ΛΟΥΣΙΦΕΡ

Βρισκόμαστε στα μισά της διαδρομής. Εδώ και πόση ώρα ας πούμε πως εσωτερικά παρακαλάω την Άλεξ να μου ρίξει ένα βλέμμα αλλά επιμένει να κοιτάει είτε προς το παράθυρο είτε μπροστά. Ακριβώς από πίσω της κάθεται ένας μαθητής που ήρθε φέτος, ο Θεμιστοκλής, και να ακούω που μιλάει με την Καλυψώ για μένα.

"Εσύ από που τον ξέρεις αυτόν;" Την ρώτησε.

Εν τω μεταξύ φαίνεται ότι τόση ώρα προσπαθεί να βρει τρόπο να την πέσει στην Καλυψώ και έπιασε εμένα.

Μηδέν πλας θα πάρεις στο μεταγυπιακό. Μαλάκα

"Η συγκάτοικος μου ήταν η αντίπαλος του. Και διαμέσου αυτής έχουμε έρθει αρκετές φορές σε επαφή." Προσπαθεί να τον αποθήσει η Καλυψώ αλλά αυτός κολλάει πάνω της σαν βδέλλα.

Είναι πολύ κακό που θέλω να γελάσω με τα χάλια τους.

"Ισχύει ότι είναι κωλόπαιδο;" Συνεχίζει ο μαλάκας και αυτή ξεροκαταπίνει.

Γέλασα λίγο αλλά άλλαξα κατευθείαν σε σοβαρός γιατί η Λίλιθ, που δυστυχώς κάθεται δίπλα μου, με κοίταξε περίεργα.

Πρώτη φορά βλέπω την Καλυψώ σε τόσο άβολη θέση.

"Ναι." Του απάντησε τελικά και έστρεψε το βλέμμα της στο παράθυρο.

Αχ τι ωραία γνώμη που έχει η Καλυψώ για μένα.

"Και η διπλανή του;" Καλά ρε παπάρα δεν σταματάς να μιλάς λίγο μας κούρασες. Άσε που λέω τόση ώρα γιατί με φαγουρίζει η μύτη μου.

Α ναι. Επειδή τόσο ώρα με μελετάς.

"Αυτή είναι η Λίλιθ. Είναι η αντίπαλος μου." Του είπε βαριεστημένα χωρίς να πάρει το βλέμμα της από το παράθυρο.

"Κάτι μου θυμίζει αυτό το όνομα. Αυτή δεν είναι η ριγμένη Άγγελος;"

Ρόλαρα τα μάτια μου μιας και ξέρω πως δεν θα σταματήσει και ακούμπησα την πλάτη μου στο κάθισμα.

Ξεφύσιξα και κοίταξα ξανά την ώρα.

Πφφ αργούμε ακόμη να φτάσουμε.

"Ας πούμε πως δεν είναι και το καλύτερο άτομο να κάνεις παρέα."

Πω πω... τι μου θύμισε τώρα... μία πάρα πολύ παλιά ιστορία. Η Λίλιθ κάποτε ήτανε Άγγελος αλλά επειδή προτίμησε να βάλει την υπερηφάνεια και την ανεξαρτησία της πάνω από την υποταγή, την έριξαν και έγινε δαίμονας.

Γυρίζω να την κοιτάξω και αυτή μου κοίτα ήδη με ένα λίγο περίεργο βλέμμα.

"Δεν τον έχει μάθει κανείς να μην μπλέκει εκεί που δεν τον παίρνει;" Άκουσα μια φωνή και κοίταξα την Λίλιθ.

Είχαμε τον παπάρα να ρωτάει για μένα. Έχω τώρα και αυτήν πάνω από το κεφάλι μου.

"Αυτός νομίζω είχε φύγει και είχε πάει σε άλλο πεδίο στην ακαδημία για αυτό κάνει όλες αυτές τις ερωτήσεις." Της απάντησα ήρεμα.

Απορώ με τον εαυτό μου ώρες ώρες. Πως γίνεται από την μια να είμαι μέσ' τα νεύρα και ενώ είμαι θυμομένος να απαντάω ήρεμα.

"Ας κάνει για τους αγγέλους. Όχι για μένα." Άσε μας κούκλα μου και εσύ τώρα μου τα έχεις κάνει μπίλιες. Λες και θα μάθει κάτι για μια σοβαρή προσωπικότητα.

Ωραία θα περάσουμε και σήμερα.

...

Και επιτέλους φτάσαμε στα σπήλαια. Αυτό το ταξίδι ήταν αρκετά μακριά και δεν ξέρω πραγματικά πως ήρθε στους γήινους να κάνουν όλη αυτή τη διαδρομή για να δούνε απλά πέντε πέτρες.

Γι'αυτό δεν τους γουστάρω τους γήινους εκτός από μια δηλαδή που δεν είναι πλέον γήινη.

"Δεν είναι απλά πέντε πέτρες. Είναι γεωλογικά θαύματα!"

Αυτό το τσουτσέκι μου έλειπε τώρα.

"Δεν μου λες ρε Κυβέλη, καμία καλύτερη δουλειά δεν έχεις από το να διαβάζεις την σκέψη μου; Και στο κάτω κάτω εσύ δεν θα έπρεπε να είσαι με την Άλεξ και τον Πέτρο;"

Άσε που για να διάβασε την σκέψη μου κάτι πάει πολύ λάθος.

Θα το ρυθμίσω και αυτό. Δεν θέλω να ξέρω πόσο συχνά το κάνει και τι σκέφτομαι εκείνη την στιγμή...

Εγώ που 24/7 σκέφτομαι την Άλεξ.

"Και εσύ με ποιον θα είσαι; Μπορεί να σε έχουν πάρει τα καθήκοντα από τον Πέτρο αλλά αυτό δεν πάει να πει κιόλας ότι δεν θα έρθεις μαζί μας." Ξεφύσιξα και την ακολούθησα.

Αυτό ήταν που φοβόμουν.

Σιγά τα σπήλαια και τα αξιοθέατα. Εγώ έχω καλύτερα.

Πολύ καλύτερα.

Τουλάχιστον θα δω την Άλεξ ΜΟΥ.

Και κανενός παπάρα.

...

Πφφ.

Έχω να κάνω μια ανακοίνωση.

ΒΑΡΙΕΜΑΙ.

Είναι ότι πιο βαρετό έχω κάνει σε όλη την ζωή μου.

Και αυτή η ξεναγός δεν έχει σταματήσει να μιλάει. Μπίρι μπίρι στο αυτί μου όλη την ώρα.

Όλα τα παιδιά εδώ βαριούνται τις ζωές τους. Άνθρωποι, Άγγελοι και δαίμονες. Μόνο οι καθηγητές παρακολουθούν την παρουσίαση.

Απορώ τι βρίσκουν τόσο ενδιαφέρον.

Από την άλλη η Άλεξ τόση ώρα δεν έχει βγάλει μίλια. Ούτε που έχει γυρίσει να με κοιτάξει.

Θα της μιλήσω μετά μήπως της έκανα κάτι. Δεν φημίζομαι ιδιαίτερα για την καθώς πρέπει συμπεριφορά μου. Αν και η δη της έχει αρχίσει να μου τη δίνει στα νεύρα.

Και εκεί που βγαίνουμε όλοι μαζί για να φύγουμε επιτέλους, νιώθω το έδαφος κάτω μου να ταρακουνιέται.

Έχουν όλοι βγει εκτός από τον Πέτρο και μια κοπέλα νομίζω Ελένη την λένε.

Είναι η γήινη της Σάρας και του Πιλάτου. Βασικά ήταν γιατί τώρα πρέπει να είναι αυτή που αποκαλούν επίλεκτη και της αλλάζουν προστάτες.

Μισό βήμα πριν βγούνε οι δύο γήινοι εγώ και η Άλεξ, γίνεται κατολίσθηση και εγκλωβιζόμαστε μέσα!

"Όχι ρε πούστη μου! Τι κάνουμε;" Φώναξε ο Πέτρος και η Ελένη πήγε να τον καθησυχάσει. Και δεν είναι μόνο ο Πέτρος που αγχώθηκε!

"Λούσιφερ τι κάνουμε; Ούτε εμείς μπορούμε να περάσουμε και δεν ξέρω γιατί!" Επιτέλους άκουσα τη φωνή της.

Πρώτη φορά μου φαίνεται τόσο όμορφη και μελωδική η φωνή της.

Και εκτός το ότι δεν μπορούμε να βγούμε για κάποιο λόγο που δεν ξέρω, δεν μπορούμε να αφήσουμε μόνους τους γήινους εν' ώρα υπηρεσίας.

"Δεν..δεν ξέρω Άλεξ ειλικρίνα." Της απάντησα και πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου.

Προσπαθώ τρεις φορές να περάσω μέσα από τους βράχους αλλά είναι αυτό το ρημαδι το βιολετί φως που δεν μας επιτρέπει. Κάθε φορά που το αγγίζω νιώθω το έγκαυμα του βέτο.

Και τώρα να σας εξηγήσω τι είναι το βιολετί φως. Λοιπόν είναι κάτι σαν ασπίδα που χρησιμοποιούν και άγγελοι και δαίμονες για να προστατέψουν κάτι ή για να εμποδίσουν κάτι.

Είναι σε χρώμα βιολετί μπορούμε μόνο εμείς να το δούμε και όχι οι άνθρωποι. Στην προκειμένη περίπτωση δεν νομίζω ότι κάποιος την χρησιμοποίησε για προστασία αλλά μάλλον για εμπόδιο.

"Τι κάνουμε τώρα;" Δεν βοηθάω το ξέρω αλλά τι άλλο να πω; Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα εφόσον το βιολετί φως δεν μας αφήνει να περάσουμε.

"Ας παρακολουθήσουμε λίγο τους γήινους. Ίσως αυτοί σκέφτονται πιο καθαρά από εμάς."

Και όντως ο Πέτρος και η Ελένη ξεκινάνε προς το εσωτερικό της σπηλιάς μήπως βρούνε τη πίσω είσοδο. Σε όλη τη διαδρομή, η Άλεξ δείχνει και αγχωμένη και τρομαγμένη.

"Να σε ρωτήσω κάτι;" Την ρώτησα προσπαθώντας να καταλάβω ποιο είναι το πρόβλημα της.

Το να με αγνοεί είναι κάτι που με σκοτώνει. Πόσοι μάλλον για μια ολόκληρη μέρα ενώ δεν της έχω κάνει απολύτως τίποτα.

"Παρακαλώ." Μου απάντησε τελικά.

Πέταξα από χαρά αλλά δεν το έδειξα. Δεν θέλω να φανεί τίποτα ούτε να φαίνονται εύκολα τα συναισθήματα μου.

Προτιμώ με κάποιους δαίμονες, εκτός αορίστου μερικούς, πόσο μάλλον άγγελους, εκτός από μια, να κρατάω αποστάσεις και να μην εκφράζομαι εύκολα.

"Συμβ-" Ξεκίνησα να λέω αλλά γαμω το μυαλοπωλείο των ανθρώπων γάμων.

"Λούσιφερ κοίτα! Τελικά αυτοί έχουν περισσότερο μυαλό από μας σε τέτοιες περιπτώσεις." Φώναξε χαρούμενη η Άλεξ και έτρεξε προς το μέρος των παιδιών που φαίνεται πως μάλλον βρήκαν κάτι.

Τελικά δεν ήταν τίποτα μιας και η τρύπα που βρήκαν ήταν αρκετά μικρή για να χωρέσουν αυτοί και μαζί και εμείς αν μεταμορφωθούμε σε άνθρωποι και μετά πάρουμε την κανονική μας μορφη.

"Ουφ Πέτρο δεν ξέρω τι θα κάνουμε και μάλλον θα αργήσουμε να βγούμε από εδώ." Του είπε η Ελένη και ξεφυσιξε.

Εγώ με την Άλεξ κάτσαμε δίπλα τους και απλά περιμένουμε την σωτηρία μας. 

"Ούτε και εγώ ξέρω Ελένη απλά θα περιμένουμε." Της απάντησε με σκυμμένο κεφάλι.

Μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι να έρθει κανένας καθηγητής.

"Να σε ρωτήσω κάτι;" Ρώτησε η Ελένη και έστρεψαν την προσοχή μου προς την συζήτηση τους.

Την ερώτηση που θα κάνει η Ελένη έχω ένα προαίσθημα ότι θα έχει ενδιαφέρον. Απλά το νιώθω.

Με το νεύματα του Πέτρου η Ελένη πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε.

"Εκείνη η φίλη σου η Άλεξ." Με αυτή την πρόταση κέρδισε ολονών τα βλέμματα. "Δηλαδή θέλω να πω είχες αισθήματα για αυτήν;" Αχ ερωτοχτυπημένη..

Γέλασε πίκρα αυτός και ένεψε κατευθείαν αρνητικά.

"Όχι. Βασικά ήταν κολλητή μου που απλά περνούσαμε καλά. Και αν με ρωτήσεις την αγαπούσα πολύ, υπερβολικά πολύ βασικά απλώς η αγάπη μου ήταν φιλική. Βέβαια" έκανε μια παύση και έξισε την μύτη του. "Νομίζω ότι αυτή είχε κάποια αισθήματα για μένα. Τι να σου πω τώρα δεν ξέρω. Άλλωστε έγινε και το ατύχημα. Και αν με άκουσες ποτέ να την βρίζω ήμουν είτε μεθυσμένος ή σε κακή ψυχολογική κατάσταση." Αναστέναξε και από το βλέμμα του μπορούσες να κατεβάσεις ότι αναπολούμε σε παλιές στιγμές μαζί της. "Ήταν το πιο καλό κορίτσι και πάντα με στήριζε κάθε μέρα." Τελείωσε και η Ελένη τον κοίταξε κατανοητικά.

Εγώ πάλι κοίταξα την Άλεξ η οποία είχε ένα κενό βλέμμα ενώ μπορούσα να δω τα σχεδόν στεγνά δάκρυα στα μάγουλα της.

Πρέπει να είναι απλά απαίσιο.

"Και αν ήταν εδώ τι θα της έλεγες;" Τον ρώτησε ξανά.

Ομολογώ ότι αυτή η ερώτηση είναι πιο ενδιαφέρουσα από την προηγούμενη.

"Θα της έλεγα ότι μπορεί να είναι ότι είναι και να έκανε ένα σωρό βλακείες αλλά μου λείπει πολύ." Αυτό δεν το περίμενα ποτέ από τον Πέτρο. "Και για να έχουμε καλό ερώτημα εσύ γιατί ρωτάς; Ανάκριση μου κάνεις;" Ωραίος ρε μαλάκα τώρα κατάλαβες ότι έμαθε τη προσωπική σου ζωή με την Άλεξ.

Αυτή κοκκινησε λίγο αλλά δεν το άφησε να φανεί. Αχ μωρέ ερωτοχτυπημένο παιδί.

"Από περιέργεια" Το απάντησε ντροπαλά και έσκυψε το κεφάλι της.

Και ύστερα αυτός θεωρείται γύπας. Πάρτα μαλάκα να μην στα χρωστάω.

Συγνώμη για την αργοπορία μου

Τα λέμε στο επόμενο❤️