Even een korte samenvatting, omdat ik hier drie maanden niet in heb geschreven:
Dani is zeer, zeer verschrikkelijk dramatisch zat thuis gekomen na het feest van Weston. Als ze dan door de foto's scrollt kan ze dan ook helemaal niet herinneren dan ze heeft gezoend met een jongen, en niet zomaar een jongen, Levi het vriendje van haar beste vriendin. Terwijl ze struggelt om dit geheim te houden zoekt ze samen met Jake de Groot, de onderkinnenman op de foto, naar de waarheid van het feest. Uiteindelijk kan ze maar op één conclusie komen: ze moet wel hebben gezoend met een jongen.
Als Levi haar beste vriendin Zinzi ontmaagd kan ze het niet meer geheim houden. Levi is er nog meer kapot van dan Zinzi en confronteert Dani met haar leugens. Dani blijft overtuigd van haar eigen versie tot Michaël haar duidelijk maakt dat Levi écht niet vreemd is gegaan. Dani en Michaël besluiten op een roadtrip te gaan naar de Ardennen om de relatie van Zinzi en Levi te reddden. In de auto vonden ze de bijna naakte Nicole die dan ook maar mee ging.

De vorige keer in Say Cheese:
'Ik denk,' gaat Nicole verder zonder het bord door te hebben, 'dat Michaël jou heeft gezoend op het feest.'

Aflevering 24:

Ik zie in de mijn achteruitkijkspiegel hoe Michaël zich uitgeput in de blauwe deken heeft gewikkeld. Het lijkt me een slecht moment hem te herinneren dat het Nicole's seksdeken is. Hij slaapt net zo liefjes.

'Helemaal niks?' Nicole draait zich naar Michaël en kijkt terug naar mij. 'He-le-maal niks?' fronst ze. Ze trekt met een soepele beweging de verpakking van de lolly los.

'Wat?' Ik zucht als de auto voor me niet wil doorrijden. Als ik durfde te rijden als Arwen had ik hem op de vluchtstrook ingehaald, maar zo'n idioot op de weg ben ik ook weer niet.

'Je voelt helemaal niks bij Michaël?' pusht ze verder.  Ze klinkt minder duidelijk met de colalolly in haar mond. 'Écht he-le-maal...'

'Dus hoe wist je dat we naar de Ardennen gingen?' breek ik haar af. Ze lijkt niet bepaald in staat te zijn om het stomme onderwerp te willen veranderen.

'Ardennen?' reageert ze geschrokken. 'Wacht, wacht, wat?' Ze gaat abrupt rechtop zitten en staart naar de blauwe verkeersborden alsof haar nu pas binnen komt waar we zitten op de wereld. Paniekerig zet ze haar handen in haar wilde, blonde haren. 'What the fuck gaan we helemaal daarheen? Ik dacht dat we naar de stad gingen.'

'De stad?' Het is nu mijn beurt om verontwaardigd te zijn. 'Jij denkt dat we uren onderweg zijn om naar de stad te gaan? En al die snacks dan!' Ik knik naar de achterbank waar de chips als confetti over Michaël heen is gestrooid. We hadden onderweg een voedselgevecht. Misschien dat ik op dat moment wel een gevaarlijk projectiel op de weg was.

'Ik slaap soms in je vaders auto. En al het eten dat hij daar achterlaat, eet ik op. Ik ben grote hoeveelheden snacks dus wel gewend.' Ze klopt op haar strakke buikje alsof er ergens vetrollen zitten. Hoeveel zij turnt lijkt het me sterk dat ze echt obese wordt.

'Waarom!' Ik kan mijn lichtelijk bezorgdheid niet verbergen. 'Hoe kan je in de winter in de auto slapen?

'Weet ik veel waarom jullie snacks in de auto hebben,' negeer ze mijn opmerking. 'Ik mis wel die paprika pringles, je pa koopt nu alleen...'

Ik zucht en schud mijn hoofd. 'Nicole...' Ik probeer de moederlijke toon in bedwang te houden, maar mijn ogen staren haar via de spiegel aan als een klein meisje die naar een puppy kijkt. Medelijden.

Ze haalt haar schouders op. ''t Is af en toe wel grappig. Beetje koud wel.' Nicole wuift het idee weg alsof het niks is, maar ik laat het niet zomaar gaan.

'Straks word je nog ziek!'

Ze grijnst en stoot zachtjes tegen mijn bovenarm aan. Met haar andere hand knijpt ze in mijn wang. 'Ben je nou bezorgd, Daniëlle?' Ze gniffelt even tot ze mijn bloedserieuze gezicht opmerkt. Langzaam trekt ze haar hand terug. Het duurt even voordat ik reageer. Ik dacht nooit dat ik het zou zeggen, maar ik mis de bijnaam die Levi me heeft gegeven: Daniëlle.

'Zo heeft hij me al heel lang niet genoemd.' Ik bijt op mijn lip en zucht even. Ja, hij was zeker niet mijn allerbeste vriend, maar misschien was ik toch beter met hem bevriend dan ik altijd heb beweerd.

'Niet zo dramatisch,' ze legt haar voeten op het dashboard, 'mij noemt hij Coco. Mijn bijnaam is erger.'

'Coco?' vraag ik verbaasd. 'Wanneer dan?' Toch kan ik mijn lach niet meer verminderen dan geamuseerd gegrinnik. Coco is namelijk ook de naam van het meest gehate lied van Nicole. Brandon Tyson heeft met dit lied lang in de top tien gestaan. Het was hilarisch om Nicoles reactie erop te zien. We hebben het bijna elke pauze opgezet. Ik ben absoluut niet in van die ex-boyband gastjes, maar het is geweldig om Nicoles geïrriteerde hoofd te zien.

'Ja ja,' zucht ze, 'ik ben vernoemd naar dat klote lied.' Ze slaat als een boos klein kind haar armen over elkaar. 'Gelukkig dat Levi het bijna nooit gebruikt. Ik wil zo min mogelijk met Brandon Tyson worden geassocieerd.' Ze blaast boos lucht door haar neus heen.

'Wat heb je toch tegen hem?' lach ik. 'Hij is erg knap én kan goed zingen?' Die gigantische drakentatoeage op zijn rug met de cliché tekst "music is my life" is wel jammer, maar zijn gezicht is niet erg om naar te kijken. Ik zou zo mijn hand door zijn bruine krullen willen halen en mijn vingers langs zijn chocoladebruine wangen strijken. Hij is mijn man-crush.

'Zingen? Brandon Tyson? Ze hadden beter kattengezang over zijn geblèr heen moeten spelen. Dát kan ik tenminste nog aanhoren.'

Ik moet zo hard lachen om Nicoles geïrriteerde gezicht dat ik bijna de afslag mis. 'Ha-ha,' mompelt ze sarcastisch, 'supergrappig hoor.' Het laat me alleen maar harder lachen.

'Maar wat vind je van Fred Sheeran dan?' Ik rem af voor het kruispunt en scheldt een paar voorbijrijdende auto's uit. Wat is dit voor een idioot kruispunt? Rechts zijn drie straten die langskomen, links twee en tegenover me is ook nog een weg die de hoofdstraat in wil. Gekkenhuis. Ik grijp naar mijn hart als ik de hoofdweg op rijd. De auto van links toetert en maakt daarmee Michaël wakker. In mijn spiegel zie ik de automobilist een middelvinger naar me opsteken. Ik mompel hem een sorry toe. Dat ging maar net goed.

'Fred Sheeran?' vraag ik dan opnieuw.

'Hm.' Ze staart even naar buiten en pulkt de zwarte nagellak van haar rechterhand af. 'Fred is wel chill.' Ze zegt het op zo'n manier alsof ze hem persoonlijk kent.

'Maar het is hetzelfde genre!'

'Brandon Tyson zit niet in een genre. Hij maakt geen muziek.'

'Coco!' schreeuwt Michaël enthousiast door ons gesprek heen als hij de naam Brandon Tyson opvangt. Hij gaapt en gaat rechtop zitten. Alle chipsstukjes vallen van hem af en hij schudt ze uit zijn haar. Door het slapen is één kant van zijn krullige haar wat platter dan de andere kant.

'Nee!' reageert Nicole boos als ze door heeft wat Michaël van plan is, maar het is al te laat.

'My little Coco,' zingt hij al, 'a little loco.' Hij tikt het ritme op zijn bovenbeen en beweegt zijn schouders op het Spaanse lied.

'Jongens,' zucht Nicole, 'kom op!' Ze doet haar handen over haar oren, maar dat stopt mij niet om mee te doen. Ze krult zich op als een klein jammerend balletje ineengekrompen pijn.

'But I want, yeah I want, I want a little more of you!'

'My little Coco!' schreeuwen ik en Michaël dan uit volle borsten. Echt schreeuwen. Die valse tonen dat uit onze strot komt, kan nooit echt als gezang voldoen. Misschien dat Nicole het lied daarom zo slecht vindt. Ze hoort het met onze stemmen.  

'Mijn oren!' schreeuwt Nicole terug. 'Mijn arme oren!'

Ik sla af bij de parkeerplaats rechts van het hotel. Nicole en Michaël stoppen met schreeuwen en kijken me verbaasd aan als ik de motor uitzet. Ze fronsen gelijk naar de sleutels die ik heen en weer naar mijn handen speel. 

'Wuz dit?' vraagt Nicole in haar gebrekkig Nederlands met een serieuze gaap er doorheen. We hebben om en om kunnen slapen, maar Nicole heeft ironisch genoeg veel slaap nodig. Misschien moet ze gewoon alle slaap van haar heftige seksnachten inhalen. De verhalen die ik van haar hoor. Bizar.

'De Paris,' leest Michaël voor van de lichtgevende letters op het dak. Het is geen groot hotel en met de parasols van het café aan de voorkant geeft het een extra knus gevoel.

'Hier is waar Zinzi is.'

We zijn even stil. Zoals je dat altijd bent zodra je een bepaalde goal hebt behaald. Het moet allemaal even bezinken. Eerst kon ik me focussen op hoe ik er kom. Nu moet ik echt gaan nadenken over wat ik haar ga zeggen. Ik slik even. Ik heb de laatste tijd echt al haar gevoelens overhoop gehaald.

'Dus wat is het plan?' Nicole bijt op het stokje nu de lolly al op is. Al haar lolly's zijn nu op.

'Uh...' Mickey klikt zijn riem los en gaat verder naar voren zitten om ons allebei aan te kunnen kijken. Hij leunt met zijn linkeronderarm tegen de stoel aan. 'Dani?'

'We hebben dit niet goed uitgedacht,' kan ik alleen maar concluderen. Meer heb ik ook niet te zeggen. Er zijn zo veel dingen die nu fout gaan. Zoveel dingen die we hadden moeten regelen. Misschien hadden we haar sowieso moeten bellen om te zeggen dat we komen. Anders heb je weer de kans dat we haar mislopen. Aan de andere kant zou ze mij ook zeker kunnen ontwijken. Ik neem het haar zeker niet kwalijk.

'Soep!' roept Nicole plots uit als ze het restaurantmenu ziet. Alsof op commando knort haar maag er ook bij. Ze aait over haar buik alsof ze zwanger is en ze een foodbaby wil.

'We gaan Zinzi zoeken,' spreek ik haar tegen. Ik knik Michaël toe. 'Dat is het plan.'

'Kunnen we niet wat eten?' Mickey kijkt verlangend naar het restaurant. Nicole knikt zijn plan heftig toe en geeft me een pruillipje. 'Ik ben echt misselijk van alle chips,' voegt ze daar dan aan toe.

'Oké!' geef ik me dan over. Eén smekende vriend had ik misschien nog aangekund, maar ze kijken me nu allebei met puppy-ogen aan. Daarnaast heb ik ergens ook wel zin in iets anders dan chips. We hadden echt gewoon brood moeten kopen.

'Maar we kunnen niet gewoon het hotel in. We moeten naar iets in de buurt misschien...'

'Bar!' schreeuwt Nicole als ze mijn blik volgt naar het icoontje op de kaart. Ze wijst er als een klein zeurend kind naar en trappelt met haar beentjes. 'Bier! Bier! Bier!' Ze juicht met enthousiast met haar armen tot ze de plafond raken. 'Auw.' Ze wrijft over haar knokkels.

'Alcohol?' Mickey geeft haar een zachte klap tegen het hoofd alsof hij haar zo weer bij zinnen kan brengen. Ze schudt haar haren daarna terug in model zoals alleen zij of een hond dat kunnen doen. 'Het is ochtend, gek!'

'We kunnen er wel gewoon heen.' Ik haal mijn schouders op, kijk vertwijfeld naar de alcoholverslaafde naast me en dan naar Michaël. 'We moeten gewoon even eten.'

'Maar...' hij tilt de halfvolle chipszak op en maakt er verkoopbewegingen bij als een vrouw bij Tommy Teleshopping. 'Aardappels,' knikt hij, 'lekker Nederlands.' Ik frons en schud afkeurend mijn hoofd. Vervolgens draai ik mij om en start ik de auto.

'Bar it is.'