ΑΛΕΞ

Δευτέρα σήμερα που αυτό μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Θα βρεθώ ξανά με τον Λούσιφερ για δοκιμασία. Τώρα τελευταία που ο Πέτρος ήταν στο νοσοκομείο είχα καιρό να μπω στο δωμάτιο προκλήσεων.

"Με περίμενες άγγελε;" Μου είπε μες την ειρωνεία.

Τώρα που το σκέφτομαι το κεφάλι του θα ήταν πολύ ωραία χωμένο μέσα σε καμία τρύπα στο χώμα.

Αχ τι καλή άγγελος που είμαι παναθεμα με.

"Σε αντίθεση με σένα εγώ είμαι στην ώρα μου πάντα." Δεν το άφησα να να πέσει κάτω και του είπα ειρωνικά.

"Αλίμονο. Διάλεξες πρόκληση;" Του ένεψα θετικά και τον προσπέρασα.

Τελικά δεν είναι τόσο άβολο όσο νόμιζα ότι θα είναι.

Τότε ήταν που γύρισα και τον κοίταξα με ένα υπεράνω βλέμμα.

Θα σε κερδίσω βλάκα για ακόμη μια φορά.

"Ναι και πριν ξεκινήσουμε θέλω να σε ρωτήσω κάτι. Ξέρεις καλό μπάνιο;"

...

Η δοκιμασία μας είναι σέρφινγκ μιας και έχει πολλούς αέρηδες τώρα τελευταία. Επειδή η πόλη που εμένα ως άνθρωπος ήταν θαλασσινή, ξέρω αρκετά καλό σέρφινγκ, σε αντίθεση με τον ακατανόμαστο που με το ζόρι στέκεται στη σανίδα.

Αυτό ήταν ότι έπρεπε.

Τον κέρδισα άνετα και με βάση την νίκη έπρεπε να διαλέξω τις σκέψεις που θα δώσω στον Πέτρο.

Αχ Θεέ μου τι χαζή που είμαι.

Παραλίγο να ξεχάσω να σας πω γιατί έγινε η δοκιμασία και τις σκέψεις του Πέτρου.

Σχετικά με το δάγκωμα των ψαριών είναι. Σκέφτεται να κάνει μήνυση στο σχολείο για το απρεπές περιβάλλον που τους πήγαν εκδρομή.

Που εν μέρη έχει δίκιο αλλά από την άλλη πρέπει να δείξει και κατανόηση στο σχολείο που ούτε και αυτό γνώριζε πως ήταν επικίνδυνο το μέρος για την εκδρομή.

Του έβαλα την ιδέα να μην κάνει μήνυση και έφυγα ικανοποιημένη από εκεί.

Βέβαια άκουσα τον Λούσιφερ να μουρμουρίζει κάτι ασυναρτησίες αλλά δεν έδωσα σημασία.

Και ποτέ λέει αυτό το παιδί σοβαρά πράγματα;

Κοιτάω το ρολόι και βλέπω πως ακόμα είναι 12:00 που σημαίνει ότι σε λίγο τελειώνει η προτελευταία ώρα. Πηγαίνω στην καφετέρια για να πιω κάτι μπας και ξεκουραστώ λίγο μετά από τέτοια δοκιμασία.

Παίρνω ένα ζεστό τσάι και κάθομαι στο πιο απομονωμένο τραπέζι -με πολυθρόνα παρακαλώ-, μακρυά και από την μπάρα και από την είσοδο, και κλείνω τα μάτια μου.

Μιλάς όλο για τους γήινους και για μας τίποτα! Αλήθεια, δεν σε νοιάζει αυτό που έχουμε;

Ένα δάκρυ κύλησε στη θύμηση των γεγονότων και ένας βαρύς αναστεναγμός βγαίνει από τα εσώψυχά μου. Βήματα ακούω να πλησιάζουν, οπότε σκουπίζω γρήγορα το δάκρυ και ανακάθομαι στη θέση μου.

"Ούτε εσύ έχεις όρεξη για μάθημα;" Άκουσα την γνωστή φωνή της Καλυψώς και γύρισα ξαφνιασμένη να την κοιτάξω.

Η αλήθεια είναι ότι τώρα τελευταία μαλώνουμε πολύ για το θέμα Λούσιφερ  και εύχομαι να μην γίνει το ίδιο σε δημόσιο χώρο κιόλας όπου μπορούν να μας ακούσουν όλοι.

"Καλυψώ; Τι κάνεις εδώ; Γιατί δεν είσαι στην τάξη;" Την ρωτάω και η αλήθεια είναι ότι έχω ψιλοχασει τα λόγια μου.

Νιώθω πως έχει έρθει η στιγμή να μάθει. Και επειδή την έχω ικανή να κάνει σκηνή και επειδή σίγουρα έχει υποψιαστεί κάτι.

"Είχα και εγώ δοκιμασία με την Λίλιθ. Εσύ τι έχεις;" Με κοιτάζει λίγο περίεργα.

Ήρεμη την βλέπω. Καλό αυτό.

Παίρνω το βλέμμα μου από πάνω της και το ρίχνω στο άπειρο. Τι έχω... Τι δεν έχω είναι η σωστή ερώτηση...

"Άλεξ!? Όλα καλά;" Με ρώτησε και ένιωσα να βουρκώνω πάλι.

Όχι να πάρει.

Αυτή με κοίταξε αρκετά έκπληκτη μιας και δεν έχω συνηθίσει να είμαι τόσο εκδηλωτική και πιθανών να είναι η πρώτη φορά που κλαίω μπροστά σε κόσμο.

"Καλυψώ... Πρέπει να μιλήσω σε κάποιον..." Της είπα με τρεμάμενα φωνή και το πρώτο δάκρυ έκανε την εμφάνιση του.

Νομίζω φαίνεται ότι με έχει επηρεάσει αρκετά η κατάσταση με τον Λούσιφερ.

Και όποιος με ρωτήσει γιατί η απάντηση είναι απλή. Είμαι ακόμη ερωτευμένη με του.

Και το κακό είναι ότι κάθε φορά που τον βλέπω τον ερωτεύομαι όλο και περισσότερο κι ας μην το παραδέχομαι. Κι ας τον βρίζω.

"Τι έγινε κορίτσι μου;" Μου σκούπισε με το δάχτυλο της στοργηκά το δάκρυ που κυλούσε στο μάγουλο μου.

"Υπόσχεσαι ότι δεν θα μιλήσεις;"

"Το παίρνω στον τάφο μου!" Μου έκανε και νόημα με το χέρι της να συνεχίσω.

Αλήθεια δεν ξέρω αν είναι προετοιμασμένη για να ακούσει κάτι τέτοιο.

"Λοιπόν κάπου εδώ να σε προειδοποιήσω ότι ό,τι και να ακούσεις δεν θα αντιδράσεις παράλογα." Μου ένευσε και αφού πήρα μια βαθιά ανάσα συνέχισα. "Ας ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι με τον Λούσιφερ δεν είμαστε απλοί φίλοι."

Με κοίταξε ικανοποιημένη και χαμογέλασε.

"Επιτέλους το παραδέχεσαι ότι κάτι παίζεται με αυτόν." Μου είπε χαζογελώντας.

Εγώ έμεινα σοβαρή μιας και ξέρω ότι δεν είναι τόσο απλό. Δεν είναι ένα απλό φλερτ αλλά κάτι πολύ ισχυρότερο.

Και κάτι που ακόμη και τώρα εύχομαι να κρατήσει. Φαντάσου Άλεξ πόσο ερωτευμένη είσαι.

"Ναι το θέμα είναι τι παίζεται γιατί φαντάζεσαι ότι βγαίνουμε μαζί ραντεβουδακια." Της είπα ειρωνικά και όσο πιο σιγανά μπορούσα.

Μην μας πάρει κανένα αυτί και έχουμε και αλλά μετά.

Αυτή με κοιτάζει μπερδεμένη και μου κουνάει το κεφάλι ως ένδειξη να συνεχίσω.

Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό που θα κάνω πάντως στο σημείο που έφτασε δεν μπορώ να κάνω πίσω.

Και τώρα είναι Καλυψώ μου που αρχίζει το μπέρδεμα και θα μάθεις τι σόι πράγματα κάνει η κολλητή σου πίσω από την πλάτη σου χωρίς να το πάρεις χαμπάρι.

"Με τον Λούσιφερ πρακτικά τα έχουμε ή μάλλον τα είχαμε από τότε περίπου που τα είχα με τον Σωκράτη. Δηλαδή περίπου τρεις μήνες. Ναι το έπαιξα διπλό ταμπλό πριν ρωτήσεις και ναι μαζί βγαίναμε όταν έφευγα από το σπίτι. Και ναι έχουμε ολοκληρώσει. Και σαν να μην έφτανε αυτό είδα ένα απαίσιο όνειρο που μου έδωσε να καταλάβω ότι έχω κάνει βλακεία που είμαι μαζί του. Τον απέφευγα και κάπως έτσι χωρίσαμε. Όσο για όσα είπε ο Σωκράτης στην τραπεζαρία δεν έχω ιδέα."

Λοιπόν... Από τον τρόπο που με κοιτάει είτε έπαθε εγκεφαλικό είτε σοκ. Έχει πέσει το σαγόνι της κάτω, τα μάτια της βγήκαν σαν πιατάκια του καφέ και δεν ξέρω αν πετάνε ή είναι από τα νέα, αλλά τα μαλλιά της σηκώθηκαν.

"Όταν λες όνειρο;"

Της εξηγώ με λίγα λόγια τι ακριβώς είδα και επειδή το έχει λίγο με τα όνειρα, την αφήνω να το σκεφτεί και να μου πει τη γνώμη της επάνω σε αυτό.

"Καμιά φορά τα όνειρα είναι αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Δηλαδή το υποσυνείδητό σου κατά βάθος ξέρει ή φοβάται ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο." Μου εξήγησε και μπορώ να πω πως τώρα βγάζω κάποιο νόημα.

"Κι αν γίνει;" Την ρωτάω έντρομη.

Είναι ένας από τους μεγαλύτερους μου φόβους κάποιος να με παρατήσει. Γιατί δε θέλω να με παρατήσει.

Θέλω κάποιον που να με θέλει όπως τον θέλω. Να υπάρχει ανταπόκριση. Όχι σαν τον Πέτρο.

"Από τη μία έχεις δίκιο μεν, γιατί είναι δαίμονας και δεν μπορείς να εμπιστευτείς έναν τέτοιο. Από την άλλη, θα μπορούσα να ξέρω τα πράγματα από την πλευρά του Λούσιφερ; Εννοώ ότι... μπορείς να μου πεις την πρώτη φορά που σου είπε ότι έχει αισθήματα για σένα;"

"Ήταν βράδυ όταν είχε εξαφανιστεί για πρώτη η φορά. Συγκεκριμένα την μέρα που τα έφτιαξα με τον Σωκράτη. Το ίδιο βράδυ με κάλεσε με την έβδομη αίσθηση και πήγα σε έναν λόφο κοντά στην σχολή και εκεί ήταν που μου εξομολογήθηκε τα αισθήματα του για μένα. Προφανώς είχα και εγώ οπότε θα τα φτιάχναμε αλλά εξαφανίστηκε ξανά όταν έμαθε ότι τα είχε με τον Σωκράτη. Όταν βρεθήκαμε ξανά έγιναν όλα ξαφνικά και το μόνο που θυμάμαι είναι η κρυφή μας σχέση. Τον θέλω ακόμη τόσο πολύ και δεν μπορώ όμως να κάνω τίποτα γι' αυτό πια." Έλεγα και τους είναι που συνειδητοποίησα ότι έκλαιγα με λυγμούς και η Καλυψώ προσπαθούσε να με συνεφέρει.

Μετά από λίγη ώρα που ουσιαστικά κατάφερα να μειώσω το κλάμα μου η Καλυψώ με κοίταξε με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά.

"Σε θέλει και πολύ μάλιστα." Ήταν τα λόγια της πριν χαμογελάσω και εγώ μετά από πολλές μέρες.

Χευ

Τι κάνετε;

Τα λέμε στο επόμενο ❤️