ΑΛΕΞ

"ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΦΩΣ" Ούρλιαξε η Ελένη.

Ποιο φως καλέ;

Εδώ και δύο ώρες περπατάμε χωρίς σταματημό. Κοιτάω μπροστά και βλέπω όντως ένα άνοιγμα στους βράχους που χωράνε να περάσουνε και οι δύο τους.

"Λούσιφερ!" Κοιμάται όρθιο αυτό το παιδί. Ακόμα και ονειροπόλος γλυκούλης είναι... Τέλος πάντων. "Λούσιφερ ξυπνά!"

"Μμμ; Τι έγινε;" Α καλά εντελώς στον κόσμο του μιλάμε.

"Ελευθερία!" Του δείχνω ξανά την τρύπα που χωράμε για να βγούμε

"Ωραία. Το μόνο πράγμα που απομένει Τι να βγούνε αυτοί, να γίνουμε άνθρωποι και να βγούμε και εμείς." Μου απάντησε και κατευθείαν συμφώνησα.

Θέλω να φύγω από αυτό το σιχασιάρικο μέρος.

Με το που βγούμε από εδώ πέρα πρέπει να βρούμε ποιος ενεργοποίησε το βιολετί φως. Με λίγη βοήθεια του Πέτρου, η Ελένη τρέχει προς τα και βγαίνει έξω με δυσκολία βέβαια. Μετά από λίγο το καταφέρνει και ο Πέτρος.

"Ώρα να την κάνουμε και μεις από δω." Μου είπε με ένα χαμόγελο στα χείλη.

Αχ αυτά τα χείλη σου ρε Λούσιφερ.

Μας έχουν κάψει εδώ πέρα να πούμε.

"Λούσιφερ..." Του ψιθύρισα και ίσα που ακούστηκε και γύρισε και με κοίταξε.

Αχ αυτό το βλέμμα του.

"Τι;" Μου είπε πιο αισθησιακά και με πλησίασε πιάνοντας μου το χέρι αλλά το απέφυγα επιτυχώς.

Αχ πάλι αυτό το βλέμμα.

Να θέλω να μείνω όσο πιο μακριά του γίνεται και να μην μπορώ. Αλλά θα το κάνω.

"Με το που βγούμε από δω πρέπει να σκεφτούμε τι θα πούμε και ποιος ενεργοποίησε το βιολετί φως." Του είπα αποφεύγοντας το βλέμμα του.

Τα μάτια του είναι κόκκινη καταστροφή για μένα. Μια πύρινη κόλαση...

"Έχω κάποιον κατά νου. Βασικά κάποια. Αλλά ας βγούμε πρώτα." Με παραξενεύει που έχει κάποια κατά νου.

Αλλά τώρα που το σκέφτομαι έχω και εγώ κάποια κατά νου. Πιο πιθανών θα είναι η Κυβέλη μιας και θα έπρεπε να βρίσκεται μέσα στην σπηλιά και να προστατεύει τον Πέτρο με εμένα και τον Λούσιφερ.

Άσε που θα ήθελε να βρει ένα τρόπο για να είμαστε μαζί και να μας καρφώσει ψέματα στους καθηγητές.

Μόλις προσεδαφιζόμαστε, γυρνάμε πλάτες. Κλείνω τα φτερά μου έτσι ώστε να ευθυγραμμιστούν με την σπονδυλική στήλη μου. Τραβάω το φωτοστέφανο μου για να το βάλω κολιέ και... Έτοιμη! Το ίδιο και το μωρό μου! Εννοούσα ο Λούσιφερ...

Τέλος πάντων, ώντας άνθρωποι πλέον μπαίνουμε μες την τρύπα και επιτέλους μετά από σχεδόν 5 ώρες είμαστε έξω!!!! Η Νίκη και ο Λευί έρχονται και μας βρίσκουν.

"Άλεξ! Πως είσαι; Μας κατατρόμαξες!" Έπεσε με δύναμη στην αγκαλιά μου.

Μπορώ να νιώσω τον φόβο της μιας και τρέμει. Τι φάση; Εγώ χάθηκα αυτή φοβάται.

"Καλά είμαι, ευχαριστώ που ρωτάς."

"Και πως ξέρω Λούσιφερ ότι  δεν το δημιούργησες εσύ το βιολετί φως για να την πειράξεις?!" Άρχισε να ουρλιάζει.

Πρώτον, που το βρήκε αυτό το θάρρος η Νίκη και δεύτερον που το σκέφτηκε αυτό η Νίκη?!

Αυτή η κοπέλα με εκπλήσσει συνεχώς.

"Καλά παιδιά δεν χρειάζεται να μαλώνουμε! Οι καθηγητές σας ψάχνουν παντού και οι γήινοι σε λίγο φεύγουν!" Διακόπτει ο Λευί τον καυγά τους και μας παίρνουν μαζί τους μπροστά.

Στον δρόμο μας είπαν ότι χωρίστηκαν όλοι σε δύο ομάδες για να βρουν άλλες εξόδους και όταν βρήκαν μια από πάνω, δεν βρήκαν εμάς.

Τέλεια. Τύχη βουνό που λέμε.

Φτάνοντας στο λεωφορείο, εξηγήσαμε στον Μιχαήλ και την Μήσα ότι έγινε και μας συγχαρικαν που δεν εγκαταλείψαμε στιγμή τους γήινους μας. Μάλιστα άκουσα πως θα ξανασκεφτούν την ποινή του Λούσιφερ για να αναλάβει τα καθήκοντά του πάλι.

Βέβαια όπως είπαν θεώρησαν απαράδεκτο εκ μέρους της Κυβέλης που μας παράτησε και είχαν και μια απορία. Πως η Κυβέλη μπόρεσε να περάσει το βιολετί φως;

Άρα είναι δύο τα τινά. Ή αυτή έκανε το βιολετί φως ή ήταν σε συνεργασία με κάποιον ή κάποιους άλλους.

Ωστόσο απ' ότι μας είπαν οι καθηγητές μάλλον ισχύει η πρώτη θεωρία γιατί και ο Πιλάτος και η Λίλιθ φάνηκαν να ανησυχούν για την εξαφάνιση μας. Και σίγουρα η Κυβέλη θα περάσει ανάκριση όταν επιστρέφουμε.

Παρόλα αυτά σε λιγότερο από δέκα λεπτά πείραμε τον δρόμο της επιστροφής, μιας και είχαμε τραυματίες.

...

Σπίτι μου, σπιτάκι μου... Επιτέλους πίσω στις πιτζαμουλες μου και το κρεβατάκι μου. Πέφτω πάνω στο στρώμα με τόση δύναμη που παραλίγο να έσπαγε.

Αχ χαλάρωση.

Το βλέμμα μου πέφτει στο ταβάνι... Βάψιμο θέλει. Όχι πλάκα κάνω, πέφτει εκεί γιατί σήμερα δεν έγιναν και λίγα. Ειδικά στον γυρισμό.

*FLASHBACK*

"Επιτέλους φτάσαμε! Βαρέθηκα στα σπήλαια. Και η Λίλιθ πιο ευχάριστη παρέα κάνει!"

Για να το λέει αυτό η Καλυψώ μαντέψτε πόσο βαρέθηκε.

Γέλασα με αυτό και έγνεψα συμφωνώντας. Και εγώ που ενδιαφέρομαι για τέτοια σκυλοβαρέθηκα.

"Δεν λέω μου αρέσουν τα μουσεία και οι γεωλογικά πάρκα αλλά εκεί ρε παιδί μου ακόμα και πως δημιουργούνται οι σταλαγμίτες μας είπαν!" Συνέχισε η Νίκη. Αυτή νόμιζα ότι ήταν φυτό και της άρεσαν πολύ αυτά.

Έχω να αναθεωρήσω γι'αυτήν.

Όμως φίλη Νίκη, αν είχες ιδέα τι πέρασα εγώ εκεί μέσα δεν θα σου άρεζε ούτε στιγμή.

Σε περιμένω στην πίσω αυλή.

Ο Λούσιφερ ήταν αυτός;

*END OF FLASHBACK*

Η αλήθεια είναι ότι πήγα αλλά ότι ακολούθησε δεν άρεσε σε κανέναν από τους δύο.

Μαλώσαμε πολύ άσχημα μεταξύ μας και η αλήθεια είναι ότι στεναχωρέθηκα πολύ. Δεν ήξερα πως μπορούσαμε να φτάσουμε εδώ.

Αλλά τέλος πάντων δεν θα μαυριζω αδίκως την ψυχή μου για αυτόν. Ώρα να κοιμηθώ.

Ένα μικρό κεφάλαιο το ξέρω

Τα λέμε στο επόμενο ❤️