"Ismael..."

Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko at sumalubong sa akin ang isang kwarto. Nakita ko ang sarili kong nakahiga sa isang kama habang nakatali ang kamay at paa. What the hell happened? Why am I here? Where am I?

But the moment I recollected my memories, I was stifled in misery. No, no. This can't be. That didn't happen. Not my Ismael.

Muli kong nakita sa alaala ko ang mukha ni Ismael habang hinahanap niya ako sa casino at nang akmang lalapitan ko na siya ay biglang may nagtakip ng bibig ko bago ako inalis sa lugar na iyon. At bago tuluyang mawalan ng malay ay nakita kong naglagablab at sumabog ang Golden Red Casino.

Malakas na hikbi ang pinakawalan ko. "Hindi, hindi si Ismael iyon. Ligtas siya...Wala siya roon. Magpapakasal pa kami," paulit-ulit kong sambit habang pinipigilan ang sarili na mabaliw, pero hindi ko maitatanggi ang katotohanang nakita ko siya at alam kong hindi siya aalis sa lugar na iyon hangga't hindi ako nakikita ang patunay na-hindi. Walang nangyari. Panaginip lang itong lahat. Bakit ganito? Gumising ka, Jothea. Utang na loob, gumising ka!

Mas lalo lang akong napaluha nang mapagtantong nasa reyalidad ako. Kahit anong pilit kong mulat ay ito't ito pa rin ang nakikita ko maging ang sakit na nararamdaman ko. Kung hindi lang sana ako pumunta roon sa casino, hindi niya ako pupuntahan para sunduin.

"Ismael...please naman..." Nanginginig ang mga labi ko habang paulit-ulit na binibigkas ang pangalan niya kasabay ng pananalangin na sana sa bawat pagbanggit ko ay makahatak iyon ng kapangyarihang maligtas siya. God, please. Don't do this to me.

"So, you're awake now." Napalingon ako sa nagsalita. Nakita ko si Mr. Vargas na nasa gilid ng kama kung nasaan ako, nakatayo habang pinagmamasdan ako. I suddenly remembered the handkerchief that covered my mouth. He was the one who made me inhale a chemical that knocked me out. "Nagustuhan mo ba ang pa-welcome ko sa 'yo?"

Nakakunot ang mga noo ko habang nakatingin sa kaniya. Tama ang mga narinig ko kanina, may kakaiba nga sa kaniya. Parang hindi si Mr. Vargas ang kausap ko. Hindi ko siya maintindihan, maging ang tinutukoy niyang pa-welcome sa akin Anong pa-welcome ang sinasabi niya? Alam niya bang galing ako sa malayong bansa? Wala akong napagsabihan ng pag-alis at pagbalik ko sa Pilipinas.

"Looks like you're confused, Miss Alvandra."

Unti-unti niyang binalatan ang kaniyang mukha na siyang nagpanindig ng balahibo ko. Isang maskara...nakasuot siya ng maskara, at ang nasa likod ng mukhang iyon ang taong labis ko nang kinasusuklaman ngayon-si Raviel.

Agad na rumagasa ang galit sa dibdib ko. Hindi ko na nagawang pigilan ang pagsigaw. "Fuck you, Raviel! Fuck you! Anong ginawa mo kay Ismael?! Hayop ka!" Tumulo ang mga luha mula sa mga mata ko. Gusto ko ng kasagutan. Gusto kong mapalagay. Gusto kong malamang ligtas lang si Ismael, na buhay siya. "Bakit ka nag-anyong Mr. Vargas? Ano ba talagang kailangan mo sa amin? Bakit mo pinasabog ang sarili mong negosyo?!"

"Because I know one day you'll come back to him to find me, so I killed Mr. Vargas, just to make sure no one's going to hinder my plan."

Napasinghap ako sa narinig ko. How could this guy kill a kind man? Hindi ko magawang tingnan ang mukha niya. I can't believe that one of my classmates can murder someone because of his selfish desires, which I don't even understand.

"Napakasama mong tao! Kahit si satanas ay mahihiya sa kasamaan mo!" malakas kong sigaw. "Nagawa mo pa akong ipapatay? Ngayon naman maging ang mga inosenteng tao ay dinamay mo! Pati si Ismael!"

He smirked. "Mga inosenteng tao? I don't think so. That is a gambling place. How sure are you that they are innocent? Heavens might be celebrating that they don't have to worry about those filthy humans because of my heroic act. At si Ismael? Si Professor Mondalla? Paano ka nakasisigurong mabuti siyang tao?"

"Ismael has a good heart that a man like you doesn't have."

Tumawa siya nang malakas. Rinig na rinig ang madilim niyang halakhak sa buong kwarto kung nasaan kaming dalawa. Pinunasan niya pa ang kaniyang mga mata na para bang sobrang natawa sa sinabi ko, kaya naluha siya.

"Why are you speaking so highly of him?" Gumapang siya sa kama papalapit sa akin. Kung makakabangon lang ako mula sa pagkakahiga ko, sigurado akong sinalubong ko na siya ng mag-asawang sampal. "Oh, because of that?" Turo niya sa kamay kong nasa harapan ko, bago niya ako hinila paupo. "He proposed to you in Europe. Hah!"

He tilted his head and in a second, he changed his expression into the darkest one. He stared at me like I was the death he wanted to grasp. He held my chin tightly. "That's why you seemed to forget about that ring we stole from you. Bakit ba hindi ka marunong makisabay sa plano? We made an effort to steal that para ikaw mismo ang lumapit sa akin and yet because you have a new one, you discard our chance. Masyado kang oportunista, tama si Roxsielle. You're giving your body to that man in exchange for money."

"Hindi 'yan totoo! Hindi ako kailanman humingi ng pera kay Ismael!"

Ngumisi siya bago marahas na binitiwan ang baba ko. "Sabagay, you are the one who's being used by him, at mukhang napagtatagumpayan niya na ang plano niya. You even said yes to him. Hindi nasayang ang pagpunta niyo sa Europe."

Kumunot ang noo ko. "W-what do you mean?" natitinag kong tanong sa kaniya. How did he know that we were in Europe?

"You still don't get it? Professor Mondalla is just using you and playing with you. Una palang ay ikaw na ang target niya-a woman who has nothing, who has no family either, no support, and can easily be manipulated-that's you. Do you know that he was the reason why Professor Sybill got dismissed?"

Umiling ako. "You can't fool me, asshole. You're just trying to make me believe in your lies. Ismael won't do anything about your speculation."

Natawa siya. "Hindi ka pa rin naniniwala? Did he already condition your mind?" May inilabas siyang envelope sa bulsa niya. "Look." Iniharap niya ang mga litrato sa akin-mga litrato ko noong bata pa ako hanggang sa mag-aral ako sa Marcus University. My eyebrows were knitted. What the hell are these?

"Isn't this man familiar to you?" turo niya sa lalaking nahahagip ng camera na sumusunod sa akin sa bawat litratong ipinapakita niya. Si Mr. Tory. I bit my lip. Kala pamilyar ang mukha niya sa akin. "Isn't this man your lover's secretary? He's been following you since then. Aren't you convinced that the professor you look up to is targeting you like prey?"

I gasped. "I don't believe you! So stop wasting your time, stupid!"

"Who cares who believes in me? Wala naman talagang naniniwala sa akin. It's up to you, Jothea, but before you curse me to the deepest hell, let me leave this to you."

Iniharap niya sa akin ang phone niya at ipinarinig ang isang recording-a call recorded of a conversation between him and Ismael. Napalunok ako habang ikinukubli ang kaba.

"I know why you're doing this, Raviel."

Nagtaasan ang balahibo ko nang marinig ko ang boses ni Ismael.

"Yeah? And I know your plans too. Sadly, I can't let you have what you want. You're using Jothea to your advantage."

"And what does it have to do with you?"

Nanigas ang kalamnan ko sa narinig ko. He didn't deny it.

"She's my friend and my classmate. I can't just let her be with a geezer like you."

Malakas na tawa ni Ismael ang narinig ko-tawang nakawawarak ng puso. Am I just being fooled by him? Again? Kasinungalingan ba talaga ang lahat?

Nangilid ang mga luha ko. Hindi ganito kasakit noong iwan niya ako. Mas masakit ito.

"Oh, you're funny, young man. At least, she likes me."

I gasped in disbelief.

"And I can give her the warmth her body wants and needs, so mind your own business, and find yourself a woman who can suck you."

Napapikit ako. What's this Ismael?

"See that?" tanong ni Raviel bago pinatay ang recording. "He's just after your body and yet you're delusional that he loves you. Do you think a man like him can love? Hindi ka pa natuto kay Professor Sybill."

"I don't believe you. Hindi magagawa 'yan ni Ismael. Mahal niya 'ko," matigas kong litanya sa kaniya at pilit na kinukumbinsi rin ang sarili.

What remains on me is hiccups between my sobs. How am I supposed to react to something like this? This is more of a nightmare than what I witnessed earlier.

I don't want to believe this. This is not true.

Muling tumawa si Raviel. Itinapat niya ang phone niya sa kamay ko. Narinig ko ang shutter sound ng camera, bago niya ipinakita sa akin ang litrato ng kamay ko na suot ang singsing na ibinigay sa akin ni Ismael. "I'll send it to him and let's see if he's gonna come for you."

He's definitely going to come for me. Ismael will explain everything to me. I trust him.

"Now while we are waiting for him, why not give me the love you wasted for that man?"

Dumapo ang mga mata ko kay Raviel na ngayo'y nasa tabi ko. He held my cheeks and wiped those tears from my eyes. He leans closer while looking at my lips.

"Don't fucking touch me, Raviel," I warned, which made him chuckle devilishly.

Ngumisi siya at sa isang sandali ay inilapat niya ang labi niya sa labi ko. Nangilabot ako sa ginawa niya. "Fuck, I know now why that professor doesn't want to let you go. Your lips taste like cherries."

Muli niya akong hinalikan habang ako'y napapapikit sa pandidiri. Gusto kong masuka. Who the fuck gave him the right to kiss my lips?!

"Tigilan mo ako! Ano ba?!" Pilit kong iniiwas ang ulo ko sa kaniya at tinutulak, pero dahil nakatali ang kamay at paa ko, hindi ako makaalpas o makalaban man lang.

"You let that user taste you, but not me? It was me who saved you in that explosion."

"Bitiwan mo ako! Putang ina!" bulyaw ko na siyang tinawanan niya lang.

"Iyan ang gusto ko, matapang. Kaya gusto kita, eh," he added while wearing those deathful smirks. Hindi ako makapaniwalang ang mukhang anghel na katulad niya na minsan kong itinuring na kaibigan ay kayang gawin ito sa akin.

"S-stop it, Raviel; I'm begging you. Let me go! Ano bang kasalanan ko sa 'yo?"

"Wala kang kasalanan sa akin, pero ang pamilya mo? May kasalanan sa kapatid ko."

Marahas niyang sinira ang damit ko, kaya mas lalo akong pumalahaw ng iyak at nainis siya dahil doon. "Stop crying, will you?! You're ruining the mood! Stop acting like a kid and give me what I want!"

Itinulak niya ako at inihiga bago marahas na hinalikan. My eyes are now clouded with tears. Nakatingin ako sa kisame habang umaasang darating si Ismael. Kailangan ko lang magtiis at maghintay. Darating siya. Ililigtas niya ako. Nangako siyang poprotektahan niya ako.

Are those promises all lies?

Itinaas ni Raviel ang mga paa kong nakatali bago hinubad pataas ang pantalon ko. Fuck. Why am I have no strength to fight back? Masyado ba akong dumepende sa taong akala ko maaasahan ko?

Ismael is alive right? But where is he now? When will he come to rescue me?

Will he rescue me?

"Oh, fuck!" Raviel groaned when his flesh penetrated on my walls. Napapapikit na lang ako hindi lang dahil sa sakit ng pagkilos niya sa loob ko na pumipilit na pumasok, mas masakit ang nararamdaman ng puso ko ngayon. Hindi ko maatim na makita ang sarili kong nararanasan ito. Someone is raping me and I don't have the strength to stop him. I was drowned by the thoughts of Ismael not coming for me.

"At last, I finally tasted the heavens inside you, my Jothea," he commented while still rowing his way to me. "You're tightness gripping my dick is insatiable. Why not suck me?"

Patuloy lang tumutulo ang mga luha ko habang nananalanging may magligtas sa akin sa sitwasyon na ito, pero paano? May tao pa bang nagpapahalaga sa akin para tulungan ako?

Ever since I opened my eyes in this world, nothing has gone my way. Even my family despised me and wanted me to die. They cursed me. The one who I once believed who loves me, betrayed me; and now that I fell in love again, taught that it was fun to live, used and fooled me.

Dumapa sa tabi ko si Raviel habang suot ang ngiting dumudurog sa pagkatao ko. My heart is full of hatred and disgust. Nakatitig lang ako sa mukha niyang mahimbing na natutulog na sa isip ko ay ilang beses ko na siyang pinatay. Nagdilim ang paningin ko.

"What the f-fuck, Jothea?!" Nakita ko na lang ang sarili kong nasa ibabaw ni Raviel at sinasakal siya. Dahil sa gulat ay hindi kaagad siya nakagalaw.

"I'm going to kill you!" sigaw ko bago mas hinigpitan ang paghawak ko sa kaniyang leeg. Kita ko kung paano nawalan ng kulay ang mukha niya kaya nang mawalan siya ng malay ay agad ko siyang binitiwan. Sinubukan kong umalis mula sa kaniya. Naghanap ako ng babasagin na pwedeng pangputol sa tali sa paa't kamay ko. Nang makakita ako ng flower vase ay mabilis ko iyong tinabig para mabasag sa sahig. Kumuha ako ng bubog at pilit na sinisira ang taling nakapulupot sa paa ko.

"So you're going to him?"

I was too stunned to move when I heard Raviel's voice. Nilingon ko siya at naroon siya sa kama habang nakahiga. So he faked being unconscious?

"Then go to him."

Lumapit siya sa akin at kinuha ang bubog na nasa sahig. Napapikit ako nang ilapit niya iyon sa akin pero naramdaman ko na lang ang unti-unting pagkalas ng tali sa kamay ko.

"Hurt yourself. See it for yourself. How stupid you are for him," he added. "That man killed my parents. He was the reason we became orphans, that Roxsielle and I had no choice but to be separated from each other."

Tinitigan ko siya nang matagal bago ako tumayo at lumisan sa lugar na iyon. Hindi ko alam kung bakit niya ako tinulungang makalaya mula sa kaniya. I will never understand how his shallow brain works.

My shoulder dropped when I left that room. Tuluyang kumawala ang mga mapapait na luha. Wala si Ismael. Hindi niya ako hinanap. Hindi niya ako nailigtas. Para akong sinasakal ng katotohana at nahihirapan akong huminga. How can I live now?

Masyado ba akong umasa? Bakit nasasaktan ako nang ganito? Dahil ba mahal na mahal ko na siya gayong para sa kaniya isa lang akong taong pwede niyang gamiting parausan kung kailan niya gustuhin? Ganoon ba? Ang sabi niya, magtiwala lang ako, magtiis, pero bakit noong ginawa ko na, wala naman siya para sa akin?

Pinaikot niya lang ako. Pinaniwala sa mga kasinungalingan.

At heto ako ngayon, balik na naman kung saan ako nararapat-sa bahay ko, mag-isa. Balik na naman sa zero.

I opened the door of my house without expecting anyone to welcome me. Nanghihina akong pumasok sa bahay ko at muli, doon ay umiyak nang umiyak.

All I can remember now is my mother's curse when I was little. It is her curse I am living in. She cursed me to never be happy, and yes, it is happening now. Hindi ako masaya. Nasasaktan ako. Sobrang sakit na gusto ko na lang mawala sa mundo.

Kung ganito't ganito lang din naman parati, why not end this life full of misery? I shouldn't have slashed those ropes around my hands, rather I should have slashed my wrists. I should have ended this when I had the chance.

Dahan-dahan akong naglakad papunta sa kusina, just like what I did when I was young-kaya isinumpa ako ng mga magulang ko.

I opened the lid of the LPG tank.

Being born in this life was never my dream. It is not my fantasy. I don't want to live just to experience being hurt multiple times. This life shouldn't have started in the first place.

Kung nakaligtas ako sa pagsabog kanina sa casino, not this time...

Nilanghap ko ang gas na tumatagas sa buong bahay ko, bago ako pumunta sa storage room para kunin ang mga itinambak kong kaha ng sigarilyo noon. Sabi ko na nga ba't isang araw ay magagalaw ko rin itong muli.

I picked up a cigarette and a lighter.