Περπατούσαν δίπλα-δίπλα με την Μυρτώ στο πάρκο ακολουθώντας τον Δημήτρη.
<<Τι κάνει η ΕΜΑΚ εδώ;>> απορημένος τον ρώτησε.
<<Ένα παιδί έπεσε στο χώμα...>> τους έδειξε το αγοράκι που καθόταν στο ασθενοφόρο <<και απόκτησε έγκαυμα πρώτου βαθμού στα χέρια του.>> τους εξήγησε ο Δημήτρης.
<<Περίμενε... Μας κάλεσαν για ένα πτώμα.>> του είπε η Μυρτώ.
<<Θα φτάσω και εκεί. Η ΕΜΑΚ ήρθε, υποθέσαμε ότι πρόκειται για κάποιου είδους χημικού. Απομακρύναμε το τοξικό χώμα και ένα φτυάρι χτύπησε σε κόκαλο.>> σήκωσε τον δείκτη του και τους έδειξε το σημείο.

Φόρεσαν τις άσπρες στολές για να προφυλαχθούν από τοξικές ουσίες και πλησίασαν την λακκούβα με το πτώμα.
<<Τα ρούχα έγιναν κομμάτια.>> του είπε η Μυρτώ και γονάτισε μπροστά στην λακκούβα <<Ο επιδερμικός ιστός έχει διαλυθεί. Το πτώμα έχει αποξηρανθεί.>>
<<Κολλώδεις υγρό με την σύσταση και την υφή σαπουνιού;>> απόρησε ο Πάρης <<Ο δράστης σκότωσε το θύμα μας και το κάλυψε με αλισίβα.>> άναψε τον φακό του.
<<Σκέφτηκε ότι έτσι θα κατέστρεφε το σώμα.>> θεώρησε η Μυρτώ.
<<Ναι. Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει.*, χωρίς επιστροφή.>> την κοίταξε και σήκωσε το φρύδι του.
"Μου επιτρέπεται κύριοι; Με συγχωρείτε αλλά πρέπει να εξουδετερώσω το χημικό." τους φώναξε ένας άντρας της ΕΜΑΚ.
<<Αν αγγίξεις το χώμα, παραποιείς τον τόπο του εγκλήματος μας. Αλλά θα σε ενημερώσω όταν τελειώσουμε.>> του είπε ο Πάρης.
<<Εντάξει, ευχαριστώ.>> ο άντρας γύρισε την πλάτη του και έφυγε.
<<Τι βρήκες;>> ρώτησε την Μυρτώ και έκανε ένα βήμα πιο κοντά της.
<<Το πορτοφόλι του ή... ο,τι απέμεινε απ αυτό. Θοδωρής Μαρίνου, τριαντα-ένα ετών, έμενε στο κέντρο...>> διάβασε την ταυτότητα του <<Έχει είκοσι ευρώ. Αποκλείεται η ληστεία.>> του έδωσε το πορτοφόλι.
Η Μυρτώ έπιασε κάτι με το τσιμπιδάκι της και το σήκωσε ψηλά <<Κοίτα αυτό.>> είπε στον Πάρη.
Ο Πάρης έπιασε προσεκτικά το τσιμπιδάκι απ το χέρι της <<Μοιάζει με κομμάτι μπογιάς, ίσως είναι κομμάτι μετάλλου.>>
<<Τι σου είπε ο δασοφύλακας;>> τον ρώτησε.
<<Κανείς δεν είδε τίποτα ύποπτο. Το πάρκο κλείνει στις 22:00. Δεν υπάρχει security, ούτε φωτισμός. Βασικά είναι ιδανικό μέρος για να ξεφορτωθείς ένα πτώμα.>> της απάντησε και έκλεισε το βαλιτσάκι του.
<<Δεν υπάρχει κάτι άλλο εδώ.>>
<<Πάμε πίσω στο εργαστήριο. Πρέπει να πάω για την νεκροψία.>>
<<Να έρθω και εγώ στην νεκροψία;>> τον ρώτησε η Μυρτώ και ξεκίνησαν να περπατάνε.
<<Αφού ξέρεις πως πάντα σε θέλω δίπλα μου.>> της απάντησε κοιτάζοντάς την στιγμιαία.

<<Τον βρήκατε στο πάρκο;>> ο ιατροδικαστής τους κοίταξε.
<<Βασικά Αντώνη τον βρήκε η ΕΜΑΚ.>> τον ενημέρωσε ο Πάρης.
<<Γι αυτό υπάρχει μεταθανάτιος ουλώδης ιστός.>>
<<Ώρα θανάτου;>> ρώτησε η Μυρτώ.
<<Περίπου πριν από εικοσιτέσσερις ώρες.>> της απάντησε <<Πείτε μου κάτι για το αυτοκίνητο.>>
<<Αυτοκίνητο; Ποιό αυτοκίνητο;>> ρώτησαν ταυτόχρονα και κρυφογέλασαν.

Ο Αντώνης σήκωσε το σεντόνι εμφανίζοντας τα πόδια του.
<<Συντριπτικά κατάγματα του κνημοπερονιαίου και στα δύο πόδια.>> τους έδειξε τα κατάγματα στα πόδια <<Ο προφυλακτήρας σε χτυπάει λίγο πιο κάτω απ τα γόνατα.>> τους έδειξε με τον δείκτη του το σημείο <<Σίγουρα χτυπήθηκε από αυτοκίνητο.>>
<<Δες τους μώλωπες...>> του είπε ο Πάρης <<Αν σκοτώνονταν στη σύγκρουση η εκχύμωση δεν θα υπήρχε.>>
<<Επέζησε από την σύγκρουση, αυτά είναι τα συνήθη τραύματα. Τμήση τένοντα επιγονατίδας, ρήξη σαφηνούς φλέβας...>> ο Αντώνης πήγε στο κεφάλι του θύματος <<και πολλαπλά τραύματα με θραύσματα γυαλιού...>> έπιασε με το τσιμπιδάκι ένα γυαλί από το πρόσωπο του νεκρού <<τα οποία θα τα στείλω στο εργαστήριο. Και μώλωπες σε πόδια, χέρια και θώρακα. Αυτό που δεν βρήκα ήταν ρήξη των αρτηριών ή κάποια αγγειακή βλάβη.>>
<<Ο θάνατος δεν ήταν ακαριαίος.>> κατάλαβε η Μυρτώ.
<<Σωστά.>> απάντησε ο Αντώνης <<Το θύμα ήταν σαν ένα μπαλόνι γεμάτο με νερό, με διαρροή. Η καρδιακή λειτουργία τον έκανε να χάνει αίμα και απ τον χρωματισμό των μωλώπων, ο τραυματισμός έγινε περίπου σαράντα οκτώ ώρες πριν πεθάνει. Πριν τρείς μέρες αυτός ο άντρας τραυματίστηκε. Πέθανε από αιμορραγία χθες.>>
<<Δεν βρήκαμε πουθενά αίμα.>> του είπε ο Πάρης.
<<Εγώ αυτά είχα να σας πω.>> ο Αντώνης σκέπασε ξανά το πτώμα.
<<Από το τίποτα καλό είναι και το κάτι.>> απάντησε στον Αντώνη <<Μυρτώ, πάμε.>> την σκούντηξε. Έβγαλε τα γάντια και τα πέταξε στον κάδο. Έσπρωξε την πόρτα και βγήκαν έξω.
<<Σήμερα θα είμαστε μόνοι μας. Η Κατερίνα και ο Νίκος έχουν αναλάβει μια άλλη υπόθεση.>> την ενημέρωσε ανεβαίνοντας την μαρμαρένια σκάλα.
<<Θα προσπαθήσω για το καλύτερο.>> μαζεύοντας τα μαλλιά της του είπε.
<<Οι δυό μας πιστεύω κάνουμε καλή ομάδα.>> της είπε και την κοίταξε.
<<Έτσι ακούγεται στο εγκληματολογικό.>> χαμογελαστή του είπε.
<<Πάρη, Μυρτώ επιτέλους σας βρήκα.>> τους πλησίασε ο Δημήτρης.
<<Τι έχεις για εμάς;>> τον ρώτησε ο Πάρης.
<<Ο Μαρίνου δεν έμενε μόνος του, είχε συγκάτοικο. Έχω βρει την διεύθυνση, θα πάω να του μιλήσω θέλετε να έρθετε;>>
<<Φυσικά και θα έρθουμε.>> απάντησε ο Πάρης και έβγαλε από την τσέπη του το κλειδί του αυτοκινήτου.

Μισή ώρα αργότερα παρατηρούσε την μονοκατοικία γύρω του.
<<Πέθανε ο Θοδωρής;>> χαμένος ρώτησε ο συγκάτοικος.
<<Το σώμα του βρέθηκε λίγο πιο κάτω, στο πάρκο. Στο δίπλωμα του έγραφε αυτή την διεύθυνση.>> του εξήγησε ο Δημήτρης.
<<Μένετε μαζί του σ αυτό το σπίτι;>> τον ρώτησε η Μυρτώ.
<<Είμαστε συγκάτοικοι.>> διευκρίνισε ο άντρας <<Πήρα διαζύγιο πέρσυ. Πριν έξι μήνες, η γυναίκα του τον πέταξε έξω από το σπίτι. Εκείνος χρειαζόταν ένα σπίτι και εγώ βοήθεια με την υποθήκη του σπιτιού. Μου χρωστάει δύο ενοίκια. Πώς θα πάρω τα λεφτά μου κάτω από αυτές τις συνθήκες;>> ο άντρας ρώτησε και σήκωσε τους ώμους του.
Οι τρείς τους κοιτάχτηκαν και μετά έστρεψαν το βλέμμα τους πάνω στον άντρα.
<<Κοιτάξτε... Ήμαστε συγκάτοικοι. Όχι ακριβώς φίλοι.>>
<<Πότε ήταν η τελευταία φορά που τον είδατε κύριε Αργυρίου;>> τον ρώτησε ο Πάρης.
<<Δουλεύουμε και οι δύο στο καζίνο. Ήταν σερβιτόρος και εγώ στην είσοδο. Την Δευτέρα πήγαμε μαζί.>> τους εξήγησε ο άντρας.
<<Αλλά δεν γυρίσατε μαζί.>>
Ο άντρας κοίταξε τον Δημήτρη <<Τις Δευτέρες; Όχι. Μετά την βάρδια του πήγαινε στο Πανεπιστήμιο. Ασχολούταν με την φωτογραφία. Γυρνούσε σπίτι με το λεωφορείο.>>
<<Όμως δεν γύρισε σπίτι την Δευτέρα το βράδυ.>> η Μυρτώ έκανε ένα βήμα πίσω και στάθηκε δίπλα στον Πάρη.
<<Δεν με παραξένεψε. Είχε συνέχεια πισωγυρίσματα με την Γιάννα, την γυναίκα του. Εμένα δεν με ένοιαζε, το νοίκι να πλήρωνε και ας έκανε ο,τι ήθελε.>> απάντησε και ανέβασε την φωνή της μεγάλης τηλεόρασης βλέποντας ποδόσφαιρο.

Ο Πάρης στεκόταν όρθιος με τα χέρια στις τσέπες του στην άκρη του πεζοδρομίου έξω από το Πανεπιστήμιο και κοιτούσε απέναντι την στάση. Περίμενε την Μυρτώ και τον Δημήτρη που είχαν πάει να πάρουν το αρχείο του τμήματος.
<<Το αρχείο τμήματος φωτογραφίας...>> η Μυρτώ στάθηκε δίπλα του διαβάζοντας τον φάκελο <<Ο Θοδωρής Μαρίνου έκλεινε σκοτεινό θάλαμο κάθε Δευτέρα 22:00-23:00. Την Δευτέρα ήρθε κανονικά.>>
<<Ωραία. Έλα να προλάβουμε το λεωφορείο.>> την έπιασε απαλά από το μπράτσο και περπάτησαν δίπλα δίπλα.
Η Μυρτώ κοιτούσε τα αρχεία, ένα αυτοκίνητο πέρασε κοντά τους. Ο Πάρης τράβηξε πίσω την Μυρτώ <<Ο δρόμος εδώ είναι επικίνδυνος.>>
<<Σ ευχαριστώ.>> του χαμογέλασε κσοψγυρισε στον φάκελο <<Άφησε αυτές τις φωτογραφίες πίσω του...>> σήκωσε τις φωτογραφίες και τις γύρισε στο μέρος του <<Είναι όλες της ίδιας γυναίκας. Θα είναι η γυναίκα του.>> φαντάστηκε η Μυρτώ.
Ο Πάρης άναψε τον φακό του και κοίταξε κατά μήκος τον δρόμο που περνούσε η στάση, ήταν γεμάτος με μικρά κομματάκια μπογιάς ίδια με αυτά που βρήκαν στον τόπο. Η Μυρτώ ακολούθησε τις κινήσεις του και έσκυψε δίπλα του. Ο Πάρης έπιασε μια και την παρατήρησε με το φως του φακού του.
<<Μεταλλικές ψηφίδες...>> γύρισε και κοίταξε την Μυρτώ <<όπως εκείνες που βρήκες στο πτώμα.>>
<<Και ένα κομμάτι πλαστικό.>> σήκωσε το κομμάτι απ την άσφαλτο.
<<Μοιάζει να είναι από προβολέα αυτοκινήτου. Αυτός θα μπορούσε να είναι ο τόπος του εγκλήματος.>> του είπε η Μυρτώ και σηκώθηκε όρθια τριγυρίζοντας στην άκρη του δρόμου <<Αν υποθέσουμε ότι χτυπήθηκε και τον εγκατέλειψαν, πως γίνεται ένας άνθρωπος με δύο σπασμένα πόδια, να βρεθεί σχεδόν στην άλλη άκρη της πόλης σ ένα πάρκο καλυμμένος με αλισίβα;>> αναρωτήθηκε και τον κοίταξε <<Τι ψάχνεις;>> τον ρώτησε.
<<Δεν υπάρχει σημάδι αίματος. Δεν υπάρχει απόδειξη ότι καθαρίστηκε ο τόπος.>> της απάντησε.
<<Αν είναι εδώ ο τόπος του εγκλήματος, από εδώ μέχρι το πάρκο ο Μαρίνου έχασε τέσσερα λίτρα αίμα.>> του είπε και κοιτάχτηκαν <<Που είναι το αίμα;>> απόρησε και γύρισε το βλέμμα της προς τον δρόμο.

<<Μυρτώ, θα μου πεις για τις μεταλλικές ψηφίδες που βρήκα;>> την ρώτησε και πέρασε στο εργαστήριο.
<<Ύπαρξη αλουμινίου και μελαμίνης δείχνει εργοστασιακή βαφή...>> έκανε το σώμα της πίσω και άνοιξε τον φάκελο <<Οι βαφές στα συνεργεία περιέχουν στυρένιο, όχι μελαμίνη.>>
<<Χμ...>> κρυφογελασε και στήριξε το χέρι του πάνω στο λευκό τραπέζι <<Τι τύπος αυτοκινήτου;>> την ρώτησε.
<<Δύσκολη ερώτηση, δεν μπορώ να ξέρω απ την βαφή. Αλλά έχω την απάντηση. Τεχνικά δεν είναι μέρος της δουλειάς μου, όμως λόγω των καταστάσεων το έψαξα λίγο. Ρίξε μια ματιά στο μικροσκόπιο.>>
Ο Πάρης έβγαλε τα γυαλιά του και κοίταξε στο μικροσκόπιο <<Μοιάζει με διακριτικό σημάδι.>>
<<Είναι το πλαστικό που συλλέξαμε στον τόπο του δυστυχήματος.>> του εξήγησε <<Αυτά τα σημάδια, βρίσκονται μόνο σε Mercedes της σειράς S. Ήξερα ότι ο προβολέας ήταν από Mercedes, σύγκρινα το υπέρυθρο φάσμα νε το χρωματικό φάσμα του κατασκευαστή. Κοίτα εδώ...>> του έδωσε ένα χαρτί <<Το όχημα που ψάχνουμε είναι βαμμένο με το χρώμα "Sarasota Silver" που είναι διαθέσιμο μόνο στα μοντέλα S της Mercedes. Έλεγξα τα αρχεία της Mercedes. Πέντε έχουν πουληθεί στην Αθήνα τον τελευταίο καιρό. Ο Δημήτρης εντοπίζει τους ιδιοκτήτες.>>
<<Το είπες στον Δημήτρη πριν από εμένα;>> την ρώτησε.
<<Ναι και εντυπωσιάστηκε πιο πολύ από εσένα.>> του απάντησε και του γέλασε.
<<Εντυπωσιάζομαι που εγώ είμαι το αφεντικό σου αλλά μίλησες σ αυτόν πρώτα.>> της είπε και άφησε το χαρτί στο τραπέζι.

Βγήκε έξω από το εργαστήριο και περπατούσε στον διάδρομο.
<<Σ έψαχνα.>> ο Δημήτρης πλησίασε κοντά του.
<<Θα είναι δύσκολο να με βρεις αν βιάζεστε τόσο με την Μυρτώ.>> του απάντησε.
<<Εμ...Συγγνώμη.>> του είπε ειλικρινά <<Βρήκα τον κατάλογο των ιδιοκτητών της Mercedes.>> άνοιξε τον φάκελο <<Ένας μετακόμισε Θεσσαλονίκη, τρεις είναι πάνω από πενήντα ετών, εικασία μου είναι ότι θα σταματούσαν, θα τους μιλήσω εγώ. Μας μένει ο Μενέλαος Γερμενός, εικοσιπέντε ετών. Αγόρασε το αυτοκίνητο την περασμένη εβδομάδα.>> του έδωσε τον φάκελο και έφυγε από κοντά του.

Γύρισε πίσω στο εργαστήριο που ήταν η Μυρτώ και στάθηκε στην πόρτα.
<<Μπορείς να πάρεις ο,τι χρειάζεσαι, θα πάμε να επισκεφθούμε κάποιον από την λίστα που μου έδωσε ο Δημήτρης. Σε περιμένω στο αυτοκίνητο.>> της είπε και γύρισε την πλάτη του.
<<Που θα πάμε;>> τον ρώτησε, ο Πάρης γύρισε να την κοιτάξει.
<<Σ ένα δικηγορικό γραφείο. Έχουμε έναν πολύ καλό ύποπτο.>> της απάντησε.
<<Η ώρα είναι έξι και μισή το πρωί.>> τον ενημέρωσε.
<<Αλήθεια λες;>>
Η Μυρτώ του έδειξε το ρολόι στον τοίχο.
<<Αφοσιώθηκα στην δουλειά και ξεχάστηκα. Νόμιζα ότι ήταν περασμένες εννιά.>> της είπε και σήκωσε λίγο τα γυαλιά του τρίβοντας τα μάτια του.
<<Κλασσικός Πάρης.>> του χαμογέλασε και σήκωσε τους ώμους της.
<<Έλα στο γράφει μου για ένα καφέ και θα φύγουμε αργότερα.>> αγχωμένος έπαιζε με τις άκρες των δαχτύλων του και ένιωθε το αίμα να κυλάει πιο γρήγορα στις φλέβες του.
<<Σε πέντε λεπτά θα είμαι εκεί.>> του είπε και έβαλε μια τούφα απ τα μαλλιά της πίσω απ το αυτί της <<Θα φέρω εγώ τους καφέδες. Σκέτο έτσι; Καλά δεν θυμάμαι;>> τον ρώτησε και έβγαλε την λευκή ρόμπα της.
<<Ναι, δεν αλλάζω ούτε συνήθειες, ούτε γούστα.>> έβαλε τα χέρια στις τσέπες του και έφυγε.

Γύρισε στο γραφείο του, έβγαλε τα γυαλιά του και τα άφησε πάνω στο γραφείο. Τράβηξε την καρέκλα του και κάθησε περιμένοντας την Μυρτώ. Αυτή την φορά δεν θα την άφηνε να φύγει, θα την κρατούσε κοντά του. Σκέφτηκε καλά τα λόγια της Κατερίνας και είχε δίκιο, μόνο η Μυρτώ θα μπορούσε να σταθεί δίπλα του. Μπορούσε να τον κάνει ευτυχισμένο ή ο,τι τέλος πάντων ήταν αυτή η ευτυχία που λένε όλοι.
<<Έφερα τους καφέδες.>> η Μυρτώ του χαμογέλασε, πέρασε στο γραφείο του και άφησε την κούπα μπροστά του <<Καφές στο γραφείο του κυρίου Μυλωνά, βάζω στοίχημα ότι πολλές θα ήθελαν να ή ταν εδώ. Λογικά θα ακούω κατάρες τώρα.>> γέλασε και βολεύτηκε στην καρέκλα απέναντί του.
<<Πολλές;>> παραξενεύτηκε και σήκωσε το φρύδι του <<Γούστα είναι αυτά.>> γέλασε <<Αλλά τώρα είσαι εδώ εσύ.>> σοβαρά της είπε και κράτησε τον καφέ στα χέρια του.
<<Μέχρι και οι σκληροί έχουν αδυναμίες σ αυτή την ζωή.>> τον πείραξε.
<<Πώς περνούσες στο Las Vegas;>> ενδιαφερόταν πολύ για την Μυρτώ και γι αυτό επιδίωκε συχνή επικοινωνία μαζί της.
<<Το ξέρεις καλύτερα από μένα πως το Vegas είναι μια τεράστια εμπειρία ζωής. Μοναδική θα μπορούσα να πω. Έζησα απίστευτες καταστάσεις, το highlight της όλης κατάστασης η καλύτερη και συνάμα πιο τρομακτική ήταν ο serial killer που έστηνε έτσι τα θύματα του που τα έκανε να μοιάζουν τρομακτικά με τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα.>> ήπιε απ τον καφέ της και έφτιαξε το ρολόι της.
<<Μίλησέ μου γι αυτή την υπόθεση ακούγεται πολύ ενδιαφέρουσα.>> πέρασε τα χέρια του απ τα μαλλιά του.
<<Αυτός ο δολοφόνος έφτιαχνε ολόκληρο σκηνικό από πίνακα του Bosch. Τρομακτικά όμοιο.>>
<<Και τώρα που έφυγες τι γίνεται;>> την ρώτησε και ακούμπησε τα χέρια του στο γραφείο.
<<Μιλάω με το εγκληματολογικό εκεί. Τον συνέλαβαν πριν δύο μέρες.>>
<<Πολύ καλή κατάληξη.>>
<<Εσυ;>> τον ρώτησε και άφησε την κούπα πάνω στο γραφείο.
<<Εγώ, τι;>> ανήξερος την ρώτησε.
<<Μετά απ ο,τι έγινε με εμάς, ή ο,τι δεν έγινε τέλος πάντων. Δεν έγινε τίποτα με καμία άλλη; Μόνος σου είσαι;>>
Ο Πάρης ξερόβηξε και μαζεύτηκε. Κοίταξε ταραγμένος το ρολόι στον καρπό του.
<<Νομίζω πως τώρα είναι η ώρα κα επιστρέψουμε στην δουλειά. Είναι επτάμιση, έχουμε και περίπου μια ώρα μέχρι να φτάσουμε στο δικηγορικό γραφείο.>> σηκώθηκε όρθιος και έφτιαξε το πουκάμισό του.
<<Το έπιασα αφεντικό.>> του χαμογέλασε και πήρε τις κούπες <<Σε πέντε λεπτά θα είμαι στο τζιπ. >>

Πέρασαν μέσα στο δικηγορικό γραφείο, ρώτησαν στην γραμματεία το γραφείο του Μενέλαου Γερμενού, στάθηκαν έξω από την πόρτα του γραφείου και αφού πήραν θετική απάντηση πέρασαν μέσα. Ο νεαρός δικηγόρος σηκώθηκε από την καρέκλα του και τους κοίταξε.
<<Πάρης Μυλωνάς...>> έδειξε τον εαυτό του με τον αντίχειρά του <<Μυρτώ Νικολάου.>> έδειξε την Μυρτώ δίπλα του <<Είμαστε από το εγκληματολογικό Αθηνών.>>
<<Και τι θέλετε από μένα;>> ρώτησε τον Πάρη.
<<Έχουμε μερικά στοιχεία που μας οδηγούν στο αυτοκίνητό σας.>> του εξήγησε ευγενικά ο Πάρης, παρόλο τον ειρωνικό τόνο του άντρα.
<<Βρήκατε το αυτοκίνητό μου;>>
<<Γιατί; Το αυτοκίνητό σας το είχαν κλέψει;>> αντερώτησε ο Πάρης.
<<Ναι.>> πέταξε έναν φάκελο πάνω στο γραφείο <<Γι αυτό δεν ήρθατε;>> άνοιξε μια κούτα απ τις πολλές και άρχισε να βγάζει τα πράγματα <<Το δήλωσα στην αστυνομία πριν δύο μέρες. Αχ... το αγαπώ αυτό το αυτοκίνητο. Χρεώθηκα για να το πάρω. Πείτε μου ότι δεν το διέλυσαν.>>
<<Μήπως έχετε κάποιο αντίγραφο της δήλωσης στην αστυνομία;>> τον ρώτησε η Μυρτώ.
Ο άντρας την κοίταξε και σταμάτησε αυτό που έκανε <<Είμαι δικηγόρος.>> χαμογέλασε, έσκυψε και άνοιξε ένα απ τα συρτάρια του γραφείου του. Έδωσε έναν φάκελο στην Μυρτώ <<Ορίστε.>>
<<Ευχαριστώ.>> του είπε και άνοιξε τον φάκελο <<Sarasota Silver, σειράς S. Εκλάπη την Δευτέρα το βράδυ.>>
<<Ναι... Σταμάτησα να πάρω φαγητό μετά την δουλειά. Βγήκα και είχε εξαφανιστεί.>>
<<Τα περισσότερα πολυτελή αυτοκίνητα δεν έχουν συστήματα ασφαλείας;>> τον ρώτησε ο Πάρης.
<<Γιατί όλες αυτές οι ερωτήσεις;>> αντερώτησε ο άντρας.
<<Ερευνούμε τον τραυματισμό πεζού από διερχόμενο όχημα.>> απάντησε ο Πάρης.
<<Ο μπάσταρδος που έκλεψε το αυτοκίνητό μου, χτύπησε κάποιον;>>

Το βλέμμα του Πάρη έπεσε πάνω σε μια κούτα γεμάτη με πτυχία <<Λύκειο Αθηνών, Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είστε από εδώ;>> τον ρώτησε και τον κοίταζε να πηγαινοέρχεται στο γραφείο.
<<Ναι, εκπληκτική πόλη. Διάβαζα σαν τρελός για να μπω στην νομική. Μπήκα πρώτος στην σχολή.>> του έδειξε το πτυχίο με τον δείκτη του.
<<Μπράβο σου. Άσε με να μαντέψω. Ποινικολόγος;>> σήκωσε το φρύδι του.

Ο άντρας γέλασε χαμηλώνοντας το κεφάλι του <<Όλοι αξίζουν και δικαιούνται υπεράσπιση.>> του απάντησε ο άντρας.
<<Έτσι είναι. Θυμάστε τι ρούχα φορούσατε χθες;>> ρώτησε ο Πάρης.
<<Μπλε ριγέ κουστούμι, γαλάζιο πουκάμισο και γκρίζα γραβάτα, δώρο της κοπέλας μου.>> του απάντησε <<Σε τέτοια εταιρία πρέπει να δίνεις προσοχή σε τι φοράς.>> ολοκλήρωσε την πρότασή του.
<<Κύριε Γερμενέ, θέλουμε να ρίξουμε μια ματιά σ αυτά τα ρούχα.>> είπε η Μυρτώ.
<<Αλήθεια;>> την ρώτησε <<Λοιπόν, θα χρειαστείτε ένταλμα.>>
Η Μυρτώ χαμογέλασε αμυδρά και κούνησε το κεφάλι της.
<<Αλλά είμαι καλός άνθρωπος.>> γύρισε την πλάτη του και σταμάτησε στην πολυθρόνα που ήταν στην άκρη του γραφείου, πήρε μια κρεμάστρα με ρούχα και γύρισε στο μέρος τους <<Τα πήρα απ το καθαριστήριο. Σε μια ώρα ήταν έτοιμα.>> έδωσε την κρεμάστρα στην Μυρτώ.
<<Ωραίο κουστούμι.>> σχολίασε η Μυρτώ.
<<Σ ευχαριστώ, μόλις το αγόρασα.>>
Η Μυρτώ παρατήρησε στο μανίκι τρείς τρύπες, σκούντηξε τον Πάρη, σήκωσε το πουκάμισο και του το έδειξε.
<<Ελπίζω να μην αγοράσατε το πουκάμισο.>> του είπε η Μυρτώ.
<<Ωωω... Έλα τώρα...>> ο άντρας πήγε ξανά κοντά τους και πήρε στα χέρια του το πουκάμισό κοιτάζοντάς το <<Σκόπευα να αλλάξω καθαριστήριο.>>
<<Ίσως δεν θα έπρεπε να ρίξετε αλισίβα πάνω του.>> τον συμβούλεψε σε ειρωνικό τόνο η Μυρτώ <<Είναι αλκάλιο και όταν αναμιχθεί με το νερό "τρώει" το ύφασμα του εξήγησε <<Κύριε Γερμενέ, μπορείτε να βγάλετε το πουκάμισό σας;>> ευγενικά του ζήτησε.
<<Με συγχωρείτε;>> απορημένος την ρώτησε.
<<Όπως "τρώει" το ύφασμα, μπορεί να κάψει και το δέρμα.>>
<<Υπάρχουν όρια. Αν θέλετε να γδυθώ, θα χρειαστείτε ένταλμα.>> κάθησε στην καρέκλα <<Αλλά το αίτημά σας είναι αβάσιμο, καλύτερα ξεχάστε το.>>

<<Βρήκα κάτι για την χαμένη Mercedes του Γερμενού, με πήρε ο Βλάσης που ασχολείται με μεταχειρισμένα, γι αυτό και σας έφερα εδώ.>> τους είπε ο Δημήτρης.
Ο Πάρης κοίταζε γύρω του την μάντρα των αυτοκινήτων ήταν σε στοίβες το ένα πάνω στο άλλο, τα περισσότερα απ αυτά θα πήγαιναν για ανταλλακτικά. Ακολούθησαν τον Δημήτρη που μπήκε σε μια αποθήκη, ο νεαρός άντρας τους κοίταξε.
<<Ήρθαμε. Λοιπόν Βλάσση σε ακούμε.>> του είπε ο Δημήτρης.
<<Δέχτηκα ένα τηλεφώνημα, με ρώτησαν αν ήθελα μια Mercedes, χτυπημένη.>> γέλασε <<Σιγά μην έλεγα όχι. Μόνο τα ανταλλακτικά βγάζουν τέσσερις με πέντε φορές πάνω από την τιμή του αυτοκινήτου. Ρώτησα που θα την παραλάβω και πήγα.>>
<<Δεν ρώτησες τ όνομά του;>> παραξενεύτηκε ο Δημήτρης.
<<Κάποιος σου δίνει ανταλλακτικά τέσσερις χιλιάδες, το μόνο που λες είναι "Ευχαριστώ πολύ.">> του απάντησε ο άντρας.
<<Τότε που είναι το αυτοκίνητο τώρα;>>
Ο άντρας κοίταξε την Μυρτώ <<Κοιτάξτε γύρω σας.>> της απάντησε.
<<Είσαι γρήγορος.>> σχολίασε ο Δημήτρης.
<<Ει... Σας ειδοποίησα. Τι άλλο θέλετε;>> ενοχλημένος τους ρώτησε.
<<Ο Αριστοτέλης είπε κάποτε ότι το σύνολο υπερέχει της μονάδας. Φυσικά δεν είχε δουλέψει ποτέ σε τέτοιο μαγαζί.>> ο Πάρης είπε στην Μυρτώ δίπλα του <<Θέλουμε όλα τα κομμάτια.>> αυστηρά του είπε κοιτάζοντάς τον.

■ Γειααα σας!!🦉 Έχουμε έναν θάνατο ενός πεζού από διερχόμενο όχημα, έναν δικηγόρο που ισχυρίζεται ότι το αυτοκίνητό του κλάπηκε και έναν εργάτη που το αυτοκίνητο πλέον δεν υπάρχει, ή μάλλον υπάρχει αλλά σε κομμάτια.😂

Ο Πάρης με την Μυρτώ επιτέλους κάθισαν λίγο να μιλήσουν βρε παιδί μου, και ας ήταν έξι το πρωί σημασία έχει ότι μίλησαν. Για το ότι είχαν ή δεν είχαν 🤭 όπως είπε και η Μυρτώ.

Αααα και το καλύτερο, ο Πάρης παραδέχτηκε ότι πάντα θέλει την Μυρτώ μαζί του. Αλίμονο 🙃

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο
Αν σας άρεσε αφήστε μου ένα ⭐ και τα σχόλια σας που ξέρετε ότι τα λατρεύω!

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο λοιπόν
Σας φιλώ!😘❤