'Dani, alsjeblieft, laat het gewoon gaan.' Hij zucht en mompelt: 'Het maakt allemaal niet uit.'

En dan doe ik het enige wat ik kan bedenken dat nodig is. Wat ik kan bedenken dat hij op dit moment nodig heeft. Ik stap met forse stappen naar hem toe.

Hij kijkt naar me op.

Dan geef ik hem een knuffel.

Aflevering 29: schaapachtige ezel

Hij is stil.

'Dani?'

'Hm?' Ik houd hem nog steeds in de knuffelpositie, niet wetende wat ik anders zou moeten doen. Ik bedoel, hoe lang duurt een knuffel überhaupt? Hoe knuffel je eigenlijk? Mijn armen zitten onhandig om de zijne heen alsof ik hem gevangen houd. Hoe meer ik erover nadenk, hoe minder ik erover lijk te weten. Net alsof ik een gaatje in mijn brein heb geprikt en mijn IQ eruit druipt. Het zou niet de eerste keer zijn.

'Wat doe je?'

Ik besluit dan toch een stap van hem vandaan te zetten. Ik weet niet echt wat ik dacht. Ergens hoopte ik dat hij door mijn liefdevolle knuffel plots overladen wordt door emoties en alles opbiecht, maar het was gewoon ongemakkelijk. Erg ongemakkelijk.

'Dus...' mompelt hij.

'Dus,' zeg ik terug voordat ik op mijn nagel bijt. Waarom doe ik de laatste tijd toch zulke vage dingen? Normaal gesproken zou ik al lang bij de uitgang staan, maar nu weiger ik weg te gaan voor ik weet waarom hij tegen Zinzi liegt. Dus daar staan we dan. Tegenover elkaar. Niet wetend hoe we op deze situatie moeten reageren.

'Kan je niet gewoon weer boos op me worden?' breek ik de stilte dan alsnog. 'Ik bedoel, daar waren we toch gebleven?'

Hij friemelt wat aan zijn handen en fronst zijn wenkbrauwen. 'Je wilt dat ik weer naar je schreeuw?'

Ik haal mijn schouders op. 'Nou ja, waarom niet?'

Verward knippert hij met zijn ogen. Misschien hadden we nog wel uren zo gestaan, lekker ongemakkelijk tegenover elkaar, als Levi zijn telefoon niet af hoorde gaan. We kijken allebei naar waar het zoemende geluid vandaan komt. Een witte deur aan het eind van de gang.

'Ik ga niet schreeuwen,' Levi duwt me aan de kant. 'Ga naar huis.' Hij loopt me voorbij en loopt de kamer binnen. Ik gok dat het de zijne is.

'Wacht, Levi!' Ik storm de kamer binnen denkend dat hij ook in de schreeuw-modus staat, maar hij zit rustig op de donkergroene lakens van zijn bed. Het rode "de vrolijkste man van de wereld" kussen ligt naast hem. Achteraf gezien ben ik wel blij dat het zijn kamer was. Moet je voorstellen dat ik de wc binnen was gerend en zijn... Minder denken Dani, minder rare dingen denken.

Hij scrolt fronsend door zijn meldingen heen en rolt met zijn ogen. 'Irritant kind,' mompelt hij voor hij whatsapp opent. Net door zijn typen door, doet hij zijn telefoon verbaasd van zich af als hij gebeld hoort. 'What the fuck,' hoor ik hem zeggen als hij opneemt.

'Levi!' hoor ik dan door de telefoon krijsen. Ik schrik van haar hysterische stem van de Levi fangirl. 'Liefde van mijn Levi!' Ze lijkt buiten adem te zijn geraakt. 'Alles goed!'

Vos moet een paar tellen zijn rust herpakken voor hij terug kan reageren. 'Wat moet je,' reageert hij dan bot. Toch niet helemaal rustig geworden. 'Ik moet je niet, Cataleya.'

'Ik hoorde dat je vreemd ging...'

Cataleya's stem vervaagt naar de achtergrond als Levi zijn telefoon op de grond laat vallen. Met een krak raakt het glas de grond, maar hij lijkt er niet op te focussen. Zijn handen gaan naar zijn hoofd alsof hij al zijn bruine haren van zijn hoofd wil trekken. Steeds sneller versnelt zijn adem.

'Natuurlijk heeft Cataleya al roddels over mij verteld,' mompelt hij hoofdschuddend. 'Zo fucking egoïstisch is ze wel.' Hij friemelt aan zijn vingers voor hij zijn nagels in zijn palmen steekt. 'Waarom vindt iedereen het zo nodig zo kut te doen.'

Ik stap voorzichtig naar achteren als het vuur in Levi's ogen begint te branden. Zijn kaken klemmen zich op elkaar als hij zijn hoofd minachtend blijft schudden. 'Waarom vindt iedereen het zo nodig zo kut te zijn!' Hij heft zijn stem, maar verandert zijn positie niet. Wiebelend, frummelend en met snelle ademhalingen zit hij op zijn bed.

'Levi! Levi!'

We kijken tegelijk naar het hysterische geschreeuw op de grond. Zijn telefoon trilt door de berichtjes die ze verder achterlaat. Ik wil de mobiel voor hem oprapen, maar Levi is me voor. Met een sterke greep schreeuwt hij: 'Je wordt nooit populair, kutkind! Stop met stalken!' Gelijk erna hangt hij op en slaat hij het ding op tafel. Een glasscherf heeft zijn wijsvinger gepakt. Het bloedt een beetje. Ik durf er niks van te zeggen.

'Ik haat Cataleya! Ze valt me alleen maar lastig. Alsof ze daardoor populairder wordt.' Hij trapt gefrustreerd tegen het grijze tapijt dat zich oprolt en tegen mij aankomt. Fronsend kijkt hij me aan. Bijna alsof hij me vergeten was.

'Geef op, Dani,' zegt hij met meer vermoeide dan echt geïrriteerde ondertonen. Hij pakt een boek van een boekenplank af en een potlood uit een van de lades van zijn nachtkastje. Tot mijn verbazing begint hij ongestoord te tekenen. Net alsof hij compleet gekalmeerd is, alsof de situatie gewoon opgelost is. Om het beeld nog echter te maken, heeft hij weer een normaler ademtempo.

'Levi?'

'Laat me tekenen.'

Het ziet er raar uit om Levi zo te zien. Misschien wel omdat ik zijn kamer heel anders had voorgesteld. Je weet wel. Vol met playboy posters en stripboeken en... Nee, ik zit nu Michaëls kamer te beschrijven.

Levi's kamer heeft een zilverkleurige muur net zoals veel voorwerpen in zijn huis, maar dan op een veel minder lugubere manier gepresenteerd. Vooral door de kleine muurtekeningetjes die door zijn kamer verstopt zijn. Ik zie er twee op de plek waar zijn tekenboek lag. Een stickman die zo getekend is dat het lijkt dat het aan de plank hangt en een ander poppetje die een hand naar hem uitsteekt.

'Levi?'

Hij reageert niet. Alleen het geluid van krassend potlood op papier verwelkomt me.

Ik kuch even alsof hij een soort herinnering nodig heeft van mijn presentie. Daarna nog een luide hoest als het hem niet op valt. Nog steeds geen reactie. Ik probeer nog meer gekuch alsof ik aan het stikken ben, maar de knul blijft gefocust op zijn schets.

'Yo, Levi.' Onbedoeld heb ik mijn stem verlaagd. 'Waarom zo moeilijk met je chickie doen, ey.'

Nu kijkt hij wel op. Beide wenkbrauwen zijn geheven als hij me verward aankijkt. 'Waarom?' zucht hij voor hij weer verder tekent. Ik kan hem nu alleen maar aanstaren. Het lekkende brein is leeg van ideeën. Levi merkt het in zijn ooghoek al snel op dat ik hem schaapachtig aankijk als een soort... Ik kijk hem schaapachtig aan als een schaap? Is dat een ding? Schaapachtig als een ezel klinkt ook niet correct. Waarom denk ik hier nu over na?

'Je gaat niet weg, hè?' De snelheid van het grafiet tegen het papier verandert als hij een boog tekent.

'Schaap als een ezelachtig,' kan ik alleen terug mompelen. Mijn brein is niet lek geprikt. Eerder ergens achtergelaten. Ik denk dat het nog aan het balkon hangt als een trotse vlag.

'Dani!' roept hij luid als hij naar me opkijkt. Ik recht vlug mijn rug, sluit mijn lippen en veeg het druil van de zijkant van mijn mond weg. 'Ik zeg dit nog maar één keer.' Hij slikt even en klemt zijn vingers strakker om het boek heen. 'Het heeft geen zin. Ik wil...' Hij stopt even als hij de woorden niet over zijn tong kan laten komen. 'Ik kan niks meer met Zinzi hebben.'

Ik plof tegenover hem op bed, op het rode kussen, en laat hem zo met het potlood uitschieten. Hij kijkt een paar tellen naar de misplaatste streep en legt dan zijn spullen naast hem weg.

'Levi...'

'Ugh,' kreunt hij uit pure ergernis. 'Wil je het écht weten?' roept hij dan uit. 'Heb je niks beters te doen? Word vrienden met Cataleya en ga samen in een hoekje janken.' Ik weet niet precies wat ik nu van hem moet verwachten. Aan de ene kant heeft hij zijn kaken weer op elkaar geklemd om agressie uit te stralen, maar zijn ogen staan verslagen en verdrietig. Hij is geïrriteerd? Misschien slechts teleurgesteld.

'Nee, ik heb niks beters te doen' reageer ik dan vol zelfvertrouwen, ondanks dat ik me bewust ben dat hij het als een retorische vraag bedoelt. 'Ik moet het weten.' Ik sla mijn armen over elkaar heen en laat mijn ogen branden in de zijne voor de verandering. 'Moet!' voeg ik er nog agressief aan toe. Ik sla op het bed voor extra effect, maar kan alleen een doffe klop horen.

'Ik kan het je niet vertellen.' Hij pakt zijn spullen er weer bij en begint vervolgens zwijgzaam te tekenen. Ik vloek en pak zijn tekenboek van hem af. Het bladert terug als ik het uit zijn handen trek.

'Vos! Jij idiote mislukte kwal!' wil ik gefrustreerd roepen, maar ik kom niet verder dan "jij" als ik de tekening zie. Het is een schets van een meisje met een klein neusje, grote ogen en lange, glanzende haren. Het is een pentekening van Zinzi.

'Het is een oude tekening.' Hij grijpt ernaar, maar ik houd het van hem vandaan om er doorheen te kunnen kijken. 'Dani...'

'What the fuck?' Ik blader door het boek heen om meerdere tekeningen van haar te vinden. Alle schetsen zijn van een vrolijke Zinzi, maar dan vind ik een gedetailleerde tekening waarbij de traan die over haar wang glijdt zo echt lijkt, dat ik het niet eens durf aan te raken. De idioot heeft er data onder gezegd. Hij is een week geleden getekend. Wat nou oude tekening?

'Geef terug!' Hij trekt aan het tekenboek, maar omdat ik de bladzijde nog vast heb, scheurt de huilende Zinzi in twee gelijke delen. Ik hap geschrokken naar adem als het scheurende geluid door de kamer echoot. Levi kan er alleen maar naar staren.

'Je geeft nog steeds om haar,' mompel ik, starend naar de tekening. Vervolgens draai ik het boek met de tekening naar hem toe en blader ik er doorheen. 'Je bent gewoon nog steeds smoorverliefd op Zinzi, hè?' Levi kan me alleen maar aankijken als de tientallen tekeningen langs zijn ogen flitsen. Bij een specifieke tekening zucht hij en bijt hij op zijn onderlip. Ik draai het boek zo dat ik de tekening kan zien. Het is een boom. Wat is er nou zo opmerkelijk aan een boom? Ik weet niet eens wat voor een boom het is. Niet dat ik echt een bomenkenner ben. Ik kan alleen het verschil tussen een boom mét en een boom zonder bladeren zien.

'Geef. Terug.' Hij heeft zijn handen in stevige vuisten gevormd en laat de gescheurde tekening in zijn rechterhand verkreukelen.

'Waarom een boom?' ga ik koppig verder. 'Bomen fetish of zoiets?'

Ik hoor zijn adem verzwaren als hij met een harde klap het gescheurde papier op zijn nachtkastje slaat. Mijn schouders schieten van de schrik omhoog voor ik het tekenboek op bed laat vallen. Hij pakt het snel van me af en houdt het buiten handbereik.

'Weg!' schreeuwt hij dan. 'Ga gewoon weg, Dani!' Hij wijst naar de deur. 'Fuck off!' Zijn lip trilt en hij knippert snel met zijn waterige ogen. 'Ik hoef jouw gedoe niet!'

Hij kijkt naar me op als heel langzaam een druppel uit zijn ooghoek ontsnapt en op de tekening uiteenspat. Hij draait zich vlug van me weg voor zijn schouders beginnen te schokken.

'Laat het gaan,' hoor ik door zijn snikken door. 'Ga alsjeblieft weg!' Hij slaat het boek tussen ons in. De groene deken slaat omhoog. 'Ga weg!' Hij pakt mijn mouw vast en doet een hopeloze poging mij naar de deur te trekken. Er zit amper kracht in zijn vingers. Hij laat al snel los. Hij gaat met zijn vinger onder zijn bril langs om een traan weg te pinken.

'Nee,' houd ik koppig vol, starend in zijn glanzende, groene ogen. Ik pak het tekenboek en kijk naar de gescheurde tekening. Met een misselijkmakend schuldgevoel leg ik de rest van de tekening als een puzzelstukje erbij. 'Ik geloof gewoon niet dat het uit is tussen jou en Zinzi.'

'D-dat,' zijn stem schokt, 'is dan jouw probleem.' Hij draait zich van me af met zijn gezicht naar de muur. Ik zie zijn schouders schokken.Ik kruip over het bed dichter naar hem toe en ga op mijn onderbenen zitten. Heel langzaam laat ik mijn hand naar zijn schouder bewegen, maar ik laat het een paar seconden twijfelend boven hem hangen voor ik hem durf aan te raken.

'Levi.'

'Denk je dat ik niet bij haar wil zijn?' Hij draait zich niet naar me om, maar hij slaat ook mijn hand niet weg. Ik zie hem zijn tranen wegvegen. 'Denk je dat ik dit gepland heb?' Weer gaat hij met zijn onderarm langs zijn ogen. 'Ik ga verhuizen, Dani.' Dan pas draait hij zich naar me om. Zijn ogen zijn rood, zijn wallen nat van de tranen en zijn lippen trillen.

'Ik ga verhuizen naar Noorwegen en kom niet meer terug.'