Μπαίνω στην τάξη που κάνω Αγγελική Ιστορία θυμωμένη, μπερδεμένη... Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς. Προφανώς και δεν πέρασε απαρατήρητο από την καθηγήτρια.

"Άλεξ κορίτσι μου, γιατί άργησες και τι μούτρα είναι αυτά;" Ρωτάει ήρεμα η καθηγήτρια. Νεύω και κατευθύνομαι στην καρέκλα μου δίπλα στην Καλυψώ.

"Συγγνώμη κυρία, δεν θα ξαναγίνει. Είχα μια πρόκληση με τον Λούσιφερ και... έχασα." Δικαιωλογούμαι και βγάζω τα βιβλία μου για να κάνω το βαρετό μάθημα.

Λέω ψέματα και φαίνεται. Η διπλανή μου και μου κάνει νόημα να της πω μόλις τελειώσει η ανάκριση, γιατί μεταξύ μας αυτό που μου κάνει τώρα είναι ανάκριση για να μην το χαρακτιρίσω αλλιώς.

"Πρόσεχε με τον Λούσιφερ. Μπορεί να δείχνει ότι δεν ξέρει τι του γίνεται αλλά όλοι οι δαίμονες καθηγητές τον χαρακτηρίζουν ως τον καλύτερο." Συνεχίζει η καθηγήτρια και εγώ δεν την ακούω αλλά νεύω θετικά σε ότι και να λέει μόνο και μόνο για να τελειώνω.

Εγώ πάλι θα έλεγα πως τώρα τελευταία έχει χάσει τη φόρμα του λίγο. Ειδικά μετά από εκείνο το βράδυ που μίλησε με την Καλυψώ, έχει αλλάξει τελείως.

"Δύσκολος αλλά όχι για μένα." Λέω ψιθυριστά ώστε να με ακούσει μόνο η Καλυψώ. Η αλήθεια είναι πως του είπα μεγάλη πατάτα σήμερα και ίσως τον στεναχώρησα αλλά μιλάμε για τον Λούσιφερ. Θέλω να πω είναι ο Λούσιφερ δεν έχει αισθήματα για κανέναν απτά μόνο για τον εαυτό του.

"Το ελπίζω." Μου απαντάει επίσης ψιθυριστά και γελάμε άχνα μαζί. Την αγαπώ αυτή την κοπέλα. Η Νίκη ναι μεν την αγαπώ το ίδιο με την Καλυψώ απλά η Καλυψώ έχει πιο 'αλήτικο' αέρα.

Και συνεχίζουμε το μάθημα. Βγάζω ένα χαρτί και γράφω με λίγα λόγια τι έγινε.

"Λοιπόν; Τι λες;" Την ρωτάω ψυθηριστά. Αυτοί που ήμασταν άνθρωποι πριν ανέβουμε στον Παράδεισο, έχουμε ακόμα το κακό συνήθειο να μιλάμε εν ώρα μαθήματος.

"Χωρίς να θέλω να σε τρομάξω, διακρίνω μια μικρή ζήλεια." Απαντάει και μένω λίγο στην θέση μου παγωμένη. Τι εννοεί ζήλεια. Εντάξει ξέρω πως είμαι θεά αλλά όχι και τόσο.

Ωστόσο είμαι σίγουρη πως λέει την αλήθεια. Βασικός κανόνας που μας μάθαν όταν ανεβήκαμε είναι να λέμε την αλήθεια. Μην κοιτάτε που λέω ψέματα για να γλιτώσω το τομάρι μου. Αλλά κάτι μου λέει τώρα ότι κακώς που μου την είπε. Αν ήταν η Νίκη εδώ θα μας έλεγε ότι παραλογιζόμαστε. Αυτή θα μου πεις όμως, γεννήθηκε Άγγελος και δεν ξέρει πολύ από αυτά.
...

"Λοιπόν; Πως ήταν η Αγγελική Ιστορία;" Μπαίνει και στην κουβέντα η Νίκη καθώς παίρνει μια καρέκλα από το δίπλα τραπέζι για να καθήσει μαζί μας.

Είμαστε στην καφετέρια και κάνουμε διάλλειμα. Από τη είσοδο, διακρίνω τον Λούσιφερ να μπαίνει και... ο Πιλάτος είναι αυτός; Τι δουλειά έχει εδώ; Δεν τον διώξαν για δυο μήνες;

"Τι κάνει εδώ ο Πιλάτος;" Καλή ερώτηση Καλυψώ. Αυτό σκέφτομαι και εγώ. Αυτοί υποτίθεται πως είναι μαλωμένοι.

"Η σωστή ερώτηση είναι τι κάνει εδώ με τον Λούσιφερ" Συμπληρώνει η Νίκη. Νεύω και γενικά όλη η φάση είναι κάπως. Ο Λούσιφερ φαίνεται τσιτομένος. Από την μια είναι συχνό φαινόμενο να είναι έτσι αλλά από την άλλη κάτι είναι διαφορετικό πάνω του. Λες και θέλει να κάνει φόνο. Γυρνάει και με καρφώνει με το βλέμμα του. Μου ρίχνει για απογοητευμένη μάτια και γυρνάει πάλι στον καβγά του με τον Πιλάτο.

Μια διαβολινα του Λούσιφερ βλέπει τον Πιλάτο και ψυθιρίζει κάτι στις άλλες. Ωστόσο, φαίνεται πως δεν μαλώνουν για αυτό γιατί είναι και η Λίλιθ στη μέση.

"Γιατί γαμώτο γιατί;" Ουρλιάζει και στους δυο ο Λούσιφερ. Οι άλλοι δύο δεν κάνουν τίποτα απλά τον κοιτάζουν "Γαμώτο γιατί;" Συνεχίζει ο Λουσιφερ. Ο Πιλάτος έχει ένα ειρωνικό βλέμμα το ίδιο και η Λίλιθ.

"Εγώ στην θέση σου θα εμένα ήσυχος για να μην συμβεί τίποτα χειρότερο" Απάντησε η Λίλιθ με ένα σατανικό χαμόγελο. Σταυρώνει τα χέρια της κάτω από το στήθος συνεχίζοντας συνέχεια αυτό το ενοχλητικό υφάκι. Ο Λούσιφερ δεν κάνει τίποτα απλώς φεύγει.

Να τον ακολουθήσω;

Από τη μία λες να μην τον ακολουθήσω γιατί θα με δουν όλοι αλλά από την άλλη δεν με νοιάζει καθόλου ήδη τον έχω στεναχωρήσει με τα λόγια μου πριν. Άσε που μπορεί να φανεί και φυσιολογικό καθώς είμαστε ζευγάρι στις δοκιμασίες.

Τρέχω στην αρχή και δεν τον βρίσκω πουθενά. Ας γυρίσω πίσω καλύτερα. Θα έχω από κοντά και τη Λίλιθ.

"Εμένα ψάχνεις Άλεξ;" Και έλεγα ποια λείπει από την παρέα...

"Όχι, δεν έχω την όρεξη σου σήμερα." Μπορεί να μην μπορεί να με αγγίξει λόγω του βέτο, αλλά μπαίνει μπροστά μου για να με κλείσει τον δρόμο. "Τι θες Λίλιθ; Δεν σε φτάνει όσα με έχεις κάνει; Είμαι μισό βήμα πριν το πειθαρχικό και θες κιάλλα;" Μην την συγχίζεις πολύ Άλεξ, είδες τι έκανε στον Λούσιφερ που υποτείθεται της αρέσει.

"Ο κύριος στόχος μου ξέρεις είσαι εσύ. Ο Λούσιφερ είναι παράπλευρη απώλεια. Παρ' όλα αυτά έχει και αυτός ένα μερίδιο ευθύνης." Λέει σατανικά και κάνει  βόλτες γύρω μου στον διάδρομο. Έχω αρχίσει να φοβάμαι για το τι θα μου πει.

"Δεν καταλαβαίνω." Το παίζω ανήξερη ωστόσο ξέρω πολύ καλά για το τι θέλει να μου πει.

"Αχ έλα σε παρακαλώ. Μπορεί να είσαι άγγελος αλλά και οι δύο μας ξέρουμε πως τα όσα έχεις κάνει και έχεις σκεφτεί μοιάζουν περισσότερο με δαιμονικά." Απαντάει και για στιγμή παραλογίζομαι. Πόσο θέλω να της πατήσω ένα μπουκέτο δεν λέγεται αλλά δεν μπορώ. Αν το κάνω θα έχει τρομερές συνέπειες συν το ότι είμαι άγγελος άρα διπλή τιμωρία. Συγγνώμη αλλά δεν το διακινδυνεύω για τις βλακείες τις Λίλιθ.

"Εγώ δεν είμαι εσύ." Λέω ενώ προσπαθώ να φύγω από μια ελεύθερη γωνία. Μάταιος κόπος όμως καθώς προχωράει γρήγορα μπροστά μου και δεν με αφήνει να φύγω.

" Όχι δεν είσαι αλλά είσαι κάτι πολύ χειρότερο. Να σου θυμίσω πως εγώ δεν έχω παραβιάσει το βέτο ούτε κάνω ανήθικες σκέψεις ενώ είναι άγγελος." Μου υπενθυμίζει κάτι που μου την δίνει γιατί έχει κάποιο δίκιο. Αλλά όχι θέλει να με κάνει πλήση εγκεφάλου. Δεν θα την αφήσω να χαρεί ότι έχει δίκιο και να με τουμπαρει.

"Κάνεις άλλα ανήθικα. Και τώρα άσε με." Φεύγω και προχωράω αλλά αυτή με σταματάει με τη φωνή της. Δεν γυρίζω τελείως, αλλά κάνω 90° στροφή και κοιτάω στο παράθυρο όσο μιλάει.

"Άλεξ, μην μου το παίζεις εμένα ηλίθια. Το ξέρεις και εσύ πως ο Λούσιφερ έχει αισθήματα για εσένα." Γελάω πραγματικά ειρωνικά με αυτό που λέει. Τα πιστεύει ή δεν τα σκέφτεται πρώτα πριν μιλήσει;

Η αλήθεια είναι όμως πως πάγωσα όταν το είπε. Μπλοφαρει. Ο Λούσιφερ είναι πάντα απότομος και ειρωνικός μαζί μου. Εκτός και αν αυτό είναι τρόπος φλερτινγκ των δαιμόνων. Πάραυτα, γελάω λίγο ειρωνικά και απαντάω.

"Σοβαρά...; Ξέρεις κάτι; Συμφωνώ έχει αισθήματα Μισούς και Ψυχρότητας." Ειρωνεύομαι τα λεγόμενα της. Τώρα που το παρατηρώ έχω αλλάξει. Ποτέ δεν ήμουν ειρωνική ούτε απαντούσα στα λεγόμενα κάποιου. Αυτό το γουρούνι με έχει επιρρεάσει. Αυτός που είμαστε μαζί να προσέχουμε τον Πέτρο.

Και τώρα όντως φεύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Πρέπει να μείνω μακριά της. Θέλω να μείνω μακρυά της. Γυρνάω πίσω στην καφετέρια και τα κορίτσια με περίμεναν στην είσοδο. Είχαμε μάθημα όλες μαζί τώρα και θα τους τα έλεγα στον δρόμο, αλλάζοντας λίγο το σημείο των αισθημάτων.

...

"Δηλαδή, ξέρει ποιος άγγελος παραβίασε το βέτο με ποιον δαίμονα;" Έχει σοκαριστεί η Νίκη που με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια. Όχι μόνο ξέρει, από τα χέρια της κρέμομαι.

"Ακριβώς." Πετάγομαι εγώ και παίζω νευρικά με τα χέρια μου. Αν όντως πάω πειθαρχικό τι θα κάνουν οι φίλες μου; Θα με παρατήσουν ή θα με συμπαρασταθούν;

"Και τότε γιατί δεν το λέει στους καθηγητές;" Ρωτάει η Νίκη πάλι. Βασικά επειδή η Νίκη και γενικώς οι άγγελοι που γεννήθηκαν άγγελοι είναι πάντοτε πιο συνεπείς από εμάς στους κανόνες.

Άμα η Λίλιθ το έλεγε δεν θα ήμουν εδώ. Καθώς πάμε για τις τάξεις, βλέπουμε τον πολυσυζητημένο δαίμονα να κάθεται στο πεζούλι μόνος του. Πρακτικά από εκεί δεν τον βλέπει κανείς αλλά απο την δική μου τη γωνία φαίνεται ξεκάθαρα.

"Εμμμ, ξέχασα να πάρω το τετράδιο μου. Συνεχίστε θα σας βρω στην τάξη." Βρίσκω μια φθηνή δικαιολογία ξανά για να του μιλήσω. Δεν ξέρω αν θα το μετανιώσω ή όχι πάντως μια φορά ας το κάνω. Πρέπει να επανορθώσω κάπως.

Πηγαίνω και κάθομαι δίπλα του και περιμένω να μιλήσει. Ήταν αρκετά συγχησμένος νωρίτερα για τον κάνω ξανά. Ξέρω πως είπα ότι θα τον αποφεύγω, αλλά σήμερα έγινε κάτι που με αφορά και μένα.

"Γιατί δεν πας στην τάξη σου;" Ρωτάει απότομα ενώ συνεχίζει να κοιτάζει το πάτωμα και να παίζει με τα χέρια του.

"Εσύ γιατί κάθεσαι εδώ;" Απαντάω στην ερώτηση με ερώτηση. Λάθος απάντηση, ε; Μάλλον γιατί με αγριοκοιταζει. Θα πρέπει να φοβάμαι αυτά τα φλογερά κόκκινα μάτια που πετάνε σπίθες σε όλο μου το κορμί και με καίνε παντού.

"Άλεξ τι θες;" Ρωτάει απότομα συνεχίζοντας να με κοιτάει με κοιτάει με αυτό το σπινθηροβόλο βλέμμα.

"Αρχικά να ηρεμίσεις." Παραμένω ήσυχη και περιμένω αυτόν να μιλήσει, γιατί μεταξύ μας τώρα για τον Λούσιφερ μιλάμε.

"Όταν πρωτομπήκα στην ακαδημία νομίζω ξέρεις πως εγώ και ο Πιλάτος ήμασταν σαν αδέρφια." Ξεκινάει να εξιστορεί τα γεγονότα που του συνέβησαν. Ακούω προσεκτικά τα λόγια του.

"Ναι και μια μέρα μαλώσατε άσχημα και δεν ξαναμιλήσατε ποτέ." Πετάγομαι στο άκυρο. Κοτσάνα ε;

"Μέχρι σήμερα... Ο λόγος που σπάσαμε είναι διότι το έχει ξανακάνει. Με έχει ξαναπροδώσει για κάποιον άλλον." Αφηγήται το ότι του συναίβει. Φαίνεται θλιμμένος. Μάλλον αυτή η ιστορία τον πονάει πολύ. Πονάει πολύ να σκαλίζει τις πληγές του παρελθόντος.

Κανονικά δεν πρέπει να ρωτήσω αλλά η περιέργειά μου θα είχε σκοτώσει 7 γάτες.

"Για ποιον;"

"Τότε για κάποιον. Σήμερα για τη Λίλιθ. Του υποσχέθηκε να τον επιστρέψει πίσω εάν τη βοηθούσε να-" Τον διακόπτω.

"Να με διώξουν από την Ακαδημία. Μου τα πρόλαβαν." Απαντάω απότομα. Αν με διώξουν από την ακαδημία θα με πονέσει πολύ. Εδώ έχω κάνει τις καλύτερες φίλες που θα μπορούσα να έχω. Από την άλλη έχω κάνει και μερικούς εχθρούς όπως την Λίλιθ που πραγματικά θα βάλει τα δυνατά της για να με διώξει από τον Λούσιφερ και να μείνει μαζί του. Γι αυτόν καρφάκι δεν μου καίγεται. Όχι νταξει τον συμπαθώ αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα παραπάνω. Βέβαια τα λόγια που του είπα ήταν πολύ άσχημα ωστόσο αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα.

"Ξέρεις ότι και οι δαίμονες έχουν αισθήματα έτσι;" Με βγάζει από τις σκέψεις μου. Αυτό που κολλάει τώρα;

"Ναι το ξέρω" Απαντάω με σιγουριά. Όλοι έχουν αισθήματα ακόμη και οι πιο άκαρδοι ονόματα δεν λέμε οικογένειες δεν θίγουμαι.

"Τότε ίσως θα ξέρεις ότι αυτό που μου είπες πριν να στεναχώρησε. Ναι το γνωρίζω πως δεν είμαι και ο καλύτερος και ότι δεν έχω καρδιά αλλά τον τελευταίο καιρό έχω αλλάξει. Ίσως το παρατήρησες και σήμερα στην πρόκληση. Έχουν πέσει οι άμυνες μου και έχω μαλακώσει. Άρχισα βασικά να βρίσκω την χαμένη μου, από την γέννηση μου, καρδιά. Πίστεψε με έχω αλλάξει ψυχικά. Τα λόγια που μου είπες σήμερα πριν από ένα μήνα δεν θα τα έδινα ποτέ σημασία και απλά θα προσπερνούσα. Ωστόσο σήμερα μπορούν να με διαλύσουν. Έχω αλλάξει. Βασικά με έχει αλλάξει" Με αφήνει άναβδη με το ότι είπε. Δηλαδή.. όπα κάτσε τον έχει αλλάξει!? Εδώ λίγο τα χάνω.

"Ποιός;" Είναι τα μόνα λόγια που βγαίνουν από το στόμα μου. Κυριολεκτικά κρέμομαι από τα χείλη του.

"Είναι μια κοπέλα. Βασικά δεν είναι όποια και όποια. Είναι μια πολύ σημαντική και συγκεκριμένη κοπέλα. Στην αρχή μου φαινόταν χαζή και τρελή. Σκεφτόμουν πως θα την ξεφορτωθώ. Αλλά πέρασε λίγος καιρός και πραγματικά είναι το καλύτερο άτομο που έχω γνωρίσει. Είναι χαρούμενη και ζωντανή. Αστεία και όμορφη, πολύ όμορφη. Βασικά πανέμορφη. Η πιο όμορφη κοπέλα που έχω γνωρίσει. Τα κάνει όλα τα αρνητικά θετικά. Έχει καταρρίψει κανόνες και είναι ριψοκίνδυνη και γενεά. Πραγματικά το καλύτερο άτομο που θα μπορούσαν ποτέ να μου δώσουν. Νόμιζα πως με συμπαθούσε αλλά ήμουν πολύ λάθος. Δεν με συμπαθεί και μου το έχει πει κατάμουτρα. Την θέλω. Μόνο που αυτή δεν θα με θέλει. Το βλέπω στα μάτια της. Ναι μπορεί να φαίνονται χαζά και μέλια αυτά που λέω αλλά αυτή η κοπέλα με έχει αλλάξει. Ναι είμαι ο γαμιάς του σχολείου και ασχολούμαι με μια κοπέλα. Αλλά μου αρέσει. Εσύ έχεις έρθει ποτέ στην θέση μου;" Ουαου είναι το μόνο που μπορώ να πω από αυτό που άκουσα.

Συνεχίζεται...

Χευ τι κάνετε;

Τα λέμε στο επόμενο ❤