Γύρισα στο σπίτι του Λουίτζι με τρομερά νεύρα και πονοκέφαλο. Αφού τους ξύπνησα, και αυτόν και τη Μαρία, άρχισα να τους εξιστορώ τι είχε συμβεί με εμένα και τον Ρικάρντο.

"Χωρίς καφέ δεν μπορώ να σκεφτώ." είπε ο Λούι και χάθηκε προς την κουζίνα.

"Σκατά τα έκανες! Γιατί δεν του 'πες την αλήθεια να τελειώνουμε; Ή γιατί δεν του ζήτησες συγγνώμη όταν κατάλαβε τα ψέματά σου; Το ξέρεις πόσο εγωιστικό πρέπει να του φάνηκε όλο αυτό... Και από τη στιγμή που είναι φίλος του Λουίτζι, μπορεί να τσακωθεί και μαζί του, γιατί εν μέρει και αυτός του είπε ψέματα για να σε δεχτούν στους αγώνες." μου είπε η κολλητή μου και καταβάθος ήξερα πως είχε δίκιο.

"Απλώς, εκείνη τη στιγμή, δεν μπόρεσα να αντιδράσω. Δε ξέρω γιατί, όμως δεν έβγαινε λέξη από το στόμα μου." αποκρίθηκα την ώρα που ο Λούι μας έφερνε καφέ να πιούμε.

"Πρέπει να ζητήσεις συγγνώμη. Ο Ρικάρντο θα καταλάβει, τρέχει από τα δεκαπέντε του. Δεν νομίζω να τον πείραξε τόσο η ηλικία σου, όσο το ότι του είπες ψέματα." μίλησε ο Λούι αυτήν τη φορά, αφού ήπιε μια μεγάλη γουλιά καφέ.

"Μα άμα του έλεγα την αλήθεια από την αρχή, ίσως να μη με άφηνε να τρέξω. Είδατε πως ήρθε σαν αγροίκος στην αρχή να με κατασπαράξει. Ακριβώς σαν τα σκυλιά της κολάσεως!" είπα δίνοντας έμφαση στο παρατσούκλι του και η Μαρία γέλασε.

"Όχι, δε νομίζω να τον πείραξε αυτό. Όμως, εκείνος σε ακολούθησε για να μη πάθεις κάτι, ενώ ποτέ δεν τρέχει πίσω από καμία κοπέλα. Πίστεψέ με, ξέρω πολύ καλά τι σου λέω. Γι' αυτό το λόγο, ίσως να περίμενε να εκτιμήσεις την πράξη του, και το λιγότερο που περίμενε από εσένα να κάνεις, ήταν να του μιλήσεις ανοιχτά. Αυτός σου είπε το πραγματικό του όνομα από την πρώτη μέρα, και ίσως πίστευε πως θα είσαι κι εσύ ειλικρινής απέναντί του. Όμως, στ' αλήθεια, τι σε πείραξε τόσο; Για ποιο λόγο έχεις τόσα νεύρα;" με ρώτησε εκείνος και με έπιασε εξαπίνης.

"Και με ποιον έχεις νεύρα Μάρτι, με το Ρικάρντο ή με τον εαυτό σου;" ρώτησε και η Μαρία ενώ ένα χαμόγελο άρχισε να εμφανίζεται στο πρόσωπό της.

"Με εμένα, που φέρθηκα άδικα σε κάποιον που δεν το άξιζε, και μαζί του που δεν με κατάλαβε έστω και λίγο. Ω, σταματήστε να με κοιτάτε και οι δύο έτσι!" φώναξα ενώ τους πετούσα τα μαξιλάρια του καναπέ, όπου είχα ακουμπήσει την πλάτη μου.

Αρχίσαμε να γελάμε και οι τρεις, και ήπιαμε τον καφέ μας μιλώντας για τον χθεσινό αγώνα. Παρέλειψα να τους πω για τη στιγμή που έχασα τον έλεγχο της μηχανής, και ήλπιζα για την ώρα να μη το μάθουν. Ζήτησα τον αριθμό του Ρικάρντο από το Λούι, και δεν έχασα χρόνο, του έστειλα αμέσως μήνυμα.

"Καλημέρα Κάνε της κολάσεως, είμαι σίγουρη πως θες ακόμη να με κατασπαράξεις, αφού δεν το 'κανες χθες. Τι λες; Θα το κανονίσουμε για απόψε;" του έστειλα, και περίμενα για απάντηση.

Η ώρα είχε πάει δέκα, και πλέον ήμουν σπίτι μου και διάβαζα. Πάνω που είχα πάρει απόφαση πως δε θα μου απαντήσει, ο χαρακτηριστικός ήχος του κινητού μου με ειδοποιούσε πως είχα νέο μήνυμα.

"Εσύ δεν είχες διάβασμα για τη σχολή Ψυχολογίας; Μήπως θες βοήθεια ή κανένα ιδιαίτερο;" έγραφε και ήθελα να τον κατασπαράξω εγώ εκείνη τη στιγμή.;

"Ξέρεις κάτι, ξέχνα το." έστειλα απλά και περίμενα για απάντηση.

Τελείωσα τα μαθήματα του σχολείου και είχε πάει ήδη τρεις. Ο Ρικάρντο ακόμη δεν μου είχε απαντήσει και ήμουν σίγουρη πως δε θα μου ξαναμιλούσε. Πήρα τη Μαρία να της πω τα νέα μου, όμως μόλις της είπα για το μήνυμά του, το κινητό μου δονήθηκε. Είχα νέο μήνυμα. Έκλεισα αμέσως το τηλέφωνο στη Μαρία, αφού πρόλαβα να της πω πως θα την καλούσα αργότερα.

"Γιατί με πήγες στο πάρκο Βαλεντίνο χθες;" έγραφε ο Ρικάρντο και εγώ χαμογέλασα μόλις διάβασα το μήνυμά του.

"Την αλήθεια; Δεν ξέρω. Αυτό είναι το αγαπημένο μου μέρος στο Μονκαλιέρι, όμως δεν έχω πάει ούτε την κολλητή μου εκεί." του απάντησα γρήγορα και περίμενα.

"Άρα είχα την τιμή να είμαι ο πρώτος;" ξανάστειλε και δεν έχασα χρόνο, του έγραψα αμέσως την απάντηση.

"Απ' ό,τι φαίνεται, ναι!"

"Τότε γιατί δεν μου είπες την αλήθεια χθες;" με ρωτούσε και δεν ήξερα τι να του απαντήσω.

"Με φοβάσαι;" ήρθε και άλλο μήνυμα.

"Φυσικά και όχι!" απάντησα αμέσως.

"Τότε, περιμένω απαντήσεις. Όχι από εδώ, θέλω να με κοιτάς όταν θα μου λες την αλήθεια. Και πιστεύω πως θα 'ναι δίκαιο, μόνο αν σε πάω κι εγώ στο αγαπημένο μου μέρος για να μιλήσουμε. Τελείωσες με τα μαθήματά σου;" ρώτησε και γελούσαν μέχρι και τα αυτιά μου ενώ διάβαζα το μήνυμά του.

"Ναι, μόλις."

"Να έρθω να σε πάρω;" μου έστειλε και σηκώθηκα σα σίφουνας από το κρεβάτι για να ετοιμαστώ.

Του έστειλα τη διεύθυνση του Λούι για να μη μας πάρει κανένα μάτι στη γειτονιά μου και ντύθηκα στα γρήγορα.

"Ραντεβού σε μισή ώρα!" έστειλε εκείνος ενώ εγώ ήδη ξεκινούσα για το σπίτι του Λουίτζι.

Ένα χαμόγελο είχε χαραχτεί στο πρόσωπό μου και ανυπομονούσα για το ραντεβού μας. Στο δρόμο για το σπίτι του Λούι τηλεφώνησα στη Μαρία. Καταλήξαμε στο ίδιο πράγμα. Έπρεπε να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα με το Ρικάρντο και να του ζητούσα συγγνώμη. Του τη χρωστούσα.