Είμαι με την Νίκη στο μεγάλο διάλλειμα, το οποίο κρατάει μια ώρα ώστε να μπορούμε να φάμε και να έχουμε ελεύθερο χρόνο. Σήμερα έχω πρόκληση με τον Λούσιφερ και έχω σκεφτεί κάτι ιδιοφυές. ΧΑΧΑΧΑ το γέλιο μάγισσας ακόμη το έχω. Είμαι αχτύπητη στο σκάκι και θα κερδίσω. Ο Πέτρος θα μιλήσει στον πατέρα του και όλα καλά.

"Και δηλαδή σου είπε τέτοιο πράγμα ο Λούσιφερ;" έχει μείνει λίγο άφωνη που εγώ της εξηγώ τις αηδίες που μου έλεγε πριν.

Καταφωνή και ο γάιδαρος. Μπαίνει μέσα στην καφετέρια του "σχολείου" ακολουθημένος από τις φιλενάδες του. Όλοι η καφετέρια γυρνάει να κοιτάξει κάθε του κίνηση. Το μάτι του πέφτει πάνω μου και γελάει πονηρά. Ωχ τι θα τραβήξω πάλι με το μυαλό του; Χωρίς πολύ καθυστέρηση έρχεται στο τραπέζι μου με την πιστή συνοδεία του από πίσω.

"Σε έψαχνα" τα λόγια του με εκνευρίζουν. Τα πάντα πάνω του με εκνευρίζουν. Πιάνει από τις άκρες το τραπέζι και στρέφει την προσοχή του, όπως και όλης της καφετέριας πάνω μου. Νιώθω λίγο άβολα με όλα αυτά τα μάτια πάνω μου.

"Αλήθεια; Εγώ πάλι όχι" του λέω ειρωνικά κοιτώντας τον στα μάτια. Ρίχνει ένα χαμόγελο και βγαίνει η λευκή του οδοντοστοιχία έξω.

"Σήμερα έχουμε πρόκληση. Τι διάλεξες;" Τώρα γελάω εγώ ξέροντας πως έχω το πάνω χέρι. Είμαι ανίκητη στο σκάκι.

"Σκάκι" λέω τόσο χαρούμενη και αυτός σοβαρεύει. Αλλάζει πενήντα χρώματα μέχρι να επανέλθει στην πραγματικότητα και κάθετε στην καρέκλα στο τραπέζι. Ξέρει κανείς πόσο χαίρομαι; Δεν ξέρει. Έχει γίνει μπαρούτι και είναι έτοιμος να σκάσει από το κακό του. Αχ τι απόλαυση. Πόσο χαιρέκακη μπορώ να γίνω; Είμαι και άγγελος πανάθεμα με.

"Αγάπη μου γλυκιά, καλό μου κοριτσάκι σου είπα πόσο όμορφη είσαι σήμερα;" πέφτει γονατιστός στα πόδια μου αλλά δεν με ακουμπάει λόγω του βέτο και εγώ γελάω πιο πολύ. "Σε παρακαλώ πάρα πάρα πολύ χρυσή κοπέλα δυο μέτρα, πανέμορφη, τυχερός αυτός αυτός που θα σε πάρει, μπορείς να αλλά-" τον διακόπτω από τα μέλια του.

"Αυτά περνάνε μόνο στις φιλενάδες σου όχι σε μένα" όλες τους με το που άκουσαν αυτό που είπα θύμωσαν. Με κοιτάνε ήδη με μισό μάτι οπότε... Δεν με ενδιαφέρει και πολύ.

"Πρόσεχε πως μιλάς για τα κορίτσια μου" σηκώνεται καταλαβαίνοντας πόσο γελοίος είναι και πως δεν θα αλλάξω γνώμη. Οι εκφράσεις του προσώπου του σκληρένουν με το άκουσμα για τις φίλες του. Αχ μωλέ του έθιξα της φίλες;

"Συγγνώμη αλλά αν δεν θες κάτι άλλο μπορείς να φύγεις μην σε απασχολώ και μπορεί να έχεις δουλειές με τα κορίτσια σου" του απαντάω ειρωνικά και σηκώνομαι όρθια. Πάλι με περνάει ένα κεφάλι αλλά υγεία μωρέ. Πλέον θυμωμένος παίρνει το χαρέμι του και φεύγει. Γνωρίζει πως δεν θα αλλάξω γνώμη. Περπατάει μέχρι την έξοδο αλλά λίγο πριν βγει η φωνή μου τον σταματάει "Σε μισή ώρα στην αίθουσα προκλήσεων" φωνάζω αρκετά δυνατά ώστε να κερδίσω πάλι όλα τα βλέμματα του κυλικείου. Άβολο. Αυτός γυρνάει να με κοιτάξει και με το βλέμμα του πετάει φωτιές. Ξέρει πως θα χάσει και πλέον θα έχω εγώ το πάνω χέρι αλλά τι περιμένει να αλλάξω γνώμη; Με τίποτα.

"Το ξέρεις πως τώρα όλο το σχολείο θα μιλάει για σένα έτσι;" η Νίκη αποσπά την προσοχή μου και παίρνω το βλέμμα μου από αυτόν.

"Να σου πω την αλήθεια δεν με νοιάζει καθόλου" όλα τα είχε η Μαριωρή ο φερετζές της έλειπε. Έχω στο μυαλό μου να κάνω τον Πέτρο, τον Λούσιφερ να τον κερδίζω πλέον, πράγμα δύσκολο όπως και ο Πέτρος, και τώρα θα έχω στο μυαλό μου τις γνώμες του σχολείου. Βρε άι στην ευχή από κει.

Με την Νίκη συνεχίσαμε να μιλάμε για διάφορα θέματα ώσπου ήρθε η ώρα για να πάω στην αίθουσα προκλήσεων. Φτάνω έξω και βλέπω τον Λούσιφερ να με περιμένει. Μπαίνουμε μέσα και ξεκινάμε. Η αλήθεια είναι πως περίμενα να είναι πολύ χειρότερος αλλά είναι του χεριού μου.

"Ρουά ματ νεαρέ μου" το γέλιο μάγισσας επανέρχεται βέβαια από μέσα μου γιατί όλοι όσοι είναι εδώ και με το δίκιο τους δηλαδή θα με περάσουν για τρελή. "Χάσαμε;" του λέω επιδεικτικά μπροστά στην μούρη του και αρχίζω να χορεύω τον χορό της νίκης μου. Αυτός στην αρχή μορφάζει από την συμπεριφορά μου και το θέαμα. Βέβαια. Δεν είχε τη τιμή να με βλέπει κάθε μέρα να χορεύω. Με είχε για ποιο σοβαρή υποθέτω. Αλλά δεν τον αδικώ.

"Εγώ τουλάχιστον δεν έκανα έτσι όταν κέρδιζα" λέει θυμωμένα και κάνει τα χέρια του μπουνιές. Εγώ γελάω με την φάτσα του "Τι είναι τόσο αστείο;" τον θυμώνω περισσότερο και γελάω πιο δυνατά. Αφού συνέλθω λίγο προσπαθώ να αρθρώσω προτάσεις.

"Η φάτσα σου έχει πολύ πλάκα πράγμα καλό γιατί θα την βλέπω από δω και πέρα μιας θα σε κερδίζω κάθε μέρα" τον φουντώνω ακόμη περισσότερο και συνεχίζω να χορεύω τον χορό της νίκης μου πιο έντονα κάνοντας τον να γελάσει. "Τόσο χάλια χορεύω δηλαδή;" ρωτάω ειρωνικά κάνοντας τον να γελάει πιο πολύ.

"Μόνο να μην χορεύεις τόσο χάλια στο αυριανό πάρτυ" λέει και χλομιάζω. Ποιο πάρτυ; Τον κοιτάω με ένα βλέμμα όλο απορία και δεν κρατιέται από τα γέλια. "Τι; Και τελείωνε με τον Πέτρο γιατί με περιμένουν κάτι κορίτσια που γνώρισα πριν λίγο. Δεν πρέπει να αργήσω γιατί γίνονται άγριες μετά και εγώ δεν κρατιέμαι." λέει και με κοιτάει με ένα πονηρό βλέμμα.

Εμετούλης.

"Κράτα τις ορμόνες σου μακρυά μου" μην έχουμε ατυχήματα

"Εσύ χάνεις" λέει και με κυριεύει ένα βλέμμα αηδίας. Ξανά.

Αφού τελειώνει όλοι η διαδικασία τουλάχιστον βγήκε κάτι καλό. Ο Πέτρος σκέφτηκε σωστά και τελικά θα μιλήσει στον πατέρα του. Καλύτερα να του μιλήσει δηλαδή για να λύσουν τα προβλήματα τους τώρα που μπορούν. Θέλω να πω εγώ πλέον δεν μπορώ να μιλήσω με τους γονείς μου και να ζητήσω συγγνώμη για τα λάθη μου. Δεν μπορούμε να συζητήσουμε και να έχουμε ένα καλό αποτέλεσμα. Ούτε αντίο μπόρεσα να τους πω. Έφυγα πολύ άδικα αλλά η ζωή συνεχίζεται γι' αυτούς δηλαδή. Όποτε βάση εμπειρίας καλύτερα να λύσουν τα θέματα και τα προβλήματα τους τώρα που μπορούν. Γιατί δεν ξέρει κανείς τι επιφυλάτει το μέλλον. Αυτό σαν συμβουλή.

Γυρνάω πίσω στην Ακαδημία, σε λίγο έχουμε μάθημα. Άνθρωποι και θάνατος. Όσο περίεργο και αν ακούγεται, αυτό το μάθημα είναι το αγαπημένο μου. Μιλάει για το limbo, αυτές τις λίγες στιγμές μετά το μοιραίο γεγονός.

"Παιδιά σήμερα θα σας καλωσορίσω τους νέους μας μαθητές. Έφυγαν από τη ζωή της στη γω πριν από λίγες μέρες και θα κάνουν μάθημα μαζί μας" λέει ο Μιχαήλ που μας κάνει αυτό το μάθημα. Πως μπορεί να μιλάει με τόση ευκολία για τον θάνατο; Λες και είναι κάτι τόσο φυσιολογικό. Θέλω να πω ναι μεν είναι φυσιολογικό να πεθαίνει κάποιος μιας και όλοι κάποτε πεθαίνουν αλλά πως μπορεί να μιλάει με τόση ευκολία γι' αυτόν; "Από εδώ ο Σωκράτης, ο Θεμιστοκλής η Μαριάμ και η Καλυψώ. Απλά η Καλυψώ είναι από παλιά εδώ απλά βρισκόταν σε άλλο πεδίο."λέει και τους δείχνει τις θέσεις τους για να καθήσουν. Το βλέμμα του Σωκράτη πέφτει πάνω μου και με καρφώνει με το γαλάζιο βλέμμα του.

Ορθωνω λίγο καλύτερα την κορμοστασιά μου μόλις βλέπω ότι είμαι κοιτάζει.

Είμαι ψώνιο τελικά.

Τέλος πάντων. Η υπόλοιπη ώρα πέρασε κάνοντας συστάσεις και γνωριμίες και ο Σωκράτης δεν είχε πάρει το βλέμμα του από πάνω μου. Διακριτικότητα δεν έχει ακούσει τι σημαίνει;

Νιώθω λες και είμαι σε κανονικό σχολείο στην γη. Πάλι καλά που δεν μας βάζουν ασκήσεις αλλά μόνο θεωρία.

Βγαίνω από την τάξη και πάω πάνω στο δωμάτιο μου στην εστία μαζί με την Νίκη. Συζητάμε για το πάρτυ. Ας μου θυμίσει κάποιος για ποιον ακριβώς λόγο γινόταν αυτά τα πάρτυ. Για να υπάρχει αρμονία μεταξυ δαιμόνων και αγγεέλων.

Ας γελάσω. Αρμονία δε θα υπάρξει ποτέ. Όλοι οι δαίμονες θεωρούν τους τους αγγέλους φλώρους ενώ οι άγγελοι τους δαίμονες επιπόλαιους και ριψοκίνδυνους.

Δεν θα βάλω τίποτα προκλητικό μιας και δεν μου αρέσει αλλά δεν είναι και σωστό. Θέλω να πω που ακούστηκε άγγελος με μίνι; Πουθενά.

Καθόμαστε με την Νίκη στα κρεβάτια και μιλάμε όταν κάποιος χτυπάει την πόρτα. Χωρίς δεύτερη σκέψη σηκώνομαι και ανοίγω. Η Καλυψώ καλέ με μια βαλίτσα στο χέρι.

"Γεια. Μπορώ να περάσω; Αυτό θα είναι το δωμάτιο μου" λέει γλυκά και κάνω στην άκρη να περάσει.

Κάνουμε τις συστάσεις και τακτοποιεί προσεκτικά τα πράγματα της. Μιλάμε μεταξύ μας και γνωριζόμαστε καλύτερα. Αναφερθήκαμε στους θανάτους μας εγώ και η Νίκη, τους φίλους μας. 

"Εσύ πως πέθανες;" Ρωτάω με περιέργεια.

"Ο πατριός μου ένα βράδυ είχε μεθύσει και όταν γύρισε σπίτι ήμουν μόνη. Με έδειρε πολύ άσχημα που κατέληξα με σπασμένα πλευρά αλλά και σπονδυλική στήλη. Όταν ξεμεθυσε, με πήγε στο δωμάτιο μου και το πρωί ήμουν στο limbo." Πω πω, πολύ κακό να πεθάνεις έτσι. "Εσύ πως πέθανες;" Εγώ πως πέθανα...

"Ο κολλητός μου, που ήμουν ερωτευμένη μαζί του ένα βράδυ μέθυσε, τρακαραμε και πέθανα."

Και οι δύο κοιτάμε κάτω στεναχωρημένες. Πρέπει να αλλάξω το κλίμα.

"Πείνασα" κλαψουρίζω ναζιάρικα και τρίβω την κοιλίτσα μου. Γελάνε και οι δύο τους προφανώς με το θέαμα. Αποφασίζουμε να πάμε στην καφετέρια του σχολείου για να πάρουμε κάτι να φάμε.

Μπαίνουμε μέσα και ακούω φωνές. Βλέπω τον Λούσιφερ κλασσικά να μαλώνει με έναν δαίμονα τον Πιλάτο. Δεν μπορώ τις φασαρίες πάλι μαζί τους. Καθε μέρα.

Οι κοριτσαρες του καθενός είναι αγκαλίτσα στην άκρη και έτοιμες να ρίξουν τα ψεύτικα δάκρυα τους.

Αχ ωραία θα περάσουμε και πάλι. Γιατί απλά δεν είναι λίγο πιο ήρεμοι σαν τους αγγέλους;

Γεια σας🍕

Τι κάνετε;

Ελπίζω να είστε πολύ καλά🦄

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο. Ελπίζω σας άρεσε όσο και εμένα ❤️