Γυρίσαμε πίσω στην επαρχία του Τορίνο, στο αγαπημένο μου Μονκαλιέρι, και πίσω στην καθημερινότητα. Τα σχολεία άρχισαν, και οι βαρετές μου μέρες ως μαθήτρια με έκαναν να ξεχάσω τον Αντριάνο.

Μπήκα στην ομάδα μπάσκετ του σχολείου μπας και καταφέρω επιτέλους να φτιάξω σώμα, όμως κατέληξα από την πρώτη μέρα να φάω την μπάλα του μπάσκετ στα μούτρα. Η Μαρία, η κολλητή μου είχε ξεκαρδιστεί ενώ εγώ ήμουν σίγουρη πως είχα ακούσει ένα δυνατό κρακ. Πήγαμε αμέσως στο ιατρείο του σχολείου, όμως η νοσοκόμα με διαβεβαίωσε πως η μύτη μου δεν είχε σπάσει.

Με τον ξάδερφο μου κάναμε κάποια απογεύματα μαθήματα με τη μηχανή του, όμως όταν του είπα πως θέλω να πάρω μέρος σε αγώνες έσκασε στα γέλια. Νόμιζε πως του έκανα πλάκα, όμως όταν είδε πως παρέμεινα σοβαρή με κοίταξε αποδοκιμαστικά και μου είπε πως αυτό αποκλείεται.

"Γιατί;" τον ρώτησα φανερά εκνευρισμένη ενώ βάδιζα πάνω κάτω στο γκαράζ του.

Ο Λουίτζι, ο ξάδερφός μου, είναι μηχανικός αυτοκινήτων και μηχανών, και χρησιμοποιεί το γκαράζ του ως μαγαζί.

"Γιατί είσαι κορίτσι!" μου απάντησε γλυκά ενώ επιδιόρθωνε μία μηχανή Suzuki Hayabusa.

"Και επειδή είμαι κορίτσι δεν μου δίνει το δικαίωμα να τρέξω με μηχανή; Στη Ρώμη ξέρεις πόσες κοπέλες παίρνανε μέρος σε τέτοιους αγώνες;" τον ρώτησα ξανά ενώ στάθηκα ακριβώς μπροστά του.

"Αμόρε, δεν με νοιάζει τι έκαναν στη Ρώμη οι άλλες κοπέλες, εσύ με νοιάζεις. Και δε θέλω να πάθεις κάτι." σταμάτησε αυτό που έκανε για λίγο και με κοίταξε θερμά.

"Δηλαδή δεν με εμπιστεύεσαι;" δεν το έβαζα κάτω, έπρεπε να με βοηθήσει.

"Δεν είναι αυτό, απλά..." μασούσε τα λόγια του και με εκνεύρισε περισσότερο.

"Αν δε με εμπιστεύεσαι, πάει να πει πως δεν εμπιστεύεσαι ούτε τον εαυτό σου. Μην ξεχνάς, πως εσύ μου έμαθες όσα ξέρω, εσύ είσαι ο δάσκαλός μου. Ίσως να έχεις δίκιο. Μπορεί να μην είσαι τόσο καλό δάσκαλος, γι' αυτό δεν με εμπιστεύεσαι. Το καταλαβαίνω απόλυτα. Αν δεν μπορείς να εμπιστευτείς εσένα, πως θα εμπιστευτείς εμένα;" είπα δήθεν με κατανόηση και τον έπιασα εξαπίνης.

"Φυσικά και με εμπιστεύομαι, και είμαι ο καλύτερος δάσκαλος που θα μπορούσες να έχεις! Σε έχω κάνει αστέρι!" υπερηφανεύτηκε και ένα χαμόγελο άρχισε να σχηματίζεται στα χείλη μου αφού το σχέδιό μου πέτυχε.

"Αυτό σημαίνει πως θα με βοηθήσεις να πάρω μέρος σε κάποιον αγώνα;" ρώτησα ενθουσιασμένη και πριν προλάβει να απαντήσει είχα αρχίσει ήδη να φιλάω όλο το πρόσωπό του.

"Περίμενε, δεν είναι τόσο εύκολο. Θα βάλουμε κάποιους κανόνες πρώτα. Δε θέλω να πάθεις κάτι, στο λέω ειλικρινά. Αυτοί οι αγώνες δεν είναι παίξε γέλασε." άρχισε να λέει εκείνος όμως ήμουν τόσο χαρούμενη που δεν με ένοιαζε τίποτα.

Θα έκανα το όνειρο μου πραγματικότητα, θα έτρεχα σε αγώνες! ζητωκραύγαζα από μέσα μου.

"Μαρτίνα, με ακούς;" φώναξε ο Λουίτζι ενώ κουνούσε ένα βρώμικο πανί που είχε στα χέρια του, μπροστά μου.

"Συγγνώμη, αφαιρέθηκα!" είπα χαρούμενα εγώ και εκείνος συνέχισε το λόγο του.

"Πρώτα πρέπει να σου βρούμε μία μηχανή για να τρέξεις. Θα προσπαθήσω να βρω καμία στη μάντρα και να την επισκευάσω εγώ. Θα κάνουμε εντατικά μαθήματα ένα μήνα με τη δικιά σου μηχανή, αφού τη βρω, και πριν πάρεις μέρος στον πρώτο σου αγώνα. Θέλω να είσαι προσεκτική, με ακούς. Και φυσικά, να μη μάθει κανείς τίποτα για όλα αυτά." είπε εν τέλει και εγώ έγνεψα θετικά.

Αφού τον φίλησα γλυκά, τον αποχαιρέτισα και γύρισα σπίτι μου.

Είχαν περάσει περίπου δύο μήνες και τον Λουίτζι δεν τον έβλεπα συχνά. Όλο είχε δουλειά, και είχαμε σταματήσει τα μαθήματα και με τη δικιά του μηχανή. Είχα αρχίσει να πέφτω σε κατάθλιψη γιατί ένιωθα να με κρατάνε μακριά από κάτι που αγαπούσα...την ταχύτητα, τις μηχανές... Στην Μαρία είπα τα πάντα για τη Ρώμη και για τον Λουίτζι, και το σχέδιό μας. Με κοιτούσε με διάπλατα μάτια όταν της είπα πως θα έκανα έρωτα με κάποιον που ήξερα μόλις δύο εβδομάδες όμως δεν με έκανε να νιώσω άσχημα. Αντιθέτως, άρχισε να κοσμεί τον Αντριάνο με διάφορα επίθετα και είχαμε σκάσει στα γέλια. Για τις μηχανές, ήξερε το κόλλημά μου, και δεν μπορούσε να μου πάει κόντρα. Το μοναδικό που μου είπε ήταν να προσέχω, και πως θα είναι δίπλα μου σε όλους τους αγώνες. Γι' αυτό την αγαπούσα! Ήξερε πόσο τρελή είμαι και μπορεί να μη συμφωνούσε σε όλα όσα έκανα, παρ' όλα αυτά ήταν πάντα δίπλα μου να με στηρίξει σε όλα.

Ένα απόγευμα ήρθε ο Λουίτζι από το σπίτι μου να με πάρει για να πάμε βόλτα. Κατεβήκαμε κάτω από την πολυκατοικία μου και αντίκρισα μία πανέμορφη μηχανή παρκαρισμένη απέναντι. Τον κοίταξα δύσπιστα ενώ αυτός χαμογελούσε διάπλατα!

"Έτοιμη να ξεκινήσουμε τα μαθήματα;" με ρώτησε και εγώ έπεσα στην αγκαλιά του τσιρίζοντας από ευτυχία.

Έτσι ξεκινήσαμε τα μαθήματα. Άλλοτε παίρναμε μόνο τη μηχανή μου και άλλοτε πηγαίναμε βόλτα και με τις δύο μηχανές. Πολλές φορές ερχόταν και η Μαρία μαζί μας, και ήταν εντυπωσιασμένη μαζί μου και με τις επιδόσεις μου. Όμως νομίζω πως τη μεγαλύτερη εντύπωση της την είχε κάνει ο Λουίτζι, και ας με έβριζε κάθε φορά που την πείραζα ενώ ταυτόχρονα κοκκίνιζε σαν το παντζάρι.

Έτσι πέρασε ο ένας μήνας και εγώ ήμουν πλέον έτοιμη για τους αγώνες, όπως έλεγε και ο δάσκαλός μου. Με τα παιδιά γίναμε αχώριστοι, και μετά την τρίτη εβδομάδα βάλθηκα να τους τα φτιάξω όμως κανένας από τους δύο δεν παραδεχόταν τα συναισθήματα του. Αφού τους έβρισα και τους δύο που κάνανε σαν πεντάχρονα, αποφάσισα να μη ξανασχοληθώ μαζί τους. Ήμουν σίγουρη πως όταν ερχόταν η σωστή στιγμή, θα αποφάσιζαν από μόνοι τους να παραδεχτούν τα συναισθήματά τους.

Με αυτή τη σκέψη, άρχισα να ετοιμάζομαι για το βράδυ. Είχα πει ψέματα στους γονείς μου πως θα κοιμόμουν στη Μαρία, και εκείνη το ίδιο, πως θα κοιμόταν σε 'μένα. Όμως απόψε ήταν ο πρώτος μου αγώνας, και θα πήγαινα μαζί με το Λουίτζι και τη Μαρία. Ανυπομονούσα για τον αγώνα, και ας ένιωθα ταυτόχρονα τρομοκρατημένη. Απόψε το όνειρό μου θα γινόταν πραγματικότητα! Για μια στιγμή, πέρασε από το μυαλό μου ο Αντριάνο, και ο πρώτος αγώνας που πήρα μέρος μαζί του. Νόμισα πως με τη σκέψη του, ένιωσα και το μεθυστικό άρωμά του. Μου είχε λείψει αρκετά, και ας με είχε πληγώσει. Ελπίζω κάποια στιγμή να ξανασυναντηθούν οι δρόμοι μας, και να καταλάβει πόσο λάθος έκανε που μου φέρθηκε έτσι εκείνο το βράδυ. Με αυτές τις σκέψεις, ξεκίνησα για το γκαράζ του Λουίτζι.