17 mei 2530

Kriebels kietelden Alyss' buik. Ze was net uit de auto gestapt op de parkeerplaats van Wildlands. De temperatuur was aangenaam, net niet te koud. Een bleek zonnetje aan de hemel vocht om door de wolken heen te komen. Ze hoorde de vogels zingen. Langzaam keek ze om zich heen. Een brandschoon wit gebouw met een plantendak stond voor haar. Grote glazen ramen lieten zien dat het nog rustig was daarbinnen.
Zijn we dus niet voor niets om half zes wakker geworden.
Het was best een eindje rijden geweest. Vele wegen hadden haar wagenziek gemaakt, maar deze rit ging wel. Alyss keek achterom. Haar  ouders en broertje waren ook uitgestapt. Inmiddels waren er al meer auto's aangekomen.
'Kom op! Er komen meer mensen! We moeten nu naar binnen!' haar broertje racete langs haar naar de ingang. Haar ouders volgden lachend.
Toch nog bijna als eerste kwamen ze binnen, in een grote lichtblauwe hal. Foto's van onder andere zeeleeuwen, pinguïns en ringstaartmaki's hingen aan de muren. Alles was organisch rond. Een klein glazen bassin stond in het midden. Alyss en haar broertje liepen ernaartoe terwijl hun ouders in de korte rij gingen staan voor de kaartjes. Een paar gele visjes zwommen rond. Er lag zelfs een kleine rog. Het leven in het bassin leek zo perfect, zo rustig. De vissen zwommen rond en de rog lag te slapen. Tja, wat moest hij anders in zo'n leefomgeving? Plots kreeg ze een inval. Wat als de rog niet sliep, maar gewoon langzaam wegkwijnde van de eenzaamheid? Wat als de vissen niet vrolijk rondzwemmen, maar gewoon niet weten wat ze anders moeten doen? Haar goede humeur bleef te zien op haar gezicht. Maar niet omdat ze het leuk vond.
Omdat de controle van haar lichaam niet terug kreeg.

Zozo en we zijn alweer een eind op weg! Nog maar vier delen te gaan...