Δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Έπρεπε να του πω την αλήθεια ή όχι; Και αν δεν με άφηνε να ξανατρέξω σε άλλο αγώνα; Δεν μπορούσα να διακινδυνεύσω το όνειρό μου!

"Δεν μου αρέσει η σιωπή σου. Δεν ξέρω αν φοβάσαι να μου πεις ή αν δεν θέλεις, όμως παραλίγο να πέσεις πάνω μου με τη μηχανή σου. Αν μη τι άλλο, πρέπει να ξέρω για ποιο λόγο παραλίγο να καταλήξω στο νοσοκομείο." είπε με ήρεμο τόνο και μου φάνηκε πως ίσως να μπορούσα να τον εμπιστευτώ.

"Εάν σου πω, υπόσχεσαι να με αφήσεις να ξανατρέξω στους επόμενους αγώνες;" τον ρώτησα και γύρισε να με κοιτάξει.

"Μπορώ να κάνω διαφορετικά;" ρώτησε με τη σειρά του κι εγώ έγνεψα αρνητικά.

"Ακούω." είπε αδιάφορα και ξάπλωσε το σώμα του δίπλα μου.

"Η αλήθεια είναι πως όταν παρατήρησα καλύτερα τη μηχανή σου ξαφνιάστηκα και έχασα τον έλεγχο της δικιάς μου. Δεν ξέρω γιατί, αναμνήσεις έκαναν επίθεση στο μυαλό μου, όμως ορκίζομαι πως ήταν μόνο για ένα δευτερόλεπτο και είμαι σίγουρη πως δε θα ξαναγίνει." είπα δίχως να πάρω ανάσα και ευχόμουν να μην μου απαγορεύσει να ξανατρέξω.

"Και τι αναμνήσεις μπορείς να έχεις, τόσο έντονες, που σε έκαναν να χάσεις τον έλεγχο της μηχανής σου;" ρώτησε και παρατήρησα πως είχε κλείσει τα μάτια του και έμοιαζε τόσο ήρεμος σα να κοιμάται.

"Καλοκαιρινές αναμνήσεις, δεν έχουν σημασία..." απάντησα κοφτά ενώ ένιωθα άβολα να εξηγήσω στον Ρικάρντο για τον Αντριάνο.

"Δηλαδή εξαιτίας ενός καλοκαιρινού έρωτα παραλίγο να τρακάρεις; Τόσο πολύ σε συγκλόνισε ο έρωτάς του;" με έπιασε εξαπίνης με την ερώτησή του.

"Περισσότερο με απογοήτευσε...δεν πρόλαβε να με συγκλονίσει. Τελειώσαμε πριν καν αρχίσουμε με τον Αντριάνο. Συγγνώμη που παραλίγο να σε χτυπήσω με τη μηχανή." είπα και χαμήλωσα το βλέμμα μου, όταν είδα πως εκείνος με είχε καρφώσει με το δικό του.

"Μαρτίνα, δεν μιλάμε για 'μένα τώρα. Ξέρω τι διακινδυνεύω σε κάθε αγώνα, και έχω χρόνια που αγωνίζομαι. Εσύ, από τον πρώτο σου αγώνα κιόλας, αποσυντονίστηκες και θα μπορούσες να είχες χτυπήσει άσχημα. Είσαι σίγουρη πως θέλεις να πάρεις μέρος και σε άλλους αγώνες; Δε θέλω να διακινδυνεύσεις τη ζωή σου, και σίγουρα δεν θα ήθελα κανένας από τους φίλους μου να πάθει κάτι εξαιτίας της απροσεξίας σου." είπε ήρεμα και με ένα γλυκό τόνο που έμοιαζε να νοιάζεται για τους φίλους του, αλλά και για μένα.

Σιγά με νοιάζεται για 'σένα! Για τους φίλους του και τον εαυτό του νοιάζεται! με χτύπησε αυτή η σκέψη και γύρισα να τον κοιτάξω.

"Είμαι σίγουρη πως δε θα ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς, ούτε για τους φίλους σου αλλά ούτε και για 'σένα. Θα είστε ασφαλείς δίπλα μου." αποκρίθηκα λυπημένα.

"Για 'σένα να ανησυχώ;" με ρώτησε γλυκά και σηκώθηκε για να έρθει πιο κοντά μου και με κοίταξε κατάματα.

"Υποθέτω πως όχι." του απάντησα και χαμογέλασα.

"Λοιπόν, εγώ θα σε αφήσω να πάρεις μέρος στου επόμενους αγώνες, όμως θέλω να κάνεις κι εσύ κάτι για 'μένα." μου είπε ο Ρικάρντο και εγώ τον κοίταξα με απορία.

"Να δεχτείς να βγούμε ραντεβού, αύριο! Δηλαδή, σήμερα. Απόψε, το βράδυ." αποκρίθηκε κι εγώ γέλασα που έχασε τα λόγια του.

"Θα το ήθελα, όμως έχω διάβασμα για το σχολείο." του απάντησα και επιτόπου το γέλιο μου κόπηκε μαχαίρι.

Εκείνος με κοίταξε παράξενα όμως τον πρόλαβα πριν πει το οτιδήποτε.

"Εννοώ για τη σχολή, όχι το σχολείο. Είμαι δεκαοκτώ, φυσικά και δεν πηγαίνω ακόμη σχολείο." είπα αδιάφορα και προσπαθούσα να γελάσω για να κρύψω τη γκάφα που μόλις έκανα.

Εκείνος με κοίταξε και σήκωσε το ένα του φρύδι.

"Και σε ποια σχολή σπουδάζεις;" με ρώτησε και είπα την πρώτη σχολή που μου ήρθε στο μυαλό, και που θέλω στ' αλήθεια να σπουδάσω.

"Στη σχολή ψυχολογίας, στο πανεπιστήμιο του Τορίνο." απάντησα ενώ ήξερα πως δεν είμαι καθόλου καλή στα ψέματα και δε θα με πίστευε.

"Στο Τορίνο;" ξαναρώτησε.

"Ναι." απάντησα αμέσως και εκείνος έμεινε να με κοιτάει παραξενευμένος.

"Κι εγώ εκεί σπουδάζω, όμως δε σε έχω δει ποτέ μου." είπε εκείνος ενώ εμένα η γλώσσα μου είχε δεθεί κόμπος.

"Είναι βράδυ και δε με βλέπεις καλά μάλλον." είπα εν τέλει γελώντας όμως δε φάνηκε να πείστηκε.

"Γιατί νομίζω πως με κοροϊδεύεις;" ρώτησε εκείνος και σούφρωσε τα φρύδια του.

"Δεν έχω λόγο να το κάνω." είπα όσο πιο αθώα μπορούσα.

"Και έχεις μάθημα τη Δευτέρα;" συνέχισε με τις ερωτήσεις εκείνος.

"Ναι;" του απάντησα εγώ αβέβαια.

"Με ρωτάς ή μου απαντάς;" ξαναρώτησε εκείνος και ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Δεν ήμουν καθόλου καλή στα ψέματα.

"Σου απαντάω." είπα και ξεροκατάπια.

"Ποιες άλλες μέρες έχεις μάθημα;" ήθελε να μάθει και δεν ήξερα πόσα ψέματα ακόμη θα του έλεγα.

"Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή." απάντησα αδιάφορα και αυτός έβγαλε και άλλο τσιγάρο να καπνίσει.

"Και όλα αυτά, αυτήν την εβδομάδα;"

"Ναι!" απάντησα πάλι εγώ και εκείνος γέλασε.

"Αφού η σχολή θα είναι κλειστή αυτήν την εβδομάδα, εσύ τι μάθημα έχεις; Ιδιαίτερο;" με ρώτησε και εγώ έχασα το χρώμα μου.

Χαμήλωσα το βλέμμα μου και άρχισα να παίζω με τα βραχιόλια μου. Τα είχα κάνει θάλασσα. Εκείνος έπιασε το πιγούνι μου με το χέρι του, και σήκωσε το κεφάλι μου για να τον αντικρίσω.

"Για ποιο λόγο με δουλεύεις κατάμουτρα;" απαίτησε να μάθει και δεν ήξερα τι να του πω.

Ίσως την αλήθεια! είπε μια φωνούλα μέσα μου.

"Δε θέλω να μου πάρεις το όνειρο μέσα από τα χέρια... Είμαι ανήλικη..." είπα ενώ ακόμη είχα το βλέμμα μου στραμμένο πάνω του.

"Λες να μην το κατάλαβα από την αρχή; Για ποιο λόγο όμως με φοβήθηκες τόσο, ώστε να μου πεις ψέματα;" με ρώτησε γλυκά και εγώ ανασήκωσα τους ώμους μου.

"Δεν ξέρω." είπα ειλικρινά.

"Τόσο σημαντικοί είναι οι αγώνες για 'σένα; Δε λογαριάζεις τίποτα μπροστά τους και σκορπάς ένα σωρό ψέματα;" ξαναρώτησε με παράπονο αυτή τη φορά και ενώ ήθελα να του απαντήσω, δεν έβγαινε λέξη από το στόμα μου.

"Νομίζω ήρθε η ώρα να γυρίσουμε." είπε φανερά απογοητευμένος και σηκώθηκε από το γρασίδι.

Πήγε προς τη μηχανή του, έβαλε το κράνος του, και την καβάλησε. Γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε. Περίμενε μέχρι να σηκωθώ κι εγώ και να ανέβω στη μηχανή μου, πριν γκαζώσει και χαθεί από τα μάτια μου.