Φόρεσε τα γυαλιά ηλίου του, κατέβηκε από το τζιπ και έπιασε το βαλιτσάκι του από την πίσω θέση. Πλησίασε προς την είσοδο του κολλεγίου που εκεί τον περίμενε ο Δημήτρης. Βλέποντας τον Πάρη να πλησιάζει άνοιξε το μικρό μπλοκ που κρατούσε.
«Αιμιλία Μανωλίδου. Πρωτοετής. Δεν άντεξε και παράτησε την σχολή.» τον ενημέρωσε μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο.
«Εξαφανίστηκε.» τον διόρθωσε ο Πάρης βάζοντας τα γυαλιά ηλίου του στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του, όσο περπατούσε με γρήγορο βήμα δίπλα στον Δημήτρη.
«Είχε εισιτήριο για να γυρίσει σπίτι. Δεν πήγε ποτέ εκεί. Αγνοείται εδώ και τέσσερις μέρες.»
«Σε εξαφανισμένα άτομα, οι πρώτες εικοσιτέσσερις ώρες είναι πολύτιμες. Μετά απ' αυτές...» σκέφτηκε για λίγο «κινούμενη άμμος.» συμπλήρωσε και σταμάτησαν έξω από το δωμάτιο της που το πρόσεχαν δύο αστυνομικοί.
Ο Πάρης πέρασε πρώτος στο δωμάτιο, προσπερνώντας τους αστυνομικούς που έπαιρναν καταθέσεις. Άφησε το βαλιτσάκι του κάτω και τους κοίταξε.
«Με συγχωρείτε.» φώναξε και όλοι σταμάτησαν αυτό που έκαναν γυρίζοντας προς το μέρος του «Μπορείτε να μου κάνετε μια μεγάλη χάρη;» έκανε μια παύση «Και να φύγετε. Σας παρακαλώ.» τους ζήτησε και όλοι κοίταξαν τον Δημήτρη που τους έκανε νόημα να φύγουν.
«Ευχαριστώ παιδιά.» είπε ο Δημήτρης όταν έφυγαν όλοι κοίταξε τον Πάρη «Να φύγω και εγώ;» τον ρώτησε.
«Μείνε, αλλά να είσαι ακίνητος.» του απάντησε βγάζοντας τα γάντια από το βαλιτσάκι του.

Παρατήρησε το δωμάτιο γύρω του. Δύο μονά κρεβάτια ένα δεξιά και ένα αριστερά, μια ραφιέρα με δύο ράφια στερεωμένη στο γαλαζοπράσινο τοίχο, ένα μεγάλο παράθυρο που φώτιζε έστω και λίγο αυτό το απωθητικό δωμάτιο, στην άκρη ένα γραφείο και στο κέντρο του δωματίου οι κλειστές βαλίτσες της κοπέλας.
«Σίγουρα ετοιμαζόταν να φύγει.» άκουσε πίσω του τον Δημήτρη όσο παρατηρούσε το αναμμένο φως του πορτατίφ.
«Το φως είναι αναμμένο.» του έδειξε με τον δείκτη του το παλιό πορτατίφ.
«Δεν πήρε βαλίτσα, τσάντα...» ο Δημήτρης γονάτισε μπροστά απ τις βαλίτσες «Ούτε το ταξί που κάλεσε.»
Έκανε ένα βήμα και έπιασε τον μπεζ φάκελο που ήταν πάνω από τα πράγματα της κοπέλας.
«Πας στον κτηνίατρο, χωρίς τον σκύλο σου;» αναρωτήθηκε και φόρεσε τα γυαλιά του, βλέποντας το εισιτήριο που είχε μέσα ο φάκελος.
«Μπορεί να άλλαξε σχέδια.» απάντησε ο Δημήτρης.
«Δεν υπάρχουν ίχνη πάλης.» ενημέρωσε τον Δημήτρη «Όλα είναι άθικτα.» έσκυψε πάνω από την μαύρη τσάντα της «Τα πάντα είναι στην θέση τους.» βγήκε έξω από το δωμάτιο αφήνοντας τον Δημήτρη με μια απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Χτύπησε την πόρτα του δωματίου.
«Περάστε.» άκουσε τον Δημήτρη που του άνοιξε.
«Η πόρτα κλειδώνει αυτόματα. Και δεν υπάρχουν κλειδιά στην τσάντα.» του εξήγησε μπαίνοντας αργά στο δωμάτιο.
«Ίσως ήταν στην τσέπη της.» θεώρησε ο Δημήτρης.
«Αν ήταν στην τσέπη της, θα ξανά έμπαινε αμέσως. Γιατί δεν το έκανε;» απόρησε κοιτάζοντας τον Δημήτρη.
«Τη μια στιγμή η Αιμιλία Μανωλίδου ήταν εδώ και την επόμενη... Εξαφανίστηκε.»
«Οι άνθρωποι δεν εξαφανίζονται. Είναι επιστημονικά αδύνατον.» απάντησε βλέποντας τα περιπολικά έξω από το παράθυρο του δωματίου.

Στεκόταν στην είσοδο και κοίταζε τους φοιτητές που έμπαιναν στο πανεπιστήμιο. Η Κατερίνα στάθηκε δίπλα του.
«Έχουν σύστημα παρακολούθησης. Υπάρχουν κάμερες παντού.» άνοιξε τα χαρτιά που κρατούσε «Υπάρχουν οκτώ όροφοι, τέσσερις κάμερες σε κάθε όροφο.» του έδωσε το χαρτί.
«Υπήρχε αυτό το σύστημα όταν σπούδαζες εσύ;» την ρώτησε ο Πάρης διαβάζοντας το χαρτί.
«Οι φοιτητές έκλεβαν πολλά πράγματα, γι αυτό μπήκαν οι κάμερες.» απάντησε η Κατερίνα.
«Καλημέρα.» η Μυρτώ πέρασε από την είσοδο «Τα λαγωνικά έρχονται.» συνέχισε εννοώντας τους δημοσιογράφος και προσπάθησε να σπρώξει το σιδερένιο σταντ μπροστά της για να περάσει.
«Αν δεν μένεις εδώ. Δεν μπαίνεις.» αστειεύτηκε ο Πάρης και σαν απάντηση πήρε το μισόκλεισμα των ματιών της Μυρτώς.
«Εντάξει.» σήκωσε τους ώμους της και πέρασε από πάνω «Μπορείς να βγεις;» ρώτησε τον Πάρη και ξεκίνησαν να προχωράνε.
«Τετρακόσιοι φοιτητές, δώδεκα αστυνομικοί. Δέκα λεπτά για κάθε μία κατάθεση. Θα έχουμε τελειώσει την Τρίτη.» είπε η Κατερίνα.
«Προτιμώ να παίρνω αποτυπώματα.» άκουσαν πίσω τους τον Νίκο να τους λέει.
«Το βίντεο; Αυτές οι κάμερες...» έδειξε στον νεαρό άντρα την κάμερα στον διάδρομο «είναι σε όλους τους ορόφους. Σίγουρα θα εντόπισαν κάτι. Σε παρακαλώ, βρες το.»
«Εντάξει.» απάντησε ο Νίκος φεύγοντας.
«Σε αυτές τις υποθέσεις όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο δύσκολα θα τη βρούμε.» σκούπισε τα γυαλιά μυωπίας απ' το σακάκι του.
«Τέσσερις μέρες; Ίσως θα έπρεπε να ψάχνουμε το πτώμα της.» η Κατερίνα είπε αυτό που όλοι του σκεφτόταν.
«Αρχίζει το κρυφτό. Πάμε.» έκανε νόημα στις δύο γυναίκες και τράβηξε την Μυρτώ στο δωμάτιο της κοπέλας.

«Μίλησα με την γραμματεία. Η Αιμιλία είχε ζητήσει να μεταφερθούν όλα της τα μυνήματα. Καθώς και οι καταθέσεις της.» διάβασε από το λευκό μπλοκ και σημείωσε με το στυλό της.
Ο Πάρης παρατήρησε μια τρύπα δίπλα από την πόρτα του μπάνιου ήταν γεμισμένη με κάτι, ακούμπησε λίγο με το γάντι του και το έφερε στο στόμα του.
«Μέντα!» είπε γυρίζοντας να κοιτάξει την Μυρτώ.
«Παράξενε.» μουρμούρισε κρυφογελώντας «Οδοντόκρεμα. Τσιμέντο του φτωχού. Παλιό κόλπο κολλεγιακό για να κλείνεις τρύπες στον τοίχο.» του εξήγησε.
«Μάλιστα...» κούνησε το κεφάλι του «Άσε το δωμάτιο όπως το βρήκες, πες μου για τις καταθέσεις.»
«Πεντακόσια ευρώ, τεράστιο ποσό στην ηλικία της. Αν τα πάρεις. Είναι φοιτητική κομπίνα, αγοράζεις τα βιβλία άλλου.» έκλεισε το μπλοκ της.
«Γιατί να πουλήσεις τα βιβλία σου;» απόρησε.
«Δύο κρεβάτια. Ο συγκάτοικος;» τον ρώτησε η Μυρτώ αλλάζοντας την συζήτηση.
Ο Πάρης γονάτισε και έπιασε από το βαλιτσάκι του το δικό του μπλοκ.
«Αριάδνη Τσεκούρα. Παράτησε την σχολή πριν λίγες εβδομάδες, έτσι είπαν στον Δημήτρη.» της απάντησε. Το βλέμμα του σπάσει στο μπεζ πάτωμα του δωματίου «Υπάρχει ένα σημάδι.» συνέχισε, η Μυρτώ πλησίασε δίπλα του «Κάτι ήταν εδώ.»
«Χαλί; Μπορεί να έβγαλαν μέσα σ' αυτό το πτώμα έξω.» σκέφτηκε η Μυρτώ.

Άφησε την Μυρτώ πίσω του που θα ερευνούσε όλο το δωμάτιο, είδε τα σκυλιά που τα κρατούσαν οι αστυνομικοί και προχώρησε προς την Κατερίνα που φορούσε κράνος. Την βοήθησε να δέσει το σκηνή γύρω από την μέση της σφίγγοντας το στα ειδικά πιασίματα της στολής.
«Είναι αρκετά σφιχτό το λουρί;» την ρώτησε.
«Ναι.»
«Αυτό το λουρί;» συνέχισε.
«Ναι Πάρη είναι μια χαρά.» του απάντησε χαμογελώντας έχοντας καταλάβει το άγχος του φίλου της.
«Μπορούσαν να το κάνουν οι δόκιμοι αυτό. Είναι συνηθισμένοι σ αυτά.» της είπε συνδέοντας τα δύο ακουστικά και δίνοντας το ένα στην Κατερίνα να το φορέσει.
«Δεν μπορούμε να περιμένουμε όταν έχουμε εξαφάνιση.» του εξήγησε.
«Έχεις δίκιο. Μπορείς να μου εξηγήσεις πως λειτουργεί;» της ζήτησε κοιτάζοντας την μικρή σιδερένια είσοδο που ήταν τοποθετημένη στον τοίχο.
«Λοιπόν είναι απλό. Ανοίγοντας το...» τράβηξε το χερούλι «Πετάς από εδώ τα σκουπίδια σου και καταλήγουν κατευθείαν στον κάδο που βρίσκεται ακριβώς κάτω της.» κοίταξε για λίγο μέσα πήγε να κλείσει την είσοδο και η είσοδος μάγκωσε τραβώντας την Κατερίνα «Άτιμο πράγμα! Πρέπει να το φτιάξουν.»
«Ναι μόλις βρούμε την Αιμιλία.» της απάντησε τυλίγοντας το σκοινί στο χέρι του.
«Ωραία...» η Κατερίνα χώθηκε στην είσοδο «Να με κρατάς γερά. Είμαστε ψηλά απ' τον κάδο, αν σου φύγω η πτώση θα είναι επώδυνη.» του είπε και άναψε τον φακό της.
«Δεν με εμπιστεύεσαι;» την ρώτησε και άφησε λίγο σκοινί κατεβάζοντάς την πιο κάτω. Περίμενε λίγα λεπτά και κατέβαζε λίγο σκοινί ακόμη «Βρήκες κάτι ενδιαφέρον;» ρώτησε στο ακουστικό, κρατώντας το σκοινί όσο η Κατερίνα κατέβαινε σιγά σιγά.
«Ναι, πολλά αλλά όχι αυτό που ψάχνουμε.» του απάντησε.
«Μυρίζει ωραία;» συνέχισε πειράζοντάς την.
«Φυσικά, βρωμάει!» απάντησε «Σταμάτα...» του φώναξε.
«Τι βρήκες;»
«Φαίνεται ότι... Κάτι ή κάποιος... Έπεσε με πολλή φόρα πάνω στον αγωγό. Βλέπω κάτι που μοιάζει με αίμα.» τον ενημέρωσε και την άκουγε που προσπαθούσε να βρει την ανάσα της.
«Σε ποιον όροφο είσαι;»
«Ανάμεσα στον πρώτο και τον δεύτερο νομίζω.»
«Αν έριξαν το πτώμα από τον αγωγό, θα είχε μεγάλη ταχύτητα εκεί.» σκέφτηκε ο Πάρης.
«Σάλτσα από πίτσα. Λάθος συναγερμός. Συνέχισε.» είπε και ο Πάρης κατέβασε αργά το σκοινί «Έφτασα στον κάδο. Μπορείς να με αφήσεις τώρα.» λίγα λεπτά μετά του είπε «Ο αγωγός είναι καθαρός. Τα σκουπίδια τα παίρνουν κάθε πρωί. Δεν βρήκαμε τίποτα. Εμ... Πάρη...»
«Ναι.»
«Δεν είμαστε οι μόνοι που κυνηγάμε την ουρά μας. Τα σκυλιά έχουν σταματήσει.»

Διάβαζε τα χαρτιά μπροστά του και προσπαθούσε να σκεφτεί πράγμα που δεν ήταν εύκολο καθώς οι παρουσία των γονιών της κοπέλας και οι αμέτρητες ερωτήσεις τον αποσπούσαν. Σταμάτησε να ακούει, αυτή την στιγμή τον βόλευε και συνέχισε να διαβάζει χωρίς να δίνει καμία σημασία στους γονείς δίπλα του.
«Κύριε Μυλωνά...» του φώναξε η μητέρα και γύρισε το βλέμμα του κοιτάζοντάς την «Τι κάνετε για να βρείτε την κόρη μας;» τον ρώτησε με αγωνία.
Ο Πάρης ακούμπησε το σώμα του πίσω στον τοίχο έξω από το εργαστήριο «Σκέφτομαι.» απάντησε ειλικρινά.
«Πόσοι ερευνούν την υπόθεση;»
«Έχετε κάτι να μας πείτε;» οι ερωτήσεις έπεφταν σαν βροχή η μια πάνω στην άλλη, δεν καταλάβαινε τι τον ρωτούσαν ακουγόταν σαν μια βουή.
«Μόλις έχουμε κάποια νέα πληροφορία, θα σας ειδοποιήσουμε.» τους διέκοψε, μαζί με τους ομιλίες τους σταμάτησε και ο πονοκέφαλος που το προκαλούσαν.
«Τι να κάνουμε εμείς;» τον ρώτησε η μητέρα.
«Απλά αφήστε με να κάνω την δουλειά μου.» απάντησε και έκλεισε τον φάκελο κρατώντας τον σφιχτά στα χέρια του.
«Είναι κόρη μας, δεν μπορούμε να είμαστε απλά θεατές.» εκνευρισμένος του είπε ο πατέρας.
«Οχι δεν μπορούμε! Μας αφορά άμεσα.» συνέχισε η γυναίκα.
«Κοιτάξτε... Η μόνη ουσιαστική επαφή που έχετε πια με την κόρη σας, το μόνο που έχει μείνει είναι όσα στοιχεία συλλέγουμε και το πώς τα ερμηνεύουμε. Γι αυτό σας παρακαλώ, αφήστε με να σκεφτώ.» τους ζήτησε μιλώντας τους ήρεμα, ο άντρας έπιασε την γυναίκα του από τον ώμο και απομακρύνθηκαν. Στήριξε καλύτερα τα γυαλιά του και άνοιξε πάλι τον φάκελο.

Πάτησε το κουμπί του κοντρόλ προχωρώντας το βίντεο από τις τέσσερις κάμερες του κολεγίου που έβλεπε στην μεγάλη οθόνη μπροστά του. Ακούμπησε το σώμα του μπροστά απ' το γραφείο του εργαστηρίου και έβαλε το χέρι του μέσα στην τσέπη του μαύρου παντελονιού του. Άκουσε βήματα από τακούνι να πλησιάζουν και να μπαίνουν μέσα στο εργαστήριο. Η Κατερίνα στάθηκε δίπλα του κοιτάζοντας και αυτή την οθόνη.
«Έκανες μπάνιο.» μουρμούρισε χωρίς όμως να αφήσει το βλέμμα του απ' την οθόνη.
Η Κατερίνα γέλασε «Ευχαριστώ που το παρατήρησες. Είσαι πολύ παρατηρητικός.»
«Ναι, δεν καταλαβαίνω τι βλέπω εδώ.» πλησίασε κοντά στην οθόνη κοιτάζοντας την τέταρτη κάμερα που δεν είχε εικόνα πάρα μόνο ένα μικρό σημείο στην άκρη της «Εσύ τι βλέπεις;» ρώτησε, προσπαθώντας να καταλάβει απ' αυτό το μικρό σημείο τι φαινόταν.
«Έναν εργασιομανή ύψους 1,80.» του απάντησε.
Γύρισε το βλέμμα του πάνω της και έκανε δύο βήματα πίσω «Συγγνώμη.» μουρμούρισε.
«Μοιάζει σαν κάποιος να κουβαλάει... κάτι.» σήκωσε τους ώμους της.
«Λείπει ένα χαλί απ' το δωμάτιο της Αιμιλίας.» την πληροφόρησε ο Πάρης.
Ο Νίκος χώθηκε γρήγορα στο εργαστήριο, χτυπώντας ρυθμικά τα δάχτυλά του πάνω στον φάκελο που κρατούσε «Αναγνώρισα το αποτύπωμα. Ξέρω ποιος σκέπασε την κάμερα.»
«Μπράβο.» τον επιβράβευσε ο Πάρης «Ξέρουμε τι μπορεί να κουβάλησε έξω.» άπλωσε το χέρι του και πήρε τον φάκελο από τα χέρια του νεαρού άντρα.

Η Μυρτώ έσπρωξε την φωτογραφία με την παλάμη που βρήκαν το αποτύπωμα και κοίταξε για λίγο το αγόρι που είχε απέναντί της.
«Είναι ένα χέρι.» είπε χαμογελώντας ειρωνικά.
«Είναι το χέρι σου.» σοβαρά του απάντησε ο Πάρης.
«Εντάξει αφού το λέτε.»
«Τα αποτυπώματά σου το λένε, όταν κάλυψες την κάμερα.» η Μυρτώ άνοιξε τον φάκελο και στάθηκε όρθια.
«Εντάξει, το δέχομαι. Αλλά δεν ήμουν μόνος μου.» απάντησε στην Μυρτώ «Κλέψαμε ένα χαλί και έναν καναπέ.»
«Κάνετε πλάκα;» ρώτησε ο Δημήτρης που καθόταν σε μια καρέκλα στην άκρη της αίθουσας «Κλέψατε ένα χαλί και έναν καναπέ;»
«Δανειστήκαμε κάποια πράγματα, αλλά θα τα επιστρέφαμε.» διόρθωσε τον Δημήτρη και έβαλε τα χέρια του πάνω στο τραπέζι.
«Πότε; Μετά την αποφοίτηση;» συνέχισε ο Δημήτρης.
«Τι άλλο πήρατε Χάρη;» ρώτησε ο Πάρης.
Το αγόρι ξεφύσηξε και σκέφτηκε για λίγα δευτερόλεπτα «Δύο πορτατίφ, ένα τραπεζάκι, μερικά χαρτιά υγείας. Κοιτάξτε θα τα πληρώσω.»
«Γιατί απ' τον τέταρτο όροφο;» η Μυρτώ άφησε τον φάκελο μπροστά στον Πάρη.
«Στον τέταρτο, πέμπτο και έβδομο όροφο είναι τα καλύτερα πράγματα.» είπε όσο αρίθμησε τους ορόφους στα δάχτυλα του «Ο τέταρτος όροφος είναι πιο κοντά στην έξοδο. Λιγότερα σκαλοπάτια. Όσο πιο γρήγορα βγαίναμε από το κολέγιο τόσο πιο γρήγορα θα φεύγαμε.» τους εξήγησε.

Ο Πάρης κράτησε το μέτωπό του και έκλεισε τα μάτια του. Η ημικρανία που τον ενοχλούσε από το πρωί τώρα είχε γίνει πολύ χειρότερη. Η Μυρτώ το παρατήρησε χωρίς όμως να μπορεί να κάνει κάτι για να τον βοηθήσει. Ο Πάρης άνοιξε τα μάτια του την κοίταξε και με τι βλέμμα του την διαβεβαίωσε πως όλα είναι εντάξει. Έπειτα κοίταξε μπροστά του το νεαρό αγόρι.
«Ξέρεις την Αιμιλία Μανωλίδου;» τον ρώτησε και το βλέμμα του αγοριού αμέσως σοβάρεψε.
«Ναι.» απάντησε «Δεν είχα καμία σχέση με ο,τι της συνέβη.» συνέχισε και έφτιαξε την πορτοκαλί μπλούζα του.
«Αλλά την ξέρεις.» ο Δημήτρης πλησίασε και στάθηκε πάνω απ' το κεφάλι του αγοριού.
«Ναι, μένουμε στην ίδια εστία. Είμαστε συμφοιτητές. Και λοιπόν;» αντερώτησε.
«Και λοιπόν;» εκνευρισμένη επανέλαβε την τελευταία του πρόταση.
«Βγήκαμε μερικές φορές μαζί. Δεν ήταν ο τύπος μου. Τώρα πια ανήκω στο σύστημα, υπάρχουν πολλά ταλέντα.»
«Σε παράτησε.» είπε σίγουρη η Μυρτώ, το αγόρι ξεφύσηξε.
«Θα πρέπει να πληγώθηκε ο εγωισμός σου. Ίσως προσπάθησες να της αλλάξεις γνώμη.» συμπλήρωσε ο Πάρης.
«Εντάξει, λοιπόν ακούστε με. Δεν ήταν καθόλου έτσι τα πράγματα. Η Αιμιλία έβγαινε με κάποιο άλλο αγόρι. Κάποιον πιο "ώριμο" από εμένα.» χλεύασε την τελευταία του πρόταση.
«Ξέρεις το όνομά του;» τον ρώτησε.
«Όχι. Δεν μου το είπε ποτέ.»
Ο Πάρης ξεφύσηξε «Μπορείς να φύγεις.» είπε στο αγόρι. Αυτός σηκώθηκε φτιάχνοντας τα ρούχα του και πλησίασε προς την έξοδο της αίθουσας «Αλλά να επιστραφούν όλα τα πράγματα.» αυστηρά του είπε.
«Μάλιστα κύριε.» το αγόρι άνοιξε την ξύλινη πόρτα και βγήκε έξω.
«Δεν υπάρχει χειρότερο σημείο να βρεθείς σε μια εξαφάνιση. Είμαστε σε αδιέξοδο.» έκλεισε τον φάκελο μπροστά του, σηκώθηκε κράτησε τον φάκελο στα χέρια του και βγήκε έξω.

▪️Γειααα σας!!🦉 Έχουμε να κάνουμε με μια μυστηριώδη εξαφάνιση μιας φοιτήτριας.

Μυστηριώδη δεν την λες γιατί και εγώ πιστεύω αυτό που λέει ο Πάρης ότι οι άνθρωποι δεν εξαφανίζονται έτσι απλά...

Γελάω πολύ με τα πειράγματα του Πάρη στην Κατερίνα και το αντίστοιχο. Μ αρέσει πολύ η φιλία τους.

Επίσης αστείο το ότι ο Πάρης έκανε mute τους γονείς της κοπέλας και συνέχισε την δουλειά του και εγώ το κάνω αυτό όταν προσπαθώ να πάρω παραγγελία από ένα τραπέζι και φωνάζουν ταυτόχρονα αλλά 2-3 λες και δεν βλέπουν ότι έχω δουλειά.

Έρχομαι να γράψω αυτό το κεφάλαιο μέρα από το ντοκιμαντέρ στο netflix με την εξαφάνιση στο ξενοδοχείο Cecil. Φοβερό να το δείτε!🙌🏼🙌🏼

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο
Αν σας άρεσε αφήστε μου ένα ⭐ και τα σχόλιά σας που ξέρετε ότι τα λατρεύω.

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο λοιπόν
Σας φιλώ!😘❤️