A/N Ik ben terug!! Dit was echt een moeilijk hoofdstuk om te schrijven, omdat ik maar bleef twijfelen hoe en wat.

En, omdat ik jullie lieve stemmers niet genoeg kan bedanken draag ik dit hoofdstuk op aan @V_izzy als beloning dat ze het tot nu toe heeft volgehouden ;)
—-
EERDER IN SAY CHEESE:
Als ik opkijk, heeft Levi zijn blauwe fiets al opgepakt. 'Ik weet dat je me haat, Dani,' zegt hij net voor hij op het zadel zit. 'En door deze vieze stunt die je hebt uitgehaald,' hij kijkt me verafschuwd aan, maar zijn stem is rustig, 'haat ik jou bij deze ook.'

Aflevering 18: verwelkomd door koekjes van eigen deeg

Je hebt de tijden van school waarbij je gefrustreerd om half 7 's ochtends de deken van je af moet slaan. Je hebt de ochtenttijden van de vakantie, waarbij je om half elf wakker bent en dan maar een brunch neemt. En dan heb je het patroon waar ik in zit. Dat je in de avond klaar wakker ligt van alle wanhoop en chaos en nog meer wanhoop en wanhoop... Ik kan niet eens meer fatsoenlijk zinnen vormen. Ik kan niet eens meer denken. Ik weet niks meer. Ik weet niet eens meer of ik dingen wil weten, want straks kom ik op nog meer chaos uit. En wanhoop. En chaos.

Ik sla gefrustreerd de deken van me af om me vervolgens weer goed in te stoppen. Waar the fuck ben ik mee bezig. Met een vermoeide kreun nestel ik mijn gezicht in mijn kussen. Waarom loopt alles nou zo? Aan het begin van dit schooljaar dacht ik echt dat dit mijn jaar ging worden. Dit jaar zouden Michaël en ik officieel tien jaar bevriend zijn geweest. Tien jaar. Dat is immens lang.

Ik draai me om en sla de dekens over me heen. Het is donker hieronder. Niet zo'n grappig donker als ik me nestel in Michaëls bed bij een van onze late ik-klim-even-je-balkon-op gesprekken waarbij het licht van de kamer doorheen schijnt. Het is naar donker. Echt donker. En het spookt er met nare gedachtes. Dit is gewoon officieel de ergste nacht ooit. Ik kan Levi's gezicht maar niet uit mijn hoofd houden. Hij huilde. Hij huilde voor mijn ogen. Zoiets kan ik niet zomaar vergeten. Ik heb Levi veel dingen zien doen. Van dansen op tafel, gooien met huiswerk en duiken in een meer. Al die vage dingen werden alleen met een geamuseerde grijns gedaan. Of een lach. Soms een glimlach. Huilen past sowieso niet in het rijtje.

Aan de andere kant, ik draai mezelf om alsof ik mijn weerleggingen zo duidelijker kan maken, heb ik hem nooit vertrouwt. Wie zegt dat hij echt de waarheid spreekt? Nicole huilt zo vaak in de les over dingen als "ik kan deze ongesteldheid niet meer aan" zodat mannelijke leraren haar bij gym naar huis sturen. Misschien is dit wel zo'n trucje van Levi. Dat hij, nu hij Zinzi echt kwijt is, pas echt beseft wat hij gedaan heeft en me op deze manier smeekt het goed te praten. Hij probeert me met het gejank over te halen om voor hem te liegen, maar zo makkelijk gaat dat niet. Ik weet wat ik zie op de foto. Ik weet wat Jake tegen me heeft gezegd. De halve school zegt dat ik met een jongen heb gezoend. Het is dan toch duidelijk? Het moet wel echt zijn.

Ik zucht en ga op mijn rug liggen met mijn ogen op het plafond gericht. Het zou allemaal zoveel makkelijker zijn als ik me de avond kon herinneren, maar ik kan me alleen vage stukken herinneren. Ik kotste. Ew, ja, daar heb ik nog scherpe beelden van in mijn gedachtes. Ik weet nog dat Zinzi en ik selfies hadden gemaakt, maar dat was zelfs nog in de auto er naartoe.

Ik weet niks meer en tegelijk zit er te veel in mijn hoofd.

Ondertussen heb ik na de vakantie een toetsweek om me zorgen te maken. Fijn. Die stress kan er ook nog wel bij. Kut kut kut. Ja, echt mijn jaar dit. Ik weet nog in de eerste, toen Levi niemand was en Zinzi nog in bomen klom, waren al deze problemen er niet. Sterker nog, ik en Mickey maakten die mensen belachelijk.

Michaël.

Shit hey.

Ik mis die kerel. Mickey. Michaël. Het klinkt ineens raar om zijn bijnaam te zeggen. Net alsof ik hem heb verraden en het niet meer mag zeggen. Ugh. Michaël was sowieso met een oplossing op dit alles gekomen. We zouden op zijn balkon slaan waarna hij me hoofdschuddend afkeurt. 'Daantje,' had hij dan gezegd, 'dit kan echt niet.' om vervolgens duidelijk te maken wat wél kan. Met zijn magische woorden was alles weer goed. Het hele zoengebeuren had een uitleg gekregen. Waardoor de onzin tussen mij en Levi nooit is gebeurd en daardoor ook geen ruzie is tussen hem en Zinzi. De twee zouden weer iets hebben.

Wow.

Ik slik even alsof ik de woorden nu pas door heb.

Het is uit tussen Levi en Zinzi.

Het is fucking uit.

Shit.

Shit tot de macht shit.

Hoe erg ik Levi ook niet mag. Levi en Zinzi waren de ouders van de groep. Waarbij je van die rare kotsgeluiden maakt als ze klef doen of dat ze je samen naar je kamer sturen, maar je tegelijkertijd een gerust gevoel geeft. Want als je ouders bij elkaar zijn. Dan is alles goed. Maar wat als dan je vader vreemd gaat? He bah. Stop met deze vage vergelijking. Straks noem ik Levi nog Daddy.

Ik haal mijn telefoon uit de oplader en in een soort automatisme open ik whatsapp. Het blauwe licht brandt in mijn ogen. De eerste drie chats bovenaan zijn op volgorde Michaël, Zinzi en de chat met onze vriendengroep die de laatste tijd nogal dood is. Zinzi vraagt af en toe het huiswerk, zo braaf dat ze is, maar Nicole komt dan toch met zo'n antwoord als "waarom meer doen als je ook minder kan doen?". Soms denk ik ook dat Zinzi het meer uit routine vraagt dan dat ze het echt moet weten. Net zoals dat ze elke kleine pauze een salade heeft, altijd op hetzelfde tijdstip door Levi wordt opgehaald en andere onbenullige kleinigheidjes die ze belangrijk vindt.

Ik klik op Michaël.

Ik typ.

Ik: hey! Ik vind het echt naar hoe het nu tussen ons zit. Kunnen we praten?

Mijn vinger hangt boven de verzendknop, maar dan kijk ik naar mijn eerdere berichten.

[twee weken geleden] ik: gekkie waar ben jij?
[paar dagen geleden] ik: mickeyyyyyyyy wa iz deze negeersessie (spreek dit uit in een fancy accent) 😝
[eergisteren] ik: is alles wel goed?

Alleen op dat laatste had hij gereageerd, maar met zijn lompe "er is niks" kan ik niet veel. Ik verwijder de tekst in het niet gestuurde bericht en krijg dan plots een bericht van Zinzi binnen. Nu? Waarom nu? Vijf uur 's ochtends is het alweer. Heel mijn slaappatroon is natuurlijk naar de klote. Typisch.

Ik buig licht naar voren om even de tijd op mijn klok te checken, om echt even te beseffen dat ik de hele nacht klaarwakker heb gelegen. De rode wijzers van mijn lichtgevende analoge klok laten toch echt vijf uur zien.

Het geluid van mijn telefoon onderbreekt mijn innerlijke discussie. Ik voel het over het hele bed heen trillen als een soort zachte massage. Zinzi heeft me nog een bericht gestuurd. De laatste is een vraagteken.

Ik slik. Zou ze het weten? Zou Levi haar hebben verteld dat ik het was? Shit waarom heb ik gelogen. Maar aan de andere kant, hij "gelooft" niet eens dat we hebben gezoend. Waarom zou hij het probleem dan erger maken? Doet hij niet.

Toch?

Toch!

Ik adem rustig en met diepe halen in en uit voor ik mijn duim weg haal om het bericht te lezen op het toegangsscherm.

[gisteren 22:19] Zinzi💋: om 20:00 bij mij kay voor 22e?
[gisteren 22:20] Zinzi💋: ?

Geweldig wifi hebben we weer thuis. Toch glimlach ik. Mijn stress gaat er met een grote teug lucht uit mijn mond. Loos alarm. Loos alarm. Loos alarm. Het echoot in mijn hoofd alsof ik het zo overtuigender kan overbrengen naar mezelf, maar ik weet gewoon perfect dat dit bericht niet over "het incident" gaat. Het gaat alleen over die oninteressante traditie die we hebben. Elke 22e december komen we met de vriendengroep bij elkaar om kerst te vieren. Eigenlijk hadden Levi en Zinzi die, maar was de groep er uiteindelijk bij gekomen. Die twee kennen elkaar al sinds hun geboorte, vandaar dat Zinzi alleen maar de onschuld in hem kan zien. Alsof ze nog steeds die baby voor zich kan zien die op zijn tiende in zijn bed had geplast. O ja natuurlijk, enige voordeel, door die lange relatie van hun heb ik wel schamende verhalen. Jammer dat ze op de middelbare school lange tijd geen vrienden zijn, omdat toen Klootzak Levi tot leven kwam. Ik had eigenlijk wel zijn puistenkop willen zien. Ik bedoel, hij kan niet altijd dit hoofd hebben gehad.

***

Ik weet niet hoe. Maar op magische wijze heeft juist het beeld van een lelijke Vos me eindelijk in slaap kunnen brengen. En nu zit ik op de fiets. Aangekleed en wel om naar Zinzi te fietsen. Natuurlijk heb ik overwogen om niet te gaan, natuurlijk zie ik tegen die ongemakkelijke spanning op, maar Zinzi houdt van deze traditie. Ook al verdien ik het niet te zijn, voor mij is ze nog steeds mijn beste vriendin. Daarnaast zal ze Levi niet hebben uitgenodigd. Ik bedoel, het is net uit. Ik denk niet dat Levi überhaupt zou willen komen. Dus dan is het Mickey, Zinzi en ik als de goede oude tijden. Ow plus Nicole dan.

Zinzi en ik wonen een eindje van elkaar weg. Ver kan je het niet noemen, maar het is toch wel echt vier kilometer fietsen. Ikzelf zou het in een kwartier kunnen fietsen en Zinzi zelfs in tien minuten. Het is niet normaal hoe goed haar haren alles kunnen overleven. Ik hoef maar een stap te zetten en het schiet alle kanten op.

Zinzi's huis is moeilijk te beschrijven. Het is heel erg verdeeld tussen de verschillende kamers. De badkamer is gevuld met felrode tegels en een gele vloer, terwijl de woonkamer strak zwart wit is. Het is net zo uitgesproken en warrig als haar ouders. Haar vader tekent afbeeldingen bij prentenboeken en in zijn vrije tijd schildert hij surrealistische schetsen van sterren. Hij heeft er alleen nog nooit eentje afgemaakt. 'Ik voel het niet meer,' zegt hij dan. Zijn onafgemaakte schilderijen hangen overal in het huis.

Haar moeder is eigenaar van een groot bedrijf. Om tijd vrij te maken voor haar gezin heeft ze allemaal andere mensen aangewezen om het werk voor haar te doen. Althans, zo brengt ze het. Het is altijd vaag wat ze doet. Ze praat ook vaag. Je moet haar ontmoeten om het te begrijpen.

Ik pak de grote ronde hendel vast om ermee op de deur te kloppen. Vreemd genoeg voel ik iemand achter me op mijn rug tikken.

'Waarom ben jij hier?'

Zijn haar is nog net zo warrig als de laatste keer dat ik hem heb gezien. Zelfs de paniek verborgen in zijn groene ogen is er nog.

'Waarom ben jij hier, Vos?' kaats ik terug.

Hij zet gefrustreerd zijn fiets op zijn standaard na een paar keer mis te schoppen. De blauwe fiets kraakt bij zijn agressieve bewegingen.

'Ik ben hier voor de 22e,' zeg ik na kort afgeleid te zijn door zijn geklungel.

'En jij denkt dat ze nú aan die kut traditie denkt?' Hij zet zijn fiets op slot en komt vlak tegenover me staan. 'Ik denk dat ze wel andere dingen aan haar hoofd heeft.'

Levi duwt me met een zacht zetje aan de kant om op de deur te kloppen. Net alsof mijn geklop niet goed genoeg was.

'Sorry dat niet alles om jou draait,' kaats ik terug.

'Als dat zo zou zijn, had een zeker persoon,' hij kijkt me van top tot teen aan, 'me op zijn minst gewaarschuwd voordat je onzin verkoopt aan mijn vriendin.' Hij stopt even en slikt. 'Waarschijnlijke ex,' mompelt hij er dan achteraan.

Zijn blik zakt naar zijn witte sneakers en vervolgens weer naar mij. 'Ex,' herhaalt hij. Bozer dit keer. Meer gericht op mij. Ik zie zijn kaakspieren verstrakken en zijn vrije hand in een vuist vormen. Zijn andere heeft de deurklopper nog vast om nog een zet te geven. Voor hij die kans krijgt valt het uit zijn handen als de bruine deur wordt opengemaakt.

Ik had mijn beste vriendin in eerste instantie niet eens herkend. Ze heeft een grijs joggingbroek aan met een iets te groot verkleurd shirt. Het hangt losjes over de knoop van het touw van haar broek heen. Haar rode haren zitten in een rommelige knot dat zo rommelig is, dat zelfs de haren van Zinzi er niet mooi bij uitkomen. Onder haar kleren heeft ze crocs aan besmeurd met blauwe en gele verf. Haar make-uploze gezicht baart me nog het meest zorgen, omdat haar wallen nu duidelijk zichtbaar zijn. Ze heeft eenzelfde waterige gloed in haar ogen als Levi, maar met een twinkeling van een glimlach er doorheen. Ik weet niet tot hoe ver ze die lach meent.

'Jullie zijn er.'

Levi's blik schiet verward van Zinzi naar mij en terug naar Zinzi. 'Jullie?' roept hij dan verbaasd uit.

Dus misschien gaat het inderdaad niet om die traditie. Ik bijt op mijn lip. Dit is het gevreesde moment. Toch, voor dit moment van total doem, ziet Zinzi er op onheilspellend kalm uit. Bijna als in een roes van tevredenheid.

'Jullie zijn vroeg!'

Ik kijk naar de klok achter haar. We zijn een half uur te laat. 'Maar het is-,' begint Levi al, maar hij wordt onderbroken door een gestipte kom vol koekjes dat tegen zijn borst wordt aangedrukt. Ze glimlacht nog steeds, maar ze kijkt geen van ons echt aan. Ze lacht om niks. Levi pakt een koekje en staart er bang naar. Een beetje uit angst dat ze vergiftigd zijn.

'Zi...' mompelt hij dan bezorgd, waarna hij het koekje voorzichtig weer terug in de kom stopt. Hij zet een stap in haar richting, maar zij zet gelijk een stap achteruit. Ze trekt er de deur bij mee alsof ze ruimte maakte om ons binnen te laten, maar we weten allemaal beter. 'Welkom in Huize van Velzen,' zegt ze er bij alsof het de situatie beter maakt.

'Zi, wat is er?' Levi stapt bezorgd de blauwe gang binnen. Alleen houdt Zinzi expres de afstand tussen hen groot om hem zo verder het huis in te leiden. Twijfelend blijf ik in de deuropening staan. Wil ik hier bij zijn? Moet ik hier bij zijn?

'Dani, doe de deur achter je dicht!' hoor ik Zinzi dan roepen.

Ik slik.
Dit is het dan.
Ik sluit de deur achter me dicht.

—
Ik twijfelde dus over de belangrijkheid van dit hoofdstuk. Ik vond namelijk even nodig om verder in Dani's gedachtes te kruipen om haar stomme beslissingen te begrijpen, maar daardoor gebeurt er eigenlijk niet bizar veel in het verhaal. Kunnen jullie misschien laten weten of ik dit hoofdstuk niet beter weg kan laten? Ik kan misschien wel eerder het volgende hoofdstuk sneller plaatsen als dat het geval is :)