Shit. Meer zit of gaat er niet door mijn hoofd. Gewoon shit. Pure shit. Shit over shit. Shit cocktail dat wordt gedronken door shit. Beter kan de wijze Michaël dit allemaal wegwerken en met een of andere logische verklaring komen. Er moet logica zijn. Ergens. Ik blijf ongelooflijk dankbaar zijn dat Mickey maar een paar huizen van de mijne vandaan woont.

Ik zoek een steen. Een mooie, ronde, grote steen. Oké schrap de grootte, ik ben geen vandalist. Niet voor Mickeys huis in ieder geval, Levi's gezicht is een ander geval. Voor nu maar gewoon een kiezelsteen. Waarom heeft Michaël alleen maar gras in zijn voortuin? Ik hurk en haal een handje gras uit de grond, wat aarde komt tussen mijn nagels te zitten. Waarom ik gras pak? Geen idee. Ik kan moeilijk een hoopje gras gooien. Boven het balkon gaat dan plots het lampje aan. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en herken het silhouet dat nonchalant tegen de deur aan leunt.

'Wie is die zwerver die in mijn tuin staat te snuffelen?' hoor ik dan een bekende stem zeggen. Het heeft zo laat in de avond wel een randje gekregen. Ik zie hem strekken en gapen en vervolgens vermoeid in zijn ogen wrijft.

'Een zwerver die een steen zoekt, maar...' Ik gooi het stukje gras zijn richting in. Het komt tegen de onderkant van zijn witte balkon aan en laat een bruine vlek achter. Met een klap alsof het een natte doek is, valt het op de grond.

'Maar dan een gestoorde zwerver blijkt te zijn?' maakt hij lachend voor me af. Ik veeg mijn handen af aan mijn spijkerbroek en klim naar boven. Bij het laatste stukje helpt Michaël me omhoog.

'Dus waarom kom je me nu om,' hij kijkt op zijn telefoon, het kunstmatige licht geeft zijn gezicht mysterieuze schaduwen, 'half twee 's avonds wekken?'

Met onhandige bewegingen trek ik mijn schoen uit. Het schiet weg naar de andere kant van het balkon. Ik ga zitten om de andere uit te doen. Michaël kijkt me hoofdschuddend aan en mompelt een "kneus". Te zacht om het echt naar mij te richten, maar te luid om het niet te hebben gehoord.

'Kneus jezelf,' mompel ik terug op dezelfde manier. Ik doe de deur achter me dicht als ik binnen ben, gooi mijn jas gefrustreerd in een hoekje en loop in een soort automatisme richting het bed.

'Hey!' Mickey kijkt naar mijn modderige handen en dan naar zijn bed. Gehoorzaam blijf ik staan in zijn kamer, maar stilstaan lukt me niet. Als ik niet mag woelen in zijn bed, dan maar ijsberen door zijn kamer. Hij maakt het me wel moeilijk met alle zooi die er ligt.

'Ik heb een probleem.'

'Dat wisten we toch al?' Michaël ploft in zijn bureaustoel en draait al gapend een rondje. Ik pak de stoel vast zodat hij me weer kan aankijken.

'Luister naar me, Mickey,' zeg ik nog over hem gebogen. 'Dit is niet het Levi-probleem.' Ik laat zijn stoel los en friemel een beetje ongemakkelijk met mijn vingers. 'Misschien heeft het er indirect wel mee te maken.'

'Ik begin me zorgen te maken, Dani. Wat is er?' Hij gaat rechtop zitten in zijn stoel. Ik haal zijn andere bureaustoel erbij om erop te zitten.

'Ik en Jake gingen vandaag naar een homobar,' begin ik voor mijn gedachtes afdwalen naar eerder deze avond.

'We zijn er!' riep Arwen zodra we voor mijn huis stonden. Hij remde hard en liet net als de heenweg iedereen schoot naar voren. Weston begon al klagend te schreeuwen.

Ik stapte uit en tot mijn verbazing deed Jake hetzelfde. 'Even de mooie dame escorteren,' glimlachte hij waarna hij zijn arm in de mijne haakt. Net alsof hij me heel officieel wilde begeleiden. Ik lachte om zijn stommiteit en duwde hem een beetje verlegen weg. Sukkel dat hij was.

'En Dani,' ik stopte met lopen naar mijn deur en bleef op het zanderig paadje staan, 'ik snap echt niet waar Ashley het over heeft. Je bent een hartstikke knap meisje.' Hij stopt even. 'Zo ver ik weet.'

'Hoezo dat?' kraamde ik dan geschrokken uit. Onzeker keek ik naar mijn kleren, maar Jake schudde zijn hoofd. 'Push-up bh,' begon hij dan, 'corset en make-up weg en je bent gelijk anders.'

'Corset? Wie draagt nou weer een corset!'

'Ik,' lachte hij dan, 'een six-pack corset.' Hij trok zijn shirt omhoog waar een platte, maar six-packloze buik tevoorschijn komt. 'Ik ben het vergeten te dragen vandaag.'

'Het innerlijk van je vetrolletjes is vast mooi,' lachte ik hoofdschuddend terug.

Even was het stil tot Jake dichter naar me toe liep en me een klopje op mijn schouder gaf. 'Het was leuk,' glimlachte hij vervolgend. En dan dit moment dat in werkelijkheid waarschijnlijk een seconde duurde, voelde aan als een uur. Het was alsof ik alles anders waarnam. Ik kon zijn adem ruiken, zijn aanrakingen horen als hij met zijn jas langs de mijne schuurde en zijn stem voelen door mijn ribbenkast als een jeuk die ik niet weg kon halen, maar ook niet weg wilde halen.

O nee, dacht ik terwijl hij me knuffelde. O nee, o nee, o nee. Ik had mezelf geschrokken van hem afgeduwd, maar zodra ik dat deed en echt in zijn gezicht keek, was het net alsof het erger was geworden.

Tot nu toe, hier voor Michaël staande, is het gevoel niet verdwenen.

'Dani?'

'I-ik.' Stamelend draai ik een rondje in de zwarte bureaustoel.

'Dani!' zegt hij dan harder. De slaap in zijn ogen hebben ze rood gemaakt. Hij houdt ze strak op mij gericht. 'Wat is er?' vraagt hij met een bezorgde ondertoon.

'Ik denk dat ik Jake leuk begin te vinden,' schiet er dan uit mijn mond. 'Leukleuk,' ga ik dan verder alsof ik niet te stoppen ben. 'en ik snap er niks van! Ik bedoel, val ik nu ineens op jongens?'

Michaël laat een lange en overdreven zucht uit zijn mond komen. Niet een vermoeide of geïrriteerde, eerder een geaccentueerde, opgeluchte zucht. Alsof het een goed teken is om niet meer op meisjes te vallen.

'Wat nou homofoob?'

'Nee,' lacht hij dan hoofdschuddend, 'ik dacht dat je stervende was of een ander heftig probleem.' Hij keek naar de tijd op de klok rechts van hem. De wekker ervan doet het al jaren niet, maar het heeft nog steeds sentimentele waarde voor hem.

'Je weet wel,' hij knikt naar de klok, 'een waardig gesprek voor drie uur 's nachts.' Hij gaapt even en wrijft in mijn ogen. Mijn stress ligt me zo hoog dat mijn besef van tijd helemaal is verdwenen.

'Mickey, ik snap mezelf niet meer.'

'Ow Daantje,' hij pakt mijn handen vast en geeft ze een geruststellend kusje op, 'waar maak je je toch zoveel zorgen over?' Michaël wrijft met zijn duim over de achterkant van mijn hand en schud glimlachend zijn hoofd. Het is geen echte glimlach om zijn kuiltjes te laten zien, eerder een halve die probeert te zeggen dat alles goed komt.

'Het kan gewoon, weet je.'

Verward schiet ik een beetje naar achter. Ik voel hoe zijn grip op mijn handen versterken alsof hij me niet kan laten gaan, alsof hij me zo niet verlaten rond laat dwalen in mijn hoofd. 'Ja, dit jaar zijn het jongens,' spot ik mezelf, 'volgend jaar meisjes en dan draaien we het om.'

'Zo bedoel ik het niet.' Hij laat mijn handen dan toch los en legt de zijne op mijn schouders. Mijn lichtroze trui kriebelt in zijn palmen. 'Je kan meisjes én jongens leuk vinden.'

'Maar ik heb nog nooit een jongen leuk gevonden!' In een soort reflex sla ik allebei zijn handen weg. Ik geef mezelf een zacht zetje met de houten vloer om me met mijn rug naar Michaël te keren en mijn gezicht naar het balkon. 'Ik kan me niet eens voorstellen eentje te zoenen,' mompel ik zonder hem aan te kijken.

'Je kan daar maar op een manier achter komen,' hoor ik hem achter me reageren. Hij pakt de stoel vast om mijn gezicht weer naar hem te keren. Vervolgens staat hij op en steekt hij zijn hand vragend uit. Een Pak-mijn-hand-vast blik staat op mijn gezicht gespijkerd.

Ik doe het, maar niet omdat ik weet waar dit heen gaat. 'Mickey,' begin ik daarom, 'wat doe-.'

'Zoen mij,' onderbreekt hij me bloedserieus. Geschrokken, maar misschien gewoon omdat ik lichtelijk vies ben van het idee Michaël te zoenen, zet ik een stap naar achter. Het is Mickey, mijn beste vriend sinds eigenlijk altijd. Hij is praktisch gezien familie.

'Je wilt toch weten hoe het is? En wat is nou het ergste dat er kan gebeuren.' Zijn stem heeft een raar lage ondertoon gekregen. Zijn ogen nemen geen afstand van me. Onze voeten raken elkaar en zijn hand heeft de mijne nog vast. Vreemd genoeg heb ik de zijne ook vast. Zodra ik het besef schud ik het van me af.

'Mickey, doe niet zo raar.'

'Ik ben serieus,' fluistert hij dan bijna. Zijn gezicht zit nu zo dichtbij dat onze uitgeademde lucht samen een dans zouden kunnen doen. Voorzichtig, alsof mijn haar breekbaar is, doet hij een bruin plukje achter mijn oor. Zijn andere arm rust bij mijn onderrug.

'Ja?' vraagt hij onzeker. 'Ik trek me terug als je-.'

'Ja,' knik ik dan. In een vlaag van slaperige logica, klinkt het als een goed idee om hem te zoenen. Ik zie Michaël glimlachen voor hij zijn hoofd kantelt. Ik voel hoe zijn arm bij mijn onderrug hem dichter naar hem toe trekt en hoe dan zachte lippen de mijne aanraken. Heel voorzichtig en langzaam opent hij mijn mond om onze tongen met elkaar te laten dansen. Ik doe mijn armen om mijn nek, maar niet omdat ik met het gevoel mee ga, meer omdat ik weet dat ik dat altijd doe. Zelfs het tongwerk lijkt een ingestudeerd script te hebben.

Ik voel Michaël glimlachen voor hij zich terug trekt. Hij kijkt me ongerust aan. 'En?'

Ik haal onverschillig mijn schouders op. 'Gewoon een gevoelloos tonggevecht,' zeg ik hem eerlijk. 'Jij?'

Hij lijkt even afgeleid. 'Ja, ik ook.'