Ο Φεβρουάριος μπήκε για τα καλά. Είχε περάσει ένας ολόκληρος μήνας και εκείνος περνούσε σχεδόν όλη τη μέρα του κλεισμένος στο δωμάτιό του να διαβάζει και να ξαναδιαβάζει τα γράμματα εκείνης που του είχε πάρει το μυαλό.

Γινόταν να είχε ερωτευτεί μία κοπέλα που δεν είχε δει ποτέ του; Να νιώσει τόσο κοντά της; Να δει μέσα στην ψυχή της μέσα από τα γράμματά της; Ήθελε να την γνωρίσει. Έπρεπε να την γνωρίσει! Από τη μέρα που διάβασε τα γράμματά της δεν μπορούσε να τη βγάλει από το μυαλό του. Πλέον δεν τον ένοιαζε αν περπατούσε ή όχι, αν πέτυχε η εγχείρησή της, έπρεπε να μάθει ποια είναι. Να την βρει και να την κάνει ευτυχισμένη. Να της δείξεις μία άλλη πλευρά του κόσμου που εκείνη δεν είχε δει, δεν είχε νιώσει. Χάρη στο ατύχημά της είχε βιώσει το ρατσισμό των ανθρώπων και τη λύπηση που έδειχναν προς το μέρος της, όμως αυτός ήθελε να της μάθει τον έρωτα και την αγάπη. Να της δείξει πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν τους νοιάζει αν έχεις δύο πόδια για να περπατήσεις ή κάποιο βοήθημα, αρκεί να έχεις ψυχή και καρδιά που να είναι όμορφη και να αξίζει. Κι αυτός ήταν σίγουρος πως εκείνη άξιζε! Άξιζε κάθε ευτυχία αυτού του κόσμου κι αυτός ήθελε να της την προσφέρει απλόχερα.

"Αντριάνο, θα βγεις επιτέλους από το δωμάτιό σου; Μεσημέριασε!" φώναξε η μητέρα του κι αυτός έφερε τα γράμματά της στο στήθος του πριν τα αφήσει πάνω στο γραφείο του.

Κατέβηκε κάτω στο σαλόνι του ξενοδοχείου και βρήκε τους γονείς του να κάθονται σε αυτό και να μιλάνε.

"Επιτέλους άφησες τα γράμματα στην άκρη. Τι γίνεται; Νομίζω πως χάνω το γιο μου!" παραπονέθηκε η Αλεσσάντρα κι εκείνος έκατσε βαριεστημένα στον καναπέ δίπλα τους.

"Άσε την γκρίνια μαμά. Απλώς δεν ξέρω, νιώθω διαφορετικά από τότε που διάβασα τα γράμματα της. Είδα έναν άλλον κόσμο που δεν είχα ξαναδεί και ούτε είχα φανταστεί ποτέ. Φαντάσου τι έχει περάσει εκείνη τόσα χρόνια δίπλα σε ανθρώπους τόσο κακούς. Όσο είμαστε υγιείς και καλά δεν μας νοιάζει τίποτα και κανένας άλλος πέρα από τον εαυτό μας, όμως όταν εμείς παθαίνουμε κάτι τότε βλέπουμε το πραγματικό πρόσωπο των ανθρώπων γύρω μας. Πόσοι θα έμεναν δίπλα μας αν είχαμε κάποιο πρόβλημα υγείας; Πόσοι θα μας στήριζαν για να το ξεπεράσουμε αυτό, και πόσοι θα έτρεχαν μακριά μας για να μη χαλάσει η δική τους εικόνα, επειδή απλά είναι δίπλα σε κάποιον άρρωστο; Θέλω να την βρω, πρέπει να την ψάξω! Θέλω να δω πως είναι και πως νιώθει! Πρέπει να της δείξω πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν είναι ρατσιστές και πραγματικά νοιάζονται για το συνάνθρωπό τους!" εξομολογήθηκε εκείνος και οι γονείς του αντάλλαξαν μία γρήγορη ματιά μεταξύ τους.

"Έχεις δαγκώσει τη λαμαρίνα με κάποια που δεν ξέρεις καν;" ρώτησε ο πατέρας του, μα η ερώτησή του ακούστηκε περισσότερο σα δήλωση.

"Νομίζω πως ναι..." παραδέχτηκε εκείνος κι ανασήκωσε τους ώμους του.

"Και θες να πας στο Τορίνο να τη βρεις; Δεν έχεις κανένα στοιχείο για εκείνη, που θα την ψάξεις; Δεν ξέρεις καν αν έχει γυρίσει από την Αμερική, τι έγινε με την εγχείρησή της... Πόσο χρονών είναι και άμα εκείνη θα θέλει την παρέα σου... Δεν ξέρεις τίποτα για εκείνην!! Δεν μπορείς να ξεκινήσεις ένα ταξίδι με βάρκα την ελπίδα!" προσπάθησε να τον συνεφέρει ο πατέρας του μα εκείνον δεν τον ένοιαζε τίποτα άλλο, παρά μόνο εκείνη.

"Σε πειράζει κι εσένα επειδή είναι ανάπηρη; Αν ήμουν εγώ στη θέση της; Δε θα με αγαπούσατε το ίδιο; Ή μήπως θα με αγαπούσατε λιγότερο επειδή δε θα μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου;" ήθελε να μάθει εκείνος και η μητέρα του πήρε αμέσως το λόγο.

"Γλυκέ μου, δε με νοιάζει αν περπατάει ή όχι, δεν πρόκειται να κρίνω κάποιον από αυτό... Όμως σκέψου λίγο λογικά, θα εμφανιστείς στην πόρτα της να της πεις τι ακριβώς; Δεν την γνωρίζεις και δε σε γνωρίζει. Μπορεί να νιώσει αμήχανα που έχεις στην κατοχή σου τα γράμματά της και που έχεις εισβάλει στον προσωπικό της χώρο. Θες να πας να την στηρίξεις και να της δείξει πως πρέπει να φέρονται όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο, και πραγματικά είμαι περήφανη για 'σένα, όμως έχεις σκεφτεί όλες τις συνέπειες; Αν αυτή δε σε θέλει δίπλα της; Άμα σε διώξει; Αν έχει ήδη γνωρίσει κάποιον; Δε θέλω να σπάσει και η δική σου καρδούλα μωρό μου!" τον συμβούλεψε εκείνη κι αυτός την κοίταξε κατάματα.

Αν μη τι άλλο, ήταν μάνα του και μπορούσε να καταλάβει απόλυτα το γιο της χωρίς εκείνος να μιλήσει καν. Είχε πάρει την απόφασή του, και το διάβασε στα μάτια του. Πως μπορούσε εκείνη να του πάει κόντρα όταν καταβάθος έβλεπε πόσο μεγάλη καρδιά είχε εκείνος; Κοίταξε και μία φορά τον άντρα της κι εκείνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.

"Φέρε μου ένα από τα γράμματα να πάω στο ταχυδρομείο να ρωτήσω με βάση τον ταχυδρομικό κώδικα μήπως μπορούμε να βρούμε κάποια πρόσθετη πληροφορία για την κοπέλα που ερωτεύτηκες παράφορα!" είπε χαμογελαστός ο πατέρας του κι εκείνος έτρεξε αμέσως στο δωμάτιό του.

Γύρισε πίσω με το αγαπημένο του γράμμα, αυτό που εκείνη έγραφε πως θα είναι μία ζωή μόνη της, επειδή έχει πληγώσει κάποιον και είχε πληγωθεί από κάποιον. Το ίδιο είχε περάσει κι αυτός, και πίστευε πως γι' αυτό θα ήταν τέλειοι ο ένας για τον άλλον. Το μοναδικό πρόβλημα ήταν αυτή να μην είχε προχωρήσει στη ζωή της. Αυτό ήθελε και ήλπιζε τουλάχιστον εκείνος...να είναι ακόμη μόνη της για να μπορέσει αυτός να μπει στη ζωή της και να κερδίσει την καρδιά της. Οι γονείς του τον αγκάλιασαν σφιχτά, κι αυτός έκανε το ίδιο.

"Σας ευχαριστώ που με στηρίζετε σε αυτό!" τους είπε λίγο πριν σπάσουν την αγκαλιά τους.

Ύστερα, ο πατέρας του ξεκίνησε για το ταχυδρομείο, κι ο Αντριάνο ένιωθε αγωνία να τον πλημμυρίζει. Η μητέρα του προσπαθούσε να τον καθησυχάσει, όμως η καρδιά του χτυπούσε τόσο άτακτα που νόμιζε πως θα βγει από το στήθος του. Όλη την ώρα που περίμενε να γυρίσει ο πατέρας του, ήταν λες και καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα. Δεν τον χωρούσε ο τόπος! Μόλις άκουσε τη μηχανή από το αυτοκίνητο έτρεξε προς την είσοδο του ξενοδοχείου και με κομμένη την ανάσα περίμενε να ακούσει τι είχε εκείνος να του πει. Ο πατέρας του χαμογέλασε διάπλατα πριν πάρει το λόγο.

"Βρήκαμε περιοχή!" είπε τελικά εκείνος και ο Άντρι άρχισε να πανηγυρίζει.

"Επιτέλους θα την βρω!" φώναξε χαρούμενος και αγκάλιασε τον πατέρα του.

"Θα σου κλείσω εισιτήριο για Τορίνο. Τι λες για μεθαύριο;" ρώτησε ο πατέρας κι εκείνος έγνεψε καταφατικά, πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας.