Κρατούσε τον φάκελο της υπόθεσης και περπατούσε αργά προς την αίθουσα της ανάκρισης. Στη μέση του διαδρόμου είδε μια ξανθιά γυναίκα και στέκεται στον τοίχο του ανακριτικού με σταυρωμένα τα χέρια. Έφτιαξε τα χέρια του φακέλου και μπήκε στην αίθουσα. Κοίταξε για λίγο τον καθηγητή και μετά προχώρησε τραβώντας την καρέκλα του στην άκρη του σιδερένιου τραπεζιού. Άφησε τον φάκελο πάνω στο τραπέζι σπρώχνοντάς τον προς το μέρος του Δημήτρη και ύστερα κάθησε στην καρέκλα.
«Έχεις το δικαίωμα του δικηγόρου.» τον ενημέρωσε ο Δημήτρης.
«Δεν χρειάζομαι δικηγόρο. Όπως έχω πει και στον κύριο Μυλωνά από την γυναίκα μου κρυβόμουν.» γύρισε το βλέμμα του στον Πάρη «Τώρα τα ξέρει όλα, οπότε κάντε τις ερωτήσεις σας.»
«Βρήκαμε μερικές τρίχες της Αιμιλίας στο αυτοκίνητό σας.» ξεκίνησε ο Πάρης όσο βολευόταν στην καρέκλα.
«Αυτό είναι απίθανο γιατί η Αιμιλία δεν έχει μπει ποτέ στο αυτοκίνητό μου. Είστε σίγουρος ότι είναι δικές της;» αντερώτησε ο άντρας.
«Εννοείται αν ευσταθεί στο εργαστήριο; Ναι ευσταθεί.» του απάντησε ο Πάρης.
«Ίσως να ήταν πάνω στην μπλούζα μου.»
«Βρήκαμε τέσσερις τούφες μαλλιών που ξεριζώθηκαν, στο προσκέφαλο του συνοδηγού.» του εξήγησε ο Πάρης.
Ο άντρας γέλασε και ανακάθησε στην θέση του φτιάχνοντας το σακάκι του.
«Τηλεφωνήσατε από το σπίτι σας στο δωμάτιο της Αιμιλίας την μέρα που χάθηκε.» του είπε ο Δημήτρης.
«Χρησιμοποιώ μόνο το κινητό μου όταν της τηλεφωνώ. Ούτε από το γραφείο μου, ούτε από το σπίτι. Μόνο από το κινητο μου.»
«Στις 12:16 επί τέσσερα λεπτά.» συνέχισε ο Δημήτρης όσο έσπρωχνε το χαρτί των κλήσεων προς τον άντρα.
«Είχαμε γεύμα εκείνη την μέρα από τις 12:00 μέχρι τις 14:00. Οι διευθυντές των τμημάτων. Και αυτό ευσταθεί στο δικαστήριο.» απάντησε και κοίταξε τον Πάρη.
«Καθηγητή, η σύζυγός σας εργάζεται;» τον ρώτησε και χτύπησε ρυθμικά τα δάχτυλά του στο τραπέζι.
«Όχι.» απάντησε και για λίγα δευτερόλεπτα δεν μίλησε κανείς και τότε ο άντρας κατάλαβε «Όχι...» μουρμούρισε.
«Που είναι η σύζυγός σας;»
«Έξω.» απάντησε στον Πάρη «Ήρθαμε μαζί εδώ.»
«Ακολουθήστε με.» έδωσε εντολή στον άντρα. Άνοιξε την πόρτα του ανακριτικού και τον άφησε να περάσει πρώτος. Η γυναίκα που στεκόταν νωρίτερα στον τοίχο τους πλησίασε.
«Είμαι ο Πάρης Μυλωνάς. Θα ήθελα να σας κάνω μερικές ερωτήσεις.» στάθηκε απέναντι απ' το αντρόγυνο.
«Ναι φυσικά.» η γυναίκα χτένισε αμήχανα με τα δάχτυλά της τα κοντά ξανθά μαλλιά της.
«Είστε στο σπίτι την ημέρα;»
«Μερικές φορές.»
«Ήσασταν σπίτι κοντά στις 12 το μεσημέρι, την ημέρα που χάθηκε η Αιμιλία Μανωλίδου;» έγινε πιο αναλυτικός, κατάλαβε δίπλα του να έρχεται ο Δημήτρης.
«Δώρα, κάποιος τηλεφώνησε στην Αιμιλία απ' το σπίτι και αυτός ο κάποιος δεν ήμουν εγώ.» χαμηλόφωνα είπε στη γυναίκα του.
«Κυρία Σπανού, έχετε τα κλειδιά από το αυτοκίνητο του συζύγου σας;» την ρώτησε ο Δημήτρης.
«Το μοιραζόμαστε. Είναι και των δύο το αυτοκίνητο.» του απάντησε και σταύρωσε τα χέρια της.
«Απο πότε το ξέρεις;» την ρώτησε ο άντρας.
«Γι αυτήν ή για όλες τις άλλες;» αντερώτησε ειρωνικά κοιτάζοντάς τον λοξά «Ήξερα ότι ήταν διαφορετική.» έκανε εναλλαγές στο βλέμμα της ανάμεσα στον Πάρη και τον Δημήτρη «Δεν θα άφηνα ένα παιδί να διαλύσει το γάμο μου και έτσι της τηλεφώνησα. Την πήγα μια βόλτα με το αυτοκίνητο. Της εξήγησα μερικά πράγματα. Σύζυγος, τρία παιδιά, υποθήκη. Είπε ότι είχαν τελειώσει. Γύριζε σπίτι της. Δεν είπε τον λόγο, δεν ρώτησα παραπάνω.»
«Κυρία Δώρα, νομίζω ότι δεν μας είπατε μερικά πράγματα.» της είπε ο Πάρης.
«Βρήκαν τρίχες της Αιμιλίας στο αυτοκίνητο και πιστεύουν...» ο άντρας κοίταξε τον Πάρη για λίγο «της επιτέθηκες;» ρώτησε.
«Όχι.» απάντησε «Θα το ήθελα. Παραλίγο να το κάνω, πήγε να βρει από το αυτοκίνητο, σηκώθηκε απότομα και τα μαλλιά της πιάστηκαν στη θέση. Τη σταμάτησα, της ζήτησα συγγνώμη. Μιλήσαμε και μετά την άφησα.»
Ο ήχος του κινητού του Πάρη τους διέκοψε «Με συγχωρείτε.» είπε και απάντησε στην κλήση «Μυλωνάς... Ναι έρχομαι αμέσως.» έκλεισε το κινητό «Πρέπει να φύγω.» έβγαλε τα γυαλιά του και απομακρύνθηκε με γρήγορα βήματα.

Πέρασε την τεράστια αποθήκη που ήταν συμπιεσμένα μερικά απορρίμματα. Είδε τους αστυνομικούς χαιρέτησε και πλησίασε τον Νίκο.
«Είναι αυτή;» ρώτησε προχωρώντας δίπλα από τον νεαρό άντρα.
«Δεν ξέρω. Και εγώ τώρα ήρθα. Ένας άστεγος έψαχνε τα σκουπίδια και βρήκε το πτώμα. Είναι εδώ η αστυνομία, έφτασαν πρώτοι.» σήκωσε την κίτρινη κορδέλα αφήνοντας τον Πάρη να περάσει πρώτος.
«Είναι εκεί.» τους έδειξε ο αστυνομικός πίσω από την κορδέλα.
Άναψαν τους φακούς τους και έφτασαν αργά προς το σημείο και τότε είδαν το πρόσωπο της κοπέλας. Ο Πάρης έσκυψε το κεφάλι του και ξεφύσηξε. Γύρισε και κοίταξε τον Νίκο και μετά ξανά το σημείο που βρήκαν την κοπέλα.

Κοιτούσε το σώμα της κοπέλας πάνω στο τραπέζι του ιατροδικαστή.
«Έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο παλιότερα. Όταν δούλευα στο Arlington στη Virginia. Οι άστεγοι για να ζεσταθούν κοιμούνται στους κάδους και ξυπνάνε σε συμπιεστή σκουπιδιών λιωμένοι.» είπε ο Αντώνης βλέποντας τον Πάρη και την Κατερίνα.
«Εγώ και ο Πάρης ψάξαμε τον αγωγό των σκουπιδιών. Ήταν πεντακάθαρος. Δεν υπήρχε λόγος να ψάξουμε τον κάδο.»
«Δηλαδή μας λες ότι τη σκότωσε ο συμπιεστής; Την συνέθλιψε;»
«Οχι... Συνθλίφθηκε μετά θάνατον.» απάντησε στον Πάρη.
«Και πως το ξέρεις αυτό;» απόρησε, φορώντας τα λάτεξ γάντια του.
«Ο ιστός στα άκρα της, ήταν κίτρινος και ξηρός. Αυτό σημαίνει ότι δεν έτρεχε αίμα στις φλέβες της όταν την έλιωσε ο συμπιεστής.» του εξήγησε δείχνοντας τα άκρα της κοπέλας.
«Απο τι πέθανε;» ρώτησε η Κατερίνα.
«Εσωτερική αιμορραγία. Διάρρηξη του σπλήνα.» της απάντησε.
«Απο τι;» αναρωτήθηκε, ακουμπώντας τα χέρια του στο τραπέζι.
«Απο ισχυρό χτύπημα.»
«Σημείο σύγκρουσης;» ρώτησε η Κατερίνα.
«Η θωρακική κοιλότητα. Τα πλευρά δέχτηκαν μόνο ένα χτύπημα.»
«Είδος όπλου;»
«Δεν έχω ιδέα Πάρη, ακόμα ψάχνω να το βρω. Η αλήθεια είναι ότι ίσως δεν το μάθω ποτέ.»
«Και τώρα τι κάνουμε;» τον ρώτησε η Κατερίνα γυρνώντας προς το μέρος του.
«Είχες ένα στοιχείο, δεν πέτυχε. Τώρα πρέπει να ξαναψάξουμε.» της απάντησε και έβγαλε τα γάντια του.

Γύρισαν ξανά στο κολέγιο άδειασαν τον κάδο και ξεκίνησαν να ψάχνουν για αρκετή ώρα.
«Βρήκα αίμα.» φώναξε ο Νίκος, η Μυρτώ πλησίασε και μπήκε μέσα στον κάδο.
«Ναι, δεν είναι πολύ αλλά αρκεί για να δουλέψουμε.» είπε στους υπόλοιπους.
Ο Πάρης έκλεισε τις σημειώσεις του, έπιασε την φωτογραφική μηχανή από το βαλιτσάκι του και πήγε κοντά στην Μυρτώ.
«Φωτογράφησέ το, πάτε δείγμα. Να το πάμε στο εργαστήριο.» της έδωσε εντολή, η Μυρτώ κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.
«Αν είμαι δικό της, ίσως γι αυτό δεν το βρήκαν τα λαγωνικά. Η μυρωδιά απ' τον κάδο τα αποπροσανατόλισε.» θεώρησε η Κατερίνα.
«Νομίζω βρήκα κάτι, δείτε λίγο αυτό.» ο Πάρης πλησίασε κοντά στον Νίκο και γονάτισε κοιτάζοντας την άκρη του κάδου «Ο κάδος είναι χτυπημένος, αυτό το σημάδι είναι πρόσφατο.» του έδειξε.
«Είναι μπογιά από αυτοκίνητο. Υπάρχουν ίχνη από μέταλλο. Όπως υπάρχουν και στο έδαφος.» παρατήρησε ο Πάρης και σύλλεξε τα στοιχεία.
«Δεν έχουμε λόγο να σκεφτούμε ότι σχετίζεται με την Αιμιλία.» τους είπε η Μυρτώ.
«Ούτε λόγους να μην το κάνουμε.» της απάντησε ο Πάρης σμίγοντας τα φρύδια του.
«Τη χτύπησε και έφυγε. Το όχημα ήταν πολύ ψηλό. Ίσως τζιπ;» υπέθεσε ο Νίκος.
«Έτσι εξηγείται το ισχυρό χτύπημα. Την χτύπησε στην κοιλιά.» η Κατερίνα πλησίασε κοντά στον κάδο.
«Ο οδηγός την πέταξε στον κάδο για να κρύψει το έγκλημά του.» συμπλήρωσε ο Νίκος.
«Ή το έγκλημά της...» είπε ο Πάρης.
«Η κυρία Σπανού.» μουρμούρισε η Μυρτώ. «Είναι η βασική ύποπτη.» τους θύμησε η Μυρτώ.
«Ναι αλλά έχει ασημί αυτοκίνητο.»
«Μπορεί μα νοίκιασε άλλο η να το δανείστηκε από κάποιον φίλο.» απάντησε η Μυρτώ στην Κατερίνα.
«Γιατί ήταν εδώ κάτω η Αιμιλία;» αναρωτήθηκε ο Νίκος.
«Ας βρούμε για αρχή το πώς και μετά φτάνουμε στο γιατί.» τους συμβούλεψε μαζεύοντας το βαλιτσάκι του.

«Το αυτοκίνητο που χτύπησε στον κάδο ήταν λευκό στην αρχή, μετά βάφτηκε κόκκινο και τώρα είναι μαύρο.» είπε παρατηρώντας την οθόνη του υπολογιστή.
«Μεσολαβούν δύο χέρια μπογιά. Καλή δουλειά, μάλλον έγινε στην αντιπροσωπεία.» θεώρησε ο Νίκος.
«Κάθε μπογιά έχει μοναδικό συντελεστή απορρόφησης. Αν έχουμε τον κάθε συντελεστή. Θα βρούμε το αυτοκίνητο.» σίγουρος είπε.
«Αλήθεια;» ρώτησε ο Νίκος και συνέχισε πληκτρολογώντας στον υπολογιστή. Λίγα δευτερόλεπτα μετά η ανάλυση έγινε «Cherokee του '07 η του '08. Έγιναν τρεις αλλαγές χρώματος, λευκό, κόκκινο και μαύρο.»
«Περιορίσαμε την έρευνα. Κάλεσε τον Δημήτρη.»
«Το έκανα. Πριν μια ώρα.» απάντησε ο Νίκος.
Τον κοίταξε και χαμογέλασε «Καλή δουλειά.» του είπε και βγήκε έξω από το εργαστήριο.
«Που ήσουν;» άκουσε πίσω του την Μυρτώ να φωνάζει.
Σταμάτησε για λίγο και συνέχισε το βήμα του «Ήρεμα καουμπόι!» σήκωσε τα χέρια του ψηλά «Δεν μπορώ να είμαι παντού και απαγορεύεται η κλωνοποίηση!»
«Μίλησα με τον Γρηγόρη. Το αίμα από τον κάδο ανήκει στην Αιμιλία.» του είπε και τον κοίταξε όσο ο Πάρης μάζευε την αλληλογραφία από το τραπεζάκι στο γραφείο του.
Ο Νίκος μπήκε γρήγορα στο γραφείο του «Με κάλεσε ο Αντώνης. Είναι στο τμήμα, βρέθηκε ο οδηγός. Ο ύποπτος είναι εκεί, σε περιμένει.»
«Με περιμένει...» ψιθύρισε, άφησε τους φακέλους πάνω στο γραφείο και βγήκε γρήγορα έξω.

Άνοιξε την πόρτα του ανακριτικού και κοίταξε τον Δημήτρη.
«Θα γίνει πατέρας.» ήταν το πρώτο που του είπε ο Δημήτρης.
«Η γυναίκα μου είναι έγκυος, στις μέρες της. Με ειδοποίησε, ήθελα να φτάσω στο σπίτι. Είχε τόση κίνηση.»
«Περνάς συνέχεια από το κολέγιο;» τον ρώτησε ο Δημήτρης.
«Μένουμε στην αντίθετη πλευρά απ' την εστία. Είναι μια ευθεία από το γραφείο μου. Μπροστά από την εστία είχε κίνηση.» απάντησε ο άντρας.
«Τι ώρα ήταν;»
«Νομίζω γύρω στις 20:30.»
«Οπότε έκοψες δρόμο.» συνέχισε ο Δημήτρης.
«Ναι, νόμιζα ότι γεννούσε. Γκάζωσα μέσα στο στενάκι.»
«Και... Τι έγινε μετά;» τον ρώτησε ο Πάρης.
«Έστριψα να αποφύγω ένα παρκαρισμένο φορτηγάκι. Ο δρόμος ήταν βρεγμένος και χτύπησα στον κάδο.» απάντησε «Αν είχα χτυπήσει κάποιο αυτοκίνητο θα σταματούσα... Αλλά ήταν απλά ένας κάδος.» συνέχισε ο άντρας.

«Υπάρχει πράσινη μπογιά ίδια με του κάδου.» είπε η Μυρτώ κοιτάζοντας με τον μεγενθυντικό φακό το αυτοκίνητο, όσο ο Πάρης πίσω της έριχνε φως με τον φακό του στο σημείο.
«Ναι αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χτύπησε άνθρωπο.» συνέχισε ο Πάρης.
«Το εξετάσαμε διεξοδικά. Ούτε ίνες, ούτε τρίχες, ούτε αίματα πουθενά.» τον ενημέρωσε η Μυρτώ και κοίταξε τον Πάρη πίσω της «Χτύπησε μόνο τον κάδο.» σίγουρη για αυτό του είπε.
Ο Νίκος άδειασε τα πνευμόνια του «Δεν χτύπησε την Αιμιλία.»
«Άλλο ένα στοιχείο που μας οδήγησε σε αδιέξοδο.» μουρμούρισε η Κατερίνα.
«Έχουμε ακόμα την κυρία Σπανού.» τους θύμησε η Μυρτώ και σηκώθηκε.
«Ή τον άντρα της.» συμπλήρωσε ο Νίκος.
«Υπάρχουν πολλά κινητά αλλά, ούτε μια απόδειξη.» η Κατερίνα άφησε τον φάκελο στο καπό του αυτοκινήτου.
Ο Πάρης έμεινε σιωπηλός για λίγο, έκανε μερικά βήματα στο γκαράζ του εργαστηρίου και ύστερα γύρισε και τους κοίταξε «Ο Μένκεν* είπε "Υπάρχει εύκολη λύση για κάθε ανθρώπινο πρόβλημα. Απλή, εύλογη και λανθασμένη." Αν η λύση μας δεν είναι απλή, ξεκάθαρη και λανθασμένη μπορεί να είναι σύνθετη, απίθανη και σωστή. Σωστά;» τους ρώτησε και έφτιαξε τα γυαλιά του «Μια πεταλούδα πετά στη Βραζιλία, χτυπάει τυφώνας κοντά στη Φλόριντα. Θεωρία του χάους*. Τυχαία γεγονότα, απόρριψη της γραμμικής σκέψης.»
«Η φυσική συναντάει τη φιλοσοφία.» τον διέκοψε η Μυρτώ και πήρε επιβράβευση από το βλέμμα του.
«Αν αυτή η θεωρία εφαρμοστεί στην υπόθεση της Αιμιλίας Μανωλίδου τη συγκεκριμένη στιγμή μπορούμε να πούμε ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη.» ολοκλήρωσε την σκέψη του.
«Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει για πάνω από μερικά δευτερόλεπτα.» συμφώνησε μαζί του η Μυρτώ συμπληρώνοντάς τον.
«Εγώ προβλέπω ότι θα βρίσκομαι ακόμα εδώ σε ένα λεπτό από τώρα.» είπε ο Νίκος και στάθηκε απέναντί τους.
«Που το πας;» τον ρώτησε η Κατερίνα και τον κοίταξε.
«Απ το δωμάτιο της Αιμιλίας, στον κάδο. Κάπου ανάμεσα στο δωμάτιο και στον κάδο βρίσκεται η απάντησή μας. Εκεί πρέπει να πάμε.» απάντησε «Θα έρθεις Νίκο;» ρώτησε πειράζοντας τον νεαρό άντρα και βγήκαν έξω από την αποθήκη.

Ο Πάρης με την Μυρτώ μπήκαν στο δωμάτιο της κοπέλας. Έστησαν το δωμάτιο ακριβώς από την ημέρα που εξαφανίστηκε η Αιμιλία.
«Κοίτα έξω από το παράθυρο.» η Μυρτώ ακολούθησε την εντολή του κοιτάζοντας έξω «Τι βλέπεις;» την ρώτησε.
«Κίνηση. Το ταξί να περιμένει.»
«Οπότε τι κάνεις μετά;»
«Παίρνω τις βαλίτσες μου και φεύγω.» απάντησε η Μυρτώ και έσκυψε να πάρει τις βαλίτσες από το κέντρο του δωματίου.
«Σταμάτα.» διέκοψε την κίνησή της «Οι βαλίτσες δεν βγήκαν ποτέ από το δωμάτιο. Δεν τις πήρε.»
«Καθάριζε το δωμάτιο όλη μέρα.»
«Ναι, γιατί θέλει να πάρει πίσω την εγγύηση.»
«Πρέπει να αφήσεις το δωμάτιο ακριβώς όπως το βρήκες.»
«Τι λείπει;» ρώτησε την Μυρτώ.
Η Μυρτώ παρατήρησε το δωμάτιο γύρω της «Δύο κρεβάτια, δύο στρώματα, δύο γραφεία, δύο καρέκλες, δύο ντουλάπες...» έκανε μια παύση «Κάδος.» αντιλήφθηκε «Δεν υπάρχει στο δωμάτιο.»
«Ποιό είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις αφού καθαρίσεις;» συνέχισε να ρωτάει ο Πάρης.
«Πετάς τα σκουπίδια.» απάντησε η Μυρτώ και κρυφογέλασε ακολουθώντας τον Πάρη έξω από το δωμάτιο.

  Ο Πάρης χτύπησε την πόρτα ενός δωματίου. Μια κοπέλα του άνοιξε.
«Γειά, συγγνώμη που σε ενοχλώ. Μπορώ να δανειστώ το καλάθι των αχρήστων σου;»
«Ναι φυσικά.» η κοπέλα του έδωσε τον κάδο και ο Πάρης έκανε νόημα στην Μυρτώ να τον ακολουθήσει. Σταμάτησε μπροστά από την μικρή σιδερένια είσοδο και η Μυρτώ την άνοιξε.
«Η Αιμιλία πέταξε τα σκουπίδια. Γύρισε στο δωμάτιό της. Πως βρέθηκε στον κάδο;» απόρησε κοιτάζοντας τον Πάρη.
«Σκέφτεσαι πολύ γραμμικά. Η θεωρία του χάους θυμάσαι; Απλά πέταξε τα σκουπίδια.»
«Εντάξει.» η Μυρτώ σήκωσε τον κάδο και τον έβαλε στην είσοδο η οποία την τράβηξε «Κόντεψε να μου πιάσει το χέρι!»
«Η Αιμιλία ίσως να μην ήταν τόσο γρήγορη.» της είπε.
«Συγγνώμη!» φώναξε σε έναν φοιτητή που τους κοιτούσε «Μπορείς να μου κάνεις μια χάρη; Κάνουμε ένα μικρό πείραμα.» του εξήγησε.
«Ναι, σίγουρα μπορώ.» το αγόρι πλησίασε κοντά.
«Μπορείς να μετρήσεις ως το εκατό και να πετάξεις τον κάδο μέσα;» του έδωσε τον κάδο «Σ ευχαριστώ! Πρόσεχε τα δάχτυλά σου.» έπιασε την Μυρτώ από την μέση πλησιάζοντας στην έξοδο.
Έφτασαν στο πίσω μέρος του κολεγίου, εκεί τους περίμεναν και οι υπόλοιποι. Το καλάθι των αχρήστων έπεσε με δυναμη μέσα στον κάδο.
«Τι διάολο έγινε;» η Κατερίνα πλησίασε στον κάδο.
«Ο αγωγός έχει ένα σπασμένο ελατήριο.» είπε η Μυρτώ.
«Το ανοίξαμε όταν είχες κατέβει με το σκοινί.» κοίταξε την Κατερίνα και άναψε τον φακό του.
«Τι σχέση έχει;» απόρησε.
«Έλειπε ο κάδος από το δωμάτιο της Αιμιλίας. Οπότε σκέφτηκα πως ίσως της έπεσε καταλάθος μέσα στον αγωγό.» της εξήγησε ο Πάρης.
«Πως κατέληξε εκείνη στον κάδο;» ρώτησε ο Νίκος.
«Ήθελε να πάρει την εγγύηση.» του απάντησε η Μυρτώ.
«Δεν είναι εύκολο να μπεις μέσα στον κάδο.» είπε ο Νίκος.
«Έπρεπε να αυτοσχεδιάσει.» η Κατερίνα πήγε στο πίσω μέρος του κάδου «Το έχω ξανακάνει αυτό. Με κάτι κλειδιά.» σκαρφάλωσε φτάνοντας το μισό της σώμα στην κορυφή του κάδου «Η Αιμιλία έσκυψε για να φτάσει τον κάδο...»
«Αλλά τότε ήρθε ο Μάρκος χτύπησε στον κάδο με το αυτοκίνητο και η σπονδυλική στήλη της Αιμιλία κόπηκε στη μέση πέφτοντας μέσα στον κάδο.» συνέχισε ο Πάρης «Σύνθετη, απίθανη και σωστή.» έκλεισε τον φακό του και σήκωσε το φρύδι του.

  Χτύπησε το σύκο ρυθμικά στο γραφείο του, απέναντί του είχε τους γονείς της Αιμιλίας ενώ πίσω του στεκόταν η Μυρτώ.
«Ωπα... Ένα λεπτό... Εννοείται ότι μια σειρά από εντελώς άσχετα ατυχή γεγονότα οδήγησαν στον θάνατο της κόρης μου;» εκνευρισμένος ρώτησε ο πατέρας.
«Λυπάμαι που το λέω αλλά ναι.» απάντησε ήρεμα.
«Οχι! Όχι! Κάποιος ευθύνεται!»
«Κυρία Μανωλίδου...» κοίταξε την γυναίκα «Δεν υπάρχει ένοχος.»
«Επειδή το λέτε εσείς;» του φώναξε και σηκώθηκε.
«Επειδή το λένε τα στοιχεία.» της απάντησε.
«Θα προσλάβουμε ερευνητή. Όσους χρειαστεί. Κάποιος σκότωσε την Αιμιλία και εγώ με την γυναίκα μου θα βρούμε τις απαντήσεις!» φώναξε έξαλλος ο άντρας και τράβηξε την γυναίκα του έξω από το γραφείο κλείνοντας με δύναμη την πόρτα πίσω του.
«Τους είπα τι συνέβη.» χαμήλωσε το βλέμμα του.
«Ναι.» του είπε και του έκανε μασάζ στους ώμους «Δεν τους δώσαμε αυτό που είχαν ανάγκη. Ένα τέλος.»
«Η αλήθεια φέρνει το τέλος.» ξεφύσηξε και ξεκίνησε να γράφει την αναφορά.
«Οχι πάντα Πάρη μου.»

  Έκλεισε την πόρτα πίσω του, άφησε τα κλειδιά στο τραπεζάκι και κρέμασε το σακάκι του. Είδε την Μυρτώ στον καναπέ του σαλονιού. Την πλησίασε και της έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο κοιτάζοντας το ανοιχτό άλμπουμ φωτογραφιών που είχε μπροστά της.
«Ελπίζω να μην σε πειράζει.» του είπε και του χάιδεψε το μάγουλο.
«Φυσικά και δεν με πειράζει!» κάθησε δίπλα της στον καναπέ και την τράβηξε στην αγκαλιά του. Άλλαξε σελίδα από το άλμπουμ και χαμογέλασε καθώς οι αναμνήσεις περνούσαν σαν τρελές από το κεφάλι του. Της έδειξε με τον δείκτη του μια φωτογραφία «Αυτός εδώ είναι ο μπαμπάς μου, λίγες μέρες αφότου έκλεψε την μαμά μου.»
«Την έκλεψε...;» η Μυρτώ τον κοίταξε.
«Ναι. Οι γονείς της μαμάς μου που δεν τους γνώρισα και πότε, την είχαν κάνει προξενιό. Όμως η μητέρα μου ήταν χρόνια μαζί με τον πατέρα μου και έτσι μια μέρα πριν τον γάμο την έκλεψε. Δεν πας κόντρα στον έρωτα.» της πείραξε την μύτη.
«Και μετά...;»
«Μέτα μικρή έφυγαν από την Κρήτη και μετακόμισαν Θεσσαλονίκη έμειναν εκεί για κάποια χρόνια. Αργότερα λόγω της δουλειάς του μπαμπά μου έμειναν μόνιμα Αθήνα.»
«Του μοιάζεις πολύ.» κοιτάζοντας την φωτογραφία είπε η Μυρτώ «Η μαμά σου;»
«Η μαμά μου με την βοήθεια και την συνεχή υποστήριξη του μπαμπά μου σπούδασε και έκανε ένα ένα όλα της τα όνειρα πραγματικότητα.» άλλαξε σελίδα «Εδώ έχουμε πάει οικογενειακό ταξίδι στην Σικελία, την γυρίσαμε όλη με αυτοκίνητο. Ήμουν αρκετά μικρός αλλά το θυμάμαι. Ήταν το τελευταίο ταξίδι που κάναμε όλοι μαζί.» το πρόσωπό του σκοτείνιασε, η Μυρτώ του έδωσε ένα πεταχτό φιλί «Μεγάλωσα με πάρα πολλή αγάπη.»
«Το ξέρω καλέ μου, το βλέπω. Το νιώθω.» τον διαβεβαίωσε και κλείστηκε στην αγκαλιά του. Πέρασαν το βράδυ τους βλέποντας φωτογραφίες και γελώντας με τις αναμνήσεις του.

*Ο Henry Louis Mencken ήταν Αμερικανός δημοσιογράφος, δοκιμιογράφος, σατιρικός, πολιτιστικός κριτικός και μελετητής της αμερικανικής αγγλικής γλώσσας. Σχολίασε ευρέως την κοινωνική σκηνή, τη λογοτεχνία, τη μουσική, εξέχοντες πολιτικούς και σύγχρονα κινήματα.

*Η θεωρία του Χάους μελετά τη συμπεριφορά ορισμένων μη γραμμικών δυναμικών συστημάτων, που είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα στις αρχικές συνθήκες, ένα αποτέλεσμα το οποίο ευρέως αναφέρεται ως το φαινόμενο της πεταλούδας. Μικρές διαφορές στις αρχικές συνθήκες (όπως αυτές που οφείλονται σε σφάλματα στρογγυλοποίησης σε αριθμητικούς υπολογισμούς) αποδίδουν πολύ διαφορετικά αποτελέσματα για τα δυναμικά συστήματα, καθιστώντας τη μακροπρόθεσμη πρόβλεψη αδύνατη σε γενικές γραμμές.Αυτό συμβαίνει παρ' όλο που αυτά τα συστήματα είναι αιτιοκρατικά ("ντετερμινιστικά"), πράγμα που σημαίνει ότι η μελλοντική συμπεριφορά τους καθορίζεται πλήρως από τις αρχικές συνθήκες τους, χωρίς να εμπλέκονται τυχαίες παράμετροι.Με άλλα λόγια, η ντετερμινιστική φύση αυτών των συστημάτων δεν τα κάνει προβλέψιμα. Αυτή η συμπεριφορά είναι γνωστή ως ντετερμινιστικό χάος, ή απλά χάος. Αυτό συνοψίζεται από τον Έντουαρντ Λόρεντζ ως εξής:

Χάος: Όταν το παρόν καθορίζει το μέλλον, αλλά η προσέγγιση του παρόντος δεν προσδιορίζει κατά προσέγγιση το μέλλον.

Χαοτική συμπεριφορά μπορεί να παρατηρηθεί σε πολλά φυσικά συστήματα, όπως ο καιρός,[6][7] η ατμόσφαιρα, το ηλιακό σύστημα, οι τεκτονικές πλάκες, τα οικονομικά συστήματα και η εξέλιξη (μεταβολή) των πληθυσμών.

Επεξήγηση μιας τέτοιας συμπεριφοράς μπορεί να επιδιωχθεί μέσω της ανάλυσης ενός χαοτικού μαθηματικού μοντέλου, ή μέσω τεχνικών όπως διαγράμματα επανάληψης (recurrence plots) και τομές Πουανκαρέ (Poincaré maps).

Τα συστήματα που παρουσιάζουν μαθηματικό χάος είναι ντετερμινιστικά και επομένως εύτακτα υπό μια έννοια. Αυτή η τεχνική χρήση του όρου "χάος" διαφωνεί με την καθομιλουμένη, στην οποία το χάος υποδηλώνει την παντελή έλλειψη τάξης. Όταν λέγεται ότι η θεωρία του χάους μελετά ντετερμινιστικά συστήματα, είναι απαραίτητο να αναφέρεται και το συγγενές πεδίο της φυσικής που λέγεται Κβαντική θεωρία του Χάους και μελετά μη αιτιοκρατικά συστήματα σύμφωνα με τους νόμους της Κβαντομηχανικής.

▪️Γειααα σας!!🦉 Φανταστείτε λίγο το ποσό άτυχη ήταν η κοπέλα. Πόσες πιθανότητες υπήρχαν να συμβούν όλα αυτά την ίδια στιγμή και αυτό να έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατό της. Άσχημο, πολύ.

Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι η τύχη μου αυτό. Στο άνετο. Στο πολύ άνετο. 👏🏼

Δεν ξέρω αν ευσταθεί σαν υπόθεση, αλλά ήθελα να την γράψω και το έκανα και τι πειράζει..?😂💁🏻‍♀️ Είχε ενδιαφέρον και απρόβλεπτο τέλος οπότε γιατί όχι...;🙌🏼

Λατρεύω όταν έχω την ευκαιρία να αναπτύξω την θεωρία του Πάρη, αυτός ο άνθρωπος είναι τέρμα παρατηρητικός και πανέξυπνος. Επίσης ξέρει υπερβολικά πολλά πράγματα που με κάνουν και μένα να απορώ.😏

Ένα πράγμα που λατρεύω είναι επίσης και το πώς τσαλακώνεται στην Μυρτώ και την βάζει στην ζωή του. Της μιλάει για τους γονείς του που κυριολεκτικά δεν μασησαν τίποτα και απλά έφυγαν από όλους και όλα για να ζήσουν μαζί. Η αγάπη και το καλό πάντα νικάει και αυτό είναι ένα γεγονός!😉

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο
Αν σας άρεσε αφήστε μου ένα ⭐ και τα σχόλιά σας που ξέρετε ότι τα λατρεύω.

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο λοιπόν
Σας φιλώ!!😘❤️