Καθόμαστε πολύ ώρα τώρα χωρίς να κάνει κανένας τίποτα. Ο καθένας στις δικές του σκέψεις.

Ξαφνικά σηκώνεται ο Πέτρος και τραβάει την Ελένη από το χέρι.

"Τι στην ευχή κάνεις;" Του φωνάζει η Ελένη. Αυτός βέβαια δεν άκουγε και την έσερνε από δω και από κει με εμένα και την Άλεξ να τους ακολουθούμε τρέχοντας πίσω τους.

Σταμάτησε απότομα σ ένα σημείο, συγκεκριμένα σε αυτό που βρήκαν εκείνη την μικρή τρύπα με την Ελένη πριν.

"Θα ψάξουμε ξανά μέχρι να βρούμε κάτι." Της είπε απότομα και άρχισε να ψάχνει παντού για διέξοδο.

...

Έχω βαρεθεί του θανατά εδώ μέσα και οι άχρηστοι οι γήινοι δεν βρίσκουν τίποτα.

Λένε η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

Παπαριές. Δεν έχουμε ελπίδες. Και αυτοι τι σόι καθηγητές είναι που δεν κατάλαβαν ότι λείπουν μαθητές.

"ΒΡΗΚΑ" Σιγά ρε Ελένη θα μας σπάσεις και τα τύμπανα.

Πήγαμε όλοι εκεί που ακούσαμε την φωνή και πράγματι βρήκαν μια λίμνη και σε αρκετά μακρινή απόσταση υπάρχει ένα άνοιγμα ίσα ίσα που χωράνε να περάσουν. Τώρα για μας δεν ξέρω γιατί υπάρχει και το βιολετί φως αλλά αν μεταμορφωθούμε σε άνθρωποι πιστεύω πως θα περάσουμε. Βέβαια υπάρχει και ο φόβος να μας δουν.

"Θα κολυμπήσουμε ως την άλλη πλευρά και θα βγούμε!" Είπε ο χαρούμενα ο Πέτρος.

Επιτέλους θα γλυτώσουμε από αυτή τη φυλακή. Τουλάχιστον έχω τη γλυκιά μου Άλεξ.

"Αν βγούνε πρώτοι, θα μπορούμε να γίνουμε άνθρωποι και να βγούμε και μεις." Άκουσα την Άλεξ για δεύτερη φορά μέσ' την μέρα.

Όπως είπα και πριν αυτό ακριβώς σκεφτόμουν και εγώ. Απλά όλα πρέπει να γίνουν πολύ γρήγορα για να μην μας πάρει κανένα μάτι.

Η Ελένη έτρεξε κολιτσίδα στον Πέτρο. Κολύμπησαν μέσα από την λίμνη ο Πέτρος και από πίσω του η Ελένη ενώ εγώ με την Άλεξ πετούσαμε. Έχω αναφέρει ότι έχουμε αυτή τη δυνατότητα;

Κολυμπούσαν για πολύ ώρα και το νερό φαίνεται αρκετά κρύο.

Τα χείλη και των δύο έχουν μελανιάσει όμως συνεχίζουν ακάθεκτοι την πορεία τους. Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε κάτι αλλά με την Άλεξ με βάση τους κανόνες δεν επιτρέπεται να τους κάνουμε τίποτα.

Τέτοιο κουράγιο ρε παιδί μου ούτε γω δεν έχω. Αυτοί πως αντέχουν να κολυμπήσουν ως την άλλη πλευρά; Έχουν διανύσει περίπου την μισή λίμνη και έχει μείνει άλλο τόσο.

"Το βλέπεις και εσύ αυτό ή είναι επειδή συνήθισα στο σκοτάδι;" Μου αποσπά την προσοχή η Άλεξ και γυρνάω να την κοιτάξω ερωτηματικά.

Ρίχνω άλλη μια ματιά στην λίμνη αλλά δεν υπάρχει τίποτα.

Σίγουρα η μικρή έχει παραισθήσεις.

"Τι να δω;"

"Κάτι κινείται μες την λίμνη." Προσπαθεί να με πείσει και ρίχνω μια πιο προσεκτική ματιά.

"Άλεξ τα μάτια σου κάνουν πουλάκια;" Έκανα να ελαφρύνω το κλίμα και γέλασα μέχρι που συνάντησα το σοβαρό βλέμμα της.

"Κοίτα πιο προσεκτικά."

Τελικά δίκιο έχει. Μετά από μια εξονυχιστική μάτια διακρίνω δυο μικρές σκιές κινούνται μες το νερό. Κανένα χταπόδι θα είναι οπότε δεν δίνουμε σημασία.

"ΑΑΑΑ" Ούρλιαξε η Ελένη και το νερό της λίμνης παρόλο που ήταν σκοτεινά είχε αρχίσει να γίνεται κόκκινο.

Κοντά τους βρίσκεται ένας βράχος και ο Πέτρος την ανεβάζει επάνω. Τρομαγμένος και αυτός κρέμεται από μια γωνίτσα.

"Τι έγινε?!?!" Ρώτησε ο Πέτρος ανήσυχος ενώ έριχνε κρυφές ματιές στο νερό.

Η Ελένη άρχισε να κλαίει και έβγαλε το ποσό της έξω από το νερό αποκαλύπτοντας ένα μεγάλο δάγκωμα από ψαρι.

"Με δάγκωσε ένα ψάρι!!!" Ούρλιαξε μέσα στους λυγμούς της.

Η Άλεξ πάει κοντά στο νερό να δει αλλά την σταματάω πριν βουτήξει μέσα. Άσε ρε μην τρέχουμε και μεις!

"Είσαι τρελή κορίτσι μου?! Δες τι έπαθε αυτή!" Της φώναξα μέσα στον πανικό μου.

Αυτή η κοπέλα θα με τρελάνει. Είναι δυνατόν να πηγαίνει μέσα στην λίμνη δηλαδή στου χάρου τα δόντια;

"Πρέπει να ελέγξουμε τι υπάρχει εκεί μέσα! Επίσης είμαστε αθάνατοι δε μπορούμε να πάθουμε κάτι" Απάντησε ψύχραιμη και έκανε να μπει πάλι μέσα στο νερό αλλά την σταμάτησα ξανά.

Α ναι καλέ που το πας αυτό αθάνατοι είμαστε. Ε βέβαια τόση ώρα με αυτούς τους δύο βαμμένους πως να μη μπερδευτώ.

"Άλεξ τα φτερά σου θα γίνουν βαριά Και δεν θα μπορείς να πετάξεις!" Της φώναξα αλλά δεν φάνηκε να τρομάζει καθόλου.

Δεν ήξερα ότι έχω τέτοια ατρόμητη κοπέλα.

"Πρώτον στο ξανά λέω είμαι άγγελος. Δεν θα μπορεί να με δαγκώσει. Δεύτερον, τα φτερά μου δεν είναι από δέρμα ούτε από πούπουλα! Είναι από το ίδιο υλικό που είμαστε φτιαγμένοι και εμείς δηλαδή κάτι το οποίο μπορεί να διαπεράσει από παντού έξυπνε δεν είναι ύλη!" Ουπς.

Εμ να μωρέ δαιμονικά τα λάθη. Πόσο να αντέξει και το πανέξυπνο μυαλό μου μέσα σε τόσους ανθρώπους. Κομπλάρει από μόνο του το καημένο.

Μπαίνει μέσα στο νερό και ξεκινά να ψάχνει. Αχ, αυτό το κορίτσι θα με τρελάνει τελείως!!! Βουτάω και γω από πίσω της, αναζητώντας για λευκά φτερά ή καστανοξανθα μαλλιά.

Αντί αυτού βλέπω κάτι κόκκινο να πετάγεται, οπότε βγαίνω έξω. Που είσαι ρε Άλεξ; Α να τη!

"Άλεξ! Άλεξ πως είσαι; Τι είδες;"

"Δάγκωσε και τον Πέτρο!"

Για μια στιγμή νόμιζα πως ήταν δικό της το αίμα...

Μόνο που δεν γίνεται γιατί δεν έχει αίμα. Αλλά όπως είπα κομπλαρω όταν είμαι ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους και παραλογίζομαι.

Το αίμα στην λίμνη γινόταν όλο και πιο κόκκινο και πλέον ο Πέτρος είχε κάτσει στον βράχο που καθόταν η Ελένη και έκλαιγε.

Και οι δύο τους είχαν μεγάλες δαγκωματιές που ανάβλυζαν αίμα.

Ο Πέτρος όντας πιο ψύχραιμος έβγαλε την μπλούζα του και την έσκισε στα δύο δένοντας την γύρω από την πληγή του για να σταματήσει το αίμα. Έκανε διάφορους μορφασμούς πόνου αλλά δεν έβγαλε ήχους μάλλον πιο πολύ για να μην τρομάξει η Ελένη.

Έκανε το ίδιο και στο πόδι της Ελένης που τώρα που το παρατηρώ έχει σταματήσει να κλαίει από την στιγμή που ο Πέτρος έβγαλε την μπλούζα του.

Μωρέ σουσου. Τα θέλεις και εσύ.

Η μπλε μπλούζα του Πέτρου είχε γίνει μωβ λόγω του αίματος.

Καθόμασταν με την Άλεξ και δεν μιλούσαμε απλά τους βλέπαμε. Όπως κάναν και αυτοί κοιτούσαν το κενό.

"Μπράβο σου." Έσπασα την σιωπή μεταξύ μας.

Απάντηση όμως δεν πήρα έτσι και δεν το συνέχισα. Δεν ήμουν ειρωνικός. Αντίθετα ήταν σαν έπαινος μιας και εγώ δεν θα το έκανα.

Βέβαια μπορεί να το πήρε αλλιώς και να παρεξηγήθηκε. Τι να πεις.

Μείναμε πολύ ώρα έτσι χωρίς να μιλάμε χωρίς να κουνιόμαστε.

Ησυχί-

ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΤΩΡΑ!!

Για να καταλάβετε για τι μιλάω. Μόλις τους όρμηξε ξανά το ψάρι μέσα από την λίμνη και οοο δαίμονα μου είναι μεγάλο. Πολύ μεγάλο.

Σχεδόν βγήκε ολόκληρο έξω και μόλις το είδαν οι δύο άνθρωποι έκαναν προς τα πίσω με τον κώλο τους, μπουσουλώντας.

Ευτυχώς δεν πρόλαβε να πειράξει κανέναν τους.

Σηκώθηκαν μετά από πολλά ουρλιαχτά και αποφάσισαν να ψάξουν για έξοδο περπατώντας στους βράχους. Ξανά στους δρόμους αναζήτησης εξόδου.

Αρκετά επικίνδυνο αν σκεφτείς πως μπορεί από τους βράχους μιας και είναι πολύ στενοί να γλυτώσει κάποιος και να ξαναπέσουν μέσα.

Το αίμα στα πόδια τους είναι είχε μουσκέψει όλο το ύφασμα με το οποίο είχαν καλύψει την πληγή και έτρεχε σιγά σιγά στα πόδια τους.

Ενώ εγώ με την Άλεξ τους ακολουθούσαμε σιωπηλοί πετώντας.

Ναι τελικά εκείνη η τρύπα που βρήκε η Ελένη είναι τόσο μικρή που χωράει μόνο θηλυκό κουνούπι.

Έχει περάσει πολύ ώρα και ακόμη τίποτα. Δεν ξέρω αν θα βρουν έξοδο τόσο δρόμο που διασχίσαμε.

Είναι αρκετά σκοτεινά πλέον και με το ζόρι βλέπουμε την μύτη μας.

Τα παιδιά πάλι καλά έχουν βγάλει τους φακούς από τα κινητά τους.

Πάλι καλά που οι γονείς τους τους αγόρασαν αδιάβροχα κινητά γιατί θα θρινούσαμε θύματα τώρα.

...

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΜΑΣ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΕΔΩ.

Αυτοί δηλαδή όχι εμείς.

Και γιατί το λέω? Γιατί εδώ και δύο ώρες περπατάνε και το μόνο του έχουμε πετύχει πέρα από βράχια μαντέψτε τι είναι.

Βράχια.

"ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΦΩΣ" Ούρλιαξε η Ελένη.

Χευ τι κάνετε;

Τα λέμε στο επόμενο ❤️