Φυσικά και θα μπορούσα να αποφύγω το φιλί του, όμως ποιον κοροϊδεύουμε; Πέθαινα για να τον φιλήσω κι εγώ, και σίγουρα θα ήθελα να προσπαθήσουμε για να είμαστε μαζί, ακόμη κι αν δεν μας έβγαζε πουθενά αυτή η σχέση.

Τα απαλά του χείλη ακούμπησαν τρυφερά τα δικά μου, κι εγώ έκλεισα αυθόρμητα τα μάτια μου. Αφού κατάλαβε πως ανταπέδωσα στο φιλί του, ένιωσα τα χείλη του να σχηματίζουν ένα χαμόγελο όσο φιλιόμασταν, και δεν μπορούσα παρά μόνο να χαμογελάσω κι εγώ.

Διέκοψε το φιλί μας και με κοίταξε γλυκά, πήρε τα χέρια μου στα χέρια του και με σήκωσε από το παγκάκι.

"Μιας που είμαστε στη γέφυρα του έρωτα, δεν νομίζεις πως θα 'πρεπε να κλειδώσουμε κι εμείς τον έρωτα μας;" με ρώτησε ενώ με καθοδηγούσε πάλι μπροστά από τα λουκέτα της αγάπης.

"Τι έγινε Άντρι; Αρχίσαμε να πιστεύουμε στους μύθους της Ρώμης;" τον ρώτησα γελώντας με τη σειρά μου, ενώ εκείνος έβγαζε ένα κόκκινο λουκέτο από τη τσέπη του.

Παρατήρησα πως είχε γράψει τα αρχικά μας πάνω του και χαμογέλασα στην όψη του. Εκείνος με κοίταξε γλυκά, κλείδωσε το λουκέτο και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί, πριν αφήσει το κλειδί από το λουκέτο στα χέρια μου.

"Απλώς ήλπιζα πως θα μου έδινες μία ευκαιρία, και μιας που ήθελες να βρεθούμε εδώ, είπα να το ρισκάρω! Ελπίζω να ισχύει μύθος!" εξομολογήθηκε ενώ πέρασε τα χέρια του γύρω από τη μέση μου για να με αγκαλιάσει.

Με αυτά του τα λόγια, πέταξα το κλειδί μέσα στον Τίβερη ευχόμενη ο μύθος να βγει αληθινός και ο θεός Έρωτας να μας έδινε αυτήν τη φορά μία ευκαιρία για να είμαστε μαζί. Εκείνος, φίλησε γλυκά τον κρόταφο μου και μου ψιθύρισε "Για πάντα μαζί!".

"Για πάντα!" ευχήθηκα κι εγώ, και ήδη είχε πιάσει τα χέρια μου και με οδηγούσε στην έξοδο της γέφυρας.

"Πάμε στον Παράδεισο! Θέλω να μου πεις τα πάντα για το ατύχημα, για τη ζωή σου, για το χειρουργείο. Θέλω να μάθω τα πάντα!" είπε δίχως να πάρει ανάσα όταν φτάσαμε μπροστά στη Μία.

"Αντριάνο..." ψέλλισα δειλά ενώ εκείνος μου έδωσε το κράνος του για να το φορέσω.

"Τι είναι Μάρε;" με ρώτησε ανήσυχα.

"Μετά το ατύχημα δεν έχω ξανανέβει σε μηχανή." απάντησα λίγο αμήχανα κι εκείνος πήρε το κράνος από τα χέρια μου.

"Συγγνώμη, δεν το σκέφτηκα. Έχεις δίκιο, απλώς ήρθα με τη μηχανή, και... Ας πάμε να πάρουμε ένα ταξί για να μας πάει σπίτι!" είπε αμέσως εκείνος, όμως ίσως να είχε έρθει η στιγμή να αντιμετωπίσω τους φόβους μου.

"Όχι, δεν πειράζει. Θέλω να πω, αρκεί να πάμε σιγά για αρχή. Μικρά βήματα τη φορά, έτσι;" του πρότεινα όμως έδειχνε να το σκέφτεται.

"Αν δεν νιώθεις έτοιμη ακόμη για να ανέβεις, αλήθεια δεν με πειράζει. Μπορούμε να πάρουμε ταξί, δε θέλω να πιεστείς. Μπορώ να αφήσω τη Μία εδώ, και να έρθω αργότερα να την πάρω." προσπάθησε να με μεταπείσει, όμως πραγματικά ήθελα να αντιμετωπίσω τους φόβους μου και να αφήσω πίσω τα πάντα. Από σήμερα ήθελα να γυρίσω σελίδα στη ζωή μου, και να προσπαθήσω να γράψω ένα καινούριο κεφάλαιο. Ένα κεφάλαιο με εμένα μαζί με τον Αντριάνο.

"Είμαι σίγουρη!" είπα τελικά χαμογελώντας κι εκείνος με φίλησε γλυκά πριν ανέβει στη μηχανή.

Ανέβηκα κι εγώ και κρατήθηκα σφιχτά πάνω του όταν έβαλε μπρος τη μηχανή. Σιγά σιγά, άρχισα να χαλαρώνω, και στα μισά της διαδρομής άρχισα να απολαμβάνω όλα αυτά που μου είχαν λείψει... Τον αέρα που χτυπούσε το πρόσωπό μου, το αίσθημα της ελευθερίας που ένιωθες καβαλώντας τις μηχανές, και την καρδιά μου που χτυπούσε έντονα αυξάνοντας τους παλμούς και την αδρεναλίνη.

"Νομίζω πως μου είχε λείψει όλο αυτό!" φώναξα πάνω από τον ώμο του για να με ακούσει κι εκείνος πήρε το δεξί μου χέρι από τη μέση του και το έφερε στο στόμα του, όπου και μου άφησε ένα φιλί.

"Χαίρομαι που έπαψες να φοβάσαι!" απάντησε φωναχτά κι εγώ χαμογέλασα που όντως ξεπέρασα το φόβο μου.

Φτάσαμε στον Παράδεισο και ο Αντριάνο άρχισε αμέσως να με ξεναγεί σε όλο το κτίσμα λέγοντας μου τα σχέδια και τα όνειρά του για την κάθε του γωνιά. Πραγματικά ο Παράδεισος έκρυβε μια ομορφιά που μόνο εκείνος είχε δει από την αρχή, και ήμουν χαρούμενη που μπορούσα κι εγώ πλέον να την αντιληφθώ. Αφού τελείωσε την ξενάγηση, με οδήγησε πάλι μέσα στο ξενοδοχείο, στο σαλόνι με τον ίδιο καναπέ και την κουβέρτα, κι όπως τότε ξανάναψε μια φωτιά στο τζάκι.

"Μη φοβάσαι, δεν πρόκειται να ξανακάνω τα ίδια λάθη αυτήν τη φορά! Απλώς προσπαθώ να επανορθώσω αντικαθιστώντας τις παλιές αναμνήσεις με νέες." πρόλαβε να πει κι εγώ του έδωσα ένα πεταχτό φιλί πριν πάρω την κόκκινη κουβέρτα από τον καναπέ για να την ακουμπήσω κάτω, μπροστά από το τζάκι.

"Λοιπόν, πες μου τα πάντα!" είπε ανυπόμονα, αφού καθίσαμε μπροστά στο τζάκι, θέλοντας να μάθει όλη την ιστορία από την αρχή, κι εγώ άρχισα αμέσως την αφήγηση.

Δύο ώρες περίπου αργότερα, είχα τελειώσει την ιστορία μου κι εκείνος με κοιτούσε ακόμη έκπληκτος από όλα αυτά που άκουσε.

"Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που στέκεσαι ξανά στα πόδια σου, που είσαι εσύ το κορίτσι των γραμμάτων, και που μου έδωσες αυτήν την ευκαιρία...όμως θέλω να ξέρεις πως ακόμη κι αν δεν είχε πετύχει το χειρουργείο σου, πάλι θα σου ζητούσα αυτήν την ευκαιρία. Ήθελα να είμαι μαζί σου ανεξαρτήτως αν στηριζόσουν στα πόδια σου ή στις ρόδες από το καροτσάκι." είπε ειλικρινά και δεν μπόρεσα παρά να χαμογελάσω και να τον φιλήσω γλυκά γι' αυτό που είπε.

"Πρέπει να ειδοποιήσω την Μαρία, θα με περιμένει και το ξέχασα τελείως! Επίσης, πρέπει να μιλήσω και με τους δικούς μου, είμαι σίγουρη πως θα ανυπομονούν να μάθουν τι έγινε!" διαπίστωσα και έπιασα γρήγορα το κινητό μου για να τους τηλεφωνήσω.

"Ναι, κι εγώ θα πρέπει να πάρω τους δικούς μου. Θα τρελαθεί η Αλεσσάντρα μόλις μάθει πως είμαστε μαζί! Θα τους πω να έρθουν από εδώ!" απάντησε γελώντας κι εκείνος και γέλασα κι εγώ μαζί του. Ήμουν τόσο χαρούμενη!

Αφού μιλήσαμε με τους δικούς μας και κλείσαμε τα κινητά ο Αντριάνο αναφώνησε χαρούμενος.

"Το βρήκα!"

"Τι βρήκες;" τον ρώτησα μπερδεμένη.

"Ψάχναμε τόσο καιρό όνομα για το ξενοδοχείο, μα μόλις μου ήρθε στο μυαλό!" είπε κοιτώντας με πονηρά.

"Paradiso del Mare - Θαλάσσιος Παράδεισος!" συνέχισε χαρούμενος εκείνος που βρήκε επιτέλους ένα όνομα να αρμόζει στο μέρος, αλλά ήμουν σίγουρη πως είχε και μια μικρή αναφορά στο όνομά μου, ή μάλλον στο όνομα που εκείνος μου είχε δώσει.

Του χαμογέλασα διάπλατα και έπεσα με φόρα μέσα στην αγκαλιά του ενώ άρχισα να τον φιλάω. Πραγματικά, ήμασταν τόσο χαρούμενοι και οι δύο, που φερόμασταν σα μικρά παιδιά!

Δε γνώριζα που θα μας έβγαζε αυτή η σχέση και πως θα ήταν η ζωή μας από εδώ και πέρα, αλλά αν είχα μάθει ένα πράγμα μετά το ατύχημα, ήταν να ζω την κάθε μου μέρα σαν να είναι η τελευταία! Δεν είχα χρόνο για μετάνοιες, παρά μόνο για να κοιτάω μπροστά. Και ήμουν σίγουρη πλέον πως το μέλλον μου είχε χαραχτεί σε κοινή πορεία μαζί με εκείνο του Αντριάνο. Σίγουρα κάποιος λόγος υπήρχε που ήρθαν έτσι τα πράγματα για 'μας, όμως σημασία έχει πως αφήσαμε πίσω το παρελθόν και καταλήξαμε μαζί, να κάνουμε όνειρα για το μέλλον και για την κοινή μας ζωή. Ο έρωτας μπορεί να σου χτυπήσει την πόρτα ανά πάσα στιγμή, γι' αυτό καλά θα κάνεις να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και την καρδιά σου ακόμη πιο ανοιχτή για να μπορέσεις να τον υποδεχτείς!

Μην κρατάτε κακίες και μίση, χαρείτε την κάθε σας στιγμή όσο ακόμη μπορείτε! Η ευτυχία κρύβεται ακόμη και στα πιο μικρά πράγματα!