ΑΛΕΞ

-Πραγματικά, εκεί μέσα δεν σε ένοιαξε καθόλου το ότι μπορούσαμε να πάθουμε το οτιδήποτε και σκεφτόσουν αυτό?!

-Να με ένοιαξε; Εσύ ήσουν αυτή που από την πρώτη στιγμή απέφευγε να με κοιτάξει!!!

Τόλμησε και μου το έπαιξε θιγμέμος! Φαινόταν από την πρώτη στιγμή ότι ήθελε καυγά και εγώ έκατσα.

"Άλεξ! Παράδεισος καλεί Άλεξ!" Σταμάτα πια βρε καθηγήτρια μου καλή να σκεφτώ με την ησυχία μου!

Ωχ η καθηγήτρια!

"Μάλιστα κυρία!" Της απάντησα κοφτά σκύβοντας το κεφάλι μου.

Πάλι αφαιρέθηκα... Τώρα τελευταία το κάνω πολύ συχνά και φοβάμαι μην μου πέσει ο βαθμός.

"Πάλι αφηρημένη είσαι;" Είναι πολύ γλυκιά όταν θέλει και από τους μόνους καθηγητές σε αυτή την σχολή που δεν είναι αυστηρή.

Πάλι καλά δηλαδή γιατί αν ήταν κανένας Ραφαήλ θα είχα φάει σίγουρη αποβολή.

"Συγγνώμη κυρία." Παίζω νευρικά με τα χέρια μου. Ίσως να είναι και η ντροπή που όλη η τάξη έχει στραφεί σε εμένα.

Ίσως φταίει και το έντονο βλέμμα του Σωκράτη που νιώθω πάνω μου και ξέρω ότι τον έχω απατήσει.

Δεν έχω ιδέα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι νιώθω άβολα αυτή τη στιγμή.

"Έγινε κάτι με τον Πέτρο;" Ένεψα κατευθείαν αρνητικά.

"Όχι, αυτός είναι στο νοσοκομείο, καλά είναι. Απλά ξεχάστηκα." Δεν πήρα στιγμή τα μάτια μου από το πάτωμα.

"Τέλος πάντων. Πες μου, για ποιο λόγο ο Θεός έκανε τον κατακλυσμό του Νώε;" Με ρώτησε τότε.

"Για να τιμωρήσει και να εξαλείψει την διαφθορά την αλαζονεία και την κακία από το ανθρώπινο είδος." Τότε ήταν που σήκωσα το βλέμμα μου από το πάτωμα και συνεχίστηκε το μάθημα κανονικά.

Ευτυχώς αυτό το ήξερα. Ξανακαθομαι στη θέση μου και νιώθω το βλέμμα της Καλυψώ να με κοίτα περίεργα. Καλά και εγώ στη θέση της αυτό θα έκανα.

Νιώθω λίγο τα μάτια μου να καίνε. Όχι Άλεξ, δεν θα κλάψεις για αυτόν! Όχι!

Τουλάχιστον όχι μες την τάξη...

(...)

"Πραγματικά, κάθε χρόνο παίρνει τα τελευταία έτη, φέτος βρήκε να πάρει το δεύτερο έτος;" Παραπονιέται η Νίκη για τον Μιχαήλ.

Αυτός κάνει στα μεγάλα έτη Αγγελικό Νομικό Κώδικα και στα μικρά Αγγελικούς κανόνες, ότι μας κάνει ο Γαβριήλ. Η αλήθεια είναι πως όλοι οι Αρχάγγελοι είναι αυστηροί και δύσκολοι.

Καθόμαστε στο τραπέζι μας, με εμένα εμφανή τα νεύρα την κλαψα και την Νίκη το άγχος της. Η Καλυψώ είναι η μόνη ήρεμη της παρέας.

"Τι έχουμε τώρα;" Έσπασε την ησυχία η Καλυψώ.

Τι να έχουμε άραγε; Αρχικά δεν παρατηρούσα ακριβώς τι γινόταν, απλά άκουσα τι είπε. Μετά συνειδητοποίησα ότι είναι όντως ερώτηση.

"Πρακτική με τα σεραφείμ." Της απάντησα άκεφα, αναστεναζοντας σκεπτόμενη την κατάντια μου.

Δεν δίνω βάση στην συζήτηση που κάνουν οι δύο φίλες μου. Κακό αλλά είμαι αρκετά στεναχωριμένη από τα χθεσινά.

Εκεί που μιλούσαν για διάφορα θέματα, ακούω από κάποιον να φωνάζει το όνομα μου. Είναι η Ραχήλ, η συγκάτοικος του ακατανόμαστου.

"Άλεξ, μπορώ να σου μιλήσω ένα λεπτό;" Με ρώτησε και ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα. Δηλαδή είναι δυνατόν εκεί που δεν είχαμε καμία επαφή μαζί της να μου κάνει κουβέντα;

Περίεργα πράγματα.

"Όχι δεν μπορεί. Δρόμο τώρα" Παίρνει τον λόγο η Καλυψώ που κοιτάει την Ραχήλ θανατηφόρα.

Από την μία, δεν θέλω να έχω επαφή με τίποτα που έχει να κάνει με αυτόν. Από την άλλη, τι φταίει αυτή;

"Καλυψώ σιωπή σε παρακαλώ πρώτον. Δεύτερον, ακολούθησε με." Τις διακόπτω πριν μαλώσουν και πάμε με την Ραχήλ στην πίσω αυλή.

Πηγαίνουμε στο πεζούλι, δίπλα από τα παράθυρα όπου δεν μας ακούει κανείς και έχουμε την ησυχία μας. Αφού παίρνει μια βαθιά εισπνοή ξεκινά να μιλάει.

"Καταρχάς, θέλω να ξέρεις πως ξέρω για την σχέση σου με τον Λούσιφερ." Μου ανακοίνωσε και πάγωσα στην θέση μου.

Πως μπορεί να συμβαίνει αυτό! Είμασταν προσεκτικοί!

"Τιιιιι?!" Ούρλιαξα και έκανε να μου κλείσει το στόμα αλλά μόλις κατάλαβε ότι θα με ακουμπούσε απομάκρυνε το χέρι της. Μου πήρε λίγο καιρό να το καταλάβω αλλά το βέτο καταργείται μόνο όταν ανακατεύεται η καρδιά.

Παναγία μου! Αν μας πιάσουν καταστραφήκαμε!

"Ηρέμησε, δεν θα το πω πουθενά. Εξάλλου, κατά βάθος εγώ σας θαυμάζω λίγο." Μου εκμυστηρεύτηκε και πάγωσα για δεύτερη φορά. Πόσα να αντέξω ο άγγελος;

"Αλήθεια;" Αυτή η κοπέλα είναι σαν την Νίκη όλη την ώρα με εκπλήσσει.

"Ναι. Κάνατε κάτι που οι άλλοι τρέμουν να το φανταστούν, ούτε καν να το κάνουν πράξη." Μου εξήγησε και τώρα που το σκέφτομαι έχει κάποιο νόημα.

"Την έχουμε στο αίμα μας την επανάσταση." Της είπα ειρωνικά και έριξα ένα πικρό γέλιο.

Πικρό σαν τα λόγια του.

"Ωστόσο από χθες βράδυ που μιλήσατε, είναι μες στα νεύρα. Γιατί;" Πίνει και μεθάει για τα μάτια μου που λέει ο λόγος;

"Τολμάει και έχει νεύρα μετά από ότι είπε!?" Της είπα ξεκάθαρα θυμωμένα και έκανα τα χέρια μου μπουνιές.

Πως τολμάει!?

"Τι έγινε;" Και τότε είναι που άρχισα αν της εξιστορώ με πικρία τι έγινε.

*FLASHBACK*

Σε περιμένω στην πίσω αυλή.

Ο Λούσιφερ ήταν αυτός;

Χωρίς να με καταλάβουν φεύγω για το μέρος του. Άντε να τελειώνω και με αυτόν.

Νιώθω άρρωστη που πρακτικά αυτό δεν γίνεται. Καμία φορά

Έφτασα. Γιατί είναι σκυθρωπος; Τι έγινε;

"Ήρθα." Του είπα άκεφα. Είπαμε πρέπει να τον αποφεύγω.

Και αυτό έχω σκοπό να κάνω.

"Κάτσε." Και κάνω όπως λέει "Δεν μου λες, τι έγινε σήμερα;" Με ρώτησε φανερά εκνευρισμένος.

Οκέι φίλε σε αγνόησα μια μέρα μην κάνεις έτσι.

"Τι έγινε;" Τον ρώτησα και καλά ανήξερη με ένα χαλαρό βλέμμα.

"Έκανες λες και δεν υπάρχω!" Γρυλισε και έκανε τα χέρια του μπουνιές.

"Ήμασταν ξέρεις σε αποστολή και πρώτα έπρεπε να μας νοιάζει αυτό και μετά όλα τα άλλα!" Του είπα και αυτό είναι μια αλήθεια. Η μισή δηλαδή. Η άλλη μισή είναι το όνειρο που είδα και μου έχουν δημιουργηθεί υποψίες.

"Δεν μιλάω μόνο για τα σπήλαια, από την αρχή ήσουν έτσι! Και οκ, πάει στην ευχή το λεωφορείο. Όταν σου απηύθυνα τον λόγο μες τις σπηλιές γιατί με αγνοούσες;" Φώναξε και άρχισε να κάνει βόλτες πέρα δώθε.

"Πραγματικά, εκεί μέσα δεν σε ένοιαξε καθόλου το ότι μπορούσαμε να πάθουμε το οτιδήποτε και σκεφτόσουν αυτό?!" Του φώναξα πίσω και σηκώθηκα όρθια.

Ε πόσο να αντέξω ο άγγελος; Πρέπει να του τα ψαλλω!

"Να με ένοιαξε; Εσύ ήσουν αυτή που από την πρώτη στιγμή απέφευγε να με κοιτάξει!!!" Σταμάτησε και με κοίταξε στα μάτια.

"Ναι γιατί εκεί παραλίγο να πεθάνουν οι γήινοι μας!" Του έκανα νόημα με το χέρι. Εκτός από νεύρα θέλω να κλάψω.

Σε τέτοια θέματα είμαι πολύ ευαίσθητη και μπορώ εύκολα να λυγίσω.

"Μιλάς όλο για τους γήινους και για μας τίποτα! Αλήθεια, δεν σε νοιάζει αυτό που έχουμε;" Ούρλιαξε και έκατσε με δύναμη στο πεζούλι.

"Προφανώς και με νοιάζει Λούσιφερ αλλά εδώ δεν ήρθαμε για έρωτες! Ή εγώ τουλάχιστον. Να σου θυμίσω ότι είμαστε άγγελος και δαίμονας!" Του υπενθύμισα με ανεβασμένο τόνο στην φωνή μου.

"Αυτό υποτίθεται δεν σε πείραξε όταν πηδηχτήκαμε!" Μου είπε ωμά και γουρλωσα τα μάτια μου.

Ώστε έτσι ο κύριος ε;

"Μην γίνεσαι χυδαίος."

"Την αλήθεια λέω. Αλήθεια Άλεξ, αφού δεν δείχνεις καμία προσπάθεια για όλο αυτό, γιατί είσαι μαζί μου;"

"Και γω αυτο απορώ." Του απάντησα κατευθείαν χωρίς καν να σκεφτώ.

Ή τώρα ή ποτέ...

"Λούσιφερ αφού δεν βγάζουμε μέση λύση, ήρθε η ώρα να το λήξουμε εδώ και τώρα!"

Ίσως έτσι είναι καλύτερα και για τους δυο μας.

*End of Flashback*

"Και δηλαδή χωρίσατε;" Το μόνο που έκανε ήταν να νέυσω θετικά.

Ίσως έτσι είναι καλύτερα και για τους δυο μας.

Χευ τι κάνετε;

Τα λέμε στο επόμενο ❤️