7 december 2529

Alyss sprong op de fiets. Ze was laat.
Nog voordat allebei haar voeten de trappers geraakt hadden fietste ze al. Deze ochtend was ze vrij. De hele dag was ze vrij. Maar toch had ze veel te doen.
  Huiswerk, huiswerk,huiswerk. Het is altijd maar school. Het is een wonder dat ik vandaag tijd hadaf te spreken met Sheila.
Alyss' fiets scheurde over de weg, richting de koffiezaak. Hier en daar flitste een andere fietser of auto langs, maar het was meestal rustig op deze dag. Zal Sheila eral zijn? Staat ze op me te wachten? Waar gaan we over praten? Wat gaan we vanavond überhaupt eten?
De gekste vragen schoten door haar hoofd toen Alyss eindelijk de fietsenstalling naast het zaakje bereikte. Ze sprong van haar fiets af, zette hem op slot en liep naar binnen.
  'Alyss! Hèhè, daar ben je dan.' Sheila gaf haar een stevige knuffel en keek toen op haar telefoon. 'Je bent vijf minuten te laat,' zei ze verwijtend.
  'Nou sorry hoor! Ik had ook gewoon zonder geld kunnen komen.' Kaatste Alyss terug. Een tijdje keken zij en Sheila elkaar boos aan. Een paar mensen draaiden zich om en keken geboeid. Plotseling barstten de twee vriendinnen in lachen uit en knuffelden elkaar.
Eén of twee mensen die hadden zitten kijken schrokken zich dood en draaiden zich snel om met een rood hoofd. De rest haalde opgelucht adem. 'Alyss, ik ben blij dat je er bent.'
'Ik ook! Ik dacht dat ik hier nooit zou aankomen...' Alyss zuchtte en ging ergens achterin zitten. Een serveerder kwam aanlopen.

Het tweede stukje alweer. Ik probeer elke dag te publiceren, in totaal komen er acht korte hoofdstukjes. Hé, tabé, Megan.