ΝΙΚΗ

Έχει περάσει περίπου ένας μήνας από τότε που φιλιθήκαμε με τον Σωκράτη, και αν ρωτήσει κανένας όχι δεν τα φτιάξαμε.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε ξαναφιληθεί. Έχουμε φιληθεί αρκετές φορές από την τελευταία φορά. Περνάω απλά τέλεια μαζί του όταν τα απαλά του χείλη βρίσκονται πάνω στα δικά μου. Όμως πρέπει κάποια πράγματα να ξεκαθαρίσουμε. Δεν μπορούμε να με φιλάει με το έτσι θέλω. Όχι ότι εγώ δεν τα δέχομαι αλλά πρέπει να του ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.

Τα πράγματα όλα είναι όπως πριν. Ο Λούσιφερ με την Άλεξ στα μαχαίρια. Η Καλυψώ πάλι είναι άνετη χωρίς τέτοια προβλήματα.

Και τώρα που λέτε περπατάω σε έναν από τους πολλούς διαδρόμους της σχολής με τα βιβλία αγκαλιά για το μάθημα, όταν νιώθω ένα χέρι να με ακουμπάει και το επόμενο λεπτό βρίσκομαι σε μια από τις πολλές αποθήκες της σχολής.

Τα χείλη που έρχονται σε επαφή με τα δικά μου με διαβεβαιώνουν ότι είναι ο Σωκράτης.

Και ποιος άλλος να ήταν δηλαδή. Αφού είναι το μόνο αγόρι με το οποίο έχω φιληθεί.

Βέβαια αυτή την φορά τα χέρια του είναι πιο κτητικά και επιθετικά όπως και τα χείλη του. Κινούνται με πάθος πάνω στα εύθραυστα δικά μου, ενώ τα χέρια του για πρώτη φορά ζούλιξαν τον πισινό μου.

Μόλις το αντιλαμβάνομαι αυτό τον διώχνω από πάνω μου.

"Τι έγινε;" Το μόνο που έκανα είναι να τον χαστουκίσω.

Ρωτάει κιόλας.

"Τι τι έγινε ρε; Τι; Είσαι τόσο ηλίθιος; Ποιος σου δίνει την έγκριση για κάτι τέτοιο; Και επιπλέον τι μου είσαι για να κάνουμε κάτι τέτοιο ε; Άγγελοι είμαστε όχι δαίμονες για να κάνουμε ξεπέτες." Του φωνάζω ψιθυρίζοντας.

Πως τολμάει;

"Μπορείς να μου πεις τι θες δηλαδή;" Ρωτάει θυμωμένος και αυτός.

Τι θα κάνω με αυτό παιδί Θεέ μου.

Εγώ το μόνο κάνω είναι να ρολαρω τα μάτια μου. Ρωτάει κιόλας.

"Σιγουριά θέλω σιγουριά. Δεν θέλω να με φιλάς και να ξέρω ότι το κάνεις μόνο και μόνο επειδή δεν ξεπέρασες την Άλεξ ή επειδή περνάς καλά το καταλαβαίνεις; Το ξέρω ότι έχεις καταλάβει ότι έχω αισθήματα για σένα. Βλάκας δεν είσαι αλλά μην το εκμεταλλεύεσαι και προχωράς σε πράγματα που γίνονται μόνο σε σχέσεις. Αν πραγματικά θες να συνεχίσει ότι τέλος πάντων κάνουμε εμείς κάνε κάτι γι' αυτό." Και με τα λόγια μου αυτά έφυγα από την αποθήκη αφήνοντας τον μόνο, και εύχομαι να τον έβαλα σε σκέψεις.

Με συγχισε τώρα... Ποιον; Εμένα! Πάμε παρακάτω Νίκη, έχουμε και σημαντικότερα τώρα. Γυρνάω μια τελευταία φορά να δω τι κάνει και βλέπω... Ω να σου! Ακόμα κοιτάει!

"Ελαυρομυαλη."

Αυτός είναι ο Λευί, έτσι με αποκαλεί. Δεν δίνω πλέον σημασία και πηγαίνω προς το μέρος του.

"Τι θες;" Τον ρωτάω βαριεστημένα.

"Έχουμε πρόκληση." Μου υπενθυμίζει και προχωρήσαμε στην αίθουσα προκλήσεων.

Τώρα με τον Σωκράτη δεν ξέρω αλήθεια τι θα γίνει πάντως ελπίζω να τον ξύπνησα λίγο με αυτά που του είπα.

"Και για λέγε τι δίλημμα έχει σήμερα η Μαρία;" Τον ρωτάω ενώ αυτός περπατάει ατάραχος δίπλα μου.

Πρέπει να έχει αρκετη αυτοπεποίθηση. Απορώ που την βρίσκουν τόση πολύ οι δαίμονες.

Στο θέμα μας όμως. Δεν ξέρω αν θυμάστε αλλά η Μαρία ήταν η κολλητή της Άλεξ στην γη όσο ζούσε.

"Λοιπόν δεν ξέρω αν το ξέρεις αλλά η Μαρία γουστάρει τον Πέτρο, και δεν ξέρω αν θυμάσαι ποια άλλη θέλει τον Πέτρο." Μου είπε στην αρχή ειρωνικά και το τελευταίο ήταν σοβαρό. Εγώ πάλι τον κοιτούσα περίεργα. Ποια καλέ και δεν θυμάμαι; "Άσε μην υπερφορτηστείς εσύ. Η Ελένη ντε από το σπήλαιο." Και τότε ήταν που κατάλαβα για ποια μιλάμε και με το στόμα μου σχημάτισα το γράμμα "α". "Ναι όπως έλεγα η Μαρία έμαθε ότι η Ελένη γουστάρει τον Πέτρο και δεν ξέρει αν θέλει να κάνει μεγάλο καυγά μαζί της ή όχι. Αλλά αν κάνει θέλει να την κάνει ρεζίλι σε όλο το σχολείο και να μην κάνει κάτι 'φθηνό' όπως ήταν τα ακριβή λόγια της σε μια φίλη της." Μου εξήγησε.

Τελικά η κατάσταση είναι αρκετά σοβαρή. Με τίποτα δεν πρέπει να κάνει ρεζίλι την κοπέλα η οποία είναι και επίλεκτη, δηλαδή ακόμη ψάχνουν αντικαταστάτες φύλακα άγγελο και δαίμονα.

"Και τι διάλεξες;" Στο πρόσωπο του χαράχτηκε ένα διαβολικό χαμόγελο.

Ωχ μανούλα μου ωχ.

"Μπάσκετ." Ήταν η μόνη λέξη που με έκανε να καταλάβω πως να τα πράγματα δεν θα πάνε καθόλου καλά.

...

Και ναι επισήμως έχασα 77-41. Δεν είμαι καθόλου καλή στο μπάσκετ και το ξέρω. Να φανταστεί κανείς ότι τα περισσότερα με άφηνε να τα βάλω.

Οπότε έχασα και μέσα στις επόμενες μέρες πρέπει να περιμένω την μεγάλη φάρσα της Μαρίας στην Ελένη.

Πρέπει να ενημερώσω και την Άλεξ για να ξέρει ότι ο Πέτρος πρόκειται να βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση.

Θα είναι σίγουρα στην καφετέρια οπότε πάω κατά εκεί.

Δεν προλαβαίνω να μπω μέσα γιατί πάλι ένα χέρι με εμποδίζει γυρνώντας με απότομα προς την αντίθετη κατεύθυνση από την δική μου.

Και για ακόμη μια φορά συναντώ τον Σωκράτη.

"Εσύ και εγώ θα μιλήσουμε." Ήταν το μόνο που είπε πριν αρχίσει να με σέρνει προς την πτέρυγα με τα δωμάτια.

Αυτό είναι το δικό μου καλέ.

"Άνοιξε την πόρτα." Απαίτησε και χωρίς πολλά πολλά άρχισα να ψάχνω τα κλειδιά του δωματίου μου.

Ξεκλείδωσα την πόρτα και εισέβαλε μέσα στο δωμάτιο μου.

Δεν έχω τακτοποίησει κιόλας.

Εγώ πάλι ήσυχη σε αντίθεση με αυτόν, που είναι αναστατωμένος και κάνει βόλτες πέρα δώθε στο δωμάτιο, κάθομαι στο κρεβάτι μου.

Δεν περνάει πολύ ώρα μέχρι να έρθει να κάτσει και αυτός.

"Για ποιο πράγμα θα μιλήσουμε;" Τον ρωτάω και εγώ μη σίγουρη για την συμπεριφορά του.

Όταν θυμώνει μπορεί να γίνει πολύ απότομος.

"Δεν...δεν ξέρω."

Μάλιστα.

Πίεσα τα χείλη μου σε μια ευθεία γραμμή και σηκώθηκα όρθια. Πλησίασα την πόρτα και αφού την άνοιξα του έδειξα την έξοδο.

Αυτός με κοιτούσε με γουρλωμενα μάτια.

"Με διώχνεις;" Ήταν και θυμωμένος και μπερδεμένος.

"Αν δεν ξέρεις τι θες να μου πεις καλύτερα να φύγεις." Συνέχισα να του δείχνω όλο νόημα την πόρτα.

Κόκκινος από τα νεύρα του σηκώθηκε και έκλεισε την πόρτα με πολύ φορά.

Καπνοί έβγαιναν από τα αυτιά του και με κόλλησε με δύναμη στην πόρτα.

Πήγα να του φωνάξω αλλά με φίλησε πιο δυνατά και παθιασμένα από όλες τις άλλες φορές.

Αυτή την φορά όμως στο φιλί του πέρα από πόθο του μπορούσα να διακρίνω και μια γλυκύτητα.

Γι' αυτό ανταποκρίθηκα.

Με φιλούσε χωρίς σταματημό για πολύ ώρα ενώ τα χέρια του έκαναν βόλτες στον λαιμό μου.

Όταν πλέον δεν είχαμε άλλο οξυγόνο απομακρυνήκαμε. Το βλέμμα του ήταν τόσο έντονο που με έκαιγε.

Κοιτιόμασταν και δεν μιλούσαμε.

Κατάλαβα. Πάλι με κορόιδεψε.

Τον έσπρωξα από πάνω μου και πήγα γρήγορα προς το κρεβάτι μου.

"Τι έγινε τώρα;" Με ρώτησε γεμάτος παράπονο.

"Ρωτάς κιόλας ε; Δηλαδή τι ήρθες εδώ; Να μας φιλήσεις και να φύγεις ενώ σου ξεκαθάρισα από πριν ότι αν θες γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να υπάρχει και σχέση;" Του φώναζα και αυτός απλά με κοιτούσε ήρεμος.

Δεν θα βγάλω ποτέ άκρη μαζί του.

"Καλύτερα να φύγεις." Ήταν τα λόγια μου και του γύρισα την πλάτη.

"Ώστε θες να φύγω;" Με ρώτησε ειρωνικά και τα λαμπάκια μου άρχισαν να ανάβουν.

Θέλω να του σπάσω την μούρη.

"Θες να σου πω την αλήθεια; Όχι λοιπόν δεν θέλω ειλικρινά αλλά τουλάχιστον εγώ είμαι ειλικρινής και σου έχω πει τι θέλω. Από δω και πέρα είναι δική σου επιλογή τι θα κάνεις. Και να μην θες θα βρεθούν και άλλοι." Του γρύλισα χωρίς να τον κοιτάξω.

Τα μάτια μου έχουν αρχίσει και βουρκώνουν. Είναι τόσο αναίσθητος.

"Και εσυ δηλαδή θες να σου πω ότι μου αρέσεις. Ότι θέλω να περνάω όλη την μέρα μαζί σου και να κάνουμε σαν ερωτευμένο ζευγαράκι. Αλλά ξέρεις τι; Δεν νιώθω κάτι για σένα. Δεν νιώθω κάτι γενικά. Σε φιλάω και δεν νιώθω τίποτα απολύτως. Απλά το κάνω εντάξει;" Και τότε που τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν πιο ορμητικά. "Ήμουν σαφής;" Εγώ απλά του ένεψα θετικά με το βλέμμα μου ακόμη στραμμένο στον τοίχο.

Θέλω να μπω σε μια τρύπα να κρυφτώ. Νιώθω τόση ντροπή και ρεζίλι που τον πίεσα και δεν δικαιώθηκα.

"Τουλάχιστον είσαι τώρα ξεκάθαρος." Του είπα με όσο μπορούσα να κάνω την φωνή μου πιο σταθερή.

Ήταν φανερό ωστόσο ότι έκλαιγα.

"Τώρα φύγε." Του είπα ξεψυχισμένα και έπνιξα ένα λυγμό.

Άκουσα τα βήματα του να κατευθύνονται στην πόρτα και η φωνή μου τον σταμάτησε.

"Μόνο μην τολμήσεις να με πλησιάσεις, να καθήσεις δίπλα μου, μην με αγγίξεις και πιο σημαντικό μην φιλήσεις." Του είπα και τότε έστρεψα το βλέμμα μου να τον κοιτάξω.

Γέλασε απλώς ειρωνικά. Γουρούνι.

"Δεν είχα σκοπό να κάνω κάτι ξανά μαζί σου κι αλλιώς έτσι απελπισμένη που είσαι." Και έγινε καπνός.

Η απάντηση του με σόκαρε όσο τίποτα.

Απορώ πως τον έκαναν άγγελο τέτοιος ανάγωγος που είναι.

Χευ

Τι κάνετε;

Τα λέμε στο επόμενο ❤️