"Αγαπητε Φάνη,

Σήμερα ήταν Σάββατο, το πρωί ξύπνησα σχετικά αργά, πάντως ευχαριστήθηκα ύπνο οπή όταν κοιμόμουν στην αγκαλιά σου.

Ξύπνησα, μίλησα με την γιαγιά μου, χαμογελασα, μαγειρεψα, τραγούδησα, έφυγα από το σπίτι το μεσημεράκι, ειδα τον παππού στον δρόμο όταν γυρνούσε από μια δουλειά, περίμενα στη στάση μίλησα με φίλες στο τηλέφωνο, ήρθε το λεωφορείο, ανεβηκα ήρθα μια βόλτα στο πιο κάτω χωριό, πηγα στο μαγαζί μας, συννενοηθηκα με τον ξάδερφο μου και την κολλητή μου για να βγούμε στο σχολείο για βόλεϊ , στην αρχή πηγα με τον ξάδερφό μου, αργότερα ήρθε η φίλη μου, παιξαμε οι τρεις μας, τελειώσαμε, βγηκα πρώτη, αρχικά ήμουν τελευταία αλλά πεισμωσα και έφτασα δεύτερη, φύγαμε με τα παιδιά, πηγα στη μαμά της κολλητής της μαμάς μου όπου ήταν εκει η μαμα μου επειδή η κυρία Θεοδώρα γιόρταζε και μετά κατέβηκε ο εγγονός της και καθίσαμε όλοι μαζί κανένα δυορο.

Αργότερα κατά τις 8 ήρθαν και με πήραν τα παιδιά για να πάμε στο μικρό εστιατόριο εδώ κοντά για να φάμε.

Δεν ήμασταν πολλοί σήμερα, ήμουν εγώ, ο ξάδερφος μου, και δυο φίλες μου που τα πάμε πολύ καλά. Αν ερχόντουσαν κι άλλοι τότε σίγουρα θα μαλωναμε ενώ σήμερα περάσαμε πολύ ωραια μόνοι μας.

Έφαγα ζυμαρικά.

Ήταν ωραία ομολογώ.

Και πηραμε και μια ωραία σαλάτα ροκα- παρμεζάνα.

Όλα ήταν καταπληκτικά και οι άνθρωποι εκεί τόσο προσχαροι.

Μας έχουν μάθει πλέον, κάθε φορά μου κάνουν την ίδια πλάκα.

<<Με πολύ αλάτι το φαΐ έτσι δεν ειναι;>> ρωτάει ο σερβιτόρος και γελάμε όλοι καθώς αν θυμάσαι δεν μου αρεσει πολυ το αλάτι και την πρώτη φορα που πήγαμε το φαγητό ήταν πολύ αλμυρό για τα γούστα μου.

Από τότε με πειράζει συνεχώς.

Εσύ αν και είναι μεγάλος πάλι θα ζηλευες.

Αλλά δεν είσαι εδώ για να ζηλέψεις

Σήμερα η τουλίπα που πήρα χτες φαίνεται μαραμενη.

Δεν άντεξε χωρίς χώμα.

Δεν θα ξανά πάρω λουλούδι.

Δεν θα στερησω ποτέ τη ζωή ενός λουλουδιού

Θα το χαζεύω από μακριά ή θα το αγγίζω.

Απόψε όλα είναι ήρεμα, η νύχτα έχει αστέρια και από τη τζαμαρία του μαγαζιού φαίνονται τόσο όμορφα.

Λείπεις όμως εσύ να κάνεις το βράδυ μου ακόμα καλύτερο

Νομίζω ότι μερικές μέρες σε ξεπερνώ, αλλά άλλες μέρες ζω με την σκέψη σου.

Σήμερα ήθελα να πετάξω, τόσο τρελό, εγώ ποτέ δεν ήμουν Ριψοκίνδυνη αλλά σήμερα ήθελα τόσο πολύ να ανοίξω τα φτερά μου και να έρθω να σε βρω.

Νιώθω ότι κάθε μέρα ένα κομμάτι μου πηγαίνει πίσω και κολλάει. Είναι μικρό όσο ένα κρύσταλλο από σπασμένο γυαλί, σαν ενας κοκος άμμου ή μερικές φορες σαν ένα σπυρί από το ρόδι.

Κάθε μέρα η διάθεση μου αλλάζει ανάλογα με τον καιρό.

Άκρες φορές μουντή, άλλες φορές πετάω από χαρά.

Σήμερα θυμήθηκα όταν καθόμασταν στο σχολειο το απόγευμα και ξαπλωνα στα πόδια σου, Εγώ σου διάβαζα ποίηση κι εσυ χάιδευες τα μαλλιά μου.

Σου αρεσε η ποίηση
Τώρα δεν έχω κανεναν να του διαβάσω εκτός από τον Κωνσταντή αλλά εκείνος δεν είναι εσύ και εκείνον δεν τον αγαπώ. Είμαστε απλά φίλοι. Δεν έχω κάποιον να ξαπλώσω πάνω του, να γύρω, να πλαγιασω. Ξαπλώνω στον καναπέ, γέρνω στο κουφομα της πόρτας, πλαγιαζω στο θρανίο στην ώρα των μαθηματικών.

Δεν έχω κοντά μου το ζεστό σου σώμα.

Σήμερα ηταν 4 Μαρτίου 2017 και πάνε 336 μέρες που λείπεις.

Περιμένω ακόμα να γυρίσεις αλλά εσύ δεν το κάνεις

Απλά ελα πίσω νιώθω μόνη μου.

Σε αγαπώ
Η αγαπημένη σου,
Δανάη.