Μπήκε στις φυλακές, κρατούσε γερά τον μπεζ φάκελο στα χέρια του. Στο επισκεπτήριο είδε τον Μακρή να κάθεται με μια γυναίκα στο παγκάκι και να μιλάνε. Ο Μακρής είδε τον Πάρη σκούντηξε την γυναίκα στον ώμο, σηκώθηκαν όρθιοι τον αγκάλιασε και απομακρύνθηκε από τους δύο άντρες. Ο Πάρης κάθησε στον παγκάκι, ακολούθησε τις κινήσεις του και ο Μακρής.
<<Είναι η αδερφή μου.>> ενημέρωσε τον Πάρη όσο την κοίταζε να φεύγει <<Μόνο αυτή μου συμπαραστάθηκε σε όλο αυτό.>>
<<Θέλεις να μου πεις κάτι άλλο;>> τον ρώτησε ο Πάρης και ο άντρας παραξενεύτηκε.
<<Για την αδερφή μου;>> απόρησε.
<<Για την φωτιά.>>
<<Σου τα είπα όλα.>>
<<Η κάσα της πόρτας του δωματίου σου διαφωνεί.>> σταμάτησε και κοίταξε τον άντρα <<Αν δεν άνοιξε κάνεις την πόρτα το εξωτερικό πλαίσιο δεν θα είχε καεί. Αυτό το ξέρεις, σαν πυροσβέστης που είσαι.>> ο άντρας χαμήλωσε το κεφάλι του <<Μπορώ να δω τα χέρια σου σε παρακαλώ; Οι παλάμες προς τα πάνω.>>
Ο άντρας άπλωσε τις παλάμες του στο μέρος του Πάρη, ο Πάρης έβγαλε από την τσέπη του ένα πόμολο.
<<Αυτό εδώ είναι ο ίδιος τύπος πόμολου μ αυτό στην πόρτα του δωματίου σου.>> τοποθέτησε το πόμολο πάνω στην παλάμη με την ουλή, το σημάδι ταίριαζε απόλυτα με το σχήμα του πόμολου <<Κύριε Μακρή;>>
<<Σας παρακαλώ...>> του ψιθύρισε <<Δεν θέλω να το μάθει κανείς.>>
<<Γιατί; Αυτό σε θέτει έξω από τη φωτιά.>> του είπε χαμηλόφωνα <<Θα σε καταδικάσουν σε ισόβια. Γιατί λες ψέματα;>> τον ρώτησε.
<<Είμαι πυροσβέστης. Η γυναίκα μου και ο γιος μου με χρειάστηκαν και εγώ τα ξέχασα όλα!>> σήκωσε το βλέμμα του φέρνοντάς το πάνω στον Πάρη <<Δεν έλεγξα για θερμότητα, δεν έψαξα για καπνό. Σκεφτόμουν μόνο να τους βγάλω έξω και έτσι άνοιξα την πόρτα. Θα μπορούσα να τους βγάλω, αλλά δεν τους έφτανα.>>
<<Και τι άλλο;>> τον ρώτησε δαγκώνοντας το κάτω χείλος του.
<<Έπρεπε να κλείσω την πόρτα για να μην καεί όλο το σπίτι. Σκότωσα την οικογένειά μου.>> ο άντρας βούρκωσε.
<<Δεν τους σκότωσες. Το διοξείδιο του άνθρακα τους είχε σκοτώσει πολύ πριν αρχίσει η φωτιά. Το ξέρεις αυτό.>> του είπε.
<<Δεν έχει σημασία. Πέθαναν γιατί δεν ήμουν εκεί να τους προστατέψω.>>
<<Προσπάθησες να προστατεύσεις την οικογένειά σου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ξεκίνησες την φωτιά. Λες ψέματα και γι αυτό;>> τον ρώτησε παρατηρώντας τον.
<<Αυτό θα το κρίνεις εσύ.>>
<<Θα το κάνω.>> είπε σίγουρος για τον εαυτό του.

Άνοιξε την πόρτα της μονοκατοικίας, περπάτησε προσεκτικά μυρίζοντας τον καμμένο χώρο γύρω του. Μπροστά του είδε σκυμμένο τον Νίκο δίπλα από μια στοίβα με έπιπλα, πλησίασε με τον φακό του. Ο Νίκος τινάχτηκε και σηκώθηκε όρθιος.
<<Μ έπιασες!>> του είπε προσπαθώντας να βρει την ανάσα του.
<<Συγγνώμη γι αυτό. Τι κάνεις εδώ;>> τον ρώτησε έχοντας το φως του φακού του στο πρόσωπο του Νίκου.
<<Ψάχνω στα χαλάσματα. Σε πειράζει;>> αντερώτησε εννοώντας το φως απ τον φακό του Πάρη.
<<Σωστά.>> κατέβασε το φως.
<<Μπορείς να με βοηθήσεις λίγο με το στρώμα;>> τον ρώτησε.
Ο Πάρης έκλεισε τον φακό του και βοήθησε τον Νίκο σηκώνοντας το στρώμα και στηρίζοντάς το στον τοίχο. Κάτω από το στρώμα ήταν μια θερμάστρα. Ο Πάρης την παρατήρησε.
<<Θερμάστρα. Μοντέλο 320.>> διάβασε το ασήμι αυτοκόλλητο στο κάτω μέρος.
<<Ήταν κάποτε. Θα πρέπει να κάηκε στην κρεβατοκάμαρα. Οι πυροσβέστες την πέταξαν εδώ με τα υπόλοιπα.>> υπέθεσε ο Νίκος.
<<Περνάει υψηλή τάση απ αυτά. Όλο το εργαστήριο ζεσταίνεται.>>
<<Ή υπερφορτώνει το σπίτι.>> είπε την σκέψη του ο Νίκος.
<<Πάμε στον πίνακα.>> σηκώθηκε όρθιος και πλησίασε κοντά στον πίνακα ρεύματος του σπιτιού.
<<Υπερφόρτωση κυκλώματος. Κύριο δωμάτιο.>>
<<Ξέρεις τι θα κάνεις μετά;>> ρώτησε τον Νίκο και κρυφογέλασε.
<<Ναι.>> του απάντησε και βγήκε έξω από το σπίτι.

Λίγο μετά γύρισε με ένα μηχάνημα, πήγε στην πρίζα του υπνοδωματίου και έκοψε κυκλικά ένα κομμάτι του τοίχου γύρω από την πρίζα έτσι ώστε να δουν τα καλώδια. Ο Πάρης πήρε το καλώδιο μαζί με την πρίζα και το έβαλε στην σακούλα των στοιχείων.

Άναψε το φως φτιάχνοντάς το καλύτερα πάνω απ το καλώδιο. Φόρεσε γάντια και άδειασε την σακούλα των στοιχείων. Κάθισε στην καρέκλα και άρχισε να ξύνει την μαυρίλα απ το καλώδιο.
<<Τι στο διάολο κάνεις;>> τον ρώτησε ο Γεωργίου που στεκόταν στην πόρτα.
<<Αυτό που υποτίθεται έπρεπε να έχεις κάνει εσύ.>> του απάντησε και συνέχισε την δουλειά του.

Ο Γεωργίου γέλασε <<Ψάχνεις να βρεις προβληματικά σύρματα; Χάνεις τον χρόνο σου Πάρη. Στην ντουλάπα ξέσπασε η φωτιά, όχι σε τοίχο.>>
<<Διάβασα την αναφορά σου. Αυτή είναι η πρίζα απ την ντουλάπα όπου εκεί ήταν η θερμάστρα.>>
<<Δεν υπήρχε θερμάστρα εκεί.>> του είπε ο Γεωργίου.
<<Την βρήκαμε στο σαλόνι. Ήταν σχεδόν λιωμένη.>> τον ενημέρωσε.
<<Και υποθέτω ότι ξέρεις σε ποιά πρίζα ήταν βαλμένη;>> ο τόνος του έγινε ειρωνικός.
<<Ήταν κρύα η νύχτα. Η πρίζα της ντουλάπας είναι πιο κοντά στο κρεβάτι.>> του εξήγησε.
<<Δεν είναι λίγο παρατραβηγμένο αυτό που λες; Δεν νομίζεις;>> τον άκουσε να γελάει.
<<Κοίτα, αν αυτό το καλώδιο έχει καεί από μέσα προς τα έξω η φωτιά ξεκίνησε στον τοίχο και όχι στο πάτωμα της ντουλάπας.>>
Ο Γεωργίου πλησίασε και στάθηκε πάνω απ τον Πάρη βλέποντας αυτό που έκανε.
<<Αυτός ο αποχρωματισμός...>> του έδειξε το καλώδιο <<μας δείχνει ότι κάηκε από μέσα προς τα έξω. Υπήρξε υπερφόρτωση στον τοίχο.>> είπε ο Πάρης, φτιάχνοντας τα γυαλιά του.
<<Εγώ λέω ότι προήλθε απ το πάτωμα. Διαφωνούμε στο μέρος...>>
<<Δεν είναι και το μοναδικό πράγμα στο οποίο διαφωνούμε Γεωργίου.>> τον διέκοψε.
<<Οι ένορκοι θα ακούσουν μόνο μια λέξη, βενζίνη.>> συνέχισε την πρότασή του.
<<Αλήθεια που είναι η δουλειά σου για το επιταχυντικό;>> τον ρώτησε.
<<Εγώ έψαξα το πάτωμα. Βρήκα ίχνη από υδρογονάνθρακες, βενζίνη. Παράτα το Πάρη. Ο εισαγγελέας συμφωνεί μαζί μου.>> του απάντησε προχωρώντας προς την έξοδο του εργαστηρίου.
<<Υπάρχουν πολλές ερωτήσεις ακόμα Γιάννη. Αυτή η υπόθεση δεν πρέπει να δικαστεί ακόμα.>> άφησε κάτω το καλώδιο και κοίταξε τον Γεωργίου.
<<Υπάρχει μόνο μια ερώτηση. Γιατί υπήρχε βενζίνη στην ντουλάπα. Μόνο ένα άτομο ξέρει γι αυτό και γι αυτό θα δικαστεί σε ισόβια.>> είπε, κοίταξε λίγο τον Πάρη και έφυγε.
Έβγαλε τα γυαλιά του και έτριψε τα μάτια του. Ύστερα σηκώθηκε, έπιασε το σακάκι του απ την κρεμάστρα και έκλεισε την πόρτα βγαίνοντας έξω από το εργαστήριο.

<<Δεν ξέρω γιατί ήταν εκεί.>> του απάντησε ο Μακρής που καθόταν απέναντί του.
<<Πρέπει να πεις κάτι καλύτερο.>>
<<Δεν μπορώ!>> σηκώθηκε όρθιος και περπάτησε στην μικρή αίθουσα επισκεπτηρίου.
<<Μέχρι να βρούμε κάποια απόδειξη γι αυτό. Οι αποδείξεις ότι έβαλες εσύ την φωτιά παραμένουν και δεν μπορούμε να εξηγήσουμε πως βρέθηκε βενζίνη στην ντουλάπα του δωματίου σου.>> κάρφωσε το βλέμμα του πάνω στον άντρα.
<<Τότε φαντάζομαι πως είμαι ισοβίτης.>> του απάντησε και σταμάτησε μπροστά στον Πάρη.

Είχε στηρίξει το κεφάλι του στο χέρι του και μετρούσε τα σπίρτα που βρήκε η Μυρτώ στην τσάντα του γιού.
<<Μετράς σπίρτα;>> τον ρώτησε χαμογελαστή η Μυρτώ που στεκόταν στην πόρτα.
<<Ναι.>> σήκωσε το χέρι του κάνοντας της νόημα να περάσει μέσα <<Απ το δωμάτιο του παιδιού. Τα μέτρησα χθες. Τα μέτρησα και σήμερα το πρωί.>> την κοίταξε <<Είκοσι. Όλα είναι εκεί.>> κατέβασε απογοητευμένος τους ώμους του και ξεφύσηξε <<Αλήθεια δεν ξέρω πια τι να κάνω.>> της εκμυστηρεύτηκε.
<<Έχω μια θεωρία. Θέλεις να την ακούσεις;>> τον ρώτησε και κάθησε στην καρέκλα.
<<Φυσικά.>> της απάντησε.
<<Θυμάσαι εκείνο το λιωμένο γυαλί που βρήκαμε στο πάτωμα της ντουλάπας;>> ο Πάρης κούνησε καταφατικά το κεφάλι του όσο έβαζε τα σπίρτα στην θήκη τους <<Αποδεικνύει ότι η φωτιά ήταν πολύ μεγάλη, σωστά; Αλλά το νερό όμως θα είχε καταστρέψει το επιταχυντικό.>>
<<Όντως έτσι συμβαίνει.>> συμφώνησε με τα λόγια της.
<<Οπότε τα στοιχεία του Γεωργίου ήταν βασισμένα σε μια απόδειξη αγοράς που βρήκε στην πιστωτική του Μακρή.>>
<<Δεν τον κατηγορώ γι αυτό. Υπήρχε επιταχυντικό βενζίνης.>>
<<Ναι αλλά μπορούμε να το βρούμε όμως και σε έλαια, κηροζίνη ή σε λατέξ. Ακόμα και σε σουτιέν. Με τις κατάλληλες συνθήκες οτιδήποτε θα μπορούσε να ήταν επιταχυντήρια δύναμη.>>

Ο Πάρης την κοίταξε και χαμογέλασαν ταυτόχρονα, ο Πάρης της έσφιξε το χέρι.
<<Σ ευχαριστώ!>> σηκώθηκε όρθιος <<Μυρτώ οδηγείς. Πάμε πίσω στο σπίτι.>> της πέταξε απαλά τα κλειδιά του αυτοκινήτου του.
<<Ανησυχείς ποτέ για την επαγγελματική αυτοκτονία;>> τον ρώτησε σοβαρά η Μυρτώ.
<<Όχι όταν την κάνω.>> την έπιασε από την μέση και βγήκαν έξω από το γραφείο του.
<<Μ αρέσει αυτός ο Πάρης.>> χαμογελώντας του είπε και έσπρωξε την πόρτα της εξόδου.

Φτάνοντας έξω από το σπίτι είδαν ένα λευκό φορτηγό και άντρες με λευκές στολές να φορτώνουν τα πράγματα του σπιτιού.
<<Καθαρίζουν τον τόπο του εγκλήματος;>> απόρησε η Μυρτώ.
<<Γελοίε.>> μουρμούρισε εκνευρισμένος <<Πάμε να φύγουμε από εδώ.>> είπε στην Μυρτώ σφίγγοντας τα δάχτυλά του στις παλάμες του.

Γύρισε στο εγκληματολογικό έξαλλος, περπατούσε γρήγορα και είδε τον Γεωργίου στον χώρο του διαλείμματος. Έσπρωξε με δύναμη την πόρτα.
<<Κάθαρμα! Καθάρισες την σκηνή του εγκλήματός μου. Έστειλες να καθαρίσουν το μέρος!>> του φώναζε έξω φρενών.
<<Δεν έστειλα κανέναν. Ήταν εδώ και μήνες στο πρόγραμμα.>> του απάντησε πιάνοντας την καφετιέρα.
<<Οπότε το ήξερες και δεν έκανες τίποτα γι αυτό. Ακόμα και αν κινδυνεύει με ισόβια ένας άντρας.>> η καρδιά του χτυπούσε δυνατά και ένιωθε το αίμα να κυλάει γρηγορότερα στις φλέβες του.
<<Αν το είχες ελέγξει, όπως κάνουμε όλοι. Θα το γνώριζες.>> του είπε πλησιάζοντας κοντά του <<Καφέ;>> τον ρώτησε σηκώνοντας την καφετιέρα.
Ο Πάρης χτύπησε δυνατά με το χέρι του την καφετιέρα και την εκσφενδόνισε στην πόρτα κάνοντάς την χίλια κομμάτια.
<<Μάλλον δεν θες.>> είπε ο Γεωργίου βγαίνοντας από την αίθουσα.
Ο Πάρης παρατήρησε τα γυαλιά, έκανε δύο βήματα πιο κοντά βλέποντας πως έσταζε ο καφές. Τα κομμάτια των γυαλιών της καφετιέρας του θύμισαν το λιωμένο γυαλί στο σπίτι.
<<Σ ευχαριστώ Γεώργιου.>> ψιθύρισε βγαίνοντας έξω.

Πήγε ξανά στην φυλακή, προχωρώντας προς το επισκεπτήριο είδε την αδερφή του Μακρή.
<<Καλημέρα.>> της είπε καθώς περνούσε γρήγορα από δίπλα του.
<<Γεια σας.>> του απάντησε κοιτάζοντας χαμηλά.
<<Με συγχωρείτε. Με λένε Πάρη Μυλωνά.>>
Η γυναίκα σταμάτησε και γύρισε στο μέρος του <<Το ξέρω. Βοηθάτε τον Γιάννη και σας ευχαριστώ πολύ.>>
<<Μπορώ να σας κάνω μια ερώτηση;>>
<<Φυσικά, οτιδήποτε για να βοηθήσω τον Γιάννη.>>
<<Είστε οικογένειά του. Πώς ήταν η σχέση του με την γυναίκα του;>> ρώτησε κοιτάζοντας την γυναίκα.
<<Ο Γιάννης ήταν εξαιρετικός πατέρας. Ο Χρήστος τον λάτρευε.>> του απάντησε <<Με συγχωρείτε, πρέπει να γυρίσω πίσω στην δουλειά. Σας ευχαριστώ.>> έφυγε από κοντά του.
"Δεν απάντησες στην ερώτησή μου." σκέφτηκε παρατηρώντας την να φεύγει. Ήταν καλός στο να παρατηρεί, γιατί έτσι καταλάβαινε πολλά περισσότερα.

Σήκωσε το ακουστικό, βλέποντας τον Μακρή πίσω από την τζαμαρία.
<<Έσπασα μια καφετιέρα σήμερα.>> άρχισε να του λέει <<Έχασα την ψυχραιμία μου. Σου έχει συμβεί κάτι τέτοιο;>> τον ρώτησε.
Ο Μακρής δεν του απάντησε πάρα μόνο τον κοιτούσε.
<<Βρήκαμε λιωμένο γυαλί στο πάτωμα της ντουλάπας σου. Θέλεις να μου μιλήσεις γι αυτό;>> ο Μακρής συνέχιζε να μην του μιλάει <<Εντάξει. Μπορείς να το εξηγήσεις στην δική γιατί το έγραψα στην αναφορά μου.>> έκλεισε το ακουστικό.

Ο Μακρής του χτύπησε το τζαμί και του έδειξε το ακουστικό. Ο Πάρης το έφερε στ αυτί του.
Ο άντρας πήρε μια βαθιά ανάσα <<Δεν έφυγα εκείνο το βράδυ για να πάρω παγωτό, θα παρατούσα την Μαρία. Μάζευα τα πράγματά μου, όσο τα μάζευα η Μαρία μου πετούσε πράγματα. Έφυγα, μετά από είκοσι λεπτά σκέφτηκα ότι δεν γινόταν να την αφήσω είχαμε έναν γιο και έτσι γύρισα.>>
<<Περίμενε ένα λεπτό. Θυμήσου, τι σου πέταξε; Θέλω να είσαι συγκεκριμένος.>> του είπε αυστηρά.
<<Έσκυψα για να καλυφθώ. Δεν θυμάμαι.>> του απάντησε ο άντρας.
<<Σκέψου!>> αυστηρά του είπε.
<<Ένα τηλέφωνο, μια τσάντα... Ίσως ένα βάζο.>>
<<Τι είδους βάζο; Με λουλούδια;>>
<<Που να ξέρω, δεν θυμάμαι να είχε λουλούδια.>>
<<Ήταν βάζο;>> συνέχισε να τον πιέζει με ερωτήσεις ο Πάρης.
<<Δεν ξέρω. Δεν... Δεν μπορώ να θυμηθώ.>>
<<Ήταν γυάλινο; Μπορεί να ήταν κάτι γυάλινο;>> ανέβασε τον τόνο της φωνής του πλησιάζοντας λίγο πιο κοντά στην τζαμαρία.
<<Ναι! Ήταν γυαλί.>> σίγουρος απάντησε στον Πάρη <<Ήταν μια γυάλινη λάμπα. Είχε και φυτίλι.>>
<<Λάμπα κηροζίνης;>>
<<Ναι. Η Μαρία είχε αγοράσει μια τέτοια λάμπα.>>
<<Βρήκα κηροζίνη στο πάτωμα της ντουλάπας.>> τον πληροφόρησε <<Έγινε υπερφόρτωση του συστήματος και έτσι έπιασε φωτιά.>>
<<Μπορείς να το αποδείξεις στο δικαστήριο;>> τον ρώτησε.
<<Τα στοιχεία μπορούν.>> του απάντησε και κούνησε το κεφάλι του.

Δύο μέρες μετά ο Πάρης περίμενε την αποφυλάκιση του Μακρή έξω από τις φυλακές. Ακουμπούσε το σώμα του πάνω στο τζιπ. Η μεγάλη σιδερένια πόρτα άνοιξε και ο Μακρής βγήκε έξω.
<<Σκέφτηκα ότι θα ήθελες κάποιον να σε πάρει.>> του είπε σταυρώνοντας τα χέρια του.
<<Ευχαριστώ. Αλλά είμαι εντάξει.>> του έδειξε με τον δείκτη την γυναίκα που έβγαινε από το αυτοκίνητο.
<<Η αδερφή σου;>> άφησε ένα γελάκι <<Ποιά είναι;>> τον ρώτησε.
<<Θα ήθελες να με βοηθήσεις αν σου έλεγα ότι η γυναίκα μου και εγώ τσακωθήκαμε εκείνο το βράδυ και ότι θα την άφηνα για μια άλλη γυναίκα; Για την Όλγα;>> τον ρώτησε όσο κοιτούσε την γυναίκα που πλησίαζε κοντά τους.
<<Δεν είμαι απ αυτούς που κρίνουν τους ανθρώπους.>> του απάντησε και φόρεσε τα γυαλιά ηλίου του.
<<Είναι περίεργο. Όταν βγήκα, νόμιζα ότι θα ένιωθα ελεύθερος.>>
<<Και...;>>
<<Νιώθω...>>
<<Υπεύθυνος.>> συμπλήρωσε ο Πάρης.
Ο άντρας κούνησε το κεφάλι του και έφυγε από κοντά του αγκαλιάζοντας την γυναίκα.

Φόρεσε την ζώνη και έβαλε μπροστά στην μηχανή του αυτοκινήτου. Ένας άγνωστος αριθμός εμφανίστηκε στην οθόνη του κινητού του. Το σήκωσε και το έβαλε σε ανοιχτή ακρόαση.
<<Πάρης Μυλωνάς.>> είπε και άλλαξε ταχύτητα.
<<Καλησπέρα, ο Λευτέρης είμαι από την κλινική.>>
<<Καλησπέρα γιατρέ. Βγήκαν τα αποτελέσματα;>> ρώτησε σταματώντας στο φανάρι.
<<Ναι, αλλά δεν είναι τόσο καλά. Μπορείς να έρθεις από εδώ να τα πούμε;>>
<<Είμαι στην δουλειά. Μπορείς να μου τα πεις απ το τηλέφωνο;>> το φανάρι έγινε πράσινο και ξεκίνησε.
<<Κοίτα Πάρη. Έχεις ωτοσκλύρυνση, ο οστέινος όγκος...>>
<<Αναπτύσσεται στην βάση του αναβολέα και όλα τα σχετικά.>> διέκοψε τον γιατρό <<Είναι κληρονομικό. Πόσο καιρό έχω;>>
<<Καλό θα ήταν να γίνει άμεσα η επέμβαση. Απ την στιγμή που αναπτυχθεί, η κατάσταση θα είναι μη αναστρέψιμη.>>
<<Εντάξει γιατρέ, σ ευχαριστώ.>> έστριψε το τζιπ, μπαίνοντας στο πάρκινγκ του εγκληματολογικού και τερμάτισε την κλήση.

Παρέδωσε την αναφορά του και γύρισε στο γραφείο του. Άνοιξε το παράθυρο και κοίταξε το ρολόι στον τοίχο που έδειχνε δώδεκα. Ο καθαρός αέρας γέμισε τα πνευμόνια του.
<<Δεν έφυγες ακόμη;>> άκουσε πίσω του την Μυρτώ και γύρισε στο μέρος της.
<<Δεν έχω κάποιον να με περιμένει σπίτι .>> αστειεύτηκε <<Εσύ γιατί είσαι ακόμη εδώ;>> έκανε μερικά αγχωμένα βήματα πιο κοντά της.
<<Ούτε εγώ έχω κανέναν να με περιμένει.>> του απάντησε <<Πώς θα σου φαινόταν να πηγαίναμε για φαγητό;>> του πρότεινε.
<<Οι δυό μας;>> απόρησε παίζοντας νευρικά με τα δάχτυλα του.
<<Ναι.>> του απάντησε και χαμογέλασε.
<<Θα θυμηθούμε και τα παλιά;>> ρώτησε κλείνοντας το παράθυρο.
<<Καλύτερα όχι όλα ή μάλλον όχι ακόμη. Τι λες πάμε;>>
<<Φύγαμε.>> της χαμογέλασε και φόρεσε το σακάκι του.

▪︎ Γειααα σας!!🦉 Ο Πάρης είχε δίκιο, να πω την αλήθεια απ την ξεροκεφαλιά του την έλυσε την υπόθεση.😂

Με τον Γεωργίου Ε Ξ Α Λ Λ Ο Σ, φανταστείτε λίγο τον Πάρη να γίνεται έξαλλος. Αδιανόητο  αλλά συμβαίνει 😂

Πόσο ωραίο ήταν αυτό που είπε ότι δεν είναι απ  αυτούς που κρίνουν τους ανθρώπους. Πόσο καλό θα ήταν  να το κάναμε και στην κανονική μας ζωή, όλα θα ήταν καλύτερα.😉

Ο Παρούλης έχει ωτοσκλύρυνση, δεν ξέρω πώς θα πάει αυτό αλήθεια.🤷🏻‍♀️

Επίσης η Μυρτώ είναι ο ορισμός του αν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό πάει το βουνό στον Μωάμεθ.😜 Ούτε και αυτό ξέρω πως θα πάει.😂

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο.
Αν σας άρεσε αφήστε μου ένα ⭐ και τα σχόλια σας που ξέρετε ότι τα λατρεύω!

Εμείς θα τα πούμε σύντομα με ένα νέο κεφάλαιο!🦋

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο λοιπόν
Σας φιλώ!😘❤