Πάω στην καφετέρια της σχολής όπου βρίσκω τον Σωκράτη μόνο του.

Τώρα είναι η κατάλληλη ευκαιρία να κάνω την κίνηση μου. Μπορεί να χώρισα με τον Λούσιφερ αλλά δεν σημαίνει ότι θα συνεχίσω να είμαι μαζί του ακόμη.

Δεν μπορώ να τον κορόιδευω. Στην αρχή η "σχέση" μου με τον Λούσιφερ δεν ήταν κάτι σοβαρό και τον εκμεταλευόμουν αλλά και όταν ήταν σοβαρή δεν μπορώ πλέον να το κάνω αυτό.

Πάω στο τραπέζι του που κάθεται ήρεμος και διαβάζει τα μαθήματα του. Φαίνεται τόσο ήσυχος και ήρεμος αλλά δεν μπορώ να υποκρίνομαι.

Τραβάω την καρέκλα και με το που κάνει τον χαρακτηρισμό ήχο με παρατηρεί. Μου χαμογελάει άχνα πράγμα που το κάνει ακόμη πιο δύσκολο.

Να λέμε την αλήθεια ο Σωκράτης είναι πολύ καλό παιδί.

Στολίζω το πρόσωπο μου με ένα σοβαρό βλέμμα και τον βλέπω που σοβαρεύει.

"Έγινε κάτι;" Ρώτησε και ξέροκατάπια.

Και εκείνη την ώρα ανοίγει με φορά η πόρτα της καμπίνας και μπαίνει με φορά ο Λούσιφερ.

Καλύτερα δεν γίνεται.

Ρίχνει το βλέμμα του κατευθείαν εδώ και προχωράει προς το μέρος μου. Ωχ αμάν.

Τελευταία στιγμή κάθεται στο τραπέζι δίπλα όπου είναι η Ραχήλ και ο Λευί. Πρέπει να παίζουν χαρτιά απ' ότι βλέπω. Ή να τα ρίχνουν. Δεν ξέρω από τέτοια.

Όμορφος είναι.

"Όλα καλά;" Με έβγαλε από τις σκέψεις μου ο Σωκράτης. Έχω και αυτόν.

"Εμ.. να μωρέ ήθελα να σου πω ότι.. Εμμ να μωρέ." Τελικά είναι δυσκολότερο απ' ότι νόμιζα.

Τι να του πω να πάρει.

Θα του το πω κατευθείαν δεν γίνεται αλλιώς.

"Θέλω να χωρίσουμε." Του είπα σιγανά και γρήγορα αλλά μπορούσε να το ακούσει.

Έσμιξε τα φρύδια του και έμεινε ακίνητος.

"Δηλαδή θες..να χωρίσουμε σαν ζευγάρι;" Του ένεψα θετικά δειλά δειλά. "Γιατί;" Ρώτησε ήρεμα.

"Άκου είσαι καλό παιδί αλλά αυτή η σχέση δεν βγάζει πουθενά γι' μένα και δεν εκφράζομαι όπως θα ήθελα. Και δεν είσαι ακριβώς ο τύπος μου Σωκράτη. Δεν είναι δικό σου το λάθος αλλά δικό μου που δε μπορώ να σωθώ ολοκληρωτικά στη σχέση μας γιατί έχω κάποια προβλήματα που με απασχολούν." Προσπάθησα να βρω δικαιολογίες και να του δείξω ότι η σχέση μας δεν είχε νόημα.

Αφού όντως δεν έχει.

Το μόνο που κάνει να σηκωθεί γεμάτος νεύρα και να χτυπήσει το χέρι του με δύναμη στο τραπέζι τραβώντας όλων τα βλέμματα πάνω μας.

"Α ΝΑΙ Ε; ΚΑΙ ΠΟΙΑΝΟΥ Η ΣΧΕΣΗ ΣΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ; ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΗΛΑΔΗ Ο ΤΥΠΟΣ ΣΟΥ; ΜΗΠΩΣ Ο ΔΑΙΜΟΝΑΚΟΣ ΣΟΥ;" Ούρλιαξε και ανασηκώθηκα από τον φόβο μου.

Πρώτη φορά τον βλέπω έτσι και φοβάμαι.

Όλοι μας κοιτούσαν απορημένοι. Πρώτη φορά βλέπω άγγελο να αντιδρά έτσι. Και περίμενα να το πάρει χαλαρά.

Ο Λούσιφερ από πίσω μου σηκώθηκε όρθιος μέσ' τα νεύρα και κοίταξε πρώτα εμένα δολοφονικά και μετά αυτόν επιθετικά.

Ευτυχώς που υπάρχει και το βέτο και δεν μπορούν να αγγιχτούν. Λίγα έχω στο κεφάλι μου έτσι και αλλιώς.

"Άκου, λίγο φίλε, τι θα σου πω." Φίλε... ειρωνία... "Γι' αυτήν λέγε ότι θες αλλά για μένα δεν θα μιλάς. Συνεννοημένοι;" Αυτό έσπασε την καρδιά μου σε χίλια κομμάτια.

Εγώ είμαι η αυτή; Και να με αποκαλεί όπως θέλει;

Ο Σωκράτης δεν έκανε τίποτα παρά μόνο να φύγει από την αίθουσα κόκκινος από τα νεύρα του.

Με το που έκλεισε η πόρτα λύγισα και έπεσα πάνω στην καρέκλα. Δεν έκλαψα παρόλο που θα το ήθελα πολύ αλλά όχι μπροστά σε όλους αυτούς.

Με τίποτα μπροστά τους.

Σιγά σιγά όλοι γυρνούν στις δουλειές τους και εγώ ρίχνω το βάρος μου πάνω στο τραπεζάκι με αποτέλεσμα να ξαπλώσω.

Κλείνω τα μάτια μου και νιώθω σιγά σιγά να φεύγει η ντροπή από πάνω μου.

Απ' ότι έγινε εμένα πιο πολύ μου έμεινε το κομμάτι που ο Λούσιφερ μίλησε έτσι. Αλλά Άλεξ τι περίμενες; Χωρίσατε.

Ξεκόλλα Άλεξ. Δες τον πως προχώρησε.

Δεν έχω σκοπό να ανοίξω τα μάτια μου. Πιο ωραία είναι έτσι.

Πφφ και μετά σου λέει άγγελοι. Δες πόσο πολύ ενδιαφέρονται για τον συνάνθρωπο τους που έτρεξαν όλοι πάνω μου.

"Λοιπόν, Λούσιφερ, να σου ρίξω τα χαρτιά τελικά;" Αυτή θαρρώ είναι η φωνή της Ραχήλ.

"Άντε καλά." Δίστασε λίγο αλλά συμφωνήσε στο τέλος.

Ακούγεται ήχος από χαρτιά που ανακατεύονται και ύστερα σαν να αναποδογυρίζει ένα.

"Ωχ... Για να είμαι και ειλικρινής, δεν τα βλέπω πολύ καλά τα πράγματα, Λούσιφερ."

Και από ποτέ ήταν εντάξει με αυτόν;

"Το ξέρω ήδη αλλά για ξεκινά." Απάντησε βαριεστημένα ο Λούσιφερ.

Ορίστε στα λόγια μου έρχεται. Ο βλάκας, ο αχαΐρευτος, το σκουλήκι της λάσπης, ο μεταξοσκώληκας, ο..ο δεν βρίσκω κάτι άλλο βοήθεια.

"Η ζωή σου ήταν φαινομενικά καλή και εύκολη ως τώρα..." Ξεκίνησε και ξέροκατάπια.

Αν ήταν εύκολα έως τώρα καήκαμε. Λυπάμαι την κοπέλα που θα είναι μαζί του όταν η ζωή του θα είναι δύσκολη.

Εδώ λυπάμαι εμένα που ήμουν μαζί του στα εύκολα.

"Αυτό άσε να το κρίνω εγώ καλύτερα." Της απάντησε διπλωματικά.

Σιγά ρε διπλωμάτη να πούμε. Λες και η Ραχήλ δεν έχει καταλάβει κάτι ηλίθιε.

Πολύ μου αρέσει να τον βρίζω τελικά.

"Αλλά ότι έγινε, σε οδήγησε και συνεχίζει να οδηγεί σε όλεθρο." Του είπε και η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να δω την έκφραση του αυτή την στιγμή.

Αν και δεν νομίζω να είχε και καμιά ιδιαίτερη έκφραση μιας και μου έχει πει ότι δεν πιστεύει στα χαρτιά. Που μεταξύ μας ούτε και εγώ.

Αλλά αυτό ήταν ενδιαφέρον.

"Την βλέπεις αυτή τη ξανθιά; Αυτή μια μέρα θα σταθεί απέναντι σου αλλά και δίπλα σου."

Ώπα της!? Σηκώνω το κεφάλι μου και κάθομαι καλύτερα στη καρέκλα για να ακούω καλύτερα.

"Μα τι ξεκάθαρα νοήματα που δίνεις ρε Ραχήλ!" Την ειρωνεύτηκε.

Είναι δυνατόν να μην το έκανε; Απορώ πως άργησε τόση ώρα.

"Ότι βλέπω σε λέω!" Του είπε και άκουσα πάλι μια κάρτα να αναποδογυρίζει.

"Συνέχισε." Απαιτεί αυτός και εγώ στρογγυλοκάθομαι.

"Το βλέπεις αυτό το ρολόι; Σημαίνει ότι Ο χρόνος μετράει αντίστροφα και έχει μείνει λίγος καιρός ακόμα για κάτι συνταρακτικό στη ζωή σου."

Πλέον είμαι ένα κομμάτι της ζωής του. Οπότε τι; Θα πάρει η μπάλα και εμένα.

"Α ναι, ε;" Είπε σκεπτικός.

"Παρόλα αυτά υπάρχει και μια δόση ελπίδας μέσα στον όλεθρο."

Μετά από όσα είπε, παίζει να είναι και το πρώτο καλό αυτό. Τι ελπίδα υπάρχει; Να ξέρω να λάβω τα μέτρα μου δηλαδή.

"Τι ελπίδα;" Την ρώτησε κρεμάμενος από τα χείλη της.

Φαντάσου σε τι σημείο έχουμε φτάσει για να πιστέψει τα χαρτιά.

"Βλέπω μια μικρή εσωτερική αλλαγή μέσα σου. Αλλά είναι πολύ βαθιά θαμμένη και μόνο εάν ρίξεις τον εγωισμό θα βγει στην επιφάνεια." Είπε και αναστέναξα άηχα.

Αυτός να ρίξει τον εγωισμό του; Πιο εύκολα θα κρυώσει η κόλαση!

"Τι άλλο βλέπεις;" Την ρώτησε ανυπόμονος.

Εντομεταξύ εγώ δεν έχω κουνηθεί ούτε στο ελάχιστο από την θέση μου.

"Αυτά. Κατά τα άλλα μια χαρά είναι η ζωή σου!" Του είπε και τον άκουσα να ξεφυσά.

"Το βλέπω...! Ποια είναι αυτή η ξανθιά;" Την ρώτησε δήθεν ανηξερος.

Εγώ φυσικά. Δεν κάνει παρέα με καμία άλλη ξανθιά.

Και να μην κάνει!!!

Δηλαδή εμ ήθελα να πω ότι εμμ.. να... Άστο δε το σώζω με τίποτα.

"Είστε πολύ κοντά εσείς οι δύο. Αλλά ταυτόχρονα πολύ μακριά." Του είπε όλο νόημα η Ραχήλ και έφυγε.

Μπίλιες μας έκανε τώρα.

"Και ο όλεθρος που ανέφερες την συμπεριλαμβάνει;"

"Νομίζω πως ναι."

Καήκαμε...

Χευ

Τι κάνετε;

Τα λέμε στο επόμενο ❤️