Πάλι μαλώνουν αυτοί. Τους αγνοώ όπως συνήθως και περνάω ανάμεσα τους μαζί με τα κορίτσια αφού δεν υπάρχει άλλος χώρος να περάσω για να φάω καθώς τα παιδία έχουν συγκεντρωθεί τριγύρω.

"Τι θες και περνάς μπροστά μας μου λες;" λέει ο Πιλάτος θυμωμένος και εγώ μένω να τον κοιτάω με ένα βλέμμα απορίας." Εδώ μαλώνουμε και εσύ μπαίνεις στην μέση;"μουγκρίζει εκνευρισμένος αλλά δεν δίνω σημασία."Φύγε τι κάθεσαι και κοιτάς;"θυμώνει και ομολογώ πως το βλέμμα που μου έριξε με τρόμαξε. "Εδώ έχουμε να μιλήσουμε για πολύ σοβαρά θέματα με τον ανυπάκουο Λούσιφερ " λέει και το βλέμμα του πέφτει πάλι στον Λούσιφερ.

"Άλεξ φύγε γιατί εδώ έχουμε όπως λέει ο Πιλάτος μια πολύ σημαντική συζήτηση" λέει ειρωνικά. Έστειλα τα κορίτσια να μου πάρουν την τυρόπιτα γιατί δεν ήθελα να χάσω το θέαμα.

"Όπως σου έχω ξαναπεί Λούσιφερ εμείς οι δυο είμαστε εχθροί" ξεκινάει και νιώθω την ένταση και την σημαντικότητα της ατμόσφαιρας. Φαίνεται πως θα μαλώσουν πολύ άσχημα."Οπότε δεν έιχες ούτε το παραμικρό δικαίωμα να πας με μια από τις γκόμενες μου επειδή σου τρίφτηκε. Κατανοητό; Αυτές εδώ" μουρμουρίζει δείχνοντας το χαρέμι του"Είναι δικές μου"το βλέμμα ξενέρας μου κάνει μπαμ.

Αυτές μόλις άκουσαν πως τις αποκάλεσε κοιτιοντουσαν θιγμενες μεταξύ τους. Πως του ήρθε να μιλήσει για σας έτσι και εγώ απορώ. Επειδή τώρα που σας παρατηρώ είστε σαν να μην φοράτε τίποτα;

Σοβαρά τώρα μόνο και μόνο για αυτές κάνει έτσι;

"Σοβαρά τώρα Πιλάτε; Τόσο πολύ φοβάσαι μην σου τις κλέψουμε; Ε λοιπόν προτιμώ να πάω και με την Άλεξ αν είναι να σε φοβήζουμε τόσο εγώ και οι κοριτσάρες μου"γελάει ειρωνικά.

Αντίθετα εγώ όταν ακούω το όνομα μου από την μια είμαι σε φάση *αχ για εμένα λένε* από την άλλη μόλις ακούω την συνέχεια είμαι σε φάση *σοβαρά τώρα;*.

Αυτό ήταν κακό πολύ κακό.

Να σας μιλήσω λίγο για τον Πιλάτο και τον ακατανόμαστο. Αυτοί οι δύο, όσο έχω μάθει, κάποτε ήταν κολλητοί. Μέχρι που κάτι έγινε -δεν μπόρεσα να μάθω ποτέ- και τα σπάσανε. Ρώτησα πολλούς, μέχρι και δαίμονες, αλλά όλοι φοβούνται να πουν.

"Δεν υπήρχε περίπτωση έτσι κι αλλιώς να πήγαινα εγώ μαζί σου ποτέ. Τους κανόνες και το βέτο δεν τα καταπατάω." Και φεύγω σαν βρεγμένη γάτα από εκεί γιατί κατάφερε ο Λούσιφερ να με κάνει ρεζίλι μπροστά σε ένα μάτσο δαίμονες και αγγέλους. Οι δαίμονες ειδικά γελούσαν για το πως μου συμπεριφέρθηκε.

Η αλήθεια είναι ότι στεναχωρέθηκα που με συγκαταλέγει μαζί με τις... κοπέλες ελεύθερων ηθών. Ναι κοπέλες ελεύθερων ηθών. Πίστευα πως όσο και να μην τον συμπαθώ θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε κάποτε χωρίς να θέλει να με στραγγαλίσει και χωρίς να θέλω να του φέρω κανένα τηγάνι στο κεφάλι.

Παρόλαυτα η μέρα πέρασε πολύ γρήγορα και ήρθε η μέρα του πάρτυ. Η Καλυψώ και γω ετοιμαστήκαμε και περιμένουμε τη Νίκη να έρθει να μας πάρει. Εγώ φόρεσα ένα άσπρο φόρεμα στενό στη μέση και έπειτα αέρινο μέχρι τον αστράγαλο. Πολύ μου αρέσει αυτό το φόρεμα. Μέχρι να έρθει η Νίκη την ρωτάω πράγματα, όπως για το πεδίο των Άγγελων Μαχητών και το πως έφυγε από εκεί. Πρέπει να παραδεχτώ πως το πεδίο των Άγγελων Προστατών είναι καλύτερο γιατί δεν πολεμάς.

Ωστόσο οι απαντήσεις της ήταν αόριστες και δεν μου έλεγε πολλά. Μάλλον δε περνούσε και τόσο όμορφα στο πεδίο των μαχών.

Θα ήθελα πάντως να μάθω γιατί άλλαξε πεδίο. Γιατί ήταν μια από τις απαντήσεις της που δεν έβγαζαν και πολύ νόημα.

Και μετά μιλάμε λίγο για τους γήινους μας. Και ειδικότερα για τον Πέτρο. Της εξηγώ λίγο πολύ ποια ήταν η σχέση μας και αναλύω λεπτομερώς το μοιραίο βράδυ...

"Άρα είχατε σχέση με αυτό το αγόρι;" ρωτάει και με κοιτάει κατάματα ενώ εγώ δείχνω κάτι ανάμεσα σε μπερδεμένη και να αναπολώ το παρελθόν.

"Όχι ακριβώς. Εγώ τον ήθελα, αυτός όχι." Και δεν ξέρω τι είναι χειρότερο στην κατάσταση μου: Το ότι είναι ο γήινος μου, το ότι τον ήθελα ή ότι πλέον δείχνει να προχώρησε στη ζωή του;

"Κακό πάντως να πεθαίνεις από τα χέρια αυτού που αγαπάς." Όσο και να μην θέλω να το παραδεχτώ, έχει δίκιο...

Στο μυαλό μου έρχονται εικόνες από το παρελθόν και την ζωή μου με τον Πέτρο. Είχαμε πράγματι πολύ χαρούμενες στιγμές. Όπως όλα τα ζευγάρια αν και εμείς δεν είμασταν. Τότε βέβαια θα το ήθελα πολύ. Η μοίρα μας είχε όμως άλλα σχέδια.

Και μόλις θυμήθηκα πως πρέπει να βάλουμε γάντια. Τα φοράμε για να μην έρθουμε σε επαφή με κανέναν δαίμονα και παραβιάσουμε το βέτο. Δίνω και στην Καλυψώ και συνεχίζουμε να περιμένουμε.

"Λοιπόν, πες μου για τον αντίπαλό σου. Τους ξέρω σχεδόν όλους τους δαίμονες." λέω χαρούμενη προσπαθώντας να αλλάξω το θέμα γιατί και τις δύο μας επιβαρύνει.

"Αλήθεια; Πως;" ρωτάει με αγωνία αφού είναι πιο παλιά εδώ από εμένα αλλά όπως είπα δούλευε σε διαφορετικό πεδίο.

"Τυγχάνει ο αντίπαλος μου να είναι από τους διάσημους ας πούμε του είδους του. Έρχομαι καθημερινά σε επαφή λόγω του γήινου μας, επομένως έχω γνωρίσει όλη την παρέα που τον περιτριγυρίζει. Δηλαδή σχεδόν όλοι οι δαίμονες της ακαδημίας." με κοιτάει και αρχίζει να καταλαβαίνει τι της είπα.

"Την λένε Λίλιθ. Σχετικά δύσκολη. Αλλά όχι για μία πρώην πολεμίστρια." α το τσόκαρο δηλαδή. Την λυπάμαι πραγματικά την Καλυψώ όχι πως εγώ έπεσα σε λουλούδι.

"Ααααα! Το πρώτο λαχείο σου έτυχε. Η Λίλιθ είναι το μεγαλύτερο σκυλάκι του Λούσιφερ." της λέω και όντως ήταν και στην καφετέρια το πρωί μαζί με τις άλλες τις θιγμενες μπροστά στους άλλους. Από μακριά βλέπουμε την Νίκη να μας πλησιάζει.

"Ήρθα και γω. Πάμε;" ρωτάει χαρούμενη και όλες μαζί κατευθυνόμαστε προς την μεγάλη αίθουσα του σχολείου που πρόκειται να γίνει το πάρτυ.

Οι δαίμονες κάνουν τις βλακείες τους και πίνουν σαν να μην υπάρχει αύριο ενώ άλλοι φασώνονται μεταξύ τους. Αντίθετα οι άγγελοι είναι ήσυχοι και μιλάνε μεταξύ τους ή πίνουν κάποιο χυμό. Είναι τυχερή που δεν ανήκω στους δαίμονες γιατί δεν είμαι πολύ του ποτού. Μια φορά το δοκίμασα παραπάνω και μετά....

Από μακρυά διακρίνω τον Λούσιφερ να πίνει και να του τρίβονται κοριτσάκια. Μπλιαχ. Πως του αρέσει αυτή η ζωή; Το βλέμμα μου πέφτει σε ένα ζευγάρι γαλάζια μάτια. Από το πώς με κοιτάνε και την διακριτικότητα τους κατάλαβα που ανήκουν. Στον Σωκράτη. Μα καλά τι κοιτάει αυτό παιδί;

Πολύ περίεργος. Δεν τον ξέρω καν και κοιτάζει παράξενα.

Έστρεψα την προσοχή μου πάλι στο πάρτυ. Η μουσική ήταν πολύ δυνατή και τα τύμπανα μου κόνταβαν να σπάσουν. Αλλά με διάβολο DJ δεν περίμενα τίποτα λιγότερο. Μόνο διαβολινες χόρευαν τόσο προκλητικά και όλοι οι λιγούρηδες κοιτούσαν με προσήλωση τα σώματα τους. Από τον πολύ χυμό, με έπιασε ... και πάω τουαλέτα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι τουαλέτες είναι κοινόχρηστες οπότε θα δω σίγουρα κανέναν από το είδος του ακατανόμαστου. Ωπ, καταφωνή!

"Πάλι μπροστά μου είσαι;" Ναι, ναι. Καλά μαντέψατε. Αυτός είναι. Αναφώνησε καθώς δεν περίμενε να πάω σε τέτοιο μέρος. To σκουλήκι που με έριξε στο επίπεδο τον κοριτσιών του.

"Συγγνώμη, την επόμενη φορά θα πάρω την άδειά σου." όχι που θα σε αφήσω ατιμώρητο μετά από ότι μου είπες σήμερα στη τραπεζαρία. Βγάζω τα γάντια για να πλύνω τα χέρια μου και πάνω σε αυτά νιώθω τα μάτια του. Έχουν κάτι τα χείρα μου;

"Όλα καλά;" Καμία απάντηση. Ωχ. "Είπα! Όλα καλά;" Τι έχει πάθει; Για να μην μιλάει θα είναι σοβαρό. Αυτός δε βάζει γλώσσα μέσα και δε χάνει ευκαιρία να μου την πει. "Λούσιφερ! Τι κοιτάς έτσι;" Έχω κάτι ρε παιδιά να κοιταχτώ στην καθρέφτη αν είναι. Κοιτάζω και ξανακοιτάζω αλλά είμαι όπως ήμουν πριν φύγω από το σπίτι.

"Σκεφτόμουν-" Ωχ πρέπει να φοβάμαι για το τι θα ακούσω Παναγία μου. Η σκέψη τον μάρανε τώρα και είναι αυτό που με τρομάζει πιο πολύ από όλα.

"Αααα δεν ξεκινάς ωραία." λέω και κλείνω την βρύση στρέφοντας την προσοχή μου στο μέρος του.

"Το προσπερνώ... Σκεφτόμουν το βέτο και αυτό που είπες στη τραπεζαρία. " τρίβει το πιγούνι του και γυρνάει να με κοιτάξει. Αυτό το βλέμμα το φοβάμαι.

"Που κολλάει το βέτο με τα χέρια μου και αυτά που είπα; Με μπερδεύεις." κοιτάζω τα χέρια μου από φόβο. Εντάξει ακόμα είναι στην θέση τους.

"Το βέτο περιέχει τον κανόνα πως άγγελοι και δαίμονες δεν πρέπει να αγγιχτουν ποτέ." λέει με ένα πονηρό υφάκι. Ένα υφάκι που δεν περνά σε έμενα. Ωχ, τι έβαλε πάλι στο μυαλό του;

"Ωραία και;" έχω καταλάβει που το πάει αλλά δεν με πείθει. Σιγά μην αγγίξω το χέρι του αγριάνθρωπου.

"Τι γίνετε εάν παραβιαστεί; Εννοώ δεν σου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό το ποιες είναι οι συνέπειες;" λέει με ανυπομονησία στο πρόσωπο του. Και έλεγα τι δεν έκανα σήμερα. Α ναι να αγγίξω τον Λούσιφερ.

"Με έχει αλλά δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε τους κανόνες του βέτο." λέω με ειλικρίνεια. Να πω την αλήθεια πάντα με έτρωγε η περιέργεια αλλά ποτέ δεν τόλμησα να παραβιάσω τον κανόνα. Και ούτε πρόκειται να το κάνω γιατί ο Λούσιφερ απλά είναι περίεργος.

Αργά αργά βγάζει το ένα του γάντι και το ακουμπάει πάνω στον νεροχύτη.

"Θες να... αγγιχτούμε;" λέει ντροπαλά. Εντάξει μόνο εμένα αυτό που είπε μου φάνηκε ανώμαλο;

"Τι;" λέω κοφτά. Από την μια σκέφτομαι τι θα πει ο Γαβριήλ αλλά από την άλλη πως, πότε και από ποιον θα το μάθει; Από κανέναν οπότε είμαι ασφαλής. Ίσως να έχει δίκιο. Δεν έχουμε κάθε μέρα τέτοια ευκαιρία. Σηκώνει το χέρι του έτοιμο να δεχτεί το δικό μου. Η περιέργεια μου είναι πολύ μεγάλη για να μην το κάνω.

Ίσως δε θα μας καταλάβει ποτέ κανείς. Ίσως είναι μια ευκαιρία για να μάθουμε κάτι που πολλοί αθάνατοι θα ήθελαν. Ίσως είναι η αρχή για μια άλλη ζωή. Ίσως είναι η καταστροφή μας. Πολλά ίσως να μόνο ένας τρόπος να μαθουμε.

Σκουπίζομαι και σηκώνω και εγώ το δικό μου. Έχουν ένα χιλιοστό απόσταση. Τα ακουμπάμε, κοιταζόμαστε στα μάτια και...

ΑΟΥ!

Τι έκανα μόλις;

Γεια σας

Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε καλά

Τα λέμε στο επόμενο❤