LAATST IN SAY CHEESE:
'Sorry Jake, heel lief, maar..'

'Maar natuurlijk wil ik met je omgaan!' Ik pak haar gezicht vast en laat haar lippen tuiten als een vis. 'Heel graag zelfs!' roep ik uit met een hoog stemmetje dat die van Zinzi moet voorstellen. Ze moet lachen, dat met de getuite lippen echt belachelijk uit ziet. Een beetje dommig probeert ze zich uit mijn greep te halen en als dat niet lukt, moet ze alleen maar meer lachen. Ik laat haar dan eindelijk los zodat een stroom van pure eenhoorn dat op een regenboog rijdt gelach uit haar mond ontsnapt.

Ik krijg maar niet genoeg van haar discodip gegiechel.

Aflevering 6: undercover vork

'Pfffffffffff!' roep ik als ik de vork door de lucht laat zweven. Ik beeld me in dat het een raket is, een kwaadaardige raket natuurlijk, die een planeet wil vernietigen. Het heeft hoorns als de duivel en de spaak in het middel schiet lasers om alle porseleinen mannetjes te vermoorden. 'Pjoe! Pjoe!' doe ik de schietlasers na. De raket heeft wel een blauwe cape, want het ruimteschip doet alsof het een superheldenschip is. Daarom ook nog zo'n superheldenlogo, alleen dan een "made in China" namaak.

'Planeet Bord!' roept mijn zusje paniekerig en ik met een grote lach op haar smoel. 'Red je zelf!' Ik laat het nep-superheldenraket langs haar ogen vliegen. Rowan knijpt geschrokken haar blauwe ogen dicht en doet ze dan snel weer open om de rest van het verhaal niet te kunnen missen.

'Mayday mayday!' Ik praat tegen mijn vuist alsof het een microfoon is en ik van het supergeheim galactisch radiostation ben. 'Mayday mayday! Vorkgevaar!'

'O nee!' Vol inspanning staart Rowan naar het zilverwerk dat met een dramatische slow motion richting het bord vliegt. Er komen grote vonken van af als het de atmosfeer binnen dringt. De cape drapeert in de vlammen tot het vuur de blauwe stof helemaal opeet. Even glanst de vork in de reflectie van de zon.

Ik richt me kort op Rowan. Haar pony flappert even in de wind en ze doet even een paar verdwaalde plukken achter haar oor. We hebben inmiddels dezelfde haarlengte dat me ergens een beetje dwars zit. Rowan begint me "haar grote zus" te noemen dat een beetje ver gaat. Toch vind ik het ergens wel cool, halflang haar. Beetje als een soort Tarzan. Nu kan ik, als ik weer eens uit een boom val, op zijn minst zeggen dat ik Tarzan was. Tarzan die uit een boom valt, blijft meer awesome dan een gewone jongen die uit een boom valt.

'En nu?' vraagt Ro als ze merkt dat ik afgeleid raak. De vork zweeft afwachtend op zijn plaats. 'Komt er nog wat van?' vraagt hij me met verbrande cape.

'Maar wacht!' bedenk ik me ineens. 'De raket verlaat Planeet Bord!' Ik sta op van tafel en duw daarmee de tuinstoel naar achteren. 'Het vliegt weg!'

Rowan lacht met volle hart als ik de tuin doorren met mijn vork nog in mijn hand. 'Het neemt de verteller mee! Ik herhaal, het neemt de verteller mee!' Het gras kriebelt tegen mijn blote voeten en ik stop met rennen als mijn conditie me roept. 'Effe dimmen!' schreeuwt het. Hijgend loop ik terug richting de houten eettafel.

'Ik moet hem niet meer de tafel laten dekken, hè?' glimlacht mijn moeder tegen Rowan als ze de rest van de tafel dekt. Ik ben niet verder gekomen dan mijn vork en mijn bord. Beetje afgeleid toen.

Ik zet de stoel weer goed en ga naast Rowan zitten met mijn ogen gericht op mijn rijtjeshuis. Ik bedenk soms dat we een klein huisje op een verlaten berg hebben en soms dat ons huis de berg is. Ik heb geprobeerd om een keer op mijn huis te klimmen, maar ik viel en brak mijn arm. Sindsdien niet meer gedaan. Zeker niet toen ik zag dat Ro mij nadeed.

'Ro,' fluister ik haar toe voor ik de vork vanonder de tafel haal. Ze slaat haar rechterhand voor haar mond om haar lach in te houden. Ik weet dat het haar rechterhand is. Rechts is met de eraf gekrabde nagellak. Links is altijd netter.

'Soms,' mijn moeder knijpt even in mijn wang voor ze gaat zitten, 'twijfel ik echt wie van jullie de elfjarige is.'

'Jake!' roept Ro dan enthousiast voor ze de appelsap probeert te openen. Ik draai aan de dop als ze het niet open krijgt en zet het terug neer op tafel.

'Mam?' vraagt Ro als ze het kartonnen pak naar haar toe schuift. De appelsap klotst een beetje op tafel als ze voor mij en mijn moeder inschenkt. Daarna voor zichzelf. 'Wanneer komt papa thuis?'

Mijn vader werkt op een cruiseschip als zanger. We zijn er allemaal supertrots op dat hij zijn dromen kan waarmaken. Zingen. Hij kan nooit stoppen met zingen. Zong hij maar alleen in de douche zoals de normale mensen. Toch missen we hem wel als hij weer een paar weken weg is. Nu is hij in Noorwegen. Hij stuurt wel altijd foto's van de supermooie plekken met superleuke mensen. Ooit wil ik hem zien optreden, maar helaas zijn ze meestal tijdens schoolweken.

'Hij is gister pas weg.' Mama deelt de ovenbroodjes over ons drieën. Over de rest legt ze een doek om ze warm te houden. 'Het duurt wel even.'

'Ik mis papa,' mompelt Rowan. Ik ook, denk ik als zij dat zegt, maar in plaats daarvan woel ik haar haren door de war en haal ik de vork tevoorschijn.

'Captain Fork to the rescue!' Ik maak wat zoef-geluiden door letterlijk "zoef" te zeggen als ik langs haar ogen een salto met de vork maak.

Mijn moeder neemt een hapje van haar broodje kaas en seint naar me dat ik ook moet beginnen met eten. 'Was de vork niet gemeen?'

'Nee-hee!' roepen Ro en ik dan tegelijk. Ze schrikt lachend en steekt haar handen op ter overgave. 'Dat is zijn tweelingbroer!' legt Ro dan voor me uit. Ik proost met haar broodje en de mijne en neem een grote hap.

'Je hebt goody-vork en evil-vork,' zeg ik met volle mond en een overduidelijke "duh". Rowan knikt goedkeurend naast me.

'En sommige zijn simpelweg bipolar. Laat me niet eens beginnen over messen!'

Rowan port in mijn zij om mij te gebaren stil te zijn. Vervolgens doet ze haar vinger op haar mond om het ook tegen mama te zeggen.

'Ro!' horen we dan een jongetje vanachter de tuindeur roepen. 'Kom je spelen?'

Rowan propt vlug haar broodje in haar mond en kijkt dan mijn moeder verlangend aan. 'Je mag gaan,' glimlacht ze waarna Ro met volle mond "thanks" zegt en naar de achterdeur rent.

'Bram!' roept ze al voordat ze de deur heeft opengemaakt.

'Vier uur thuis!' roept mama nog voor de twee wegrennen. We kijken elkaar kort aan en schieten gelijk in de lach.

'Niet normaal die twee,' mompelt ze.

'Een bijzonder fenomeen,' mompel ik terug.

'Een vreemd verschijnsel.'

'Ooit hè,' ik neem nog een hap van mijn broodje, 'denk ik echt dat die twee verliefd op elkaar worden zoals in van die kleffe films.' Ik steek mijn tong uit als ik aan de Notebook denk. Jazz had het voorgesteld om het te gaan kijken, maar ik was in het midden in slaap gevallen. Ach ja, later gaf ze zelf toe dat ze het achteraf toch geen leuke film vindt. Dus het zal wel.

'O nee!' roept mijn moeder zogenaamd dramatisch. 'Ik ben verliefd op mijn beste vriend! Wat nu?'

Lachend schenk ik nog wat sap voor mezelf in. 'Kleine meisjes worden zo snel groot.'

Mijn moeder haalt verontwaardigd haar wenkbrauwen omhoog. 'Hey! Zo'n moederlijke uitspraak is voor mij gereserveerd.'

Ze wordt onderbroken door Rowan en Bram die plots de achtertuin in rennen. 'We gaan hier spelen!' schreeuwt Ro als ze om de schommel gaat staan, want staan schommelen is veel stoerder dan zitten natuurlijk. Bram zet zijn ronde brilletje goed en gaat op de schommel naast haar zitten.

'Jake,' vraagt mijn moeder me als Rowan tegen Bram zeurt dat hij moet staan.

'Hm,' reageer ik terug. Ik leg de borden op een stapel met het bestek bovenop.

'Hoe zit het nou met Jazz?'

Ik stop even met al mijn bewegingen om haar goed aan te kunnen kijken. Op een of andere manier blijft ze denken dat er te veel problemen tussen Jazz en ik zitten. Ik kan het niet inzien. We waren goede vrienden voordat we begonnen te daten. Hoe anders kan het ooit zijn? Het voelt niet veel anders.

'No problems, mam. Geloof me.'

'Het is gewoon,' ze legt de Evil Fork bij het andere bestek, 'dat ze al zo lang niet meer langs komt.'

'We wonen aan de andere kant van de stad.' Ik haal mijn schouders op. 'Het is logisch dat we elkaar niet elke seconde zien.' Ik drink vlug mijn glas leeg om het met de andere te kunnen stapelen.

'Maar zij is je vriendin.' Ze neemt de glazen van me over als ik de borden op til.

'Mam.' Er komt een hik. Nee, niet zo slim om zo snel te drinken.

'Jake!' Lichtelijk geïrriteerd zet ze de glazen binnen op het aanrecht weg. Het glas rinkelt gevaarlijk. Ze checkt vlug op schade voor ze mij weer aan kijkt. En dan leest ze de waarheid van mijn gezicht af. 'Je hebt weer eens ruzie gehad, hè?' Dan zet ik de borden met kabaal neer.

Het was echt onzin. Ze werd helemaal pissig over die filmavond van haar. Toen we the Notebook gingen kijken. Nog erger vind ik dat ze niet toegeeft dat haar wat dwars zit. Ik ben toch niet blind! Ik kan toch zien dat ze chaggie is. Ze ontplofte al helemaal toen ik Isa vroeg om advies. Net alsof ik alles en iedereen opzij moet zetten voor haar, tot zij maar gekalmeerd is. Ik snap er niks van.

'Nee, geen ruzie,' lieg ik.

'Jake,' ze aait zorgelijk over mijn armen, 'het gaat toch niet eindigen als...' Ze slikt haar woorden in, maar ik weet al lang wat ze gaat zeggen. Finn, dat het gaat eindigen zoals toen ik en Finn uit elkaar gingen.

'Jake,' zucht mijn moeder dan weer. Gelukkig worden we onderbroken door mijn telefoon dat afgaat.

'Met Jackie Chan,' neem ik vlug op.

'Is dat Jazz?' vraagt mijn moeder.

'Uh, dit is Zinzi,' hoor ik twijfelend aan de andere kant van de lijn.

'Zinzi?' antwoord ik dan op mijn moeders vraag en tegelijkertijd als verraste uitroep.

'Ik, uhm,' hoor ik Zinzi aarzelend zeggen, 'kunnen we misschien praten?'