Άνοιξε το δεύτερο συρτάρι του γραφείου του, έβγαλε το κουτί με τα χάπια και πήρε δύο προσπαθώντας να κάνει την ημικρανία του να περάσει. Χαμήλωσε το σώμα του και βολεύτηκε καλύτερα στην καρέκλα βάζοντας τα πόδια πάνω στο γραφείο. Άφησε τα γυαλιά του κάπου αόριστα και έκλεισε τα μάτια του. Λίγη ώρα μετά αισθάνθηκε όλο αυτό που τον βασάνιζε από το πρωί να υποχωρεί, αποφάσισε να ανοίξει την τηλεόραση απέναντί του, έμαθε πως οι γονείς της κοπέλας θα έδιναν συνέντευξη, έβαλε το κανάλι και τους είδε στην οθόνη της τηλεόρασης.
"Οι γονείς της πρωτοετούς φοιτήτριας Αιμιλίας Μανωλίδου είναι μαζί μας και θα συζητήσουμε μαζί τους την εξαφάνιση της κόρης τους. Κύρια Μανωλίδου σας είπε η κόρη σας γιατί άφηνε το κολέγιο;"
"Είμαστε δεμένη οικογένεια. Η Αιμιλία ήθελε να είναι σπίτι της, μαζί μας."
"Γιατί έφυγε στη μέση της χρονιάς;"
"Θα έκανε μια καινούργια αρχή" σειρά του πατέρα να πάρει τον λόγο "Πίσω στην Ζάκυνθο."
Η Μυρτώ μπήκε στο γραφείο του, ο Πάρης χαμήλωσε την ένταση δίνοντας όλη την προσοχή πάνω της, του άρεσε τόσο πολύ όταν του χαμογελούσε, γέμιζε η καρδιά του πεταλούδες.
«Πως είσαι;» τον ρώτησε.
«Καλά, ένας πονοκέφαλος ήταν.» απάντησε και φόρεσε τα γυαλιά του.
«Αν χρειαστείς κάτι να μου πεις, είμαι εδώ. Σε χρειάζομαι στο εργαστήριο.»
«Ξέρεις σκεφτόμουν ότι, όταν πέφτει ένα δέντρο και κανείς να μην το ακούσει κάνει θόρυβο...» της είπε και σηκώθηκε.
«Ναι, κάποιος πρέπει να είδε ή να άκουσε κάτι.»
«Τι έχουμε;» την ρώτησε περνώντας το χέρι του απαλά απ' την μέση της οδηγώντας την έξω από το γραφείο του.

  Ακολούθησε την Μυρτώ και στάθηκε δίπλα της και απέναντι απ' τον Γρηγόρη ακούμπησε τα χέρια του δεξιά και αριστερά στο τραπέζι κοιτάζοντας τα υπερβολικά πολλά ευρήματα που είχε πάει η Μυρτώ για δείγμα DNA.
«Και έτσι μπορείς να πάρεις DNA. Φέρε μου όλη της την ζωή.» αστειεύτηκε ο Γρηγόρης.
«Λέγεται ζήλος, Γρήγορη.» απάντησε η Μυρτώ.
«Ή κούραση.» ανταπάντησε ο Γρηγόρης χωρίς να κρύβει τον εκνευρισμό του.
«Λέγετε πρωτόκολλο.» ο Πάρης κοίταξε μια την Μυρτώ και μια τον Γρηγόρη «Ας τελειώνουμε τώρα.»
«Εντάξει κύριε Μυλωνά, πήρα το DNA της Αιμιλίας από την οδοντόβουρτσα της.» σήκωσε την οδοντόβουρτσα από το τραπέζι «Το σύγκρινα με το αίμα και το σπέρμα που βρήκε η Μυρτώ στο στρώμα.»
«Το αίμα δεν είναι δικό της.» πετάχτηκε η Μυρτώ και γύρισε να την κοιτάξει.
«Δεν είναι δικό της;» απόρησε.
«Κοίτα την τοξικολογική εξέταση.» η Μυρτώ του έδωσε ένα χαρτί. Ο Πάρης φόρεσε τα γυαλιά του και το διάβασε.
«GHB;» ρώτησε μήπως δεν είχε δει καλά.
«Το χάπι του βιασμού.»
«Και τι γίνεται με το σπέρμα;» άφησε κάτω το χαρτί.
«Αίμα, κολπικά υγρά ταιριάζουν. Δεν ξέρω όμως ποιας είναι το αίμα.» απάντησε ο Γρηγόρης δίνοντάς του και αυτός ένα χαρτί.
«Ίσως υπάρχουν δύο θύματα.» υπέθεσε η Μυρτώ «Μια βιασμένη και μια εξαφανισμένη.» συνέχισε την σκέψη της όσο κοιτούσε τον Πάρη.

  «Η Σταυρούλα Αντωνιάδη, συγκάτοικος της Αιμιλίας Μανωλίδου. Παράτησε την σχολή πριν περίπου ενάμιση μήνα.» τους ενημέρωσε ο Δημήτρης.
Περπατούσαν στα δρομάκια μιας κωμόπολης, λίγες ώρες μακριά από την Αθήνα. Δίπλα τους περνούσαν παιδιά που έκαναν ποδήλατο και λίγο πιο κάτω σε μια πλατεία είδαν πολλά απ' αυτά να παίζουν.
«Αυτό το δωμάτιο ήταν καταραμένο.» είπε η Μυρτώ στους δύο άντρες βγάζοντας το τζιν μπουφάν.
«Το πατρικό της είναι αυτό;» ρώτησε ο Πάρης αφού είδε τον Δημήτρη να σταματάει μπροστά απ' την μονοκατοικία.
«Ναι. Πιθανή σεξουαλική επίθεση, περίμενα να έρθει η ομάδα για να πάω να της μιλήσω.» άνοιξε την μαύρη χαμηλή εξώπορτα και πέρασε πρώτος στην αυλή.
«Βασικά περίμενες να έρθει μια γυναίκα.» χτύπησε τον ώμο του Δημήτρη και κοίταξε γύρω της τα λουλούδια της αυλής.

  Άφησε την Μυρτώ με τον Δημήτρη να κάτσουν στις δύο πολυθρόνες του σαλονιού. Αυτός προτίμησε να σταθεί λίγο πιο πίσω στο σβησμένο τζάκι. Η κοπέλα κάθησε στην άκρη του καναπέ.
«Πως μάθατε για μένα;» ρώτησε την Μυρτώ «Εννοώ... Δεν έκανα καταγγελία. Απλά έφυγα και παράτησα την σχολή. Κανένας δεν το ήξερε, ούτε η Αιμιλία.»
«Σταυρούλα, βρήκαμε πειστήρια στο παλιό σου δωμάτιο. Πιστεύουμε ότι δέχτηκες σεξουαλική επίθεση υπό την επήρεια GHB.» ήρεμα της εξήγησε η Μυρτώ.
«Πιστεύετε ότι εκείνος που επιτέθηκε σε μένα έχει σχέση με την εξαφάνιση της Αιμιλίας;»
«Δύο γυναίκες, ίδιο δωμάτιο.»
«Ψάχνουμε για κάποια σύνδεση.» συμπλήρωσε την πρόταση της Μυρτώς ο Πάρης. 
«Θα μας πεις το όνομά του;» την ρώτησε ο Δημήτρης.
Η κοπέλα χαμήλωσε το βλέμμα της.
«Θέλεις να μιλήσουμε μόνες μας;» της πρότεινε η Μυρτώ.
«Δεν καταλαβαίνετε. Δεν μπορώ να θυμηθώ. Ποτέ δεν μπόρεσα να θυμηθώ.»
«Είναι μια από τις παρενέργειες του χαπιού. Είμαι σίγουρος ότι βασιζόταν σε αυτό.» της είπε ο Πάρης.
«Έγινε ένα πάρτυ...» η κοπέλα κοίταξε το κενό και προσπάθησε να συγκρατήσει τα δάκρυά της.
«Ποιοί ήταν στο πάρτυ;» την ρώτησε ο Δημήτρης.
«Όλοι από τον όροφό μας.» απάντησε στον Δημήτρη «Γι αυτό έφυγα από την σχολή. Ζούσα με κάποιον που μου επιτέθηκε. Και δεν θα μάθω ποτέ ποιος ήταν.»
Η Μυρτώ κοίταξε πίσω της τον Πάρη που της έκανε νόημα ότι ήταν η ώρα να φύγουν. Δεν θα πίεζαν άλλο την κοπέλα αρκετά είχε περάσει. Η Μυρτώ συμφώνησε μαζί του κουνώντας καταφατικά το κεφάλι της.

  Πάτησε το κουμπί για τον όροφο που ήθελε να πάει και έκανε δύο βήματα πίσω μπαίνοντας ανάμεσα στην Μυρτώ και τον Νίκο.
«Γιατί ένας βιαστής να δώσει οικειοθελώς DNA;» τον ρώτησε η Μυρτώ.
«Επίσημα, αναζητούμε το άτομο που απήγαγε την Αιμιλία Μανωλίδου όχι τον φοιτητή που βίασε την Σταυρούλα Αντωνιάδη.» τους εξήγησε και βγήκαν έξω από το ασανσέρ.
«Αφού συμμετέχουν οικειοθελώς κάνουμε το DNA ο,τι θέλουμε.» κατάλαβε ο Νίκος.
«Δελεαστικό και αποπλανητικό.» η Μυρτώ χαμογέλασε βλέποντας το κρυφό χαμόγελο του Πάρη.
«Έξυπνο και νόμιμο.» την διόρθωσε ο Πάρης σηκώνοντας τον δείκτη του συνεχίζοντας να χαμογελάει.
«Ναι αλλά αν κάποιος αρνηθεί;» συνέχισε τις απορίες της η Μυρτώ.
«Αυτό είναι που ελπίζουμε. Αυτός θα είναι ο ύποπτος.» της απάντησε ο Πάρης.
Η Μυρτώ τον κοίταξε με θαυμασμό, αυτός ο άντρας ήταν πανέξυπνος.

  Σταμάτησαν στον διάδρομο, όλοι οι άντρες που φοιτούσαν σε αυτό το κολέγιο είχαν μπει σε μια ευθεία. Δύο αστυνομικοί στεκόταν ο ένας στην αρχή και ο άλλος στο τέλος της ουράς, ενώ η Μυρτώ με τον Νίκο ξεκίνησαν να παίρνουν DNA. Λίγη ώρα μετά, η Μυρτώ έφτασε σε ένα ψηλό αγόρι.
«Άνοιξε...» του ζήτησε με το αγόρι να μην ανταποκρίνεται «Αρνείσαι;» τον ρώτησε κρατώντας την μπατονέτα για να πάρει δείγμα.
«Δεν έχω πλύνει τα δόντια μου.» απάντησε αγχωμένος.
«Δεν έχει σκοπό να σε φιλήσει. Το DNA σου θέλει μόνο, εντάξει;» φώναξε ο Πάρης και σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του.
Η Μυρτώ προσπάθησε να συγκρατήσει το γέλιο της, πήρε το δείγμα απ' το αγόρι και συνέχισε με τους επόμενους φοιτητές.

  «Με ζήτησε κάποια Φρίντριχ Μίσερ*;» ρώτησε καθώς κοίταζε την οθόνη του κινητού υπηρεσίας του μπαίνοντας μέσα στο εργαστήριο.
«Καταλάβατε τον κώδικα έτσι; Ο Φρίντριχ ανακάλυψε το DNA.» ο Γρηγόρης σηκώθηκε από την θέση του.
«Πέθανε πριν από εκατόν είκοσι χρόνια Γρηγόρη. Τι βρήκες;»
«Έκανα διπλή ανάλυση των δειγμάτων. Σύγκρινα κάθε δείγμα με το σπέρμα που βρήκατε στο στρώμα του θύματος.»
«Με την λέξη πληρώνεσαι;» εκνευρισμένος ρώτησε τον άντρα.
Ο Γρηγόρης σταμάτησε και άφησε δύο χαρτιά πάνω στο λευκό τραπέζι.
«Ταιριάζουν και οι δεκατρείς γενετικοί σημειωτές.» παρατήρησε από τα χαρτιά μπροστά του «Ένας ύποπτος. Σ ευχαριστώ.» πήρε τα χαρτιά και βγήκε έξω από το εργαστήριο.

  Σταμάτησαν τον αγώνα ποδοσφαίρου και πέρασαν μέσα από το γήπεδο με γρήγορα βήματα.
«Κωνσταντίνος Βογιατζής, δεκαεννέα ετών, δωμάτιο 407 κοντά στις κοπέλες. Ο υπεύθυνος αθλημάτων λέει ότι παίζει επιθετικός, είναι δεξιόχειρας.» τον ενημέρωσε ο Δημήτρης.
«Ο φάκελός του;» ρώτησε ο Πάρης.
«Κακοί βαθμοί. Τίποτα παράνομο.» απάντησε ο Δημήτρης.

  Ο Δημήτρης έπιασε το αγόρι από τον ώμο και τον οδήγησε στον πάγκο όπου και τον έβαλε να καθήσει. Το αγόρι τους κοίταζε με απορία.
«Άκου Κωνσταντίνε...» ξεκίνησε ο Πάρης «Ξέρουμε ότι επιτέθηκες στην Σταυρούλα Αντωνιάδη. Γιατί δεν μας λες για την Αιμιλία Μανωλίδου;» τον ρώτησε.
«Δεν ξέρω τίποτα για την Σταυρούλα ή την Αιμιλία.» απάντησε με νεύρα το αγόρι.
«Θα σου πω τι ξέρω.» έβγαλε τα γυαλιά ηλίου του «Η Σταυρούλα Αντωνιάδη βιάστηκε. Βρήκαμε σπέρμα στο στρώμα της, ταυτοποιήσαμε το σπέρμα και το ταιριάξαμε με το δικό σου DNA.»
«Απο το σάλιο.» αντιλήφθηκε «Νόμιζα ότι θέλετε να μάθετε για την Αιμιλία.»
«Θέλουμε.» τον διόρθωσε.
«Τι έγινε Κωνσταντίνε; Επιτέθηκες και στην Αιμιλία;» τον ρώτησε ο Δημήτρης «Είχες ξαναπάει στο δωμάτιό της. Μήπως η Αιμιλία αντιστάθηκε;»
«Δεν άγγιξα την Αιμιλία! Δεν ήμουν καν στην πόλη. Παίζαμε στην Πάτρα.»
Ο Πάρης κοίταξε τον Δημήτρη.
«Χθες ήρθαμε. Δείτε το πρόγραμμα. Ρωτήστε τον προπονητή.» συνέχισε το αγόρι.
«Θα το κάνω. Αλλά εσύ θα έρθεις μαζί μας.» ο Δημήτρης έκανε νόημα στους αστυνομικούς που στεκόταν στην άκρη του γηπέδου να πλησιάσουν. «Συλλαμβάνεσαι για σεξουαλική επίθεση στην Σταυρούλα Αντωνιάδη. Πάρτε τον από εδώ.» μουρμούρισε στους αστυνομικούς «Περιμένετέ με.» συμπλήρωσε.
Στάθηκαν για λίγο χωρίς να μιλάνε. Κοντά τους πλησίασε ο Νίκος.
«Κι άλλο αδιέξοδο.» του είπε ο Πάρης κοιτάζοντάς τον.
«Ναι το ξέρω. Μίλησα στον προπονητή, ταξίδευαν.» του απάντησε ο Νίκος.
«Τη χάνουμε.» είπε στους δύο άντρες και φόρεσε τα γυαλιά του.

  Το επόμενο πρωί τους βρήκε στο πάρκινγκ του κολεγίου. Ακολουθούσε την Κατερίνα και τον Νίκο, ψάχνοντας το αυτοκίνητο που είχαν δει εκείνο το βράδυ να γυρνάει έξω από το κολέγιο.
«Ασημί Volvo. Με το σώμα του κολεγίου στον καθρέφτη. Αυτό είναι.» του είπε η Κατερίνα κοιτάζοντας το αυτοκίνητο μπροστά της.
«Απο τόσες πιθανότητες καταλήξατε σε ένα αυτοκίνητο;» απόρησε ο Πάρης, παρατηρώντας το εσωτερικό του αυτοκινήτου πίσω από τα κλειστά παράθυρα.
«Ανήκει σε κάποιον Ορέστη Σπανό. Καθηγητή φιλοσοφίας. Είναι προσωρινός εδώ.» ο Νίκος έκανε χειραψία με τον αστυνομικό δείχνοντας του το αυτοκίνητο του καθηγητή «Σε λίγο θα το ανοίξει.» είπε στην Κατερίνα και τον Πάρη.
Λίγα δευτερόλεπτα ο άντρας σήκωσε την πόρτα του πορτμπαγκάζ και έκανε μερικά βήματα πίσω. Κοίταξαν μέσα και είδαν κάτι που έμοιαζε με πτώμα να υπάρχει τυλιγμένο κάτω από μια γκρι κουβέρτα. Ο Νίκος σήκωσε την γκρι κουβέρτα. Κάτω της υπήρχαν μπαστούνια του γκολφ και ένα μεγάλο σακ βαγιαζ.
«Νίκο, πήγαινε το στην υπηρεσία για να το ελέγξουν. Κατερίνα εμείς θα συναντήσουμε τον καθηγητή.» έφτιαξε το σακάκι του και προχώρησε προς την είσοδο του κολεγίου.

  Άφησε τον Δημήτρη και την Κατερίνα να καθίσουν στις καρέκλα απέναντι από το γραφείο του καθηγητή, ο Πάρης στήριξε το σώμα του στον τοίχο βλέποντας τον μεσήλικα άντρα. Ήταν σίγουρα κοντά στην ηλικία του, τα μαλλιά του είχαν αρχίσει να γκριζάρουν και φορούσε γυαλιά μυωπίας.
«Ήμουν κοντά στην εστία εκείνη την νύχτα.» τους είπε και ακούμπησε το σώμα του στο γραφείο.
«Αρχίζω με μια εύκολη ερώτηση. Κάνατε μάθημα στην Αιμιλία Μανωλίδου;» τον ρώτησε ο Δημήτρης όσο Πάρης εξερευνούσε το γραφείο του καθηγητή.
«Εισαγωγή στη φιλοσοφία.» απάντησε στον Δημήτρη.
Το χτύπημα της πόρτας διέκοψε την συζήτησή τους. Μια κόλλα τους κοίταξε χαμογελώντας.
«Αμάντα, θα μιλήσουμε αύριο μετά το μάθημα.» αυστηρά της είπε και η κοπέλα έκλεισε την πόρτα.
«Χαριτωμένη. Αφήστε με να μαντέψω, μέτρια φοιτήτρια;» η Κατερίνα τον ρώτησε χαμογελώντας ειρωνικά.
«Οχι αν μπορέσω να την βοηθήσω.» απάντησε στην Κατερίνα.
Όσο οι άλλοι δύο έκαναν ερωτήσεις στον καθηγητή, ο Πάρης ερευνούσε το γραφείο, στο πάτωμα λίγα εκατοστά πιο πέρα από το πόδι του χακί καναπέ παρατήρησε κάτι, έπιασε από την τσέπη του σακακιού του το τσιμπιδάκι γονάτισε και έπιασε το κομμάτι που έμοιαζε με πορσελάνη. Σηκώθηκε όρθιος.
«Υπάρχουν ισχυρές αποδείξεις, οωλσ το να βρεις μια πέστροφα στο γάλα.» σταμάτησε την συζήτησή τους κοιτάζοντας τον καθηγητή.
«Χένρι Ντέιβιντ Θορώ*. Αλλά αυτό που κρατάτε είναι ένα κομμάτι κεραμικό.» του είπε.
«Η εικασία μου; Ίχνος πάλης.» άφησε το κομμάτι στο μικρό τραπεζάκι δίπλα από τον καναπέ «Ωραία, κοίτα έχουν περάσει έξι μέρες. Αν είχατε νόμιμο λόγο να είστε έξω από την εστία, πείτε το μας. Αν πάλι είχατε παράνομο λόγο πείτε το μας και αυτό. Πείτε μας κάτι για να προχωρήσουμε!» τον κοίταξε αυστηρά. Ο άντρας χαμήλωσε το βλέμμα του κοιτάζοντας κάτω «Τι πιστεύω; Η σιωπή δηλώνει ενοχή.» συνέχισε ο Πάρης.
Η Κατερίνα με τον Δημήτρη σηκώθηκαν από τις θέσεις τους.
«Σας βρήκαμε. Θα βρούμε και τι κρύβεται.» του είπε η Κατερίνα.
«Είμαι παντρεμένος.» μουρμούρισε κοιτάζοντας την Κατερίνα.
«Το αυτοκίνητό σας θα εξεταστεί. Πρέπει να ψάξουμε το σπίτι σας.»
«Δεν ήταν ποτέ στο αμάξι ή στο σπίτι.» διέκοψε τον Δημήτρη.
«Και που ήταν τότε;» του φώναξε ο Δημήτρης.
«Εδώ. Έτσι έσπασε το βάζο. Επειδή...»
«Τσακωθήκατε.» συνέχισε η Κατερίνα διακόπτοντάς τον.
«Αγαπηθήκαμε. Κάναμε έρωτα.» ψιθύρισε διορθώνοντάς την.
«Ααα... Ώστε νοιαζόσασταν για εκείνη. Αλλά προφανώς οχι αρκετά για να μιλήσετε.» είπε η Κατερίνα και σταύρωσε τα χέρια της.
«Και τι να σας πω; Ότι απατάω την γυναίκα μου με την μαθήτρια που χάθηκε; Και ότι δεν έχω καμία απολύτως πληροφορία;»
«Αν ήταν σημαντικό για εσάς να κρυφτείτε, είναι σημαντικό για εμάς να μάθουμε.» ο Πάρης έβγαλε τα γυαλιά του παίζοντας με τις άκρες τους.
«Έχετε καμία ιδέα για το που μπορεί να είναι;» τον ρώτησε η Κατερίνα.
«Οχι. Πήγα στην εστία. Ίσως δεν ξέρω... για να την σταματήσω, ίσως για να την αποχαιρετήσω. Αλλά αυτό που ήθελα ήταν τουλάχιστον να τη δω. Δεν κατέβηκε ποτέ.» απάντησε στην Κατερίνα.
«Ελάτε να πάμε μια βόλτα στο τμήμα.» είπε ο Δημήτρης.
Ο άντρας ακούμπησε το μέτωπό του αγχωμένος.
«Μπορώ να σας συναντήσω εκεί;» τους ρώτησε «Δεν πρόκειται να φύγω. Απλά χρειάζομαι λίγο χρόνο για να πω στην γυναίκα μου όλα αυτά.» συνέχισε εξηγώντας τους.
«Καταλαβαίνω. Αλλά θα έρθει ένας αστυνομικός μαζί σας, για κάθε ενδεχόμενο.» απάντησε ο Δημήτρης.
«Σας ευχαριστώ.»
Ο Πάρης άνοιξε την πόρτα αφήνοντας τους άλλους δύο να περάσουν πρώτοι έξω από το γραφείο. Κοίταξε για λίγο τον άντρα και βγήκε έξω κλείνοντας την πόρτα.

  Έφτιαξε τα μανίκια από το πουκάμισό του και προχώρησε στον διάδρομο πλησιάζοντας στην αίθουσα ανάκρισης.
«Επιτέλους σε βρήκα.» η Μυρτώ πλησίασε γρήγορα κοντά του και ο Πάρης σταμάτησε το βήμα του κοιτάζοντάς την «Ερεύνησα το αυτοκίνητο του καθηγητή μαζί με τον Νίκο. Στη θέση του συνοδηγού βρήκα τρίχες.» άπλωσε το χέρι της δίνοντάς του ένα χαρτί «Οι τρίχες είναι ίδιες με εκείνες απ' την βούρτσα της Αιμιλίας. Είχαν πάνω δερματικά υπολείμματα, που αυτό σημαίνει...;» τον κοίταξε.
Ο Πάρης κρυφογέλασε και σήκωσε το φρύδι του «Αυτό σημαίνει ότι οι τρίχες ξεριζώθηκαν. Αυτό όμως δεν θα μας φέρει πιο κοντά στην Αιμιλία.»
«Ήταν στο αυτοκίνητό του. Μας φέρνει πιο κοντά στον ύποπτό μας.» του απάντησε και μπήκε στο εργαστήριο.

* Ο Johannes Friedrich Miescher ήταν Ελβετός γιατρός και βιολόγος. Ήταν ο πρώτος επιστήμονας που απομόνωσε το νουκλεϊκό οξύ το 1869. Αναγνώρισε επίσης την πρωταμίνη και έκανε μια σειρά από άλλες ανακαλύψεις.

* Ο Χένρι Ντέιβιντ Θόρω (Henry David Thoreau, 12 Ιουλίου 1817 − 6 Μαΐου 1862) ήταν Αμερικανός φιλόσοφος, φυσιοδίφης, συγγραφέας και ποιητής από το Κόνκορντ της Μασαχουσέτης.

▪️Γειααα σας!!🦉 Η υπόθεση αντί να φτάνει στο τέλος της φαίνεται πως είναι ακόμα στην αρχή μιας και τα ευρήματα όλων δεν βοηθάνε και παρά πολύ.

Στενάχωρο αρκετά για την κοπέλα ότι πήρε το χάπι βιασμού και αναγκάστηκε να παρατήσει το κολέγιο λόγω της μερικής αμνησίας που της προκάλεσε το χάπι. Το βρίσκω λογικό να τα παρατήσει όλα, πως θα μπορούσε να ζει με τον βιαστή της στον ίδιο χώρο.

Η Μυρτώ πόσο υπέροχη είναι που προσπαθεί πάντα να είναι κοντά στα θύματα και με τον τρόπο της να τα κάνει να νιώσουν άνετα.

Από την άλλη ο Πάρης προσπαθεί να είναι προστατευτικός με την Μυρτώ fair enough. 💁🏻‍♀️💁🏻‍♀️

Ο Πάρης είναι πανέξυπνος και συμφωνώ απόλυτα με την Μυρτώ, σκέφτηκε τα πάντα για να καταφέρει να πάρει DNA από όλα τ αγόρια και νόμιμα όπως απάντησε στην Μυρτώ😉

Ο καθηγητής όμως λογικά έχει μπλέξει λιγάκι άσχημα αν όχι από τους εγκληματολόγους από την γυναίκα του σίγουρα. Αν και νομίζω πως από τα ευρήματα είναι μπλεγμένος σε όλο αυτό.

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο
Αν σας άρεσε αφήστε μου ένα ⭐ και τα σχόλιά σας που ξέρετε ότι τα λατρεύω.

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο λοιπόν
Σας φιλώ!!😘❤️