"Άντε πάμε μέσα στο πάρτυ. Υποτίθεται έχουμε και ένα γήινο να προσέχουμε"προτείνει ο Λουσιφερ και συμφωνώ μαζί του. Έχουμε και τον Πέτρο να προσέχουμε.

Προχωράμε προς το κλαμπ. Βρίσκουμε την παρέα μας και τους γήινους να κάθονται εκεί που τους αφήσαμε.

Η Νίκη, η Καλυψώ, ο Λευί, η Λίλιθ εγώ και ο Λουσιφερ. Γύρω μας υπάρχουν και άλλοι άγγελοι και διάβολοι που προσέχουν τους ανθρώπους τους. Και τώρα εμείς υποτίθεται πως προσέχουμε τις γήινους μας ενώ αράζουμε στο χειρότερο κλαμπ που θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει στον πλανήτη.

"Λουσιφεράκο μου άντε σηκω μωρό μου να χορέψουμε" γουργουριζει παιχνιδιάρικα η Λίλιθ στον Λούσιφερ τραβώντας τον να σηκωθεί στην πίστα.

"Ούτε να το σκέφτεσαι" νεύει αρνητικά και ρολάρει τα μάτια του. Εντάξει βλέπω βήματα προόδου από τον Λούσιφερ.

"Έλα ρε μωρο μου" αρχίζει να του τρίβεται και νιώθω τον εμετό μου να ανεβαίνει. Μου ρίχνει ένα βλέμμα ο Λούσιφερ στα μάτια και μετά πάλι στην Λίλιθ.

"Σου έχω πει όχι τι δεν καταλαβαίνεις;"την αγριοκοιταζει και αυτή φεύγει απογοητευμένη. Αχ πολύ το ευχαριστήθηκα αυτό.

Δεν μιλάμε καθόλου μεταξύ μας και υπάρχει μια άβολη σιωπή. Έτσι όπως κοιτάζω την πίστα βλέπω την Λίλιθ έξαλλη να χορεύει μόνο της με τα ξέκωλα ρούχα της. Πολλοί δαίμονες είναι γύρω της και σφυρίζουν από κάτω. Τι ηλίθια Θεέ μου. Νομίζει ότι είναι ωραία έτσι; Μονάχα στα λιγούρια αρέσει που θα την χρησιμοποιησουν και μετά θα την πετάξουν.

"Έτσι χορεύουν οι πραγματικές γυναίκες"ακούω ένα ψίθυρο στο αυτί μου και γυρνάω για να αντικρίσω ένα Λούσιφερ να με κοιτάζει με ενα πονηρό γελάκι. Είμαστε σε αρκετά κοντινή απόσταση. Μόλις το καταλαβαίνει κάθεται βιαστικά στην θέση του.

Αλλά εμενα άλλο με ενόχλησε. Αυτό που είπε δηλαδή δεν είμαι εγώ γυναίκα; Τι είπα πριν για βήματα προόδου τα παίρνω όλα πίσω.

"Δεν χρειάζεται να βγαίνω με τα ξέκωλα και να ευχαριστήσω τον κάθε λιγουρη με τον χορό μου για να είμαι γυναίκα." Του λέω επιθετικά. Μάλλον δεν το περίμενε γιατί με κοιτάζει σαν αγελάδα.

"Ωω σε έθιξα;"με ρωτάει ειρωνικά κάτι που με βγάζει εκτός ορίων. Τον...τον.. ακατανόμαστο. Στρέφω το βλέμμα μου αλλού για να μην τον κοιτάζω. Εκεί που λέω ότι ήσουν επικοινωνούμε το χάνουμε πάλι.

"Καλά ρε μαλάκα Πέτρο σαν σήμερα δεν ήταν που πέθανε η φιλενάδα σου η Άλεξ;"ρωτάει ο Γιάννης, ο κολλητός του Πέτρου, κάτι που κερδίζει την προσοχή όλων μας. Αυτό θέλω πολύ να το ακούσω.

Αυτό το φιλενάδα δεν το έπιασα δηλαδή δεν ήμουν φίλη του αλλά μια ξεπέτα;

"Σταμάτα Γιάννη"λέει απότομα. Τώρα τι ήταν αυτό;

"Ρωτάω ρε φίλε ηρέμησε. Τελικά σήμερα ήταν;" Ξαναρωταει τον Πέτρο τον οποίο τον βλέπω να βγάζει αφρούς από τα αυτιά.

"ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΓΑΜΩΤΟ ΣΟΥ. ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;" ουρλιάζει μέσα στο μαγαζί και αφήνει με δύναμη το γυάλινο ποτήρι του στο τραπεζάκι μπροστά του."ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΘΗΚΕΣ; ΝΑΙ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΘΑΝΕ ΑΥΤΗ Η ΠΟΥΤΑΝΑ" λέει και βγαίνει από το μαγαζί.

Τόσα χρόνια με θεωρούσε αυτό που είπε; Μένω ακίνητη με τα λόγια του και στις ακρες των ματιών μου μαζεύονται δάκρυα. Νόμιζα πως είμασταν φίλοι. Αλλά τι περίμενα κάτι καλύτερο από έναν άντρα; Από την άλλη μεγαλώσαμε μαζί από μωρά πως μπορεί να μου μιλάει έτσι; Αυτό πόνεσε.

Νιώθω κάτι να με σκουνταει αλλά δεν γυρνάω μένω ακίνητη.

"Έλα μωρό μου ησύχασε σε παρακαλώ."με βάζει η Νίκη στην αγκαλιά της "Μην στεναχωριέσαι"με σφίγγει περισσότερο και την αγκαλιάζω πίσω. "Άντε σηκω να τον ακολουθήσεις με τον Λούσιφερ"με βγάζει και με χτυπάει φιλικά στο μάγουλο.

Βγαίνω με το ζόρι από το μαγαζί και ακολουθούμε τον Πέτρο που οδηγεί το μηχανάκι του μέχρι το σπίτι.

Στην διαδρομή δεν μιλάει κανένας από τους δύο μας και είμαι ευγνώμων για αυτό.

Αφού τον αφήνουμε επιστρεφουμε να κοιμηθώ. Ήταν μια δύσκολη μέρα.

"Καληνύχτα και μην στεναχωριέσαι για τις βλακείες του παπάρα δεν αξίζει" λέει χαμογελαστός μέχρι τα αυτιά.

"Καληνύχτα Λούσιφερ"λέω αδυναμα και μπαίνω στο δωμάτιο μου να κοιμηθώ. Είμαι ράκος μετά από αυτό που έγινε.

Πως όμως θα με πάρει ο ύπνος με ότι συνέβη;

Να φανταστείς ήταν αυτός που ήθελα παλιά. Ειρωνικό ε;

Είναι το μόνο που θυμάμαι αφού ξεσπω σε κλάματα και από το πολύ κλάμα με περνάει ο ύπνος.

_____________________

Την επόμενη μέρα είμαστε για πρωινό, καθομαστε μαζί με την Νίκη και την Καλυψώ.

Από διπλά κάθονται οι δαίμονες. Η Λίλιθ κλασικά υπερηφανεύεται τι έκανε χθες το κλαμπ, ο Λευί ήσυχος ως συνήθως και ο Λούσιφερ... Με αγνοεί. Εχθές είχαμε τόσο ωραίο βράδυ, εκτός από το περιστατικό με τον Πέτρο, και τώρα δεν με ξέρει. Τι έγινε;

"Και τελικά Άλεξ δεν μας είπες. Εχθές τι λέγατε με τον Λούσιφερ στον χορό και τον έκανες να μασάει σίδερα;" ρωτάει η Νίκη, αλλά η προσοχή μου είναι αλλού τώρα.

"Εμμ Άλεξ; Όλα καλά;" Συνεχίζει και κουνάει το χέρι της μπροστά από την φάτσα μου.

"Άλεξ!" Ώρα να δώσω προσοχή. Η Καλυψώ θυμώνει γενικά εύκολα. "Σε μιλάει!"

"Συγγνώμη ήμουν αφηρημένη. Τι με ρώτησες Νίκη;" προσπαθώ να δώσω σημασία στα λόγια που θα πει.

"Που είναι η προσοχή σου;" ρωτάει κάπως πονηρά. Θες πραγματικά να μάθεις;

"Απλά σκεφτόμουν τον Πέτρο." ψεύδομαι. Αμαρτία το ξέρω αλλά τι να πω.

"Που χθες έκανε σκηνή μες το club για σένα;" ρωτάνε ταυτόχρονα. Τελικά βάλθηκαν να μου κάνουν ανάκριση σήμερα.

"Μχμ. Τέλος πάντων. Τίποτα δεν έγινε, απλά επειδή η φίλη του έκανε ότι έκανε ως γνωστών είχε το θράσος να με συγκρίνει μαζί της." απαντάω και στρεφω πάλι το βλέμμα μου στον Λούσιφερ.

"Παρόλα αυτά του έμεινες για πολύ στο μυαλό." Τι εννοεί η Καλυψώ με αυτό; Όλο νόημα.

"Δηλαδή;" αναρωτιέμαι μαζί με την Νίκη.

FLASHBACK

Τα πολλά ποτά με κράτησαν μέχρι αργά ξύπνια. Τι τα θέλω τα ποτά αφού είμαι άγγελος; Βέβαια θα μου πεις μια φορά πάμε εκδρομή. Σηκώνομαι για λίγο να πάρω αέρα στο μπαλκόνι. Το δωμάτιό μας είναι ακριβώς δίπλα με αυτό των γνωστών δαιμόνων. Φαίνεται δεν είμαι η μόνη με αϋπνίες. Βλέπω τον Λούσιφερ πολύ σκεπτικό και κοιτάζει τον ουρανό.

"Επεισοδιακό βράδυ βλέπω." τον τρομάζω λίγο με τα λόγια μου.

"Εσύ δεν είσαι η Καλυψώ, η φρουρός πολεμίστρια που την άλλαξαν παράρτημα επειδή σκότωσε τον παρτενέρ της; Με αλλά λόγια, συγκάτοικος της Άλεξ;" ρωτάει και με κοιτάει απαξιωτικά από πάνω μέχρι κάτω.

Ξέρει για μένα δηλαδή.

"Και συ πρέπει να είσαι ο Λούσιφερ, ο μισητός αντίπαλος της Άλεξ. Ο δαίμονας που όλοι φοβούνται, ο δυνατότερος όλων και αντίπαλος της Άλεξ." του απαντάω πίσω και ρίχνω το βλέμμα μου στον ουρανό.

Εξεπλάγην ο δαιμονας λίγο ή μου φαίνεται;

"Μισητός;" απορεί με λίγη στεναχώρια στην φωνή του.

"Νόμιζα το είχες καταλάβει ότι απλά σε ανέχεται λόγω του γήινου." είπα το δεδομένο και φαίνεται να εκπλήσσεται.

"Και πώς είσαι τόσο σίγουρη;" ειρωνεύεται και ρίχνει ένα πικρό γέλιο.

"Ξέρεις δεν μας έχει πει και τα καλύτερα για σένα." τον ειρωνεύομαι πισω.

END OF FLASHBACK

"Εξεπλάγην είπες;" απορώ με χαρά.

"Ναι. Ήταν σαν να τον πόνεσε όταν του είπα πως τον ανέχεσαι." Γιαυτό είναι έτσι; Επειδή η Καλυψώ του είπε όλα αυτά; Γυρνάω να τον ξανακοιτάξω και έχει ήδη σηκωθεί από το τραπέζι όμως νιώθω με την 7η αίσθηση μου να με μιλά.

Με ψάχνεις άγγελε; Σε περιμένω στο σπίτι του Πέτρου. Αρρώστησε.

"Κορίτσια πρέπει να φύγω. Μιλώντας για αυτόν, με θέλει στο σπίτι στο σπίτι του Πέτρου." γελάμε όλες μαζί. Αυτό ακούστηκε κάπως.

"Μπορεί να περιμένει. Μπορείς να με ακολουθήσεις για λίγο Άλεξ;" ακούω από πίσω μου τον Γαβριήλ. Την έβαψα.

"Κύριε Καθηγητά...;"

(...)

"Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε." παραπονιέμαι εδώ και δέκα λεπτά.

"Νεαρέ άγγελε, μπορεί να είμαι δαίμονας αλλά ξέρω πότε κάποιος ψεύδεται." με καταδικάζει η Μίσα, δασκάλα των δαιμόνων.

"Κύρια Μίσα, λέω αλήθεια." ξαναλέω και κατεβάζω το κεφάλι μου κάτω.

"Αρκετά Μίσα. Σε ευχαριστούμε Άλεξ. Αν πέσει κάτι στην αντίληψή σου, σε παρακαλώ να μας ενημερώσεις." επεμβαίνει ο Γαβριήλ. Πάλι καλά γιατί θα είχαμε μεγαλο καυγά σε λίγο.

Οι καθηγητές έμαθαν πως στο πάρτυ πριν την εκδρομή ένας άγγελος και ένας δαίμονας - εκτός του Πιλάτου και της Σάρας - αγγίχτηκαν και τώρα κάνουν έρευνες. Κακώς εμπιστεύτηκα τον Λούσιφερ και τον συγχώρεσα. Είμαι σίγουρη πως κάτι θα είπε η Λίλιθ. Είμαι στο σπίτι του Πέτρου και ψάχνω τον ακατανόμαστο. Α να τος.

"Και νόμιζα πως εμείς οι δαίμονες αργούμε στα ραντεβού. Αλλά συγγνώμη είσαι κορίτσι." ειρωνεύεται ενώ ξεκουράζεται σε ένα καναπέ και έχει βάλει τα πόδια του στο ξύλινο τραπεζάκι του Πέτρου.

Τόσο πολύ τον πλήγωσε αυτό που του πε η Καλυψώ; Δεν με νοιάζει ας μην έλεγε κάτι στη Λίλιθ.

"Νομίζω πως σου ξεκαθάρισα να μην με συγκρίνεις με το είδος σου και χθες." εκνευρίζομαι και ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι μου.

"Ώπα λίγο ηρέμησε! Δεν σε έθιξα την μάνα!" το παίζει κουλ. Αυτό το παιδί θα το σκοτώσω μια μέρα να μου το θυμηθείτε.

"Δεν με την έθιξες, ωστόσο υποτίθεται πως μου έδωσες τον λόγο σου πως δεν θα μιλήσεις πουθενά για το άγγιγμα." του φωνάζω ψυθιριζοντας μην μας πάρει κανείς αυτί και τρέχουμε και δεν φτάνουμε.

"Δεν καταλαβαίνω." συνεχίζει να κανει τον ανήξερο. Μην μου το παίζεις τρελίτσα δαίμονα. Έχω που έχω νεύρα θα αμαρτάνω και θα ξεσπάσω πάνω σου.

"Οι καθηγητές έμαθαν πως και άλλος ένας άγγελος με έναν δαίμονα έκτος του Πιλάτου και της Σάρας αγγίχτηκαν στο πάρτυ. Και άντε πες πως αυτοί το έκαναν καταλάθος, το είπε το πειθαρχικό. Τι δικαιολογία έχεις για μας;" ρωτάω και αυτός γουρλωνει τα μάτια του. Όσκαρ του καλύτερου ηθοποιού πρέπει να πάρει.

"Τι εννοείς πως οι καθηγητές ξέρουν;" ρωτάει κοφτά και ξεροκαταπίνει.

"Τι καταλαβαίνεις εσύ από αυτό;" Είμαι σίγουρη πως έβαλε και η Λίλιθ το χεράκι της σε όλο αυτό. Ξαφνικά μπαίνει η μάνα του Πέτρου μες το δωμάτιο να δει τι κάνει. Τόση ώρα μαλώνουμε και ξέχασα πως έχουμε και έναν γήινο εδώ που δεν μας ακούει.

"Άλεξ, στον λόγο μου δεν είπα τίποτα. Δεν έχω σκοπό ξέρεις να βλαψω τον εαυτό μου ή ακόμα και σένα. Αλήθεια..." κατεβάζει το κεφάλι του.

"Δεν με νοιάζει Λούσιφερ πλέον τι λες. Είχε δίκιο η Καλυψώ σε ό,τι είπε. Το μόνο πράγμα πλέον που μας συνδέει είναι ο Πέτρος." του απαντάω ψυχρά και φεύγω. Άντε στην ευχή του Θεού από κει.

Τα νεύρα ειναι κρόσσια το βλέπετε ε;

Χευ

Ελπίζω να είστε καλά

Τα λέμε στο επόμενο ❤