Όλες οι ιστορίες ξεκινάνε με την πρωταγωνίστρια να ξυπνάει και πηγαίνοντας την πρώτη μέρα στο σχολείο να γνωρίζει το "κακό αγόρι" της που στο τέλος καταλήγουν μαζί.

Έτσι πίστευα πως θα ήταν η ζωή μου. Και πράγματι έτσι ήταν. Γνώρισα τον Πέτρο και τον οποίο ερωτεύτηκα αρκετά. Την πάτησα άσχημα μαζί του! Είμασταν φίλοι, βασικά φίλοι με προτεραιότητα . Μαλώναμε πολύ, στο τέλος της μέρας όμως ήμασταν πάντα συγχωρεμένοι γιατί πάνω από όλα είμασταν και καλοί φίλοι από παλιά. Τότε βέβαια πίστευα πως ήταν έρωτας όπως λέμε '' από τους μεγάλους καυγάδες ξεκινάνε οι μεγάλοι έρωτες'' .

Μέχρι που ήρθε εκείνο το βράδυ. Εκείνο το βραδυ... Είπαμε να τα τσούξουμε. Τι να τσούξουμε... Τον βόσπορο ήπιαμε... Αποφάσησε να οδηγήσει και δυο στενά παρακάτω θυμάμαι ένα μπαμ.

Τα υπόλοιπα τα είχα δει από ψηλά. Το σώμα μου συνδεδεμένο με τα μηχανήματα να με κράτανε στη ζωή. Όχι για πολύ. Μια βδομάδα με κράτησαν. Ακόμα κατηγορώ τον εαυτό μου που μέθυσα. Και τι κατάλαβα;

Πέθανα.

Με είχε καταστρέψει ολοκληρωτικά. Τότε δεν καταλάβαινα τίποτα. Ήταν αργά όμως όταν συνειδητοποίησα πως πέθαινα. Εγω πέθαινα και αυτός ζούσε. Ήταν ότι χειρότερο το να τον γνωρίσω στην ζωή μου. Με κατέστρεψε. Απλά συνέχισε και με ξέχασε. Από τότε ειδικά, δεν έχει συναισθήματα για κανέναν και κυρίως για μένα. Σκέφτεται το παρελθόν και το μόνο που του έχει μένει από μένα είναι οι τύψεις που κυριαρχούν μέσα του. Και το χειρότερο είναι πως εγώ πρέπει να τον ανέχομαι τώρα, χωρίς να το ξέρει.

Πλέον οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Πλέον εγώ έχω το πάνω χέρι - κυριολέκτικα - και παίζουμε με τους δικούς μου κανόνες. Δεν μου επιτρέπεται να τον βλάψω, αλλά ούτε και να μην ασχολούμαι μαζί του.

Αλλά όπως είπα δεν μπορεί πλέον να με ξεφορτωθεί. Θα του είμαι κακό σπυρί στο κούτελο. Δεν θα φεύγω με τίποτα από πάνω του. Αυτός βέβαια συνεχίζει κανονικά την ζωούλα του και το πρόγραμμα του. ''Το πρωί σχολείο καίω καρδιές και χρησιμοποιώ τις γκόμενες μου πηδώντας τα όπως και το βράδυ.''

Δεν έχει αισθήματα. Όλα χάθηκαν μετά από εκείνο το βράδυ. Θεωρεί ότι με το τρόπο αυτό θα ξεχάσει αλλά αντίθετα. Οι πράξεις του φέρνουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα.

Αυτή θα είναι η εκδίκηση και ταυτόχρονα η βοήθεια του.

Θα είμαι αυτή που θα τον εκδικηθεί βοηθώντας τον.

Κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί τι εννοώ αλλά δεν πειράζει όλα με την ώρα τους.

Μετά από εκείνο το τροχαίο, όπως προείπα, πέθανα. Όταν ανέβηκα στους ουρανούς, έγινα άγγελος. Πιο συγκεκριμένα, φύλακας άγγελος. Ακόμα πιο ειδικά, ο δικός του φύλακας άγγελος. Ο προστάτης του Πέτρου.

Και πλέον αυτή είναι η αποστολή μου. Δεν θα είναι καθόλου εύκολη αλλά θα τον κάνω να με θυμηθεί και πάλι γιατί όσο να ναι στεναχωριέμαι όταν απλά του έρχονται μνήμες που είμασταν μαζί και αυτός απλά θέλει να τις ξεφορτώνεται. Πιο βασικό από όλα όμως είναι ότι θα κατανοήσει τα λάθη του και ίσως ξεφύγει από την άσωτη ζωή που κάνει μέσα στη κατάθλιψη που καταφέρνει πολύ καλά να κρύψει.

Τα δύσκολα όμως πλησιάζουν καθώς θα έχω και εχθρό σε όλο αυτό. Τον Λούσιφερ, όποιος είναι μεγάλη περίπτωση. Είναι ότι πιο ενοχλητικό, σπαστικό και ηλίθιο πλάσμα που δημιουργήθηκε ποτέ. Θα μιλήσω μετά για αυτόν. Όπως έλεγα, για να γίνεις φύλακας άγγελος πρέπει να τελειώσεις την 《Ακαδημία Φωτός και Σκότους》. Σε αυτήν πηγαίνουν πλάσματα σαν και μένα για να διδαχτούν το πως πρέπει να γίνει κάνεις σωστός και τέλειος φύλακας, είτε άγγελος είτε δαίμονας. Είναι κάτι σαν οικοτροφείο. Μένεις μες στη σχολή.

Γυρίζω πίσω στον Λούσιφερ. Δεν τον συμπαθώ και πολύ οπως καταλάβατε. Μας έχουν αναθέσει τον ίδιο γήινο και πρέπει να τον βλέπω κάθε μέρα. Είναι αυτό το υφάκι που έχει, η ειρωνεία μέχρι και ο τρόπος που γελάει με σπάει τα νεύρα. Και όλο αυτό γιατί έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και νομίζει ότι είναι ναι κάποιος.

Ηρέμησε Άλεξ

Ναι εγώ είμαι ή μάλλον καλύτερα ήμουν η Άλεξ

Ξαφνικά κάποιος με χτυπάει στα πλευρά. Ωχ, ξέχασα να πω πως είμαι στην τάξη και κάνουμε θεωρίες τώρα. Η Νίκη είναι αυτή που με σκουντάει.

"Άλεξ! Άλεξ! Ο Γαβριήλ σε μιλάει." Λέει ψυθιρίζοντας πάντα επαναφέροντας με στη πραγματικότητα.

"Μα- Μάλιστα κύριε."Λέω τόσο ντροπαλά γιατί ο Γαβριήλ είναι πολύ αυστηρός με όλους τους μαθητές.

"Άλεξ που ταξιδεύεις πάλι;" Λέει ο Γαβριήλ με τον αυστηρό τόνο στη φωνή του.

"Ξέρετε κύριε, σήμερα είναι σημαντική μέρα για τον γηίνό μου και θέλω να είμαι κοντά του."Λέω και ανασηκώνομαι από την θέση μου σηκώνοντας το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω.

Τι λέω πάλι ο άγγελος... Απλά έρχεται σήμερα ο πατέρας του Πέτρου και θέλω να πάω να τον ηρεμίσω πριν κάνει την κίνησή του ο ακατανόμαστος αντίπαλός μου και τα κάνει χάλια.

"Πολύ ωραία. Θα μπορείς να φύγεις αφού μου κατονομάσεις τις 7 θανάσιμες αμαρτίες."Λέει και γυρίζει το βλέμμα του στον πίνακα. Έλεος είχα σχολείο στην γη έπρεπε να έχω και εδώ;

"Η αλαζονεία, η απληστία, η ζηλοφθονία,η λαγνεία, η οργή,η λαιμαργία και η......η η η..." Ξεκινάω να λέω μετρώντας δαχτυλάκια αλλά μου μένει ένα. Όχι όχι δεν θέλω ωριαία.

"Άλεξ δεν θα μείνουμε για πολύ ώρα στο η.. αν δεν το ξέρεις θα σε βοηθήσω. Αρχίζει με το γράμμα όμικρον" Σώπα είπε κάτι τέτοιο ο Γαβριήλ; Κάτσε να θυμηθώ. Η Νίκη μου ψυθιρίζει κάτι από δίπλα μου αλλά δεν πολύ παρατηρώ τι μου λέει. Οκ..οκν..ονηρ... οκνηρία!!

"Οκνηρία κύριε" λέω χαρωπά και σηκώνομαι από την καρέκλα μου να φύγω.

"Τυχερή είσαι σήμερα Άλεξ άντε πήγαινε"με κοιτάζει αυστηρά και πάει να συνεχίσει το μάθημα. Τότε η πόρτα χτυπάει και ανοίγει βιαστικά. Με το που τον βλέπω μου έρχεται να κάνω εμετό. Ο συναίτερος μου ο Λούσιφερ δηλαδή το "κακό αγόρι" εδώ. Όλες του είδους τον θέλουν. Όλες εκτός από εμένα δηλαδή αν ήμουν διαβολίνα.

Τι να θέλω δηλαδή τα μαύρα και ατημέλητα μαλλιά του που είναι σαν αράχνη; Το γυμνασμένο σώμα του με τις τεράστιες πλάτες του σαν το λιοντάρι; Τα κόκκινα μάτια του που είναι λες και έχει πυρετό; Ή μήπως το απαίσιο γούστο του στα ρούχα και το στυλακι του; Ή να το πω αλλιώς τις διαβολίνες που κάνει παρέα; Κορίτσια μάλαμα. Τα έχω ξανάζησει όλα με τον Πέτρο.

Δεν ξερω αν πρέπει να απορίσω γιατί δεν είναι στην τάξη του ή γιατί το μάτι του είναι μαύρο λές και έφαγε μπουνιά.

"Λούσιφερ, μπορώ να ρωτήσω τι κάνεις στο τμήμα μου;" Ρωτάει με θυμό ο Γαβριήλ. Έτσι κύριε καθηγητά. Κάντε επίθεση.

Νομίζω είναι ξεκάθαρη η συμπάθεια μου στο πρόσωπο του έτσι;

"Γεια χαρά νταν κύριε καθηγητά. Ήρθα να πάρω το αγγελάκι στην αίθουσα των προκλήσεων." Λέει με ένα πονηρό βλέμμα αλλά είμαι σίγουρη πως θέλει να με ξεμοναχιάσει και να με βιάσει. Αλλά στο θέμα μας τώρα. Ωχ Θεέ μου, τι έκανε πάλι ο Πέτρος;

"Γιατί;" Ρωτάω με μια έκφραση αηδίας στο πρόσωπο μου. Γενικά δεν φημιζόμαστε για την φιλία μας.

"Ο κύρης του Πέτρου ήρθε και το παιδί μας δεν ξέρει αν θέλει να πάει να τον δει ή όχι. Και εδώ μπαίνουμε εμείς." Λέει και μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω.

Ψυχολικη προετοιμασία για ένα ακόμη χάλια μισάωρο -ελπιζω- μαζί του.

Για να εξηγήσω τι εννοεί, ο Λούσιφερ λέει πως αφού κάνουμε την πρόκληση ο νικητής θα κάνει την πρώτη κίνηση, δηλαδή αυτός που θα του βάλει είτε καλές είτε κακές σκέψεις. Ουσιαστικά εμείς είμαστε ο λόγος του overthinking. Την τελική απόφαση την έχει ο γήινος λόγω της ελεύθερης βούλησης - κανόνας του βέτο-.

Βέτο είναι ο ανώτατος κανόνας που αν σπάσει θεωρείται ιεροσυλία. Άγγελοι και Δαίμονες απαγορεύεται να: 1)Αγγιχτούν μεταξύ τους, 2)Καταπατήσουν την ελεύθερη βούληση των γήινων, 3)Δώσουν την ταυτότητά τους στους μη αθάνατους.

Ωραία, πίσω στο παρόν. Η δοκιμασία που διάλεξε ο Λούσιφερ είναι... snowboard; Με δουλεύει;

Που θα βρούμε τα χιόνια. Κάτι πιο φυσιολογικό δεν γίνεται.

"Έχεις τρελή φαντασία." συμπεραίνω και κοιτάζω γύρω μου θα χάσω. Αυτός αυτόματα στριφογυρίζει τα μάτια του.

"Ο πρώτος που θα περάσει την γραμμή τερματισμού κερδίζει. Περιμένω πως και πως την δοκιμασία που θα διαλέξεις. Τα λέμε αγγελάκι!" Λέει γρήγορα και ξεκινάει αφήνοντας με πίσω.

"Κάνεις ζαβολιές" του φωνάζω μήπως και με λυπηθεί αλλά όχι γυρνάει και με κοιτάει με το ειρωνικό του γελάκι.

Αφού προφανώς κέρδισε προφανώς και ήταν της γνώμης να μην δει ο Πέτρος τον πατέρα του πράγμα κακό γιατί όπως εγώ και ο Λούσιφερ γνωρίζουμε ο πατέρας του έχει μετανιώσει. Του είχε συμπεριφερθεί πολύ άσχημα του Πέτρου και τον αποκλήρωσε όταν έμαθε ότι σκότωσε τη κόρη του παιδικού του φίλου αλλά και τα καμώματα του μαζί της.

Βέβαια ο Λούσιφερ θέλει να φέρνει την καταστροφή.

"Γιατί το έκανες αυτό; Δες πόσο στεναχωρημένος είναι ο πατέρας του Πέτρου." σμίγω τα φρύδια μου ως ένδειξη θυμού.

"Θα συνηθίσεις να γίνεται το δικό μου γιατί πάντα εγώ θα κερδίζω" η ειρωνεία του πέφτει σύννεφο και ώρες ώρες αναρωτιέμαι τι έκανα στην προηγούμενη ζωή μου για να τραβάω τέτοια.

"Αστείο. Πήγαινε τώρα στις διαβολινες σου αρκετά έκανες στον άνθρωπο" λέω δείχνοντας του να φύγει από την αντίθετη κατεύθυνση που θα πήγαινα εγώ. Αυτός βέβαια σταυρώνει τα χέρια του κάτω από το στήθος του.

Αλίμονο.

"Ποιος σου τα έμαθε αυτά τα λόγια αγγελάκι; Και κόψε τις ζήλειες για τις γκόμενες μου. Είμαι σίγουρός πως όλο και κάποιο βράδυ έχεις σκεφτεί ποτέ να είσαι κάτω από αυτό το υπέροχο κορμί" δείχνει επιδεκτικά τους κοιλιακούς του. Κάνω ένα γρήγορο φέισπαλμ σκεπτόμενη τα λόγια του. Εκτός το ότι δεν το έχω σκεφτεί ποτέ αυτό και ούτε πρόκειται, έχει τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του; Κάνω μια γκριμάτσα αηδίας. Πάλι καλά που δεν μπορούμε να ακουμπήσουμε ο ένας τον άλλο χάρης το βέτο.

"Ιου σεξομανή" γελάει δυνατά "να είσαι σίγουρος πως την επόμενη φορά θα σε κερδίσω" και φεύγω να συναντήσω την Νίκη.

Νέα ιστορία ελπίζω να σας αρέσει. Έχει γενικά πολύ φαντασία και απλά μας άρεσε.🍕

Πως περνάτε;

Τα λέμε στο επόμενο❤