"Που είναι;" ρώτησε αλαφιασμένος ο Αντριάνο μόλις μπήκε μέσα στο ξενοδοχείο.

"Έφυγε αγόρι μου..." δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πρότασή της η μητέρα του γιατί εκείνος την διέκοψε αμέσως.

"Τι εννοείς έφυγε; Πήγε που; Έκανα ολόκληρο ταξίδι για εκείνη κι εσείς δεν μπορούσατε να την κρατήσετε εδώ μέχρι να έρθω; Δεν το πιστεύω!" είπε δισανασχετισμένος εκείνος κι έκατσε στον καναπέ απογοητευμένος.

"Από τα μούτρα με πήρες, και δε με αφήνεις κιόλας να ολοκληρώσω την πρότασή μου! Έφυγε, όμως σου έχει αφήσει ένα μήνυμα!" είπε χαμογελώντας εκείνη κι ο Αντριάνο γύρισε να την κοιτάξει με ένα βλέμμα γεμάτο ελπίδα.

"Άντε πες μου, τι περιμένεις; Να με σκάσεις;" ρώτησε ανυπόμονα  για να μάθει ποιο ήταν το μήνυμά της.

"Λοιπόν κάτσε να δω αν θυμάμαι καλά..." είπε για να τον πειράξει η Αλεσσάντρα κι εκείνος της έριξε ένα βλέμμα φωτιά. "Καλά, καλά, ηρέμησε! Λοιπόν... είπε πως αν θέλεις να της μιλήσεις, θα σε περιμένει αύριο το πρωί στις 10, στη Μιλβία γέφυρα. Τώρα που ξέρεις ποια είναι, δεν χρειάζεται να νιώθεις ενοχές και τύψεις για τίποτα. Δεν θέλει να πας από λύπηση προς το μέρος της, κι αν δε θες, μπορείς και να μην εμφανιστείς καθόλου. Δεν θα την πειράξει. Νομίζω πως αυτά είπε!" απάντησε εκείνη κι εκείνος χαμογέλασε.

"Ευτυχώς δεν έφυγε! Πρέπει να της εξηγήσω, της φέρθηκα σα μαλάκας και δεν το άξιζε. Κι έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, έχω την ευκαιρία να προσπαθήσω να διορθώσω τα πράγματα και για τότε..." μονόλογησε εκείνος όμως η Αλεσσάντρα δεν καταλάβαινε για τι πράγμα μιλούσε.

"Για ποτέ μιλάς αγόρι μου; Τι της έκανες και πότε;" ρώτησε παραξενευμένη εκείνη κι εκείνος άφησε μια μακρόσυρτη ανάσα να βγει.

"Όταν είχε έρθει διακοπές με τους γονείς της, της έκανα κάτι πολύ κακό. Επίσης, την είχα ξανασυναντήσει κάνα χρόνο αργότερα, όταν είχε έρθει με το σχολείο της εδώ και δεν πρόλαβα να της ζητήσω συγγνώμη όπως έπρεπε... Την είδα αγκαλιά και με κάποιον άλλον και πείσμωσα τόσο πολύ που ξέχασα και την συγγνώμη και τα πάντα. Ύστερα, όταν μετακόμισαν στη Ρώμη κι ερχόταν στην παρέα μας, είπα στην Στέλλα, την ξαδέρφη μας, να το παίξουμε ζευγάρι για να πάρω το αίμα μου πίσω... Ήμουν πολύ ανώριμος τότε, κι έχω μετανιώσει πραγματικά. Έπρεπε να την είχα βρει πριν από όλα αυτά, να ξεκαθαρίσω τα πράγματα από τότε που ήταν εδώ... Και κοίτα τώρα τι σύμπτωση! Ερωτεύτηκα το κορίτσι που του φέρθηκα με το χειρότερο τρόπο εξαιτίας του εγωισμού μου, ενώ δεν ήξερα καν ποια είναι. Μέσα από αυτά τα γράμματα με άγγιξε τόσο που ήθελα να της χαρίσω ευτυχία κι αγάπη απλόχερα... Και τώρα που έχω μετανιώσει εγώ, αυτή σίγουρα δε θα θέλει να είναι μαζί μου. Δε θα θέλει ούτε φίλη μου να είναι, όχι τίποτα περισσότερο..." της απάντησε ειλικρινά εκείνος και έχωσε το πρόσωπό του μέσα στις παλάμες του.

"Τώρα που γνωρίζεις πως το κορίτσι των γραμμάτων είναι η Μαρτίνα, νιώθεις το ίδιο; Ή έχουν αλλάξει τα συναισθήματά σου;" τον ρώτησε γλυκά εκείνη ενώ του χάιδευε την πλάτη.

"Τώρα θέλω να είμαι μαζί της ακόμη περισσότερο." απάντησε αμέσως εκείνος χωρίς καν τα σκεφτεί. Ήταν σίγουρος για την απάντησή του και φαινόταν στον τόνο του αυτό.

"Τότε εξήγησέ της αγάπη μου, προσπάθησε, δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Όμως να είσαι σίγουρος πως αυτό θες, και πως έχεις κάνει τη σωστή επιλογή. Μην την ξαναπληγώσεις!" τον ενθάρρυνε εκείνη κι ο Αντριάνο γύρισε να την αγκαλιάσει πριν φύγει για το δωμάτιό του.

"Α, και Αντριάνο. Παραλίγο να το ξεχάσω! Άφησε κι αυτό για 'σένα." του είπε λίγο πριν βγει από το σαλόνι. Εκείνος στη θέα του γράμματος άνοιξε διάπλατα τα μάτια του.

"Το τελευταίο γράμμα!" ψέλλισε και το πήρε αμέσως στα χέρια του. Κατευθύνθηκε προς το δωμάτιό του και ανυπομονούσε να το διαβάσει.

Αγαπημένε μου Παράδεισε,

όσες φορές κι αν σκέφτομαι πως θα ήταν τα πράγματα αν δε σε είχα επισκεφτεί ποτέ, πάλι καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. Δεν πρέπει να μετανιώνω για τίποτα. Εκεί γνώρισα και μίσησα τον έρωτα. Εκεί είδα την ομορφιά και την ασχήμια της ζωής. Σε μίσησα και σε λάτρεψα ταυτόχρονα. Μίκρυνα και μεγάλωσα μπροστά σου και μέσα σου. Πάντα θα έχεις ένα κομμάτι της ψυχής μου και της καρδιάς μου φυλαγμένο μέσα σου. Πάντα θα είσαι το πιο σημαντικό και ανεκτίμητο μέρος για 'μένα. Ο Παράδεισός μου! Σίγουρα θα αναρωτιέσαι τι έγινε με το χειρουργείο μου. Πέτυχε Παράδεισε! Μπορώ και περπατάω, και τρέχω και χορεύω, και είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη! Το όνειρό μου πραγματοποιήθηκε επιτέλους και δεν μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω. Αγαπώ το κάθε τι πλέον, και όμορφο και άσχημο, γιατί ακόμη και τα άσχημα πράγματα καμία φόρα έχουν καλά κρυμμένα μέσα τους ανεκτίμητα μυστικά, πολύ πιο ωραία από οτιδήποτε όμορφο. Σε ευχαριστώ για το μάθημα που μου έδωσες. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ! Πως θα μπορούσα άλλωστε;

-Wheel

Το επόμενο πρωί και ο Αντριάνο αλλά και η Μαρτίνα ξύπνησαν από τα άγρια χαράματα. Είχαν και οι δύο άγχος για τη συνάντησή τους και το τι θα λέγανε. Η Μαρτίνα δεν ήξερε αν ο Αντριάνο θα πήγαινε τελικά στη γέφυρα, και ο Αντριάνο δε γνώριζε αν εκείνη θα τον συγχωρούσε. Η καρδιά και των δύο χτυπούσε το ίδιο έντονα και η αγωνία τους κορυφωνόταν όσο πλησίαζε η ώρα της συνάντησης.

Η ώρα κόντευε 10:00 όταν έφτασα στη Μιλβία γέφυρα, η οποία αποτελούσε το σύμβολο του έρωτα της Ρώμης.

Ούτε καν ξέρω πως μου ήρθε να προτείνω αυτό το μέρος για να συναντηθούμε, ή μήπως το έκανα υποσυνείδητα τρέφοντας ακόμη ελπίδες για 'μένα κι εκείνον;

Άρχισα να διασχίζω τη γέφυρα, όταν έφτασα μπροστά από το μνημείο του έρωτα και τα χιλιάδες λουκέτα που είχαν κλειδώσει εκατομμύρια ζευγάρια με τα αρχικά τους γραμμένα επάνω σ' αυτά. Ασυναίσθητα, πέρασα το χέρι μου πάνω από κάποιο λουκέτο, όταν ένα γνωστό άρωμα πλημμύρισε το χώρο γύρω μου. Λεμόνι και κανέλα! Αυτόματα γύρισα να κοιτάξω πίσω μου, όταν τον αντίκρυσα μπροστά μου, μετά από τόσα χρόνια. Στη θέα του μου κόπηκαν τα γόνατα και είχα μετανιώσει ήδη για τη συνάντησή μας. Εκείνος, μου χάρισε ένα γλυκό χαμόγελο πριν πάρει το λόγο.

"Καλημέρα Μάρε! Σε ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες για να σου μιλήσω. Νομίζω σου χρωστάω πολλές εξηγήσεις. Τι λες; Πάμε να κάτσουμε στα παγκάκια μπροστά;" μου πρότεινε, αλλά δεν μπορούσα να βγάλω μιλιά. Αρκέστηκα στο να το γνέψω καταφατικά και να προχωρήσουμε προς τα παγκάκια.

Αφού κάτσαμε αντικριστά, εκείνος χαμήλωσε το βλέμμα του προς τα χέρια του αμήχανα, μη ξέροντας τι να πει. Κι εγώ βρισκόμουν στην ίδια θέση με εκείνον, ακόμη κι αν είχα προβάρει στο μυαλό μου κάποια πράγματα για να του πω. Εκείνη τη στιγμή, ήταν λες και είχα σβήσει όλους τους διακόπτες, και δεν ήξερα τι να κάνω. Ευτυχώς, από τη δύσκολη θέση με έβγαλε εκείνος όταν άφησε μακρόσυρτη ανάσα να βγει και γύρισε πάλι το βλέμμα του προς το μέρος μου για να μου μιλήσει.

"Κοίτα πως τα φέρνει η ζωή καμία φόρα τα πράγματα! Ποτέ δε μπορούσα να φανταστώ πως κάποια γράμματα κάποιας παντελώς άγνωστης κοπέλας θα ξυπνήσουν τόσα πολλά αισθήματα μέσα μου. Και δεν εννοώ μόνο θετικά, αλλά και αρνητικά. Με τα γράμματά σου θύμωσα, στεναχωρήθηκα, εκνευρίστηκα και ήθελα να αποδείξω σε όλους πως δεν έχει σημασία η εξωτερική εμφάνιση κάποιου, αλλά το ποιόν του. Ήθελα να έρθω να σε βρω και να σε κάνω να αφήσεις πίσω σου όλους αυτούς που σε υποτιμούσαν και σε έκαναν να νιώθεις άσχημα, μόνο και μόνο επειδή ήσουν διαφορετική από αυτούς...επειδή εσύ ήσουν παράλυτη. Ξέρω πως θα με βρήκες αρκετά ανώριμο για να πάρω κάποια τέτοια πρωτοβουλία και να ξεκινήσω ένα ταξίδι προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, όμως η καρδιά μου μου έλεγε πως αυτό ήταν σωστό να κάνω, και είπα για πρώτη φορά στη ζωή μου να την ακολουθήσω κι όπου με βγάλει. Και να, που με οδήγησε σε 'σένα. Στο κορίτσι που πλήγωσα όσο τίποτα στη ζωή μου, επειδή ήμουν βλάκας..." μονολόγησε κι εγώ είχα μείνει άφωνη μη μπορώντας να πιστέψω στην ειλικρίνειά του αλλά και στο πόσο είχε αλλάξει από τότε που τον θυμόμουν εγώ και πόσο είχε ωριμάσει.

"Να φανταστώ τώρα που έμαθες πως εγώ κρύβομαι πίσω από τα γράμματα, απογοητεύτηκες;" ρώτησα εν τέλει κι έγνευσε καταφατικά.

"Ναι, απογοητεύτηκα. Όταν ξεκίνησα το ταξίδι μου ήξερα πόσο δύσκολο θα ήταν να κερδίσω την καρδιά κάποιας που πιθανότατα θα με περνούσε για τρελό όταν της έλεγα για ποιο λόγο ήθελα να την βρω. Φαντάσου τώρα πόσο δύσκολο θα είναι να κερδίσω την καρδιά σου με το παρελθόν που έχουμε εμείς, και με το πως σου έχω φερθεί..." απάντησε φανερά απογοητευμένος κι εγώ νόμιζα πως δεν είχα ακούσει καλά. Λάθος, ήμουν σίγουρη πως δεν είχα ακούσει καλά!

"Τι... Τι εννοείς;" ψέλλισα κι εκείνος χαμογέλασε.

"Νομίζεις πως θα σε αφήσω και αυτήν τη φορά να φύγεις χωρίς να προσπαθήσω να σε κερδίσω; Αρκετά λάθη έκανα μέχρι τώρα μαζί σου. Αυτή είναι η ευκαιρία μου να επανορθώσω για όλα, το ότι είσαι εσύ το κορίτσι των γραμμάτων δεν ήταν απλά σύμπτωση. Ήταν γραφτό μας να γίνει, επειδή εγώ σου φέρθηκα απαίσια και τώρα ήρθε η ώρα να επανορθώσω για όλα. Θέλω να είμαι μαζί σου, νομίζω πως κάθε φορά που σε έβλεπα ήθελα, απλά ήμουν πολύ ανώριμος τότε και εγωιστής. Θέλω να προσπαθήσουμε Μάρε, να είμαστε μαζί! Σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με και δώσε μου μία ευκαιρία για να επανορθώσω για όλα.» μου εξομολογήθηκε και ήρθε πιο κοντά μου, έτοιμος να με φιλήσει.