoppen, hij heeft prachtige witte tanden maar er schitteren ook twee scherpe hoektanden in het licht, hij is een vampier. Ergens komt dat echter niet als een totale verrassing aan, zijn vader was immers de eerste verloofde van mijn moeder, de koning der vampiers, wat Jax dus de prins der vampiers maakt. "Mooi, ik zie dat ze eerder hersteld is dan we hadden gedacht, misschien heeft ze toch iets in zich," zegt hij veel te zeker van zichzelf. Oké, dat is een wat minder puntje, hij is arrogant. Misschien iets dat in de familie zit. "Maak het haar nog niet te zwaar Jax, ze is hier pas net," waarschuwt Lana hem nog waarna ze wegloopt. Daarna kijk ik Jax weer aan "kom popje, eens zien wat je kan," zegt hij terwijl hij gebaart naar de boksring. "Vertel eens wat meer over je gaves dan weet ik waar we op moeten gaan trainen,". Even kijk ik hem een tijdje aan zonder ook maar iets te zeggen "wel, ik kan helen, dingen tot leven brengen, de toekomst zien en heel misschien ook iemands denken en doen beïnvloeden maar dat kan ook toeval zijn geweest," leg ik hem uit waarna ik de boksring in stap, "oja ik heb al sinds ik klein ben vechtlessen gehad en ik kan overweg met een zwaard, ik heb in het geheim les gehad van rebellen,". Geïnteresseerd kijkt hij me aan en dan rijkt hij me een paar handbeschermers aan "hier die zul je wel nodig hebben," zegt hij "voor vandaag wil ik je vechtkunsten leren kennen en je gedachtesturing trainen,". Ik knik maar, veel keuze zal ik toch niet hebben. "Goed, we gaan gewoon sparren, ik wil dat je alles eruit haalt wat er in je zit," zegt hij waarna hij me al mijn eerste klap verkoopt. Kwaad kijk ik hem aan, dat was niet eerlijk daarom ga ik ook meteen in de aanval maar Jax is snel, hij is nog sneller dan mijn eerdere vampierleraar. Toch weet ik hem één keer goed te raken tegen zijn kaak, iets wat hij niet erg leuk lijkt te vinden want zijn ogen kleuren gevaarlijk zwart. Zo blijven we nog een tijdje doorgaan, hij haalt mij onderuit, ik heb, ik krijg een klap, hij krijgt er eentje terug. Nog nooit heb ik iemand zo goed zien vechten, al ben ik na anderhalf uur compleet uitgeput en hij niet, daarom word ik nu nog vaker geraakt en best hard ook. Met opeengeklemde kaken kijk ik hem aan, genoeg, denk ik terwijl ik hem aankijk. Ik heb geen zin meer, stop ermee, stop ermee. Heel even zie ik zijn ogen vaag worden maar dat verdwijnt al snel weer, nu kijkt hij me pas echt woest aan. "Wat deed je daarnet popje?" vraagt hij dreigend waarna hij me weer onderuit haalt en bovenop me gaat zitten. Vragend kijk ik hem aan "wat?" vraag ik. Gefrustreerd kijkt hij naar me "ga me niet zeggen dat je het niet door had, je probeerde mijn gedachten te beïnvloeden popje, niet leuk. Doe het nog eens en je volgende training wordt een hel,". Ongelovig knipper ik met mijn ogen, schijnbaar gebruikte ik dat rare gedachte beïnvloed ding weer. "Sorry," mompel ik alleen maar en zo blijven we nog een tijdje zitten. "Goed, ik was toch van plan om te stoppen, je bent nog te zwak om langer te training. Ik zie je morgenochtend om zes uur 's ochtends weer popje," zegt hij waarna hij van me afgaat en zonder nog iets te zeggen wegloopt. Ook ik sta maar op en ik loop richting de eetkamer, mijn maag rommelt aangezien ik nog niks heb gegeten. Ik weet niet wat ik van Jax moet vinden. Hij is anders, maar toch heb ik het gevoel dat ik me aangetrokken tot hem voel. Zou een dubbele bond bestaan.