"Αγαπητέ Φάνη,

Σήμερα η Κυριακή μου ήταν μουντή, ξανά, Σήμερα ο καιρός τόσο μελαγχολικός έκανε παρέα στην διάθεσή μου.

Πάνε μήνες από τότε

Αλλά οι μέρες περνάνε σαν νερό

Στην αρχή Μου ήταν τόσο δύσκολο να σε ξεπεράσω αγάπη μου.

Ακόμα μου είναι αλλα όχι τόσο πολύ.

Σήμερα τα σύννεφα χορεύουν το ένα πάνω στ'άλλο.

Δεν βγήκα σήμερα, δεν ήθελα, ένιωθα να πνίγομαι.

Πλέον νιώθω ότι απομακρυνομαι από όλους και από όλα.

Νιώθω ότι όλοι θα με διώξουν από λεπτό σε λεπτό.

Ότι κανείς δεν με αγαπά πραγματικά εκτός από 2 φίλες μου άντε 3.

Νομίζω ότι ειμαι πάντα η δεύτερη επιλογή στις φιλίες μου.

Είναι τόσο επώδυνο να νιώθεις ξένος.

Νιώθω σαν μια παρισακτη, νιώθω ότι δεν ανοικω εδώ, νιώθω τόσο μόνη και δεν έχω κάποιον να με καταλάβει, κάποιον να με αγκαλιάσει αγάπη μου.

Πλέον μου είναι τοσο δύσκολο να εμπιστευτώ καρδιά μου. Έφυγες εσύ και κλειστηκα στον εαυτο μου και στα βιβλία.

Βγαίνω βόλτες με τους άλλους γελάω αλλά νιώθω πάλι ότι ειμαι στην απέξω

Κάνω τον κλόουν μερικές φορές για να μην καταλάβουν τα δάκρυά Μου.

Έπρεπε μέχρι τώρα να πάρω Όσκαρ.

Όμως Γιατί παντού τόση θλίψη γλυκιε μου;

Γιατί να είμαστε τόσο θλιμμενοι νέοι;

Το μισώ αυτό. Δεν ξερω γιατι κάνουμε την τρίχα τριχιά και την φοράμε;

Δεν ξερω γιατι υπάρχει τόση θλίψη, τη σιχαίνομαι κάνει τη δική μου θλίψη περισσότερη.

Παρατηρώ την τουλίπα σήμερα. Κάθε μέρα η ζωή της λιγοστεύει.

Κάθε μέρα πέφτει και ένα πέταλο.

Συμβολίζει τον κύκλο της ζωής για εμενα.

Ήταν ένα μικρό σπορακι, έγινε ένα μικρό φυτό και αργότερα ένα μπουμπούκι, μετά μια τουλίπα και τώρα κατέληξε στο γραφείο μου να ρίχνει τα πέταλα της δείχνοντας μας ότι διαμαρτύρεται που την έκοψα, μου δείχνει πως πεθαίνει σιγά σιγά.

Απόψε όλα είναι τοσο κρύα, κοιμάμαι με 2 κουβέρτες και ένα πάπλωμα. Κρυώνω και εσύ δεν είσαι εδώ να με αγκαλιάσεις.

Και σε μισώ γι αυτό αλλά συνάμα δεν μπορώ να σε μισησω.

Σήμερα ο ουρανός είναι καταθλιπτικός δεν έχω δει αν έχει φεγγάρι ή αστέρια, πάντως νιώθω μια μικρή φλόγα απογοήτευσης απόψε.

Από εμένα, από εσένα, από τον ουρανό, από τη μικρή παπαρούνα που αργοπεθαίνει σε μια κρύα επιφάνεια μακριά από το χώμα της.

Σήμερα νιώθω φοβισμένη για το αύριο αγάπη μου.

Δεν ξερω ρο μου ξημερώνει παντωσ ότι και να είναι θα συνεχίσω να παλεύω.

Σήμερα είναι 5 Μαρτίου 2017 και πάνε 337 μέρες που λείπεις.

Συνεχίζω να ζωγραφίζω τ'όνομά σου παντού και προσπαθώ να νιώσω τ'άγγιγμά.

Μου λείπεις Φάνη καρδιά μου, μου λείπεις κι όμως εσένα ούτε που σε νοιάζει όμως δεν πειράζει μου λείπεις και σε αγαπώ και για τους δυο μας.

Σε αγαπώ
Η αγαπημένη σου,
Δανάη

Σας πάω μια μέρα πίσω ε;😢χίλια συγγνώμη αγάπες μου💖απλά μερικές μέρες νιώθω εξαντλημένη και δεν μπορω😢💖σας αγαπώ πολύ και συγχωρέστε με❤