Ανέβηκε στον πάνω όροφο, μπήκε στο υπνοδωμάτιο του πατέρα. Εκεί τον περίμενε η Μυρτώ, της έδωσε το bluelight. Ξεκίνησε με το κρεβάτι, άναψε τον φακό του και έσκυψε κοιτάζοντας τα σεντόνια.
<<Πάρη...>> σήκωσε το βλέμμα του <<Δεν νομίζω ότι αυτό ανήκει στον πατέρα.>> του έδειξε απ την αντανάκλαση του καθρέφτη ένα μαύρο εσώρουχο.
<<Ήταν η γυναίκα του εδώ.>> σίγουρος είπε, κάνοντας μερικά βήματα κοντά της και κοιτάζοντας την μπεζ πολυθρόνα που βρήκε το εσώρουχο. Θα κατέβω κάτω να μιλήσω με τον πατέρα.>> γύρισε την πλάτη του.
Η Μυρτώ τον άρπαξε απ τον καρπό <<Θα έρθω και εγώ μαζί σου κύριε Μυλωνά.>> του ανακοίνωσε και προχώρησε πρώτη.

<<Γύρισε πίσω πριν περίπου ένα μήνα. Χτύπησε το κουδούνι...>> έκανε μια παύση περνώντας το χέρι του απ τον αυχένα <<Τι να πει κανείς;>> απόρησε.
<<Πείτε μου εσείς.>> ξεκίνησε η Μυρτώ <<Ο,τι και αν ήταν πρέπει να έπιασε. Γύρισε στο κρεβάτι σας.>>
<<Λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα... Είναι αηδίες. Την μισώ γι αυτό που μας έκανε. Αλλά ορκίζομαι ότι πρώτη φορά ένιωσα κάτι εδώ και πέντε χρόνια.>> απάντησε στην Μυρτώ και έβαλε τα χέρια στις τσέπες του φεύγοντας από κοντά τους.
Ο Πάρης με την Μυρτώ κοιτάχτηκαν χωρίς να πούνε τίποτα.

Σήκωσε απαλά το μπεζ πάπλωμα και το μετακίνησε, έσκυψε πάνω απ τα σεντόνια εξετάζοντάς τα, παρατήρησε τρίχες, έβγαλε από το γιλέκο του την ταινία και τις σύλλεξε προσεκτικά. Ανασηκώθηκε και κοίταξε το δωμάτιο γύρω του. Προχώρησε στο διάδρομο και σταμάτησε έξω από το δωμάτιο του δεκαπεντάχρονου αγοριού, ακούμπησε στην κάσα της πόρτας κοιτάζοντας την Μυρτώ.
<<Έχεις κάτι για εμένα;>> την ρώτησε.
<<Ο αδερφός έχει ένα sketch book. Αλλά νομίζω πως δεν είναι τόσο αθώος όσο φαίνεται.>> πλησίασε κοντά του και του έδωσε το μαύρο τετράδιο.
Ξεφύλλισε μια μια τις σελίδες, κομμένα άκρα, πρόσωπα με βλέμμα δολοφονικό, ζωγραφισμένο αίμα, τρομοκρατημένα πρόσωπα ήταν μερικά από τα σχέδιά του.
<<Λες να το έκανε ο μικρός;>> ρώτησε η Μυρτώ.
<<Δεν ξέρω τίποτα μέχρι να αποδειχτεί. Ίσως όμως ο μικρός θέλει να μιλήσει σε κάποιον, γιατί αυτό...>>  σήκωσε το τετράδιο <<Δεν είναι και πολύ φυσιολογικό για έναν δεκαπεντάχρονο.>>

<<Αλήθεια πέθανε;>> τον ρώτησε το αγόρι παίζοντας με τα ακουστικά στα δάχτυλά του.
<<Ναι, λυπάμαι.>> απάντησε ο Πάρης.
<<Λογικό.>>
<<Τι εννοείς;>> απόρησε ο Πάρης.
<<Έφυγε χωρίς να μας το πει. Θα πέθαινε με τον ίδιο τρόπο.>> του εξήγησε και τον κοίταξε στιγμιαία.
<<Δεν νομίζω ότι η μαμά σου ήξερε ότι θα πεθάνει.>> συνέχισε ο Πάρης.
<<Τέλος πάντων.>> απάντησε βαριεστημένα και φόρεσε τα ακουστικά του.

Στάθηκε για λίγα δευτερόλεπτα κοιτάζοντας το αγόρι και ύστερα πλησίασε κοντά στο πεζοδρόμιο που μιλούσε η Μυρτώ με την δεκαοκτάχρονη κόρη.
<<Τελευταία φορά που την είδα πήγαινα στην πρώτη γυμνασίου. Μου έδωσε το φαγητό μου και είπε ότι θα με δει μετά το σχολείο.>>
<<Ήξερες ότι θα γύριζε;>> την ρώτησε η Μυρτώ.
<<Δεν πίστεψα ποτέ ότι πέθανε.>> το κορίτσι έπιασε την κοιλιά της <<Μπορώ να καθήσω;>> ρώτησε την Μυρτώ.
<<Ναι φυσικά.>>
Η κοπέλα κάθησε στο πεζοδρόμιο, η Μυρτώ γονάτισε μπροστά απ το κορίτσι.
<<Αναστασία, να μας συγχωρείς, ξέρω ότι ήταν πολύ δύσκολο για σένα και τον αδερφό σου.>>
<<Και για τον μπαμπά μου.>> την διέκοψε.
<<Βγαίνει με κάποια ο μπαμπάς σου; Έχει κάποια σχέση;>> ρώτησε ο Πάρης κάνοντας μερικά βήματα τριγύρω της.
<<Πως θα μπορούσε;>> ρώτησε αγριοκοιτάζοντας τον Πάρη και σταμάτησε την συζήτηση.
Ο Πάρης σήκωσε το φρύδι του και κοίταξε την Μυρτώ που ήδη τον κοιτούσε. Αν η υπόθεση οδηγούσε εκεί που σκεφτόταν, τα πράγματα ήταν πολύ σοβαρά.

Άναψε το bluelight, ξεκίνησε να ερευνά το δωμάτιο της κόρης κοίταξε το κρεβάτι. Δίπλα, στο κομοδίνο η Νόρα είχε μια φωτογραφία με αυτή και τον πατέρα της και πιο δίπλα και άλλη. Έμοιαζε σαν να έχει κάποιου είδους εθισμό καθώς το δωμάτιό της ήταν γεμάτο με φωτογραφίες των δυό τους. Άνοιξε το πρώτο συρτάρι, διαφορά κουτιά με χάπια ήταν πεταμένα μέσα, κοίταξε μερικά. Στην άκρη ένα μπλε βελούδινο σακουλάκι, το έπιασε και προσεκτικά έβγαλε το περιεχόμενό του, ένα διαμαντένιο βραχιόλι. Έσβησε το bluelight, κούνησε το κεφάλι του.

Κατέβηκε τα σκαλιά του υπογείου, στην άκρη μπροστά απ τον ανοιχτό καταψύκτη είχε την Μυρτώ και την πλησίασε.
<<Είδα την κλήση σου.>> μουρμούρισε.
<<Βρήκα τρίχες... Ανάμεσα στα πακέτα του αρακά.>> τον ενημέρωσε και του έδωσε το δείγμα.
<<Η κυρία Ηλιοπούλου ήταν καστανή.>> κοιτάζοντας τις τρίχες της είπε.
<<Στην χωματερή που ποτέ δεν ήρθες...>> τον σκούντηξε στον ώμο <<Βρήκαμε μια αποθήκη με αρακά.>>
<<Έλλειψη πρηξίματος... Καθαρά κατάγματα...>> έκανε μια παύση γυρίζοντας το βλέμμα του στον καταψύκτη <<Ήταν κατεψυγμένη.>> σίγουρος είπε <<Το δέρμα και οι μύες θα σκλήραιναν. Θα κοβόταν σε ευθεία.>> της εξήγησε.
<<Κάποιος απ την οικογένεια την έβαλε εδώ μέσα...>> του έδειξε τον καταψύκτη <<μέχρι να πάρουν τα σκουπίδια.>> συνέχισε.
<<Τα σκουπίδια μας λένε πως σκοτώθηκε. Τώρα θέλω να μάθω ποιός.>> κοίταξε γύρω του και έκλεισε τον καταψύκτη.

<<Δεν ήξερα ότι πέθανε. Νόμιζα ότι με εγκατέλειψε για ακόμη μια φορά.>> ο άντρας χαμήλωσε το βλέμμα του.
<<Ευτυχώς δεν είπατε στα παιδιά ότι η μαμά γύρισε.>> σχολίασε ο Πάρης και άνοιξε τον φάκελο, περπατώντας αργά στην αίθουσα της ανάκρισης.
<<Ο πελάτης μου θέλησε να μιλήσει, όχι όμως να τον ενοχλείτε.>> ο δικηγόρος είπε στον Πάρη.
<<Σωστά...>> άνετος είπε <<Αγωνιούσατε να την δείτε. Γιατί όχι και τα παιδιά;>> ρώτησε και κάθησε στην καρέκλα απέναντί του.
<<Είμαι ενήλικας.>> απάντησε ο άντρας.
<<Σωστά, είστε ενήλικας. Έξυπνος, έμπειρος με γνώση των νόμων. Παράδειγμα για την διαχείριση περιουσίας εξαφανισθέντων...>>
<<Ει...Ει... Είναι τυπικό το θέμα. Υποβάλαμε πέντε χρόνια τα έγγραφα.>> διέκοψε τον Πάρη.
<<Βιάζεστε.>> αυστηρά είπε και σήκωσε τον δείκτη του <<Είναι τέσσερα χρόνια, έντεκα μήνες και μια εβδομάδα.>> τον διόρθωσε.
<<Ναι, και...;>> απόρησε ο δικηγόρος.
<<Σε τρείς εβδομάδες η περιουσία της κυρίας Ηλιοπούλου πάει στο σύζυγό της.>> απάντησε κοιτάζοντας τον άντρα.
<<Έχετε ασφάλεια 400.000 ευρώ για την γυναίκα σας.>> ολοκλήρωσε την πρότασή του.
<<Και η γυναίκα μου είχε για μένα. Το κάναμε για τα παιδιά.>> απάντησε ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του.
<<Εσείς όμως δεν είστε νεκρός.>> άνετος είπε και έφτιαξε τα γυαλιά του <<Ούτε εκείνη ήταν πριν δύο μέρες.>> συνέχισε και σταύρωσε τα χέρια του μπροστά απ το στήθος του <<Ξέρετε για άνεργος κάνετε πολλά έξοδα. Θέλω να πω...>> άλλαξε σελίδα <<Tiffany, La Perla, Rolex και άλλες τέτοιες εταιρίες ρολογιών.>> του ανέφερε <<Περιμένετε λεφτά.>> ρώτησε και χαμογέλασε στραβά.
<<Μην το απαντήσεις αυτό.>> ψιθύρισε ο δικηγόρος. <<Τον ψαρεύεις.>> αυστηρά είπε στον Πάρη.
<<Όχι, ψαρεύω μόνο με καλάμι.>> απάντησε στον δικηγόρο <<Απλώς σκέφτομαι φωναχτά.>> σήκωσε το φρύδι του <<Η γυναίκα σας εξαφανίζεται, σε πέντε χρόνια μετά το γεγονός παίρνετε τα λεφτά. Τα κερδίσατε είναι δικά σας. Αλλά σας το χάλασε. Εμφανίστηκε.>>
<<Δεν σκότωσα την γυναίκα μου.>>
<<Τι έγινε τότε Πέτρο; Το σεξ δεν ήταν όπως το θυμόσουν; Ή τα λεφτά ήταν καλύτερα; Τι έγινε;>> ρώτησε και έβαλε τα χέρια του πάνω στο τραπέζι.
Ο άντρας τον κοιτούσε χωρίς να του δίνει καμία απάντηση.

<<Το αίμα που βρήκαμε στην κρεβατοκάμαρα και στην κουζίνα ανήκουν στην μαμά.>> έσπρωξε το χαρτί στο μέρος του.
<<Το φαντάστηκα.>> απάντησε ο Πάρης και δάγκωσε την άκρη των γυαλιών του.
<<Οι τρίχες απ τον καταψύκτη, διατηρήθηκαν πολύ καλά και οι τρίχες απ το μαξιλάρι ανήκουν επίσης στο θύμα.>> συνέχισε η Μυρτώ.
<<Ωραία όλα αυτά, αλλά γιατί έγινε κλήση στην Άμεσο Δράση;>> αναρωτήθηκε.
<<Όλο το νόημα της ιστορίας μου. Κοινοί σημειωτές DNA.>> σηκώθηκε από την θέση της και πήγε δίπλα του δείχνοντας του τ αποτελέσματα <<Οι τρίχες του εφηβαίου στο κρεβάτι δεν είναι της μαμάς.>> του εξήγησε.
<<Η κόρη.>> την κοίταξε <<Ο μπαμπάς είχε νέα φιλενάδα.>>

Πέρασε στην αίθουσα αναμονής, είδε την κόρη να κάθεται σε μια άκρη, πλησίασε και κάθησε δίπλα της. Έβγαλε από την εσωτερική τσέπη του σακακιού του ένα σακουλάκι στοιχείων και της έδειξε το περιεχόμενο.
<<Το βραχιόλι ήταν δώρο.>> του είπε.
<<Απ τον πατέρα σου;>> την ρώτησε και κούνησε καταφατικά το κεφάλι της <<Διαμάντια και πλατίνα, είναι πολύ ωραίο.>>
<<Πίστευε ότι μου άξιζε.>>
<<Γιατί;>> ρώτησε ο Πάρης.
<<Επειδή φρόντιζα για όλα.>> απάντησε η κοπέλα.
<<Όλα;>>
<<Πλύσιμο, ψώνια, να μεταφέρω τον αδερφό μου.>>
<<Μόνο αυτά;>>
Η κοπέλα χαμήλωσε το βλέμμα της. Ο Πάρης πήρε μια βαθιά ανάσα <<Θα ήθελα πολύ να βοηθήσω εσένα και τον αδερφό σου αλλά δεν μπορώ αν δεν μου μιλήσεις. Πρέπει να μου μιλήσεις.>> ειλικρινά και γεμάτος με στοργή της είπε <<Βρήκαμε αποδείξεις ότι ήσουν στο κρεβάτι του πατέρα σου.>>
<<Ο μπαμπάς μου με αγαπάει.>> τα μάτια της βούρκωσαν και η φωνή της έτρεμε. Ξαφνικά είδε την ταραχή να εμφανίζεται στα μάτια της. Η κοπέλα έπιασε το στήθος της, ο Πάρης δεν πίστευε αυτό που έβλεπε.
<<Βγάζεις... Βγάζεις γάλα.>> μη πιστεύοντας στα μάτια του είπε <<Είσαι έγκυος.>>

Σηκώθηκε εκνευρισμένος, περπατούσε γρήγορα και έσπρωξε με δύναμη την πόρτα της ανάκρισης. Στάθηκε απέναντι στον "πατέρα" και τον κοίταξε με απάθεια.
<<Αρρωστημένο καθίκι! Πίστευες ότι δεν θα βρίσκαμε πως είναι έγκυος;>>
<<Ποιός;>> τον ρώτησε απορημένος.
<<Σταματά το αυτό, η κόρη σου.>>
<<Η Αναστασία είναι έγκυος;>>
<<Πάψε να κάνεις τον ανήξερο.>> αυστηρά του είπε.
<<Γιατί με κατηγορείτε;>>
<<Η γυναίκα σου γύρισε πίσω, σας είδε και την σκότωσε. Για να εξαγοράσεις την σιωπή της κόρης σου της πήρες διαμαντένιο βραχιόλι.>>
<<Το βραχιόλι το αγόρασα για την γυναίκα μου.>>
<<Η κόρη σου λέει μια εντελώς διαφορετική ιστορία.>>
<<Η Αναστασία... Πώς μπορεί να ήξερε...>>
<<Θα σε κλείσω μέσα για φόνο.>> σύριξε μέσα απ τα δόντια του και γύρισε την πλάτη του κλείνοντας με δύναμη την πόρτα.

Στεκόταν μαζί με την Μυρτώ έξω από την πόρτα της αίθουσας του νοσοκομείου, περίμεναν την γυναικολόγο που εξέταζε την Αναστασία.
<<Πιστεύεις πως ο πατέρας άφησε έγκυο την κόρη του;>> τον ρώτησε η Μυρτώ σταματώντας δίπλα του.
<<Δεν είναι απίθανο. Η μητέρα λείπει, ο πατέρας στρέφει την προσοχή του στην κόρη. Η μαμά γυρίζει σπίτι, τους βλέπει μαζί και ο πατέρας την σκοτώνει εξαγοράζοντας την σιωπή της κόρης του με ένα πανάκριβο βραχιόλι.>>
Η πόρτα άνοιξε και η γιατρός τους κοίταξε, ο Πάρης πλησίασε κοντά.
<<Η κοπέλα είναι παρθένα.>> τους ψιθύρισε, χτύπησε απαλά τον ώμο της Μυρτώς και απομακρύνθηκε.
Ο Πάρης με την Μυρτώ κοιτάχτηκαν και ήταν εμφανώς πάρα πολύ μπερδεμένοι.

<<Είναι παρθένα;>> τέρμα μπερδεμένη ακουγόταν πίσω του η Μυρτώ <<Για τι  πράγμα μιλάμε; Για άμωμη σύλληψη;>> στάθηκε δίπλα του δαγκώνοντας το μήλο που κρατούσε και κοίταξε το βιβλίο που διάβαζε ο Πάρης.
Ο Πάρης άλλαξε σελίδα και έφτιαξε καλύτερα τα γυαλιά του.
<<Μάλλον για άμωμη αντίληψη. Ψευδοκύηση.>> της είπε και γύρισε να την κοιτάξει <<Φανταστική εγκυμοσύνη.>> συνέχισε και άφησε το βιβλίο πάνω στο γραφείο του.
<<Είναι όλα στο μυαλό της.>> έκανε μερικά βήματα στο γραφείο <<Οπότε, έτσι εξηγείται τι έκανε στο κρεβάτι του μπαμπά.>> τράβηξε την καρέκλα και κάθησε δίπλα του δαγκώνοντας το μήλο της.
<<Φαντασιωνόταν.>> είπε και έκανε μια παύση <<Όταν η επιθυμία για εγκυμοσύνη είναι πολύ ισχυρή τα επίπεδα ορμονών αλλάζουν, υπάρχουν σημάδια κύησης.>>
<<Λογικό. Οι ορμόνες ακολουθούν τη διαδρομή της αδρεναλίνης.>> συνέχισε η Μυρτώ.
<<Πρησμένη κοιλιά. Παύση εμμήνων και μερικές φορές αμφίπλευρη γαλακτορροία. Παραγωγή γάλακτος και στους δύο μαστούς. Το άγχος προκαλεί την διαρροή γάλακτος. Διαφορά ερεθίσματα οδηγούν στην δημιουργία προλακτίνης που καταλήγουν στους μαστικούς αδένες και παράγεται γάλα.>> διάβασε μέσα απο το βιβλίο.
<<Ο πατέρας δεν ήξερε τίποτα.>>
<<Για καμία γυναίκα στην ζωή του.>> συμπλήρωσε ο Πάρης.

Η Μυρτώ σηκώθηκε και άνοιξε ένα φάκελο που ήταν μπροστά στο γραφείο του <<Κοίτα λίγο αυτές τις φωτογραφίες. Οι δύο εσωτερικοί λεκέδες στο πουκάμισο είναι της Αναστασίας βάση του DNA. Αλλά οι λεκέδες αίματος εξωτερικά είναι της μαμάς.>> του εξήγησε.
<<Το βραχιόλι επίσης ήταν της μαμάς. Ο Γρηγόρης εξέτασε τα επιθήλια.>> ενημέρωσε την Μυρτώ.
<<Η Αναστασία αγαπάει τον πατέρα της, με τον τρόπο της Ηλέκτρας.>> του είπε και κοίταξε την φωτογραφία με το λευκό λερωμένο πουκάμισο.

Έσπρωξε την φωτογραφία του πουκαμίσου προς το μέρος της νεαρής κοπέλας και τριγύριζε με αργά βήματα στην αίθουσα.
<<Αναστασία, αυτό το πουκάμισο είναι δικό σου;>> την ρώτησε.
<<Ναι.>> του απάντησε μονολεκτικά με τρεμάμενη φωνή.
<<Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί έχει πάνω το αίμα της μητέρας σου;>> συνέχισε και στάθηκε απέναντί της στηρίζοντας τα χέρια του στην κορυφή της καρέκλας.
Η κοπέλα βούρκωσε χωρίς να του δίνει απάντηση.
<<Δεν έχεις ιδέα πως βρέθηκε εκεί;>> τράβηξε την καρέκλα και κάθησε απέναντί της.
Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της <<Όχι.>> μουρμούρισε.
<<Μου είπες ότι το βραχιόλι ήταν δώρο από τον πατέρα σου. Ο πατέρας σου από την άλλη λέει ότι το αγόρασε για την μητέρα σου.>>
<<Όχι...Όχι...Όχι...>> τον διέκοψε <<Είναι δικό μου.>> απάντησε με το χαμένο βλέμμα της να τον κοιτάζει.
<<Νομίζω ότι το ίδιο νιώθεις και για τον πατέρα σου. Τον είδες μαζί με την μητέρα σου, πιθανόν στο κρεβάτι αγκαλιά. Χτύπησες και σκότωσες την μητέρα σου με ένα τηγάνι που έχουμε στην κατοχή μας και είναι γεμάτο με τα δακτυλικά σου αποτυπώματα και το DNA  της μητέρας σου. Την έβαλες στον καταψύκτη και περίμενες μέχρι να μαζέψουν τα σκουπίδια. Ύστερα πήρες το βραχιόλι και το άφησες στο συρτάρι σου.>>
<<Φρικτή ιστορία.>>
<<Δεν είναι ιστορία... Είναι αυτά που έγιναν με βάση όσα μας είπαν τα στοιχεία.>> χαμηλόφωνα της είπε.
<<Ποια μητέρα θα το έκανε αυτό;>> τον ρώτησε <<Βοηθάω. Κάνω αυτά που πρέπει να γίνουν.>>
<<Το ξέρω. Φροντίζεις για όλα.>>
<<Δεν ζήτησα ποτέ τίποτα!>> του ούρλιαξε.
<<Το μόνο που ήθελε ήταν κάτι που δεν μπορούσες να του το δώσεις.>> ήρεμα της είπε.
<<Δεν φταίω εγώ. Είμαι αθώα.>> του ψιθύρισε.
<<Ήσουν αθώα, Αναστασία. Δεν είσαι πια.>> έκανε νόημα στον αστυνομικό που στεκόταν στην άκρη της αίθουσας να έρθει κοντά τους. Ο αστυνομικός πέρασε χειροπέδες στην κοπέλα.
<<Τι κάνετε;>> φώναξε.
<<Συλλαμβάνεσαι για τον φόνο της Κατερίνας Ηλιοπούλου, της μητέρας σου.>>
<<Όχι! ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ!>> φώναζε όσο ο αστυνομικός την έβγαζε έξω από την αίθουσα.

Η Μυρτώ πέρασε στην αίθουσα και στάθηκε δίπλα του.
<<Θα προσλάβει δικηγόρο. Θα της πει να δηλώσει παράνοια.>>
Ο Πάρης την άκουγε και ξεφύσηξε κρατώντας το κεφάλι του.
<<Ναι...>> συμφώνησε μαζί της <<Καλή υπεράσπιση.>> μάζεψε τα χαρτιά που είχε απλώσει στο τραπέζι και έκλεισε τον φακελο.
<<Έχεις ξαναδεί κάτι τέτοιο;>> τον ρώτησε.
<<Έτσι όπως εκδηλώθηκε; Όχι.>> της απάντησε <<Αλλά ο σκοπός... Οι άνθρωποι πετάνε πράγματα κάθε μέρα.>> σηκώθηκε όρθιος και κράτησε την Μυρτώ από την μέση βγαίνοντας μαζί έξω από την αίθουσα της ανάκρισης.

■ Γειααα σας!!🦉 Οκευ αυτή η υπόθεση ήταν διαφορετική. Κάπως λίγο η καταστασουλα ξέφυγε, αλλαα τι να κάνουμε έτσι είναι η ζωή.🤷🏻‍♀️

Προσπάθησα για το καλύτερο δυνατό πλοτ τουίστ πράγμα που πιστεύω ότι κάπως το κατάφερα.

Ο πατέρας έχει μια άγνοια για όλα τα πράγματα στην ζωή του. Δεν την λειτουργεί και πολύ καλά την ζωούλα του ο φίλος.🙌🏻

Η κόρη την είδε μαμά και οριακά κατέστρεψε τις ζωές όλων, της μαμάς της πάντως σίγουρα την κατέστρεψε 😬

Ψυχολογικά καλά πάντως την κορούλα δεν την λες, κάποιο προβληματάκι πιθανόν να υπάρχει. Γνώμη μου 🙃

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο αν σας άρεσε αφήστε μου ένα ⭐ και τα σχόλια σας που ξέρετε ότι τα λατρεύω!

Εμείς θα τα πούμε σύντομα με ένα νέο διορθωμένο κεφάλαιο.💕

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο λοιπόν
Σας φιλώ!!😘❤