Προχωρούσα προς το σπίτι μου και ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου. Ήμουν τόσο εξαγριωμένη με τον εαυτό μου για τη συμπεριφορά μου, και που φερόμουν τόσο ανώριμα. Άκουσα το θόρυβο μιας μηχανής πριν στρίψω στο στενό που βρισκόταν το σπίτι μου και ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει άτακτα. Γύρισα φευγαλέα το βλέμμα μου και τον είδα να με ακολουθεί διακριτικά με τη μηχανή του. Συνέχισα το δρόμο μου χαμογελώντας, και μπήκα μες την πολυκατοικία μου χαρούμενη. Αφού δεν είχα όρεξη να φάω, καληνύχτισα τους γονείς μου και μπήκα κατευθείαν μες το δωμάτιο μου. Άλλαξα και μόλις ξάπλωσα στο κρεβάτι μου, άκουσα το κινητό μου που χτυπούσε. Είχα μήνυμα.

"Για ποιο λόγο έφυγες σαν κυνηγημένη; Ούτε καληνύχτα δεν πρόλαβα να σου πω." μου έστειλε μήνυμα ο Ρικάρντο κι εγώ χαμογέλασα.

"Συγγνώμη, δεν ξέρω τι με έπιασε." ήταν το μόνο που σκέφτηκα να γράψω και περίμενα απάντηση.

"Το ξέρω πως είσαι μικρή, όμως δε μου αρέσουν τα παιχνιδάκια. Δεν μπορείς να λες ένα συγγνώμη κάθε φορά που κάνεις κάποια βλακεία και να περιμένεις πως θα φτιάξουν όλα." το μήνυμά του με έπιασε απροετοίμαστη κι ενώ ήξερα πως είχε δίκιο, δεν ήξερα τι να του πω για να διορθώσω τα πράγματα.

"Έχεις δίκιο." κατάφερα να γράψω και δεν περίμενα άλλο μήνυμα του, όμως το κινητό μου ξαναχτύπησε.

"Πάντα. Τι έκανα που σε νευρίασε τόσο;" ήθελε να μάθει αλλά δεν ήξερα αν έπρεπε να του πω.

Είπαμε να είμαστε ειλικρινείς αλλά αυτό ξεπερνούσε τα όρια νομίζω.

"Δεν έκανες εσύ κάτι. Δεν φταις εσύ."

"Και τότε ποιος; Δεν είπαμε όχι άλλα ψέματα;" με ρώτησε και ήξερα πως αν δεν του έλεγα την αλήθεια δε θα μου ξαναμιλούσε.

"Δεν είναι κάτι που έκανες..." του έστειλα και ντρεπόμουν τόσο πολύ γι' αυτό που ετοιμαζόμουν να του γράψω.

"Αλλά τι;" η απάντησή του ήρθε αστραπιαία.

"Είναι το τι δεν έκανες..." καθυστερούσα όσο μπορούσα και ήλπιζα να με βγάλει από τη δύσκολη θέση να του πω.

"Και τι δεν έκανα;" με ρώτησε και δίσταζα να του απαντήσω.

"Ήθελες να σε φιλήσω;" μου ξανάστειλε όταν είδε πως εγώ δεν του έστελνα.

"Νόμιζα πως θα το έκανες." έγραψα κι ένα βάρος έφυγε από πάνω μου.

"Κι εγώ αυτό νόμιζα. Αλλά δε θέλω να είμαι απλώς ο αντικαταστάτης του πρώην σου. Δε θέλω να κάνεις κάτι μόνο και μόνο για να τον ξεχάσεις. Είναι και για 'μένα περίεργο όλο αυτό, όμως θέλω όταν σε φιλήσω να ξέρω πως έχεις μόνο εμένα στο μυαλό σου και πως δεν θα με συγκρίνεις με τον πρώτο σου έρωτα." το μήνυμά του ήρθε σα λύτρωση και ένιωθα τόσο χαρούμενη γι' αυτά που μου έγραφε.

"Σ' ευχαριστώ, πραγματικά!" απάντησα στα γρήγορα ενώ τα βλέφαρα μου έκλειναν.

"Άντε, κοιμήσου τώρα γιατί έχεις σχολείο αύριο. Καληνύχτα!" μου έστειλε αλλά δε του απάντησα.

Βυθίστηκα αμέσως σε έναν γαλήνιο ύπνο με μηχανές και αγώνες που με έκαναν να νιώθω πραγματικά ελεύθερη. Το πρωί ξύπνησα χαρούμενη και πήγα με όρεξη στο σχολείο. Είπα στη Μαρία τα πάντα για το ραντεβού μου με το Ρικάρντο, και αυτή συμφώνησε με την επιλογή του να μη με φιλήσει. Μόλις σχολάσαμε, βγαίνοντας από το σχολείο, είδα το Ρικάρντο με τον Λούι να μας περιμένουν απ' έξω. Τρέξαμε αμέσως με τη Μαρία να τους χαιρετίσουμε και μας είπαν πως θα μας πάνε μία βόλτα. Ξαφνικά, τα μάτια μου έπεσαν πάνω σε μία μηχανή που δεν είχα ξαναδεί και γύρισα προς το Ρικάρντο, γιατί επάνω είχε τα δύο κράνη μας από χθες.

"Που είναι η μηχανή σου;" ρώτησα δύσπιστα κοιτώντας μία αυτόν και μία τη μηχανή που είχα μπροστά μου.

"Την κοιτάς αυτήν τη στιγμή." απάντησε χαλαρά εκείνος με ένα στραβό χαμόγελο.

"Και την άλλη τι την έκανες;" ανταπάντησα σχεδόν αμέσως.

"Την αντάλλαξα γι' αυτήν. Σου αρέσει;" με ρώτησε ενώ την καβαλούσε, ενώ ο Λούι με τη Μαρία ήταν ήδη έτοιμοι να ξεκινήσουν.

"Ναι, αλλά γιατί έκανες κάτι τέτοιο;" τον ξαναρώτησα ενώ ανέβηκα κι εγώ στη μηχανή του.

"Για να μη σε αποσυντονίζει τίποτα άλλο από εδώ και πέρα, παρά μόνο εγώ!" απάντησε κι άφησε ένα γελάκι να βγει.

Όμως ήμουν σίγουρη πως έλεγε την αλήθεια. Έδωσε τη μηχανή του για να μη μου θυμίζει εμένα τον Αντριάνο. Τον έσφιξα λίγο πιο δυνατά πάνω μου και χαμογελούσα καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής μας. Τα παιδιά μας πήγαν σε μία καφετέρια κοντά στο Faro Della Vittori και μείναμε εκεί μέχρι νωρίς το μεσημέρι. Ο Ρικάρντο πρότεινε να με γυρίσει σπίτι, και αφού γνώριζα πως οι γονείς μου θα βρίσκονταν στη δουλειά τους, στο μικροβιολογικό εργαστήριο που εργάζονταν, συμφώνησα.

Έτσι περάσανε πέντε μήνες. Με το Ρικάρντο είχαμε γίνει σχεδόν αυτοκόλλητοι, όμως τίποτα το ερωτικό δεν είχε συμβεί μεταξύ μας. Μου έδινε το χώρο μου και το χρόνο μου για να μη κάνω κάτι που θα το μετανιώσω, και του ήμουν ευγνώμων. Πηγαίναμε βόλτες και εκδρομές με το Λούι και τη Μαρία, παίρναμε μέρος σε αγώνες και σχεδόν πάντα με κέρδιζε, όμως δε με πείραζε. Συνήθως έβγαινα δεύτερη, όμως και αυτή η θέση ήταν καλή για 'μένα. Ο Λούι είχε αρχίσει ήδη να ψάχνει για καινούρια μηχανή για εμένα και είχαν κανονίσει με το Ρικάρντο μόλις τη βρει, να την φτιάξουν μαζί. Ο Ρικάρντο ήταν πάντα δίπλα μου και είχε γίνει ένας πολύ καλός μου φίλος, αν και πολλές φορές έπιανα τον εαυτό μου να θέλει να τον φιλήσει ή να ζηλεύει κιόλας όταν άλλες τον φλέρταραν ή όταν αυτός μιλούσε με άλλες. Ποτέ όμως δεν έκανε κάποια κίνηση με καμία και ούτε μου μιλούσε για κάποια άλλη. Είχα την αμέριστη προσοχή του και αυτό μου έφτανε. Ο Λούι μου έλεγε επανειλημμένα πως δεν είχε δει ποτέ αυτή τη πλευρά του Ρικάρντο και να προσέχω μην κάνω καμιά βλακεία.

Αυτός που άλλαζε τις κοπέλες σαν τα πουκάμισα έχει τέσσερις μήνες να πάει με κάποια! Ποιος; Ο Ρικάρντο! Το διανοήσε; με ρώτησε σοβαρός μία μέρα μα εγώ το μόνο που έκανα ήταν να χαμογελάσω διάπλατα.

Είχε γεμίσει τα κενά μου και είχα αρχίσει να ξεχνάω τον Αντριάνο. Ώσπου μια μέρα μας ανακοίνωσαν στο σχολείο πως θα πάμε σχολική εκδρομή στη Ρώμη για πέντε μέρες. Μόλις το άκουσα, η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει άτακτα και ξαφνικά ανυπομονούσα για να γυρίσω πίσω στην πόλη που έκλεψε την καρδιά μου.