opgedragen aan xChocolateAndBooksx cuz Cataleya hehe

Yup, dit was al ooit gepubliceerd, maar het had een goeie herschrijf beurt nodig. Dus bij deze tadaaa ben weer terug 

---

DE VORIGE KEER BIJ SAY CHEESE
'Wacht, Levi!' Dani stormt de kamer binnen denkend dat hij ook in de schreeuw-modus staat, maar hij zit rustig op de donkergroene lakens van zijn bed.

Hij scrolt fronsend door zijn meldingen heen en rolt met zijn ogen. 'Irritant kind,' mompelt hij voor hij whatsapp opent. Net door zijn typen door, doet hij zijn telefoon verbaasd van zich af als hij gebeld hoort. 'What the fuck,' hoort Dani hem zeggen als hij opneemt.

'Levi!' hoort Dani dan door de telefoon krijsen. Ze schrikt van haar hysterische stem van de Levi fangirl. 'Liefde van mijn Levi!' Het meisje lijkt buiten adem te zijn geraakt. 'Alles goed!'

Aflevering 1: Liefde van mijn Levi
POV

Kijk. Nou ja, kijk, het is altijd hetzelfde bij ons. Ook al houd ik van ze tot de maan en terug, het is altijd hetzelfde met familie weet je. Gesjeesde student Max links en perfecte Einstein Angelique rechts van mij. Daartussen zit ik gepropt met fronsende ouders tegenover me die mijn broer en zus als de enige twee opties van opgroeien kunnen zien. Max de Putjesschepper of Angelique de Dokter. Ook bekend onder de motto's Max is Maximaal Brak en Angie is Fancy.

Ik zit met de ridders van de Ronde Tafel des Doem met een kalende koning Arthur en zijn sceptische vrouw.

'Dus Ley,' Max trapt plagerig tegen mijn schenen aan, 'hoe zit het nou met die jongen die je aan het fixen bent?' Hij wiebelt met zijn borstelige wenkbrauwen en proest bijna zijn aardappelpuree uit zijn mond als hij in de lach schiet. Waarschijnlijk door mijn geschokte mond. Kutkind. Hij komt haast niet meer bij als ik hem een waarschuwende blik geef. Op dit soort momenten wens ik geadopteerd te zijn en niet hetzelfde bloed als die sul te hebben.

'Ma-ax,' mompel ik geïrriteerd binnensmonds. 'Dat zou je niet vertellen.' Ik sla mijn armen over elkaar heen en zucht. Maar twee tellen wachten tot mams ontploft.

Eén.

Twee.

'Max!' roept mijn moeder dan verachtelijk. 'Cataleya houdt zich daar niet mee bezig!' Ze werpt hem nog een dwingende blik. Niet net als jou, lijkt ze ermee te zeggen. Max rolt met zijn ogen. Vorige week had hij per ongeluk gelult dat hij seks heeft met zijn vriendin. Het was niet echt een verassing. Ze hebben al drie jaar. Elise is het enige constante in Max' leven. Ik ben al lang blij dat het niet thuis is, we deelden een kamer, ik hoef dat beeld echt niet in mijn hoofd te hebben.

Ik snap wel dat hij is weggegaan. Ons rijtjeshuis is met zijn vijven aardig knus en om nou nog steeds zijn kamer met mij te moeten delen, is voor hem ook niet echt wenselijk. Gelukkig voor mij. Ik heb een grotere kamer nu. Jammer genoeg, mag ik zijn spullen niet weg doen, omdat hij om de twee weken thuis moet komen. Zoals vandaag. Hel.

'Kom, ma! Onze kleine meis wordt groot!' Max knijpt in mijn wang die ik met vergeefse slagen uit zijn greep wil bevrijden. 'Wat schattig toch zo'n crush.'

'Hannah had een crush op zo'n jongen,' bemoeit Angie zich onnodig met het gesprek. Typisch. Natuurlijk moet Angelique weer een reactie geven. Ze maakt een kuiltje in haar hoopje aardappelpurree om er jus in te strooien. Het stroomt over. Ik kijk er lang en geïnteresseerd naar om alles op te nemen. Mijn kort moment van leedvermaak. Meer ga ik er niet krijgen. Angie fronst naar haar nu imperfecte aardappelpuree en zucht onnodig dramatisch.

'Hannah is nu zwanger,' richt ze zich dan op mij als ze merkt dat ik haar mislukte voedsel in gedachtes uitlach.

Nu schiet paps overeind en aait hij verschrikt over zijn kale hoofd. Kut Angie. Alles weer een graadje erger maken. Altijd. Altijd bemoeien weer.

'Wat! Word je zwanger?'

Hij krijgt haast slaag van zijn vrouw voor die krankzinnige gedachte. 'Arthur!' roept ze boos. 'Onze Cataleya heeft geen seks!' roept mevrouw dan ook. Weten zij veel dat ik al lang geleden ontmaagd ben. En daarna nog met twee anderen seks heb gehad. En, ja ja nog een én om er nog bovenop te gooien, met geen van hen heb ik een relatie had. Ook niet echt het perfecte moment even mee te delen. Nooit het perfecte moment mee te delen. Ik heb het alleen Max verteld. Waarom weet ik niet. Nee, weet ik wel. Hij had het langs de school horen gaan en forceerde het antwoord uit me door overal een condoom achter te laten. Dan ga je echt wel praten, als je elke keer een condoom in je kluisje vindt of je rugzak. Bizar irritant is dat. Ik kan niet op tegen de rare passieve agressiviteit van mijn broer.

'Hannah kreeg daarna thuis les. Ze kon de schaamte niet aan.' Uiterst geconcentreerd snijdt Angie in haar aardappelpuree om de ultieme portie op haar vork te schuiven. Maar daar heeft natuurlijk niemand opmerkingen op. Het is volkomen normaal. Hart-stikke normaal. Alles wat ze doet.

'Belachelijk!' Mijn moeder wuift het verhaal weg alsof het een vieze vlieg is. 'Be-la-che-lijk! Cataleya wordt niet zwanger!' Lichtelijk emotioneel snijdt ze een stuk van haar steak af. Een pluk blond haar ontsnapt uit haar knot en zwaait mee voor haar rechteroog.

'Tja,' Max slaat een arm om mij heen. Alarmbelletjes rinkelen in mijn hoofd. Wat voor kutopmerking zal het vandaag zijn? 'Tijd om over je abortus te vertellen, Ley.'

Mijn vader verslikt zich en mijn moeders blauwe ogen staan wild. 'Je-je wat?' Ze omklemt haar mes zo stevig dat haar knokkels wit worden.

'Hij maakt een grapje!' schreeuw ik vlug. Ik geef Max een trap onder de tafel. Eikel. Hij mag dan wel twee jaar ouder zijn, volwassener dan ik is hij zeker niet. 'Houd je bek eens, Maxwell.' Ik benadruk expres zijn hele naam. Niemand noemt hem zo, met reden, Max haat het. Hij zegt er alleen niks van als mama het schreeuwt, omdat ze altijd heel boos is als ze dat doet. Furieus. Razend. De eerste keer dat dat gebeurde was toen hij een keer high naar school was gekomen. De tweede keer was toen hij wilde stoppen met zijn studie. En studeren in het algemeen eigenlijk. Alleen dat tweede lieten ze niet toe. Hij studeert nu hbo rechten en is eigenlijk slim genoeg om het te halen, maar de motivatie werkt niet echt mee. Veel te lui is hij. Ergens wel zonde. Ik ben benieuwd of hij het gaat afmaken. Ik zie hem ook wel de een-na-laatste dag weglopen zonder reden.

'Maak geen grappen over zwanger zijn!' Mijn moeder grijpt naar haar hart en schudt afkeurend haar hoofd. 'Mijn hart, mijn hart,' mompelt ze, 'straks krijg ik nog een hartaanval.'

Ik kan niet wachten tot dit weekend over is. Gelukkig maar dat de kerstvakantie achter me ligt. Dat was pas hel. Twee weken deze drama en dan vermenigvuldigd met een grote familie. Mamma Mia.

'Ik ga van tafel.' Ik schuif mijn half leeggegeten porseleinen bord van me af voor ik op sta. Voor mijn ouders nog iets kunnen zeggen, of belangrijker: voor mijn idiote broer nog meer gaat verpesten, vlucht ik naar boven. Helaas. Niet snel genoeg.

'Doe de groeten aan Levi!' Max geeft me een knipoog als ik de klink van de witte gangdeur vast heb.

'Heet hij Levi?' Mijn vader slaat boos op de houten tafel en laat zijn vork achter hem lanceren. 'Heeft een fucking Levi mijn prinses zwanger gemaakt!' Max grijpt naar zijn buik van het lachen. Angie haalt arrogant haar geëpileerde wenkbrauwen omhoog. Mijn moeder mompelt dat ze een hartaanval krijgt.

'Er is niemand zwanger!' gil ik nog voor ik de deur achter me dicht sla. Weg moet ik. Weg van die drama. Kut Max. Hij doet expres zo. Hij weet perfect dat ik zero kans heb met een Zinzi aan Levi's zijde. Toch moet hij van die opmerkingen maken. Kutkind.

Ik ren de trap op en storm mijn kamer binnen. Heel kort laat ik een frustrerende kreet door mijn kamer glijden voor ik met een zucht op mijn roze bekleedde bed plof. Mensen vinden het belachelijk dat ik mijn dekbed roze heb. Alsof het niet mag, roze een mooie kleur vinden. Nou sorry als ik als een cliché over kom, maar ik vind roze een mooie kleur.

Ik duw mijn gezicht in mijn kussen en gil de restjes frustraties nog even weg. Fucking kut Max. Hij weet gewoon dat ik Levi niet kan krijgen. Moet wel. Daarom doet hij zo. En toch hè. Heel misschien. Heel misschien heb ik een kans.

Soepeltjes schiet ik overeind en bijt ik op mijn duimnagel. Het is door mijn hoofd blijven spoken sinds die ene dag dat Dani het door de gangen had geschreeuwd. Zinzi moest janken dus het moest wel echt zijn. Je gaat anders niet plots huilen in de gang. Toch? Nee, dat doe je niet.

Ik ga over tot de nagels van mijn andere hand en sluit mijn benen in kleermakerszit. Mijn andere hand friemelt wat aan mijn donkerblauwe bloes.

Zou het echt waar zijn? Zou hij écht vreemd zijn gegaan? Ergens zag ik het wel aankomen, maar ergens heel diep van binnen ook weer niet. Absoluut niet eigenlijk. Levi kan zo ongelooflijk lief zijn. Echt zó lief zelfs dat hij gewoon niet zo'n donker hart kan hebben. Daarom weet ik gewoon zeker dat hij ergens echt nog wel wat voor me voelt. Hij keek me een keer na in de gangen. Sowieso dankzij mijn push up bh. Ja, het moest mijn push up bh wel zijn geweest. Anders was hij sterk genoeg om weerstand te bieden. Hij zag me. Dat betekent iets. En er is meer. Laatst streek zijn hand langs de mijne toen hij me voorbij liep met -ik rol met even met mijn ogen- Zinzi en de rest. Hij gaat gewoon met haar om, omdat ze populair is en het wordt verwacht. Maar houden van, dat is bewaard voor mij.

Hij speelt gewoon hard-to-get.

Tevreden leg ik mijn handen op schoot. Onbewust komt er ook een kleine glimlach op mijn gezicht. Misschien moet ik het hem gewoon nog heel even laten weten dat ik hem nog leuk vind. Misschien is hij het gewoon vergeten.

Ik vis mijn telefoon van mijn nachtkastje af. Ook roze. Ik twijfelde of ik een groen nachtkastje moest nemen, want ja, naast zalmroze is donkergroen ook mijn lievelingskleur. Donkergroen hadden ze niet bij de Ikea. Dus zalmroze werd het. Ik koop sowieso te veel bij de Ikea.

'Levi, Levi, Levi,' mompel ik als ik mijn contacten open. 'Liefde van mijn Levi.' Ik open het gesprek en staar een half uur naar mijn baby olifanten achtergrond. Wat moet ik in hemelsnaam zeggen om zo min mogelijk wanhopig over te komen? "Hey"? Of misschien "heyy", dat lijkt speelser. Of zelfs "heeyy!!!"? Nee, nee, dat is nou wanhopig.

'Cataleya!' roept Max alsof het een rare oorlogskreet is. Met een mislukte haka stormt hij mijn kamer binnen en trekt hij mijn telefoon uit mijn hand.

'Nee, fuck, Max!' Ik sta op om het terug te pakken, maar kan nog maar net de onderkant van mijn donkergroene hoesje raken. 'Max, alsjeblieft!'

'Levi?' grijnst hij. 'Is dit dé Levi?' Hij strekt zijn arm en houdt de telefoon ver boven mijn hoofd. Ik probeer aan zijn arm te hangen, maar hij houdt me met gemak met zijn andere hand tegen.

'Wat zal ik eens zeggen?'

Mijn ogen worden groot en ik schud wild met mijn hoofd. Nee. Hij kan dit niet menen. Hij kan niet zo zijn. Nee. Nee. Nee!

'Lieve, lieve Levi,' roept hij theatraal terwijl hij het met één hand in mijn telefoon typt. Met zijn andere hand houdt hij mij op afstand. 'Mijn hart kan niet zonder jou!' Kort raakt hij afgeleid, omdat hij me een luchtkusje moest geven. Ik duw hem dan het bed op en trap in zijn zij, terwijl ik met beide handen mijn mobiel probeer te bevrijden.

'Geef terug!'

Hij wurmt zich uit mijn greep en tikt in mijn zij om mij te kietelen. Gelijk verslapt mijn grip en typt hij verder. 'Jij bent zó...' Hij grenst even als hij herhaaldelijk op de "o" tikt. '... geweldig gewoon!' Ik probeer hem terug te kietelen, maar hij spant zijn buikspieren aan. 'Maak me zwanger!'

'Nee!' Ik sla met mijn vuist tegen zijn armen aan waardoor hij mis tikt.

'Ow fuck,' roept hij dan.

'Wat fuck?'

Hij werpt me mijn mobiel weer terug en heft zijn armen in zogenaamde onschuld. Met open ogen luister ik naar de piep van mijn mobiel. Ik wil ophangen, maar dan hoor ik hem al. Shit, Levi heeft opgenomen.

'What the fuck?' hoor ik hem verachtelijk zeggen aan de andere kant van de lijn. Ik kijk wanhopig naar Max die net zo verward lijkt te zijn als ik. Ophangen, hint hij, maar die poging heb ik al verpest door veel te enthousiast zijn naam te roepen.

'Levi!' gil ik haast. Ik voel mijn hart paniekerig door mijn lichaam heen stuiteren als een losgeslagen achtbaan. Ik raak haast buiten adem. 'Liefde van mijn Levi!'

Max slaat afkeurend zijn hand tegen zijn voorhoofd. Ophangen, seint hij door met zijn hand langs zijn nek te gaan alsof hij zichzelf onthoofd. Maar in plaats daarvan gil ik nog een 'Alles goed!' door de telefoon. Shit, waarom ben ik zo hysterisch?

Max wil mijn telefoon van mij afpakken, maar ik schud mijn hoofd. Straks maakt hij het nog erger. Hij haalt zijn schouders op in een "oké, werk er dan maar zelf uit" manier.

'Wat moet je?'  reageert Levi dan bot. Botter dan ik van hem gewend ben. 'Ik moet je  niet, Cataleya.'

Ik slik even. Max vraagt me wat er wordt gezegd, maar ik schud weer mijn hoofd. Dit gratis leedvermaak krijgt hij niet van me. Even weet ik niet wat ik moet zeggen, maar dan ligt toch die brandende vraag op mijn tong. Het is het enige moment dat ik het hem kan vragen.

'Ik hoorde dat je vreemd ging...'

Ik hoor een zachte bonk alsof zijn telefoon is gevallen. Zinzi zal wel bij hem in de buurt staan. Die kan dit natuurlijk niet horen. Vlak voor ik wil ophangen hoor ik Levi verder praten. Hij scheldt me uit. 'Rotkind' noemt hij me. Ik slik even.

'Ley?'

Ik schud mijn hoofd naar Max.

'Ley, shit sorry...'

Ik heb mijn duim al boven het rode telefoontje hangen als ik dan nog iets door mijn telefoon hoor. Een meisjesstem. Maar niet die zachte stem van Zinzi. Deze is feller. Een boze Zinzi? Nee, nee, het is echt iemand anders.

En dan herken ik haar ineens.

Met grote ogen hang ik mijn telefoon op en leg ik het snel naast me. Het komt allemaal samen. Hoe wist Zinzi dat Levi vreemd ging? Door Dani. Waarom is Levi nu zo overstuur? Omdat Dani zijn relatie met Zinzi heeft verpest. Sowieso zie ik die hele vriendengroep echt verspreid over school. Rare combinaties. Dani die ineens omgaat met iemand als Jake. Hij is echt heel raar. Echt raar. Ik-weet-niet-wat-ik-met-je-aan-moet raar.

Nu hoor ik Dani praten tegen Levi. Alles valt gewoon op zijn plaats.

Levi is vreemd gegaan met Dani.

---

Dat was weer het eerste hoofdstuk van deel twee van Say Cheese! En raad eens, er komt drama aan... Het volgende hoofdstuk is uit het oogpunt van Nicole.