Έστριψε στον δρόμο και άκουσε τις σειρήνες των περιπολικών. Είδε το ασθενοφόρο και πάρκαρε το τζιπ δίπλα του. Κατέβηκε, έφτιαξε το σακάκι του και πλησίασε κοντά στον αστυνομικό παρατηρώντας δεξιά του την μονοκατοικία.
<<Καλησπέρα.>> έδωσε το χέρι του στον ντετέκτιβ και πέρασε κάτω από την κίτρινη κορδέλα της αστυνομίας.
<<Ο τύπος θα μαζευτεί γι αυτό εδώ.>> σχολίασε ο ντετέκτιβ όσο πλησίαζαν στο σπίτι.
<<Άλλαξε ο αριθμός από την ώρα που μου τηλεφώνησες;>> τον ρώτησε χωρίς να τον κοιτάει. Εξέταζε με το βλέμμα του τον χώρο γύρω του.
<<Τέσσερις νεκροί. Η μητέρα, ο πατέρας και οι δύο γιοί. Οι αδερφές ήταν πιο τυχερές.>> ξεκίνησε να του εξηγεί ο ντετέκτιβ <<Η νεαρή κόρη...>> του έδειξε την κοπέλα λίγα μέτρα μακριά που της έπαιρνε κατάθεση ένας αστυνομικός, ο Πάρης την κοίταξε στιγμιαία <<άκουσε θόρυβο και κρύφτηκε στην ντουλάπα. Φώναξε τους γείτονες στο τέλος. Η μικρή είναι εκεί.>> του έδειξε το μικρό ξανθό κοριτσάκι, το είχαν τυλιγμένο με το μπουφάν κάποιου αστυνομικού και καθόταν στην θέση του οδηγού με την πόρτα του περιπολικού ανοιχτή. Η μικρή του θύμιζε την Λίνζι "Να θυμηθώ να καλέσω την Χόλι." είπε στον εαυτό του. <<Δεν μπορεί να σκότωσαν τον πατέρα χωρίς βοήθεια.>> τελείωσε την πρότασή του ο ντετέκτιβ.

Είδε έναν άντρα να βγαίνει γρήγορα από το σπίτι και να σκύβει κάνοντας εμετό πάνω απ τους χαμηλούς θάμνους του σπιτιού.
<<Τι έχουν οι άντρες σου;>> τον ρώτησε, γυρίζοντας το σώμα του προς το μέρος του.
<<Ήταν μέσα.>> του απάντησε ο ντετέκτιβ και έφυγε.

Ο Πάρης κοίταξε την είσοδο του σπιτιού, ξεφύσηξε. Έξω από την πόρτα είδε έναν αστυνομικό να στέκεται.
<<Εσύ...>> τον έδειξε με τον δείκτη του <<έρχεσαι μέσα μαζί μου.>> σταμάτησε στην ανοιχτή εξώπορτα <<Άφησε τον εξοπλισμό σου.>> του είπε. Έπιασε από τα χέρια του αστυνομικού δεξιά του έναν φάκελο και έβαλε την υπογραφή του. Έδωσε πίσω τον φάκελο και έβγαλε από την τσέπη του ένα ζευγάρι λατέξ γάντια <<Φόρεσε αυτά.>> έδωσε τα γάντια στον αστυνομικό πίσω του <<Θα κάνω προκαταρκτική εργασία. Εσύ θέλω να κρατάς σημειώσεις.>> εξήγησε στον αστυνομικό όσο φορούσε γάντια.
<<Εντάξει κύριε.>> χαμηλόφωνα είπε ο αστυνομικός.

Άναψε τον φακό του και προχώρησε στο εσωτερικό του σπιτιού. Δεξιά του είδε ένα ράφι με τρόπαια και ακριβώς πάνω απ το ράφι διάφορες φωτογραφίες της οικογένειας. Μια απ αυτές ήταν στραβή, ο αστυνομικός πήγε να την ισιώσει.
<<Μην το αγγίζεις αυτό!>> φώναξε στον άντρα <<Θέλω τα πάντα στην θέση τους.>> τον επέπληξε. Συνέχισε ανεβαίνοντας την ξύλινη σκάλα, όσο εξέταζε τον χώρο γύρω του.

<<Ο αέρας μυρίζει χαλκό.>> σχολίασε ο αστυνόμος πίσω του.
<<Υπάρχει πολύ αίμα, να ανασαίνεις απ το στόμα.>> τον συμβούλευσε ο Πάρης.
<<Μάλιστα κύριε.>>
Στο τελείωμα της σκάλας είδε το πρώτο πτώμα, πλησίασε κοντά και το κοίταξε καλύτερα με το φως του φακού του <<Λευκός άντρας...>> ξεκίνησε να λέει <<περίπου σαράντα ετών, μέσα σε μια λίμνη αίματος...>> πέρασε προσεκτικά δίπλα απ το νερό σώμα <<δεν τον έσυραν, το πτώμα δεν φαίνεται να μετακινήθηκε...>> γονάτισε κοιτάζοντας καλύτερα το πτώμα <<Πολλαπλές μαχαιριές στην πλάτη και τον λαιμό...>> σήκωσε λίγο το γιακά του πουκαμίσου παρατηρώντας το κόψιμο <<Η λεπίδα ήταν μιας όψεως. Μπήκε τόσο βαθιά που η δεξιά και αριστερή αρτηρία σκίστηκε. Το κεφάλι είναι γυρισμένο στα δυτικά, τα πόδια είναι ανατολικά. Είναι περίπου εβδομήντα εκατοστά από το βόρειο τοίχο.>>
<<Μπορείς να σημειώσεις μόνος σου; Νομίζω ότι θα κάνω εμετό.>> ο αστυνομικός τον κοίταξε, το πρόσωπό του είχε πανιάσει.
<<Αναλαμβάνω εγώ...>> άκουσε μια γυναικεία φωνή <<Πήγαινε να πάρεις καθαρό αέρα.>> είδε την Μυρτώ μπροστά του και για λίγο τα έχασε. Ο αστυνομικός της έδωσε τον φάκελο και έφυγε με γρήγορο βήμα.
<<Πήρε το αυτί μου ότι έγινε τετραπλός φόνος, μάλλον με χρειάζεσαι.>> κοιτάχτηκαν και του χαμογέλασε.
<<Πάντα σε χρειάζομαι.>> έκανε μια παύση χωρίς να σταματάει την οπτική επαφή <<Καλωσήρθες Μυρτώ.>> της είπε γλυκά.
<<Αίμα στον τοίχο. Λες να είναι θρησκευτική οργάνωση;>> τον ρώτησε καθώς το φως του φακού της πήγε πάνω στο ζωγραφισμένο με αίμα σύμβολο.
<<Κάποιος μας άφησε ένα μυνημα. Θέλω να δω το υπόλοιπό του.>> της απάντησε και σηκώθηκε όρθιος.

Προχώρησαν ευθεία στο διάδρομο και μπήκαν στο δωμάτιο. Στο μεγάλο διπλό κρεβάτι είδαν το νεκρό σώμα της γυναίκας.
<<Γυναίκα. Φαίνεται να έχει ένα τραύμα στο λαιμό. Πέρασε από την αριστερή στην δεξιά καρωτίδα, δεν αμύνθηκε. Πιστεύω ότι την σκότωσαν στον ύπνο της.>> έκανε ένα βήμα πίσω και κοίταξε δίπλα του την Μυρτώ <<Το νιώθεις αυτό;>> την ρώτησε.
Η Μυρτώ κούνησε καταφατικά το κεφάλι της <<Η ψυχή της είναι ακόμα εδώ.>>
<<Υπάρχει και κάτι άλλο.>> συμπλήρωσε πάνω στα λόγια της και η Μυρτώ τον κοίταξε.

Άφησε την Μυρτώ πίσω του, καθώς αυτή έβγαζε φωτογραφίες το πτώμα της γυναίκας. Ακολούθησε τις σταγόνες αίματος στο διάδρομο, πέρασε προσεκτικά από το νεκρό σώμα του άντρα. Έσπρωξε την ξύλινη πόρτα που είχε κρεμασμένα μια ξύλινη κατασκευή με το όνομα της μικρής κόρης, Έλενας. Στάθηκε στην πόρτα, παρατήρησε το δωμάτιο γύρω του και προχώρησε στο δωμάτιο των αγοριών. Είδε το νεκρό σώμα του μεγαλύτερου αγοριού, σήκωσε το σεντόνι εξετάζοντας καλύτερα το τραύμα στο λαιμό. Πάνω από το κρεβάτι ήταν ένα μεγάλο παράθυρο, το έλεγξε και ήταν καλά κλεισμένο. Το δίπλα κρεβάτι ήταν άδειο, έκανε λίγα βήματα. Στον καθρέφτη του δωματίου είδε το ίδιο θρησκευτικό σύμβολο, όπως και στο πτώμα του πατέρα. Στην αντανάκλαση του καθρέφτη είδε στο πάτωμα το δεύτερο αγόρι, ο θάνατος του ήταν πιο σκληρός, στον μπεζ τοίχο είχε σχεδιαστεί με αίμα οι ματωμένες παλάμες του που σέρνοταν μέχρι κάτω. Ο Πάρης πάγωσε χαμήλωσε το κεφάλι του και άδειασε τα πνευμόνια του.

Βγήκε έξω από το σπίτι, με τα βήματα του βιαστικά.
<<Θέλεις σακούλα;>> τον ρώτησε ειρωνικά ο ντετέκτιβ.
<<Νομίζω πως οι άντρες σου την χρειάζονται περισσότερο.>> του απάντησε και σταμάτησε μπροστά του <<Θέλω τους νοσοκόμους που μπήκαν σ αυτό το σπίτι. Φώναξέ τους εδώ αμέσως!>> τόνισε την τελευταία του πρόταση και απομακρύνθηκε.
<<Θα πιστεύεις ότι δουλεύω για σένα αντί το αντίθετο.>> τον άκουσε να μουρμουρίζει αλλά δεν του απάντησε.

Πλησίασε κοντά σ έναν νεαρό αστυνομικό <<Θέλω όλη την ομάδα μου εδώ. Τώρα!>> του έδωσε εντολή. Γύρισε το σώμα του στο μέρος της Μυρτώς.
<<Μυρτώ. Αυτές τις φωτογραφίες μεγένθυνέ τες και πες στο εργαστήριο να έρθουν όλοι εδώ. Δεν υπάρχει άλλος τόπος εγκλήματος στην Αθήνα απόψε.>>
<<Μάλιστα κύριε.>> έφυγε από κοντά του.

Όλη η γειτονιά ήταν εκεί, το φλας από τις κάμερες έκαναν την νύχτα μέρα. Ο Πάρης πλησίασε την μεγάλη αδερφή.
<<Άννα...>> ξεκίνησε σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος του <<λυπάμαι για ό,τι σου συνέβη. Θέλω όμως να μας δώσεις τα ρούχα σου, ίσως έτσι βρούμε ποιός το έκανε αυτό στην οικογένειά σου.>> της είπε ήρεμα.
<<Πότε μπορώ να δω την αδερφή μου;>> τον ρώτησε βουρκωμένα <<Φοβάται πολύ.>> συνέχισε.
<<Σύντομα.>> απάντησε κοιτάζοντας για λίγο την μικρή <<Αστυνόμε.>> φώναξε μια γυναίκα αστυνομικό <<βοήθησε την Άννα με τα ρούχα.>>

Πέρασε κάτω από την κορδέλα της αστυνομίας και πλησίασε στο περιπολικό <<Ευχαριστώ.>> ψιθύρισε στην αστυνομικό που πρόσεχε την μικρή και έσκυψε φτάνοντας στο ύψος της μικρής.
<<Γεια...>> της είπε <<Λέγεσαι Έλενα;>> την ρώτησε και η μικρή τον κοίταξε <<Προσπαθώ να μάθω ποιός έκανε κακο στην οικογένειά σου. Νομίζεις πως μπορείς να με βοηθήσεις;>> ρώτησε την μικρή, αλλά δεν του απαντούσε κοιτούσε χαμένη τον Πάρη <<Ήρθε κάνεις στο δωμάτιό σου απόψε; Πέρασε την πόρτα; Ίσως το παράθυρό σου;>> συνέχισε να την ρωτάει. Η Έλενα δεν του μιλούσε, ο Πάρης κούνησε το κεφάλι του και σηκώθηκε γυρίζοντας πλάτη στην μικρή.
<<Το βουβάλι.>> την άκουσε να του λέει, σταμάτησε και πλησίασε ξανά κοντά της.
<<Το βουβάλι;>> γονάτισε κοιτάζοντας την μικρή <<Ποιό είναι το βουβάλι;>> την ρώτησε, η μικρή κοίταξε ευθεία. Έφυγε από κοντά της περνόντας τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του.

Πλησίασε την ομάδα του που στεκόταν σε μια άκρη.
<<Πρώτος κανόνας. Δεν κάνουμε συνεντεύξεις. Δεύτερος κανόνας, δεν μιλάμε ούτε στον αρχηγό...>> αυστηρά ξεκίνησε να τους λέει.
<<Είναι αλήθεια ότι μέσα στο σπίτι υπάρχουν τέσσερις νεκροί;>> τον διέκοψε ο Νίκος ρωτώντας τον.
<<Ναι. Ο δολοφόνος ήταν εδώ, άφησε ένα κομμάτι πίσω του. Η Κατερίνα θα μπει μέσα, θα πάρει δείγμα αίματος και θα τα χαρτογραφήσει.>> κοίταξε την φίλη του.
<< Έγινε.>> σήκωσε το βαλιτσάκι της και έφυγε.
<<Ο Νίκος θα κάνει την περίμετρο. Θέλω να μάθω πως ήρθε εδώ, πως μπήκε στο σπίτι, πως βγήκε και πως έφυγε.>>
<<Μάλιστα κύριε.>>

Μπήκε στην κουζίνα, έφερε το φως του φακού γύρω της. Κοίταξε τα ξύλινα συρτάρια.
<<Μου είπαν ότι με έψαχνες.>> ο ντετέκτιβ προχωρούσε γρήγορα προς το μέρος του.
<<Ει, σταμάτα!>> του φώναξε και σήκωσε το χέρι του <<Αποδείξεις.>>
<<Θα αγκαλιάσουμε τον τοίχο; Δεν έχει αίμα εδώ μέσα.>> του παραπονέθηκε ο ντετέκτιβ.
<<Δεν το καταλαβαίνετε ποτέ, έτσι;>> τον ρώτησε αφού οι αστυνομικοί δεν ήταν εκπαιδευμένοι όπως οι εγκληματολόγοι.
Έκανε δύο βήματα και είδε το μισάνοιχτο συρτάρι, έσκυψε και το άνοιξε <<Συρτάρι με μαχαίρια.>> είπε και σηκώθηκε όρθιος <<Λείπει ένα.>> συνέχισε.
<<Είναι το μόνο ανοιχτό συρτάρι. Ο δολοφόνος ήξερε που ήταν.>>
<<Νομίζω ότι οι ύποπτοι είχαν ξαναμπεί εδώ μέσα. Απόψε, εδώ ήταν η πρώτη τους στάση.>> κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα τον ντετέκτιβ <<Το πλαστικό είναι η καλύτερη επιφάνεια.>>
<<Η καλύτερη επιφάνεια για τι;>> απόρησε ο ντετέκτιβ.
Δεν του απάντησε, έβγαλε από το βαλιτσάκι του, τον ανιχνευτή και έσκυψε παρατηρώντας τα αποτυπώματα παπουτσιών.
<<Ωραία παιχνίδια έχετε.>> σχολίασε ο ντετέκτιβ που στεκόταν πίσω του.
<<Δεν είναι παιχνίδι αυτό Στεργίου, είναι αποτυπωτής σκόνης. Είναι κάτι σαν σκούπα, αλλά σηκώνει αποτυπώματα ποδιού. Πιθανότατα του δολοφόνου μας.>> γύρισε την μεμβράνη και φάνηκε το αποτύπωμα παπουτσιού.

Βγήκε έξω και πλησίασε κοντά στους τραυματιοφορείς.
<<Κάναμε τα πάντα σύμφωνα με την διαδικασία.>> αγχωμένος του είπε ένας απ τους δύο.
<<Ηρέμησε.>> σήκωσε τις παλάμες του <<Θέλω απλώς να μάθω που πήγατε στο σπίτι και τι αγγίξατε.>>
<<Μπήκαμε από την είσοδο. Ανεβήκαμε τις σκάλες. Όταν είδαμε τον σύζυγο πιάσαμε τους τοίχους. Κοίταξα να δω αν είναι κανείς ζωντανός και μετά φύγαμε.>> του απάντησε ο άντρας.
<<Δείξε μου την σόλα του παπουτσιού σου.>> του ζήτησε και γονάτισε, ανοίγοντας τον φάκελο με το αποτύπωμα παπουτσιού απ το σπίτι <<Τώρα το δικό σου.>> είπε δείχνοντας τον άλλο άντρα. Έκλεισε τον φάκελο και σηκώθηκε όρθιος <<Μπήκατε και στην κουζίνα.>> σίγουρος τους είπε και κρυφογέλασε.
<<Δεν είδαμε νεκρό εκεί.>> του απάντησαν.
<<Είστε τα μόνα αποτυπώματα καθαρά που βρήκαμε. Ευχαριστώ μπορείτε να γυρίσετε πίσω στην δουλειά.>> οι άντρες έφυγαν.

Καθώς γυρνούσε την πλάτη του ο ντετέκτιβ τον πλησίασε.
<<Οι ειδήσεις σε περιμένουν, λένε ότι έχεις ενδιαφέρουσα όψη.>>
Ο Πάρης σήκωσε το βλέμμα του κοιτάζοντας τα αμέτρητα φλας και τους δημοσιογράφους.
"Αληθεύει ότι εμπλέκεται θρησκευτική οργάνωση;" τον ρώτησε μια δημοσιογράφος στρέφοντας το μικρόφωνο στο μέρος του.
<<Δεν το ξέρω αυτό.>> απάντησε δυσαρεστημένος.
"Δεν το αποκλείεις όμως." συνέχισε η ίδια δημοσιογράφος.
<<Δεν αποκλείω τίποτα.>> φόρεσε τα γυαλιά μυωπίας του. Η δημοσιογράφος πήγε να περάσει κάτω από την κίτρινη κορδέλα αλλά οι αστυνομικοί την σταμάτησαν.
<<Μυλωνά...>> άκουσε πίσω του και γύρισε. Ο διευθυντής του, του έκανε νόημα με τον δείκτη του να τον πλησιάσει.
<<Διευθυντά...>> πήγε κοντά του και στάθηκε απέναντι.
<<Ο δήμαρχος τηλεφώνησε. Τι έχεις;>> τον ρώτησε.
<<Τίποτα.>> του απάντησε ο Πάρης.
<<Θέλω απλώς κάποιο στοιχείο. Πρέπει να πω κάτι στον Τύπο και να διαλύσω τον πανικό.>>
<<Μόλις έχω κάτι, θα έχεις και εσύ κάτι.>> του χαμογέλασε κυριαρχικά.
<<Γιατί δεν είσαι λίγο περισσότερο σαν τον Γεωργίου;>> τον ρώτησε σοβαρά ο διευθυντής του.
Ο Πάρης έσμιξε τα φρύδια του <<Θα μπορούσα να πιάσω κουβέντα, σχετικά με τον Γιάννη Γεωργίου αλλά έχω δουλειά να κάνω. Οπότε μου επιτρέπεις...>> απομακρύνθηκε απ τον διευθυντή.

Η Μυρτώ πέρασε κάτω από την κορδέλα της αστυνομίας και σταμάτησε μπροστά του.
<<Θέλεις να μπω μέσα;>> τον ρώτησε.
<<Θέλω να πας το κοριτσάκι στο τμήμα. Ο Γκούμας θα σας περιμένει.>> της απάντησε.
<<Με κοροϊδεύεις έτσι;>> εκνευρισμένη τον ρώτησε <<Θα είμαι συνοδός στην μεγαλύτερη υπόθεσή μας;>>
<<Μυρτώ...>> την έπιασε απαλά από το μπράτσο και την κοίταξε στα μάτια <<Θέλω έναν από εμάς τους δύο να είναι με το κοριτσάκι.>> ήρεμα της είπε ενώ απ την άλλη η Μυρτώ τον κοιτούσε χαμένη.

Οι έρευνες συνεχίστηκαν όλο το βράδυ, έξω είχε ξημερώσει και ο Πάρης στεκόταν στο τέλος της ξύλινης σκάλας επιβλέπωντας τα νεκρά σώματα της οικογένειας να μεταφέρονται έξω από το σπίτι.
<<Αυτό το παιδί θα έπρεπε να παίζει.>> έξαλλος είπε ο Νίκος και χτύπησε μπουνιά στην εξώπορτα βγαίνοντας έξω.

Ο Πάρης ανέβηκε αργά την ξύλινη σκάλα και πλησίασε κοντά στην Κατερίνα.
<<Έστειλα δείγματα αίματος στο εργαστήριο.>> τον ενημέρωσε και στάθηκαν στο παράθυρο της κρεβατοκάμαρας του ζευγαριού.
<<Πιστεύεις αυτή την ιστορία με την θρησκεία;>> ρώτησε την γνώμη της φτιάχνοντας το γιακά του πουκαμίσου του.
<<Εννοείς τα σημάδια αίματος δίπλα από τους άντρες;>> αναρωτήθηκε η Κατερίνα, κούνησε το κεφάλι της <<Μελέτησα τις φωτογραφίες από άλλους φόνους. Είναι απομίμηση.>> σίγουρη του απάντησε <<Εσύ τι νομίζεις;>> τον ρώτησε.
<<Σκότωσε πρώτη την μητέρα...>> της έδειξε το κρεβάτι πίσω τους <<στον ύπνο της, γρήγορα.>>
<<Γι αυτό το αίμα είναι στο κρεβάτι και στο πάτωμα.>>
<<Ο άντρας ξύπνησε, έτρεξε να προστατέψει τα παιδιά του.>> περπάτησε αργά προς τον διάδρομο <<Ο δολοφόνος τον χτύπησε εδώ...>> σταμάτησε για λίγο στην πόρτα του υπνοδωματίου <<και τον αποτελείωσε στο διάδρομο.>> ολοκλήρωσε την σκέψη του.
<<Πέθανε για να σώσει το κοριτσάκι. Έπρεπε να υπάρχει κι άλλο αίμα.>>
<<Ναι.>> συμφώνησε μαζί της παρατηρώντας τον διάδρομο <<Υπάρχει ένα κενό. Πρέπει να το γεμίσουμε.>> της είπε και ξεκίνησε να περπατάει <<Ας αρχίσουμε από μέσα και ας πηγαίνουμε προς τα έξω...>> βημάτιζε αργά στον διάδρομο <<Όποιος έμεινε στον χώρο...>>
<<Είναι ο πρώτος ύποπτος.>> συνέχισε την πρότασή του η Κατερίνα.
<<Η έφηβη κόρη...;>> αναρωτήθηκε ανάβοντας τον φακό του.
<<Χρειαζόταν βοήθεια. Ίσως από κάποιο φίλο της.>> υπέθεσε η γυναίκα δίπλα του.
<<Αναρωτιέμαι αν τον λένε βουβάλι.>> έβγαλε τα γυαλιά του και κοίταξε την Κατερίνα.

Καθόταν στην καρέκλα του ανακριτικού, άνοιξε τον φάκελο και ξεκίνησε να σημειώνει την ανάκριση της Άννας. Πίσω του στεκόταν ο Δημήτρης Γκούμας, συνεργάτης του και επί πολλά χρόνια αστυνομικός διευθυντής.
<<Λοιπόν Άννα, ξέρεις τι ώρα άκουσες τους θορύβους;>> άρχισε την ανάκριση της έφηβης κοπέλας ο Δημήτρης.
Η Άννα σήκωσε το βλέμμα της και τον κοίταξε <<Όχι.>> απάντησε κάνοντας μια παύση <<Αλλά ακούγονταν βήματα από την κουζίνα.>>
<<Τότε κρύφτηκες στην ντουλάπα;>> συνέχισε ο Δημήτρης.
<<Ναι.>> του απάντησε.
<<Κλειδώνετε συνήθως το βράδυ;>> ο Δημήτρης πλησίασε λίγο πιο κοντά της.
<<Δεν ξέρω. Ο μπαμπάς μου ελέγχει το σπίτι το βράδυ. Ήταν πάντα ασφαλής γειτονιά.>>
<<Άννα...>> στήριξε καλύτερα τα γυαλιά του <<Βγαίνεις με κάποιον ξεχωριστό;>> την ρώτησε.
Η Άννα γύρισε το βλέμμα της πάνω στον Πάρη <<Βγαίνω με πολλούς, κανένας δεν είναι ξεχωριστός.>> του απάντησε.
<<Λένε κάποιον από αυτούς Βουβάλι;>> συνέχισε ο Πάρης γυρίζοντας το στυλό ανάμεσα στα δάχτυλά του.
<<Βουβάλι...;>> αναρωτήθηκε κοιτάζοντας το κενό <<Όχι.>>
<<Άκου Άννα...>> ο Δημήτρης ακούμπησε τα χέρια του στο τραπέζι <<ζεις σ ένα σπίτι με έξι άτομα, σωστά;>> η Άννα κούνησε καταφατικά το κεφάλι της <<Θα πρέπει να ακούς συχνά βήματα το βράδυ στην κουζίνα. Γιατί φοβήθηκες τόσο χθες βράδυ;>> την ρώτησε, όσο η Άννα συνέχιζε να κοιτάζει το κενό.
<<Ξέρω τα βήματα των αδερφών μου και του πατέρα μου.>> ενοχλημένη του είπε και τον κοίταξε <<Αυτά ήταν διαφορετικά.>> σίγουρη του απάντησε.
Οι άντρες δεν μίλησαν, σταματώντας έτσι την ανάκριση.

■ Γειααα σας!!🦉 Πρώτη υπόθεση λοιπόν, πολλαπλά πτώματα, θρησκευτικές οργανώσεις, και πολλά ακόμα.

Ο Πάρης γενικά τα καταφέρνει στο να βάζει τάξη και να είναι σαρκαστικός. Δηλαδή παίζει να είναι και στο DNA του δεν ξέρω.

Βουβάλι λοιπόν, θα δείξει πως θα πάει και αυτό αφού δεν βλέπω η έφηβη κόρη να προσφέρεται να βοηθήσει.

Και για το τέλος, πως αλλάζει όταν είναι κοντά του η Μυρτώ ρε παιδιά. Ειδικά εκεί που την είδε πρώτη φορά στην αρχή, τα έχασε ο γλυκούλης.

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο
Αν σας άρεσε αφήστε μου ένα ⭐ και τα σχόλια σας που ξέρετε ότι τα λατρεύω!

Εμείς θα τα πούμε σύντομα με ένα καινούργιο κεφάλαιο.

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο λοιπόν
Σας φιλώ!😘❤