ΑΛΕΞ

Εδώ και ώρα περιμένουμε τους δαίμονες να συγκεντρωθούν για να φύγουμε με τους ανθρώπους. Α, επιτέλους ήρθαν.

"Δεν θέλω να περάσω μια ολόκληρη μέρα με τον Λευί. Πόσο μάλλον τρεις." Λέει αγανακτησμένα η Νίκη. Και ποιος θέλει να περάσει δηλαδή μερικές μέρες με αυτούς.

"Ο Λευί μπροστά στον Λούσιφερ είναι άγγελος."Την πιάσατε την ειρωνία, ε;

Α να και η Καλυψώ και από πίσω η αντίπαλος της, η Λίλιθ. Και οι δυο τους κάθησαν από πίσω μας. Το καλό με αυτές τις δύο είναι ότι ανέχονται η μία την άλλη. Οι Άγγελοι Πολεμιστές έχουν επίπεδο και η Λίλιθ είναι έκπτωτη, συνεπώς πρώην Άγγελος. Μπορεί να είναι ότι είναι, αλλά αυτή τουλάχιστον έχει λίγο σέβας για τον αντίπαλο. Κάποιος σκύβει στο αυτί μου και με ψιθυρίζει κάτι.

"Ωραία τα γαντάκια;" Η Λίλιθ είναι αυτή; Γυρνάω το κεφάλι μου για να την αντικρίσω.

"Ορίστε;" ρωτάω προφανώς ενοχλημένη. Που το πάει; Έχε γούστα να εννοεί αυτο που φαντάζομαι.

"Πρέπει στ' αλήθεια να πονάει το βέτο, έτσι; Και να υποθέσω αφήνει σημάδι για να τα φοράτε και οι δυο σας όλη μέρα." λέει πονηρά η Λίλιθ και τα μάτια μου γουρλώνουν.

Ακούω καλά ή βουίζουν τα αυτιά μου; Η Λίλιθ ξέρει; Κοιτάω αγχωμένη έναν Λούσιφερ που ο φίλος του έχει φύγει και έχει βγάλει προσεκτικά το γάντι του να δει το έγκαυμα. Παίξτο ήρεμη Άλεξ!

"Δεν σε καταλαβαίνω, τι εννοείς;" ρωτάω και προσπαθώ να το παίξω χαλαρή. Μόνο που καταφέρνω το αντίθετο. Στο θέμα μας τώρα όμως. Από που και ως που ξέρει αυτή; Χθες δεν ήταν αυτός που μου έλεγε να προσέχουμε και το ξέρει ήδη η Λίλιθ;

"Μην ανησυχείς. Δεν έχω σκοπό να μιλήσω πουθενά. Δεν έχω σκοπό να χάσω τον Λούσι μου." Χαμογελάει πονηρά και μου έρχεται να κάνω μπροστά τους εμετό.

Λούσι της; Πάει καλά η κοπελιά;

"Επίσης σε ευχαριστώ που μου χάρισες μια τόσο ωραία νύχτα." λέει χαρούμενη για άλλη μια φορά αφήνοντας με ένα σωρό απορίες. Κάνω μερικούς συνειρμούς αλλά δε μπορώ να καταλάβω τίποτα.

Εκτός και αν.. Όχι δεν μπορεί να είναι αυτό που νομίζω.

Το άγχος και οι παλμοί ανεβαίνουν επικίνδυνα. Κάνοντας νούμερο ένα: Ποτέ δεν εμπιστεύεσαι δαίμονα. Η Λίλιθ αποκλείεται να μη πει τίποτα να μη χάσει τον ιου Λούσιφερ.

Γυρνάει πίσω στη θέση της. Τόση ώρα δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι κοιτάω τον Λούσιφερ και ότι με κοιτάει και αυτός. Εύχομαι η Νίκη να μην παρατήρησε την κουβεντούλα μου με την ... είμαι άγγελος και δεν κάνει να το πω.

"Άλεξ! Σε μιλάνε!"με σκουντάει η Νίκη Εμένα; Ποιος;

"Χμμ; Ποιος;"γυρνάω σαν υστερική το κεφάλι μου μέχρι να καταλάβω πως με φωνάζει ο Λουσιφερ.

"Τόση ώρα με κοιτάς και περιμένεις να μην σε πω κάτι;"Α, αυτός με κοιτάει; Του ρίχνω ένα αγγελικό βλέμμα απαξίωσης και γυρίζω να κοιτάω τον δρόμο από το παράθυρο. Παρόλα αυτά, ακόμα με μιλάει αυτός.

"Άλεξ γαμώτο σου! Τι έγινε;" ρωτάει θυμωμένος αλλά δεν κάνω τον κόπο να του μιλήσω.

"Λούσιφερ! Σε παρακαλώ σταμάτα να ενοχλείς την άγγελο και ηρέμησε μέχρι να φτάσουμε!"

Μπήκε η Μίσα στη μέση και τον σταμάτησε.

Η Μίσα. Ο φόβος και ο τρόμος των δαιμόνων και των αγγέλων. Έντονη παρουσία που σε φοβίζει με τη σοβαρότητα της και το βλέμμα της.

Όσο για τον Λούσιφερ καλύτερα δεν είχα σκοπό να πιάσω κουβεντούλα με κάποιον που με χρησιμοποίησε για να κοιμηθεί με κάποια. Με έναν προδότη. Το υπόλοιπο ταξίδι ήταν ήρεμο. Κουβέντιαζα με τα κορίτσια και παρατηρούσα τη διαδρομή.

...

"Ωραία παιδιά, μπορείτε να πιάσετε κατευθείαν δουλειά. Να ξέρετε μόνο όταν θα γυρίσει ο γήινος σας το βράδυ σπίτι του θα επιστρέψετε και εσείς." Μας υπενθυμίζουν για χιλιοστή φορά οι αγαπημένοι μας καθηγητές.

Ο Γαβριήλ και η Μίσα αφού δώσουν εντολές για το πως θα πάει αυτό το τριήμερο, πηγαίνουν στα δωμάτια τους όπως και εμείς στα δικά μας. Παρόλο που έχουμε λίγο χρόνο ξεκούρασης, προτίμησα να πάω κατευθείαν στον Πέτρο. Μετά από την τελευταία μου νίκη, έχει ηρεμήσει και φέρεται αγγελικά. Όλα καλά για αυτόν. Για μένα όμως, όχι και τόσο.

"Θα με αποφεύγεις για πολύ ακόμα άγγελε;" ακούω την χαρακτηριστική φωνή του από πίσω μου. Βρε καλώς τον και ας άργησε. Όχι, δεν θα του δώσω σημασία, γιατί εμπιστεύτηκε κάτι τέτοιο σε έναν δαίμονα σαν την Λίλιθ. Δεν μπορώ να το προσπεράσω έτσι απλά αυτό. "Άλεξ! Σου μιλάω!"

"Σε ακούω." γυρνάω απότομα να τον κοιτάζω στα κόκκινα μάτια του

"Δεν θεωρείτε ξέρεις αγγελικό να μην απαντάς τον συνομιλητή σου." ρωτάει με ειρωνικό ύφακι κάτι που σε εμένα δεν περνάει τόσο εύκολα.

"Θεωρείται όμως να έχεις αξιοπρέπεια. Ο Θέος έχει πει να φεύγουμε από εκεί που μας σκανδαλίζουν." του υπενθυμίζω τους κανόνες του σχολείου.

"Δεν σε καταλαβαίνω"με κοιτάει ερωτηματικά.

"Βέβαια αφού δεν άνοιξες ποτέ σου ένα βιβλίο. Αλλά εγώ φταίω που σε εμπιστευτικά και σε άγγιξα. Πως θα ξεμπλέξω τώρα μου λες;"ρωτάω θυμωμένη και κάνω ένα βήμα προς τα πίσω.

"Μίλα καθαρά γαμώτο"θυμώνει και αυτός ενώ ταυτόχρονα κάνει βήματα προς το μέρος μου.

"Πάντως είσαι καλός ηθοποιός. Παίζεις πολύ καλά τον ανίδεο για κάποιον που έχει πλήρη γνώση γι'αυτό που του λέω." τ
Του λέω και αυτός με κοιτάει ακόμη σαν αγελάδα."Εννοώ για την Λίλιθ ανόητε. Ξέρει πολύ καλά ότι ακουμπηστήκαμε."γουρλώνει τα μάτια του. Όπως είπα είναι καλός ηθοποιός."Και τώρα φεύγω"

Θέλω να δω λίγο τον Πέτρο μόνη μου χωρίς να έχω τον Λούσιφερ στο κεφάλι μου. Κατευθύνομαι προς το σχολείο μου. 'Η καλύτερα το πρώην σχολείο μου. Είναι πρωί άρα θα έχει μάθημα. Με το που αντικρίζω την αυλή ξεροκαταπίνω. Τόσες πολλές αναμνήσεις από αυτό το μέρος. Μου είχε πραγματικά λείψει. Μπαίνω μέσα στο σχολείο και κοιτάζω τους διαδρόμους. Δεν έχει αλλάξει τίποτα στο κτήριο. Μόνο τα παιδιά που αλλάζουν κάθε χρόνο. Σταματάω απότομα μπροστά από την πόρτα που αν την περάσω θα δω όλους τους παλιούς μου συμμαθητές. Περνάω μέσα από τον τοίχο και τους βλέπω όλους μαζί να γελάνε. Μάλλον θα είπε κανένα κρύο αστείο ο γεράκος μαθηματικός με τα γυαλάκια του να στέκεται πίσω από την έδρα και απλώς γελάνε όλοι μπας και πάρουν βαθμό.

Το βλέμμα μου πέφτει πάνω στον Πέτρο. Αχ και να με έβλεπες. Τον πλησιάζω και παρατηρώ το πρόσωπο του. Είναι ακόμη πολύ όμορφος βέβαια πλέον δεν με ελκύει ερωτικά. Έχει γίνει άντρας πλέον. Δίπλα του κλασικά ο Γιάννης ο κολλητός του. Πάντα ήταν μαζί αν και πολλές φορές με έκαναν πέρα για να λένε τα δικά τους. Γυρνάω να κοιτάξω και την υπόλοιπη τάξη που ακόμη γελάει. Μου έχουν λείψει παρά πολύ. Δάκρυα πλέον πέφτουν από τα μάτια μου και υγραίνουν το πρόσωπο μου.

Γιατί μου το έκανες αυτό Πέτρο; Γιατί; Τι σου έκανα;

Βουρκώνω.

Τι σου είχα κάνει τότε; Τι σου είχα κάνει και άξιζα να πεθάνω; Ήθελα να μείνω μαζί σου αλλά εσύ μου το ανταπέδωσες με τον καλύτερο τρόπο.

Κλαίω πλέον με λυγμούς και το κουδούνι με ταρακουνάει από την θέση μου.

Το να είμαι σε αυτό το περιβάλλον κάνει τις αναμνήσεις του παρελθόντος μου ακόμη εντονότερες από ότι ήταν και με επιρεάζουν. Πολύ.

Βγαίνουν τα παιδιά έξω στην αυλή και εγώ ακολουθώ τον Πέτρο. Κάθονται στο γνωστό μέρος όλη η παρέα. Μέχρι και οι πρώην φίλες μου μπήκαν στην παρέα του. Ααα να και η Νίκη. Πάνω από την Μαρία. Η τέως κολλητή μου.

"Άλεξ; Τι έγινε; Έκλαιγες;" ρωτάει ανήσυχα και με πλησιάζει στο παγκάκι.

"Απλά αυτό το μέρος με φέρνει πολλές αναμνήσεις. Όχι και τόσο καλές." Αναστενάζω...

"Καταλαβαίνω. Εγώ βέβαια γεννήθηκα άγγελος. Αυτός είναι ο γήινος σου;"ρωτάει με περιέργεια και με βάζει στην αγκαλιά της. Αν δεν είχα και εσένα τι θα έκανα;

"Το ξέρεις ότι η γήινη σου είναι η πρώην κολλητή μου;" γυρνάω να την κοιτάξω με τα κόκκινα μάτια μου.

"Αλήθεια;"αναρωτιέται και σκουπίζει τα μουσκεμένα μαγούλα μου.

"Μχμ. Ήμασταν πολύ δεμένες αλλά απο τι βλέπω δεν τις πείραξε και πολύ ο θάνατός μου." αναφωνω παραπονεμένα και χουχουλιαζω καλύτερα στην αγκαλιά της.

"Αυτό το λες εσύ. Δυο χρόνια μετά, ακόμα παρακολουθεί ψυχολόγο και δεν έχει ούτε 4 μήνες που άρχισε να επανέρχεται."

Αλήθεια λέει; Έχω όλους να τους δω - με εξαίρεση τον Πέτρο - από τον θάνατό μου. Και η αλήθεια είναι πως δεν έχω ιδέα για το τι κάνουν. Αυτή η σιωπή είναι πολύ αμήχανη. Ας αλλάξω κουβέντα.

"Ο Λευί που είναι;"

"Εκεί που είναι όλοι οι δαίμονες. Πρώτα "καταστρέφουν" τα πάντα και μετά θα περάσουν και από δω. Σε αντίθεση με τον Λούσιφερ που δεν έχει κέφια σήμερα." μου δείχνει με το χέρι οπότε γυρνάω να τον κοιτάξω.

Κάθετε σε ένα παγκάκι 20μέτρα μακρυά μας. Πραγματικά ούτε που το είχα καταλάβει ότι όλη αυτή την ώρα είναι εδώ. Όντως σήμερα δεν έχει κέφια. Έχει ανέβει στην πλάτη του παγκακιού με σκυμμένο κεφάλι. Τι έχει άραγε; Αααχ! Το χέρι μου! Τι το έπιασε πάλι; Καλά ήταν όλο το πρωί.

"Θα τα πούμε αργότερα. Πρέπει να πάω μαζί της." λέει η Νίκη αναφερόμενη στην γήινη της την Μαρία.

"Τα λέμε στο άλλο διάλλειμα." λέω ψυχρά. Πως έχω γίνει έτσι;

Το κουδούνι χτύπησε. Ο ακατανόμαστος και εγώ ακολουθούμε τον Πέτρο μέχρι μέσα, ενώ η Νίκη τη Μαρία στο τμήμα της. Ώρα για μάθημα...

...

Έχει πάει 23:00 και είμαστε σε κλαμπ. Και ενώ ο Πέτρος, ο Γιάννης και όλη η παρέα που ποτέ δεν συμπάθησα τα πίνουν, εγώ κάθομαι με τα κορίτσια. Βλέπω από απέναντι τον Λούσιφερ να πηγαίνει τουαλέτα. Να τον ακολουθήσω; Βαριέμαι έτσι και αλιώς. Αφήνω τα κορίτσια και πάω και γω. Να τος. Κοιτάζεται στον καθρέφτη.

"Θα σπάσει αν τον κοιτάς για πολύ ακόμη έτσι." Η ειρωνία δεν είναι μόνο δικό του στοιχείο.

"Τι θες;"

"Τι έχεις όλη μέρα; Ειδικά από τη στιγμή που σε είπα για τη Λίλιθ."

Η συμπεριφορά του με από το καβγά μας έχει αλλάξει πάρα πολύ και είναι απόμακρος.

"Άκου Άλεξ... Καταλαβαίνω πως όλο αυτό που έγινε είναι λάθος." Που το πας δαίμονα; "Και οι δαίμονες ξέρεις νιώθουν. Συγγνώμη που σε χρησιμοποίησα. Είχες απόλυτο δίκιο σήμερα το πρωί. Θα... Θα με συγχωρέσεις;"

Ορίστε; Ακούω καλά; Ο Δαίμονας των Δαιμόνων με ζητάει συγγνώμη; Ρε μπας και παράκουσα;

"Και εγώ υπήρξα λίγο υπερβολίκη σήμερα. Δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη. Δεν έκανα κάτι χωρίς τη θέλησή μου." λέω αφήνοντας τον να χαμογελάει. Παρόλο που είναι ότι είναι, για κάποιο λόγο δεν μπορώ να του κρατάω κακία. "Θες... Να πάμε έξω; Ο Πέτρος φαίνεται καλά, οπότε μπορούμε να πάμε για περπάτημα." συνεχίζω την πρόταση μου και συμφώνησε ανασηκώνοντας τους ώμους του.

Ας λύσουμε αυτό το θέμα ήρεμα καλύτερα γιατί ο θυμός και τα νεύρα δε θα επιρεάσουν μόνο εμάς αλλά και τον γήινο μας.

Βγαίνουμε με την δικαιολογία πως ζαλήστικα λίγο και ήρθε να με επιτηρεί. Δεν απομακρυνόμαστε πολύ από το μαγαζί, βασικά περπατάμε πάνω κάτω στο πεζοδρόμιο. Τελικά τον είχα παρεξηγήσει. Δεν είναι και τόσο σπαστικός. Έμαθα ενδιαφέροντα πράγματα για αυτόν. Όπως ότι το έσκασε από το σπίτι του όταν ήταν εννιά.

"Σοβαρά; Και οι δικοί σου τι έκαναν;" Ένας φυσιολογικός -άνθρωπος- γονιός θα έψαχνε το παιδί του.

"Να σου θυμίσω μιλάμε για δαίμονες. Δεν έκαναν τίποτα. Επέστρεψα μετά από τρεις μέρες." λέει και κοιτάζει το υπερπέραν.

Και σε αντίθεση με τους γήινους, οι δαιμονες ψιλοχεστηκαν. Ξαφνικά μια αμήχανη ησυχία πέφτει. Τι σκατά;

"Σαν σήμερα δεν πέθανες πριν από 2χρόνια;" γυρνάει το βλέμμα του ώστε να με κοιτάζει στα μάτια. Αχχχ, το θυμήθηκε μωρέ!

"Ναι, 5 Οκτωβρίου του 2019." απαντάω διστακτικά και παίζω νευρικά με τα δάχτυλα μου κάτι που παρατηρεί αλλά δεν το δίνει ιδιαίτερη σημασία.

"Δεν ξέρω τι λέτε στη γη, εμείς οι αθάνατοι σε εσάς τους πρώην ανθρώπους λέμε χρονιά πολλά." λέει αφήνοντας ένα γελακι στο τέλος.

"Μα τα γενέθλιά μου είναι άλλη μέρα." απορώ.

"Τα γενέθλια που έγινες άνθρωπος. Αυτά είναι τα γενέθλια που έγινες άγγελος." Πολύ μπερδεμένα με τα λέει. Τουλάχιστον βγάζει νόημα.

Γεια σας

Ξέρω ότι άργησα σορυ

Τα λέμε στο επόμενο ❤