Dit verhaal speelt zich af als Roger, John en de rest al wonen in Kasteel Cashewlot en op zoek zijn naar Lymbryl (Henry is dus al koning hier), dit heeft dus een iets andere tijd dan de andere levensverhalen uit dit boek.

Allie zuchtte en gooide de deur van het kleine boerderijtje dicht. Ze had ruzie gehad met haar moeder. Een ruzie die ze al vaker hadden gevoerd. Haar moeder vond dat ze snel moest trouwen, maar Allie was pas 19. Ze had wel verkering met iemand, Roger, maar ze wilde niet met hem trouwen! Ze vond hem leuk, heel leuk zelfs, alleen hun relatie liep niet helemaal soepel. Ze had er al vaker aan gedacht om het uit te maken. En nu was het definitief. Haar moeder had haar overtuigd. Ze zou het uitmaken met Roger en een geschikte huwelijkspartner zoeken. Allie's moeder was niet de enige die vond dat ze het uit moest maken. Ook haar beste vriendin Lola vond Roger gemeen en irritant.

John zat aan een tafel met Allie. Ze was overstuur en samen wachtten ze op Roger. Roger had bijna geen tijd meer om met haar af te spreken sinds hij op Cashewlot werkte voor koning Henry. John kwam haar vaker opzoeken als vriend dan Roger als vriendje. Eigenlijk vond John Allie best wel irritant. Ze was erg dom, maar wel aardig. John wist niet dat ze het uit ging maken met Roger, maar zat gewoon bij haar met de verwachting wat met zijn drieën te gaan drinken. Roger liep de herberg binnen waar ze waren gaan zitten. Hij keek zoekend om zich heen op zoek naar Allie en John. Hij zag het tafeltje achter in de herberg. Hij lachte, zei hallo en liep naar ze toe. Hij wilde gaan zitten toen Allie ging staan. 'Misschien kunnen we beter naar buiten gaan.' Roger keek haar niet begrijpend aan. 'Waarom moest ik dan hierheen komen?' 'Kom nou maar.' Allie pakte hem bij zijn hand en samen liepen ze naar buiten. John rende achter ze aan. Roger lachte. 'Waar gaan we heen?' hij dacht dat het een soort spel was en dat Allie hem meenam naar een mooie plek en dat ze daar zouden gaan picknicken ofzo. De herberg stond aan de rand van het dorp dus ze waren al snel op een plek waar niemand was. Ze liepen een heuvel op, die uitkeek op het grote meer dat voor Cashewlot lag. John kwam een paar minuten later aan. 'En waarom zijn we hier naartoe gegaan?' vroeg hij hijgend. Hij had moeten rennen om ze bij te houden. Roger haalde zijn schouders op. 'Voor het uitzicht misschien.' En hij wees met de hand die Allie niet vast had naar het meer. 'Uhm, John kan je ons alleen laten.' vroeg Allie zacht. John zuchtte diep. 'Had je dat niet eerder kunnen zeggen.' zei het met een glimlachje. Allie verontschuldigde zich. 'Maakt niet uit hoor.' zei John rustig en hij liep terug richting het dorp. Roger keek Allie blij verrast aan. 'Wat gaan we doen?' verrast. Ze hadden nog steeds elkaar hand vast en Allie keek naar de grond. Roger zag dat verdrietig keek en liep wat dichter naar haar toe. 'Gaat het wel?' vroeg hij oprecht bezorgd. Hij wilde Allie omhelzen maar ze sloeg hem weg. Roger stapte verbaasd naar achter. 'Wat is er?' zijn blije stemming was omgeslagen naar verbazing en onbegrip. 'Ik heb dingen gehoord.' Roger snapte er niks meer van. 'Ik hoor ook wel eens dingen.' zei hij droog. Allie zuchtte. 'Verhalen.' Roger ging in het gras zitten en klopte op een plek naast hem. 'Kom eens zitten en leg het uit want ik snap er helemaal niks van.' Roger keek haar vriendelijk aan met zijn grote blauwe ogen. Allie ging naast hem zitten. 'Ik wil het uitmaken.' Roger keek haar verbaasd aan. 'Waarom?' vroeg hij verdrietig. 'Heb ik iets fout gedaan? Is je moeder weer boos geworden over dat hele trouwen gedoe? Daar moet je je gewoon niks van aantrekken. En o-' 'Dat bedoel ik nou je geeft meteen andere de schuld. Misschien ligt het wel gewoon aan jou!' Allie onderbrak Roger boos en hij keek haar verdrietig aan. 'Wat heb ik dan gedaan?' Allie stond boos op. Ze kon het niet uitstaan dat hij het zelf niet inzag. 'Je bent hier maximaal één keer per week, je vecht met iedereen in het dorp. Snap je niet wat voor reputatie je hier hebt. Ja, je bent misschien populair bij meisjes, maar dat is alleen maar omdat ze je knap vinden en het stoer vinden dat je voor een koning werkt.' Roger keek haar verbluft aan en boog toen zijn hoofd. 'Sorry.' zei hij zachtjes. Allie kon er slecht tegen als mensen verdrietig waren, maar ze zei tegen zichzelf dat hij het verdiende. Ze was bang dat Roger boos zou worden en liep weg. Roger keek haar na. Haar bruine rok wapperde om haar heen door de harde wind die speelde met haar lange haren. Ze leek wel een koningin van een mistig kasteel. Even bleef hij zitten en keek hij naar het water. Hij had het verpest. Allie was misschien niet de slimste, maar ze was wel altijd aardig tegen hem geweest. Toen begon hij te snikken. Langzaam werd het schemerig,maar hij bleef zitten.

John liep naar het boerderijtje van Allie. Het was al een uur geleden dat hij terug was gegaan naar het dorp omdat ze alleen wilden zijn. Maar Henry wilde Lymbryl gaan zoeken dus kwam John Roger halen. Hij klopte op de deur. 'Hallo is Ro-' De moeder van Allie deed open en keek John dreigend aan. 'Is Allie hier?' vroeg hij voorzichtig. 'ALLLIEEE!!!' schreeuwde ze keihard door de boerderij. Allie keek door het trapgat naar beneden. Toen ze John zag staan liep ze snel weer terug naar boven. 'ALLIE KOM NAAR BENEDEN!' riep Allie's moeder. John had het idee dat hij doof zou worden. Allie liep de trap af naar John toe. Haar moeder liep weg en liet ze alleen. 'Is Roger hier nog?' Allie wilde de deur dichtgooien, maar John zette zijn voet ertussen. 'Nee, hij is hier niet en mag hier ook nooit meer komen.' John trok zijn wenkbrauwen op. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij verbaasd. 'Gaat je niks aan.' zei Allie boos en ze sloeg haar armen over elkaar. Ze leek wel een boze kleuter. John kende Allie al sinds hij klein was en Roger en Brian kenden haar nog langer. Hij had als kind vaak met haar gespeeld buiten, maar naarmate ze ouder werden ging hij steeds minder met haar om. 'Oke, dan gaat het me niks aan. Vertel me dan gewoon waar hij is.' Allie keek ineens bezorgd. 'Is hij niet gewoon teruggegaan naar Cashewlot?' John schudde zijn hoofd. 'Dan is hij misschien nog bij het meer.' John keek haar geschrokken aan. 'Waarom zou hij een uur lang bij een meer zitten.' Allie dacht na en bedacht toen dat ze boos op Roger moest zijn. 'Omdat hij een eikel is, ga hem maar lekker alleen zoeken.' Toen gooide ze de deur dicht in John gezicht. 'NIET ZO MET DIE DEUR GOOIEN!' hoorde hij Allie's moeder schreeuwen. Iets waar hij altijd om moest lachen zelfs nu Roger vermist was.

Niet veel later kwam John de heuvel weer over waar hij vanmiddag achter het stelletje aan was gerend. Hij zag iemand zitten bij het water en herkende Rogers lange, scheef geknipte haar. Hij riep Rogers naam en rende naar hem toe. 'Ik weet niet wat er gebeurd is, maar het is een heel slecht idee om hier te gaan zitten. Lymbryl is vermist en we gaan hem zoeken! Kom mee.' Roger bleef zitten. John zuchtte en ging naast Roger op het groene gras zitten. Roger legde zijn hoofd op Johns schouder en begon weer te huilen. John keek hem verbaasd aan. 'Oke ik weet niet wat er is gebeurd, maar sinds wanneer ben jij zo sentimenteel.' Roger ging weer rechtop zitten. 'Ik ben een afschuwelijk mens.' zei Roger snikkend. John snapte er niks van. 'Wat is er gebeurd?' hij sloeg zijn arm om Rogers schouder. 'Ze heeft me pijn gedaan.' 'Heeft ze je geslagen?' Roger schudde geïrriteerd zijn hoofd. 'Natuurlijk niet! Dan zou ik toch niet zo verdrietig zijn.' John haalde zijn schouders op. 'Ze heeft mijn hart gebroken.' zei Roger. John wist niet wat hij moest zeggen. Roger vond het normaal afschuwelijk als mensen zo praatte over gebroken harten en liefdesverdriet. John keek over het water dat donker kleurde. De weerspiegeling van de maan was het enige licht. Hij wilde Roger troostte maar hij wilde ook Lymbryl vinden. 'Heeft ze het uitgemaakt?' vroeg John uiteindelijk. Roger knikte. Hij was nog nooit gedumpt. 'Dat is toch niet erg. Iedereen wordt wel eens gedumpt.' probeerde hij Roger op te vrolijken. 'Iedereen haat me!' zei Roger ellendig. 'Zei Allie dat?' vroeg John verbaasd. 'Allie is hartstikke dom, niet iedereen haat je! Heel Cashewlot mag je. Behalve Richard, maar dat is niet erg.' John stond op. 'Kom we gaan Lymbryl zoeken.' maar Roger bleef zitten. 'Je vindt zo weer een nieuwe vriendin.' zei John zonder gevoel. Hij wist dat het waar was, maar hoopte dat Roger gewoon eens een tijd niet bezig zou zijn met meisjes. 'Volgens mij vindt Pien je leuk.' Roger grinnikte. 'Ik hoef niet meteen met Pien te trouwen en in een jaar vader te zijn van een tweeling. Ik ben 20!' Hij stond op. John lachte. Het had gewerkt. 'Dankjewel.' zei Roger verlegen. 'Maar het is beter als niemand dit weet.' John lachte. 'Wat dat je huilde om een meisje?' Roger gaf hem een vriendschappelijke stomp. 'Ja.' Samen liepen ze terug naar Cashewlot. 'Ik hou het geheim als jij deze week geen een keer bier drinkt.' zei John toen ze de heuvel op liepen. 'Zo vaak ben ik niet dronken.' Roger was weer helemaal z'n oude zelf. Alleen z'n ogen verraadde dat hij had gehuild. 'Weet ik, maar deze week ga je verdrietig zijn door Allie.' Roger keek verbaasd op. 'Allie.' fluisterde hij. 'Niet vergeten, ze heet Allie.'