Έφτιαξε το σακάκι του και περπάτησε αργά στο ισόγειο της οικοδομής. Σταμάτησε μπροστά απ' το πτώμα έβαλε τα χέρια στις τσέπες του και κοίταξε ψηλά το πολυόροφο κτήριο. Ύστερα γύρισε το βλέμμα του πάνω στον άντρα που στεκόταν δίπλα του.
«Βαρύτητα. Ο άνθρωπος ενάντια στην βαρύτητα, ο άνθρωπος χάνει.»
«Ίσως αυτός ήταν ο σκοπός του.» απάντησε ο άντρας «Είμαι ο Χρήστος Αθανασίου, επόπτης των εργασιών εδώ.»
«Πάρης Μυλωνάς.» συστήθηκε και αντάλλαξαν χειραψία.
Από μακριά είδε να πλησιάζει ο διευθυντής του, αναστέναξε αγανακτισμένα "όχι πάλι" σκέφτηκε.
«Γεία σου Χρήστο.»
«Γειά Νικήτα.» έδωσαν τα χέρια και κοίταξαν τον Πάρη.
«Τι κάνεις εδώ Μυλωνά;» τον ρώτησε ο διευθυντής του.
«Εσύ τι λες;» αντερώτησε δείχνοντας το πτώμα.
«Δεν κάλεσα των Ανθρωποκτονιών.»
«Ήρθαμε αυταπαγγέλτως. Τελέστηκε σε δημόσιο χώρο.» του απάντησε ανόρεχτα.
«Δεν πρόκειται για έγκλημα. Ο Χρήστος μου εξήγησε στο τηλέφωνο, ο τύπος ήταν μόνος του εκεί πάνω. Πήδηξε. Είναι αυτοκτονία.»
«Και εσύ γιατί είσαι εδώ αρχηγέ;» τον ρώτησε ήρεμα.
«Ο Θανάσης Πετρίδης ήταν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Είχε προβλήματα με την οικογένεια του, οικονομικά προβλήματα. Ήταν η εύκολη διέξοδος.» είπε ο Χρήστος κοιτάζοντας τον Πάρη.
«Είναι τραγικό το ξέρω, αλλά δεν μιλάμε για έγκλημα.» του είπε ο διευθυντής.
«Αυτοκτονία ε...;» αναρωτήθηκε και κοίταξε ψηλά «Δεν ξέρω Νικήτα...» χαμογέλασε αινιγματικά «Την ημέρα που αποφασίζεις να δώσεις τέλος στην ζωή σου, γιατί να πας για δουλειά;» απόρησε και σήκωσε το φρύδι του.

Ακολούθησε τους δύο άντρες στο ασανσέρ, ο Πάρης φόρεσε το λευκό προστατευτικό καπέλο που του έδωσε ο άντρας και αποφάσισε να σταθεί απέναντι από τους άντρες, έχοντας καταλάβει ότι είναι ανεπιθύμητος.
«Χίλιες τετρακόσιες νέες κλίνες ισοδυναμούν με χίλιους τετρακόσιους ελεύθερους εγκληματίες. Οι φυλακές γέμισαν, οι κρατούμενοι αυξήθηκαν κατά δέκα τοις εκατό σ ένα χρόνο. Αν δεν τελειώσει σύντομα το κτήριο κάνε εσύ τους υπολογισμούς Μυλωνά.» του είπε ο διευθυντής του.
«Είσαι διευθυντής και μιλάς σαν δήμαρχος, θέλω να χαλαρώσεις λίγο.» σχολίασε ατάραχος «Κύριε Αθανασίου, θα πάρετε κάποιο μπόνους, αν παραδώσετε το κτήριο νωρίτερα;» ρώτησε τον άντρα.
«Δέκα χιλιάδες ευρώ την ημέρα, είμαι ήδη δέκα μέρες μπροστά.» του απάντησε ο άντρας.
«Ουάου δέκα χιλιάδες ευρώ... Μιλάμε για εκατό χιλιάδες ευρώ. Θα του "λιώνετε" στην δουλειά.»
Ο άντρας κάτι πήγε να πει αλλά το ασανσέρ σταμάτησε. Άφησε τους δύο άντρες να περάσουν πρώτοι και ακολούθησε πίσω τους. Παράτησε τον άδειο χώρο γύρω του.
«Που ακριβώς δούλευε ο Θανάσης;» ρώτησε.
«Ήταν δικός του όλος ο όροφος. Συνήθως ήταν ο πρώτος που ανέβαινε εδώ πάνω. Άνοιγε τις τρύπες για να προστατευτικά.» του έδειξε τα προστατευτικά σύρματα γύρω από τον όροφο «Κανείς δεν ανεβαίνει σε καινούργιο όροφο αν δεν έχουν τοποθετηθεί τα προστατευτικά.» του εξήγησε.
Με το βλέμμα του ακολούθησε τα λευκά σύρματα μέχρι εκεί που σταματούσαν, με αργό βήμα έφτασε εκεί.
«Οριακή ταχύτητα πτώσης 9,8 μέτρα το δευτερόλεπτο. Έφτασε στο πάτωμα σε λιγότερο από πέντε δευτερόλεπτα.» στάθηκε στην άκρη που από εκεί είχε πέσει ο άντρας και γονάτισε κοιτάζοντας κάτω, είδε ένα τρυπάνι να αιωρείται. Φόρεσε τα γάντια του και το τράβηξε πάνω, το έφερε στο μέρος του και το κράτησε στα χέρια του.
«Αυτό ήταν του κυρίου Πετρίδη;» ρώτησε κοιτάζοντας τους δύο άντρες.
«Όπως σου είπα ήταν μόνος του εδώ πάνω.» απάντησε ο υπεύθυνος.
Το επεξεργάστηκε λίγο καλύτερα με τον φακό του, στο κάτω μέρος του είδε ένα σημάδι.
«Αυτό το τρυπάνι είναι βραχυκυκλωμένο. Λέτε να πήδηξε πριν ή μετά την ηλεκτροπληξία;» τους ρώτησε.
«Έχει GFCI, οπότε αποκλείεται.» απάντησε ο υπεύθυνος.
«Τι είναι αυτό;» απόρησε ο διευθυντής.
«Θα σου εξηγήσω εγώ διευθυντά.» ο Πάρης χαμογέλασε «Είναι διακόπτης κυκλώματος της βλάβης γείωσης. Με απλά λόγια αποκλείεται η ηλεκτροπληξία. Όταν υπάρξει αυξομείωση στην τάση το GFCI κόβει το ρεύμα και το εργαλείο σταματάει.» έβγαλε από την πρίζα το τρυπάνι «Αν όμως έχει αφαιρεθεί η τρίτη διακλάδωση της πρίζας ο διακόπτης δεν θα δουλέψει. Σωστά Χρήστο;» ρώτησε χωρίς να περιμένει απάντηση, οι δύο άντρες πλησίασαν κοντά του.
«Είναι η γείωση. Χωρίς αυτήν ο διακόπτης είναι άχρηστος.» εξήγησε ο υπεύθυνος.
«Και συνήθως οι διακλαδώσεις δεν κόβονται απο μόνες τους. Είμαι σωστός;» χαμογέλασε αινιγματικά και συνέχισε να περπατάει ακολουθώντας τα καλώδια, στην διαδρομή είδε έναν κόφτη πεταμένο πάνω στα καλώδια. Έβγαλε από το βαλιτσάκι του ένα μικρό διάφανο κουτί, το στήριξε στον κόφτη.
«Θα μου εξηγήσεις τι κάνεις;» τον ρώτησε ο διευθυντής.
«Φαίνεται ότι δεν είσαι εγκληματολόγος.» αστειεύτηκε «Ίσως αυτός ο διακόπτης να χρησιμοποιήθηκε για να κοπεί η διακλάδωση.» του εξήγησε.
«Τι έγινε ο παλιός καλός τρόπος απομόνωσης των αποτυπωμάτων;» τον ρώτησε ο διευθυντής με ειρωνεία.
«Όταν ο τόπος του εγκλήματος είναι στον δωδέκατο όροφο, δεν μου αρέσει να το διακινδυνεύω και έτσι θα πάρω αλλιώς τ αποτυπώματα.» έκλεισε το κουτί έριξε από την άκρη καπνό, λίγα δευτερόλεπτα μετά τα αποτυπώματα φαινόταν τέλεια «Και βουαλά!» τους είπε ο Πάρης γελώντας.

Μπήκε μέσα στο νεκροτομείο, είδε πάνω στο τραπέζι το σώμα του άντρα. Ο Αντώνης στεκόταν πάνω από το πτώμα.
«Γρήγορη απάντηση. Πες μου τρία ανθρώπινα οστά που αντέχουν μετά από πτώση απ' τον δωδέκατο όροφο.» του είπε ο Αντώνης και τον κοίταξε στιγμιαία.
«Τα οστά στο εσωτερικό του αυτιού. Σφύρα, άκμονας και αναβολέας.» τα αρίθμησε ένα ένα στα δάχτυλά του «Έχουν υψηλή κυτταρική πυκνότητα και τα προστατεύει το κρανίο.» συνέχισε και φόρεσε την ρόμπα του.
«Είναι τα μόνα που δεν υπέστησαν κατάγματα.»
«Θελω να δω τα τραύματα εσόδου και εξόδου.» ζήτησε από τον ιατροδικαστή. Το σώμα του άντρα ήταν σκισμένο από την πτώση.
«Πάρη δεν τον πυροβόλησαν είναι ο τύπος που έπεσε στις φυλακές. Μιλάμε για την ίδια υπόθεση;» ο Αντώνης τον κοίταξε με απορία.
«Έπεσε αφού έπαθε ηλεκτροπληξία.» εξήγησε και ξεκίνησε να ερευνά το νεκρό σώμα.
«Αυτό είναι καινούργιο για μένα. Δεν βρήκα κανένα ίχνος ηλεκτροπληξίας.»
«Είχε πρόβλημα το τρυπάνι του. Θα πρέπει να υπάρχει έγκαυμα σε κάποια από τις παλάμες του.» παρατήρησε τις παλάμες του άντρα «Δεν υπάρχει κανένα σημάδι. Στις περισσότερες περιπτώσεις ηλεκτροπληξίας η ρήξη των τριχοειδών αγγείων προκαλεί διαρροή αιμοσφαιρίνης στον αγγειακό ιστό...»
«Προξενεί σημασία στο στέρνο.» τον διέκοψε συμπληρώνοντάς τον.
Έσκυψε πάνω από το στέρνο του άντρα.
«Αυτό το πτώμα δεν επιβεβαιώνει την υπόθεσή σου.»
«Έπαθε ηλεκτροπληξία. Δεν ήταν ατύχημα και είμαι σίγουρος για αυτό.» αυστηρά είπε στον Αντώνη και έβγαλε τα γάντια και την ρόμπα του.

Καθόταν στο γραφείο του, έπαιζε με τις άκρες των γυαλιών του και κοιτούσε το κενό. Τον βοηθούσε να μην κάνει τίποτα, οργάνωνε τις σκέψεις του. Η Κατερίνα μπήκε στο γραφείο.
«Κλείσε την πόρτα!» της φώναξε «Δεν έχω καμία όρεξη να με δει ο διευθυντής.»
«Σου έφερα καφέ. Άκουσα για την υπόθεση. Αν θες κάπου κάποια βοήθεια είμαι εδώ.» έσπρωξε την κούπα με τον αχνιστό καφέ στο μέρος του και κάθησε στην καρέκλα.
«Σε λίγο θα πάω να ξεβιδώσω το τρυπάνι είμαι απόλυτα σίγουρος ότι πέθανε από ηλεκτροπληξία.» έφερε την κούπα στα χείλη του.
«Βρήκα την Μυρτώ πριν λίγο και μιλήσαμε. Δεν ξέρω τι συνέβη τις προάλλες, σου ζητώ συγγνώμη.» απολογήθηκε η φίλη του.
«Δεν έγινε κάτι, άνθρωποι είμαστε δικαιούμαστε μια κακή μέρα.»
«Ακριβώς το ίδιο μου είπε και η Μυρτώ. Ταιριάζετε, χαίρομαι που είστε μαζί σου αξίζει μια τέτοια γυναίκα.»
Ο Πάρης πάγωσε, ανασήκωσε το σώμα του από την καρέκλα και άφησε την κούπα πάνω στο γραφείο «Εσύ που το ξέρεις;» την ρώτησε.
«Δεν θα πω τίποτα σε κανέναν. Το μυστικό σας είναι ασφαλές.» τον διαβεβαίωσε «Είμαι εγκληματολόγος, παρατηρώ κάποια πράγματα. Σου πάει πολύ ο έρωτας.»
Ξερόβηξε κάνοντας την Κατερίνα να γελάσει.
«Αλλαγή θέματος.» είπε η γυναίκα γελώντας.
«Πίστευα ότι ο Διονύσης ήταν ο χειρότερος διευθυντής. Αλλά όχι, τα πρωτεία παίρνει ο Νικήτας. Ίσως τελικά θα έπρεπε να δεχτώ την θέση του διευθυντή.» εκμυστηρεύτηκε στην φίλη του.
«Έλα τώρα Περικλή μου, όλοι ξέρουμε ότι δεν την παλεύεις σ ένα γραφείο πάνω από δύο ώρες.»
Στο άκουσμα του ονόματός του γούρλωσε τα μάτια και γύρισε το βλέμμα του στην Κατερίνα που προσπαθούσε -μάταια- να κρύψει το γέλιο της.
«Μην με λες έτσι!» την αγρίεψε «Δεν χρειάζεται να θυμάμαι το ποσό εφευρετικοί ήταν οι γονείς μου στο να μου βρουν όνομα.»
«Έλα είναι αστείο και το ξέρεις. Ο διευθυντής μας τι σου έφταιξε τώρα;»
«Πρώτον, δεν έχει καμία επαφή με την εγκληματολογία. Δεύτερον, είναι εξαιρετικά εκνευριστικός και ειρωνικός και τέλος τρίτον με ακολουθεί συνεχώς και αδιαλείπτως όταν μια υπόθεση τον αφορά λες και αν με ακολουθεί θα λυθεί ως δια μαγείας η υπόθεση.»
«Ξεπέρασέ το.» δήθεν σοβαρά του είπε κουνώντας το χέρι της.
«Έχω υπάρξει και χειρότερα.» σχολίασε και χαμογέλασε αχνά.
«Τότε με το FBI ας πούμε.»
«Άλλος ένας άχρηστος περί εγκληματολογίας. Μην με κάνεις κακό.» σηκώθηκε όρθιος γελώντας και φόρεσε τα γυαλιά του «Παω να ξεβιδώσω το τρυπάνι. Σ ευχαριστώ για τον καφέ και για την παρέα και όσο για τα ερωτικά μου υπόσχομαι να σου δώσω εξηγήσεις.» της έκλεισε το μάτι και βγήκε έξω.

Μπήκε στο εργαστήριο, φόρεσε γάντια και έπιασε το τρυπάνι αφήνοντάς το πάνω στο τραπέζι. Με προσεκτικές κινήσεις το ξεβίδωσε, είδε την Μυρτώ να μπαίνει στο εργαστήριο.
«Δεν ήθελα να σε ξυπνήσω όταν έμαθα για την υπόθεση.» της είπε.
«Και πήγες μόνος σου.»
Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του «Ξέρεις ότι ο διευθυντής με ακολουθεί πάλι έτσι;»
«Κάτι πήρε το αυτί μου.» του απάντησε.
Επέστρεψε στο τρυπάνι, με την άκρη του ματιού του είδε την Μυρτώ που τον κοιτούσε.
«Τι είναι; Γιατί με κοιτάς;» την ρώτησε.
«Αν αναιρέσουμε το γεγονός ότι είσαι όμορφος. Έχεις απλώσει όλα τα στοιχεία στο τραπέζι αλλά δεν ξέρω τι ψάχνω.» χαμογέλασε και μάζεψε τα καστανά μαλλιά της.
«Ίχνη απανθράκωσης ή τήξης. Το έχεις ξανακάνει αυτό.»
«Ναι αλλά πάντα ανατρέχουμε στο πτώμα. Το πτώμα μας λέει την ιστορία. Και σε αυτή την υπόθεση το πτώμα λέει ότι δεν έγινε έγκλημα και εσύ δεν ακούς.» έβαλε τα χέρια στην μέση της και τον κοιτούσε που ασχολούταν με το ξεβίδωμα χωρίς να ανταποκρίνεται στα λόγια της.
«Μερικές φορές πρέπει να παραβαίνουμε τους κανόνες.» λίγα λεπτά μετά της είπε κλείνοντάς της το μάτι «Θα αρχίσουμε με το συμπέρασμα για να βρούμε την αιτία.»
«Όπως όταν δεν συμφωνούμε με την ιατροδικαστική έκθεση;» τον ρώτησε και του χαμογέλασε ειρωνικά.
«Όπως η ιατρική του 1800. Η εγχείριση ήταν ρωσική ρουλέτα και οι ασθενείς πέθαιναν στην διάρκειά της.» τώρα την κοιτούσε με αχνό χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη του.
«Απο μικρόβια.» είπε η Μυρτώ.
«Ώσπου ο Παστέρ ισχυρίστηκε ότι οργανισμοί που δεν μπορούμε να δούμε, αόρατοι επιτίθονται στους ασθενείς.»
«Τι σχέση έχει αυτό;» απόρησε.
«Τα πτώματα λένε την ιστορία επειδή εμείς ερμηνεύουμε τα πράγματα όπως μας έμαθαν. Επειδή δεν βλέπουμε κάτι, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Αυτό που δεν βλέπω ψάχνω.»
Κούνησε το κεφάλι της, ήταν τόσο περήφανη για αυτόν τον άντρα πάντα με τα λόγια του την κάλυπτε και προσπαθούσε συνεχώς να της εξηγεί τα πάντα.
«Μυρτώ, τα καλώδια έχουν πειραχτεί. Έλα να δεις, η πολικότητα έχει αντιστραφεί. Αυτό επιβεβαιώνει ότι κάποιος πείραξε το τρυπάνι του Πετρίδη.»
«Οι λαστιχένιες σόλες έπρεπε να τον προστατέψουν από την ηλεκτροπληξία. Γι αυτό λένε ότι είσαι ασφαλής στο αυτοκίνητο όταν έχει καταιγίδα. Σε "μονώνουν" τα λάστιχα του αμαξιού.» έπιασε τα άρβυλα του θύματος από το τραπέζι και έδειξε στον Πάρη τις σόλες.
«Το λάστιχο είναι μονωτής. Αλλά το μέταλλο αγωγός. Τι μεταλλικό υπάρχει σε αφθονία σε ένα εργοτάξιο;» είδε το καρφί στη σόλα του ενός παπουτσιού, το πήρε από τα χέρια της Μυρτώς και της το έδειξε «Ένα καρφί.» απάντησε στην ερώτησή του και της έδειξε το καρφί στην σόλα.
Κοίταξαν ο ένας τον άλλο και χαμογέλασαν. Είναι καλός στην δουλειά του, πάρα πολύ καλός.

Προχωρούσε στον διάδρομο, με μια κούπα καφέ στο χέρι του.
"Εσύ τι λες; Πριν πέσει "ψήθηκε";"
"Δεν ξέρω, βρήκαμε ένα καρφί στο παπούτσι του. Μπορεί να τρύπησε το λάστιχο και να διαπέρασε το σώμα του ηλεκτρικό ρεύμα."
Άκουσε μια συζήτηση από μια ανοιχτή πόρτα του εργαστηρίου. Σταμάτησε, κοίταξε μέσα στο εργαστήριο την Μυρτώ και τον Νίκο. Στήριξε στο σώμα του στον τοίχο ακούγοντας την συζήτηση των δύο εγκληματολόγων.
«Ο διευθυντής βάζει στοιχήματα. Δίνει μηδέν προς ένα ότι ο Μυλωνάς κάνει λάθος, πέντε προς ένα ότι διέκοψε το έργο και θα τεθεί σε διαθεσιμότητα και δέκα όρος ένα...»
«Οτι θα απολυθεί.» διέκοψε τον Νίκο η Μυρτώ συμπληρώνοντας τον. Δεν ήταν η πρώτη μα σίγουρα ούτε η τελευταία φορά που τα βάζουν μαζί του και κάθε φορά η Μυρτώ θύμωνε γιατί ο Πάρης είχε προσφέρει πάρα πολλά σαν εγκληματολόγος, θα μπορούσαν τουλάχιστον να τον ακούσουν.

«Λοιπόν Μυρτώ, έχεις απόλυτη ταύτιση.» της είπε ο Νίκος και η Μυρτώ έσκυψε πάνω από την οθόνη του υπολογιστή.
Ο Πάρης ακούγοντας για να στοιχήματα γέλασε και κούνησε το κεφάλι του. Ξερόβηξε και ήπιε μια γουλιά καφέ.
«Γειά κύριε Μυλωνά... Πόση ώρα στέκεστε εκεί;» τον ρώτησε ο Νίκος.
«Εμ... Τον βρήκαμε.» ενημέρωσε η Μυρτώ και κοίταξε στιγμιαία την οθόνη του υπολογιστή «Είναι πρώην μέλος του σωματείου και έγινε εργοδηγός στη βραδινή βάρδια. Ονομάζεται Χρήστος Αθανασίου, σου λέει κάτι αυτό το όνομα;» αγχωμένη τον ρώτησε η Μυρτώ.
«Ναι, ειδικά αν ποντάρατε εναντίον μου.» απάντησε στην Μυρτώ.
Έφτιαξε τον γιακά του και απομακρύνθηκε γελώντας. Επειδή δεν πιστεύουν οι άλλοι σε σένα δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να πιστεύεις εσύ στον εαυτό σου, αυτό είναι ένα από τα πράγματα που ακολουθεί σε όλη την καριέρα του. Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό του.

Ο Αθανασίου με τον διευθυντή μπήκαν στο γραφείο που τους περίμενε ο Πάρης.
«Μου εξήγησε ο Νικήτας, τα αποτυπώματα μου υπάρχουν στα πάντα μέσα στο εργοτάξιο. Είμαι ο εργοδηγός.» ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του είπε στον Πάρη.
«Πάρη, δεν υπάρχει κανένα μυστήριο εδώ.» ο διευθυντής του αυστηρά είπε.
«Ένας εργοδηγός χρησιμοποιεί όλα τα εργαλεία;» αγνοώντας τον διευθυντή ρώτησε τον άντρα.
«Είμαι πολύ προσεκτικός στα θέματα ασφάλειας. Ελέγχω τα πάντα, εξοπλισμό, εργαλεία...»
«Πάρη!» φώναξε ο διευθυντής και γύρισε να τον κοιτάξει «Άκου τι θα γίνει. Το εργοτάξιο θα ανοίξει ξανά και η έρευνά σου θα κλείσει.»
«Φυσικά! Αφού τελειώσει ο εργαστηριακός έλεγχος των στοιχείων.» ήρεμος απάντησε.

Άκουσε το χτύπημα της τζαμαρίας πίσω του, γύρισε το βλέμμα του ο Δημήτρης του έκανε νόημα με τον δείκτη του να πάει στο μέρος του.
«Με συγχωρείτε.» απολογήθηκε ευγενικά.
Άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω. Έκαναν μερικά βήματα ώστε να απομακρυνθούν από το οπτικό πεδίο του διευθυντή.
«Για αρχή δεν μ αρέσει να μπλέκομαι.»
«Και σε ποιον αρέσει Δημήτρη;» έβαλε τα χέρια στις τσέπες του.
«Είσαι φίλος μου γι αυτό και έκανα μια έρευνα για εκείνον που έπεσε αφού έπαθε ηλεκτροπληξία. Τρείς μέρες νωρίτερα εκλέχτηκε στο σωματείο. Απαιτούσε υψηλότερη αμοιβή των υπερωριών. Ζητούσε απεργία.»
Ο Πάρης ξεφύσηξε «Κίνητρο;»
«Σωστά. Σε περίπτωση που σε ενδιαφέρει, ο Χρήστος είναι κουμπάρος του διευθυντή.» ο Δημήτρης απομακρύνθηκε.
Ο Πάρης γύρισε χαμογελαστός πίσω στο γραφείο.
«Τι ήθελε;» τον ρώτησε ο διευθυντής.
«Τίποτα.» σήκωσε τους ώμους του «Παίζουμε μπάσκετ μαζί.»
«Μπορούμε να τελειώνουμε;» του ζήτησε ο διευθυντής.
«Φυσικά! Κάποιος "πείραξε" το τρυπάνι του Θανάση Πετρίδη και έχω μόνο έναν ύποπτο.» κάρφωσε το βλέμμα του πάνω στον Αθανασίου.
«Διάβασα την προκαταρκτική ιατροδικαστική έκθεση. Δεν αναφέρεται πουθενά η λέξη "ηλεκτροπληξία".» είπε ο διευθυντής του.
«Δεν ξέρω αν το γνωρίζεις Νικήτα. Γι αυτό λέγεται "προκαταρκτική".» γύρισε το βλέμμα του πάνω στον Αθανασίου «Κύριε Αθανασίου, ήσασταν αντίθετος με την δράση του Πετρίδη στο σωματείο;» ρώτησε τον άντρα.
«Και βέβαια όχι! Είμαι και εγώ στο σωματείο.» ενοχλημένος απάντησε ο άντρας.
«Ψαρεύεις Πάρη. Τελειώσαμε εδώ, προχωράμε παρακάτω. Πάμε να φύγουμε Χρήστο.»
Οι δύο άντρες έφυγαν από το γραφείο. Η υπόθεση είναι μια μεγάλη πρόκληση για τον Πάρη και οι προκλήσεις του αρέσουν πολύ.

Είδε την ώρα στο ρολόι του χεριού του, ήταν εννέα το βράδυ όταν πάρκαρε το αυτοκίνητο έξω από το εγκληματολογικό. Έκανε ένα σύντομο διάλειμμα για να πάει να δει την Μυρτώ και να ηρεμήσει. Βγήκε έξω από το τζιπ και κλείδωσε. Προχωρούσε προς την είσοδο του Εγκληματολογικού, ένιωσε ένα χέρι να τον ακουμπάει γύρισε απότομα και είδε έναν άγνωστο άντρα.
«Ο Πάρης Μυλωνάς;» ρώτησε ο άντρας.
«Ναι.» απάντησε παρατηρώντας τον τριαντάρη άντρα.
«Έχω πληροφορίες που αφορούν τον Θανάση Πετρίδη.»
«Κάλεσε τον Δημήτρη Ελευθερίου του ανθρωποκτονιών.» γύρισε την πλάτη του συνεχίζοντας την πορεία του, όμως ο άντρας τον τράβηξε από το χέρι γυρίζοντάς τον προς το μέρος του.
«Ήμουν αντιπρόσωπος πριν εκλεγεί ο Θανάσης. Η απεργία ήταν δική μου ιδέα. Ο Χρήστος Αθανασίου απείλησε εμένα και την οικογένειά μου. Δεν θα πρόδιδα ποτέ το σωματείο, έτσι παραιτήθηκα. Ο Θανάσης...» πήρε μια βαθιά ανάσα «Συνέχισε αυτό που είχα αφήσει στη μέση.»
«Γιατί μου τα λες όλα αυτά;»
«Γιατί μπορεί να ήμουν εγώ στην θέση του.» του απάντησε και έφυγε.

▪️Γειααα σας!!🦉 Ο Πάρης έχω μια υποψία ότι την έχει πάρει στα πολύ σοβαρά αυτή την υπόθεση.😝

Ο διευθυντής από την άλλη δεν νομίζω ότι πιστεύει και πολύ την άποψη και την γνώμη του Πάρη , γι αυτό και φαίνεται και μια μικρουυλα κόντρα ανάμεσα τους. Παράδειγμα ότι είναι κουμπάροι με τον ύποπτο του Πάρη. Ωωω μα τι τυχαίο γεγονός 😝😬

Μην νομίζετε δηλαδή ότι για αυτό και τον υποστηρίζει τόσο οοοχι έτσι είναι με όλους #νοτττ 👎🏻👎🏻

Επίσης δεν θα ήθελα να ήμουν καθόλου στην θέση της Μυρτώς και του Νίκου όταν αντιλήφθηκαν ότι όλη τους την συζήτηση την άκουσε ο Πάρης. Κακό, πολύ κακό...😬

Αλλααα και πάλι τι μας διδάσκει ο Πάρης ότι πρέπει να πιστεύουμε στον εαυτό μας και στις απόψεις μας μέχρι τελικής πτώσεως!! Έτσι πρέπει!!

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο
Αν σας άρεσε αφήστε μου ένα ⭐ και τα σχόλιά σας που ξέρετε ότι τα λατρεύω.

Εμείς θα τα πούμε σύντομα με ένα νέο διορθωμένο κεφάλαιο.

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο λοιπόν...
Σας φιλώ!!😘❤️