«Και μην ξεχνάτε, σκοπός είναι κανένα θύμα να μην πει ότι δεν προσπαθήσαμε. Σας ευχαριστώ για την παρουσία σας.»

  Καθόταν πάνω στην σκηνή και παρατηρούσε τον κόσμο που έφευγε. Αυτή τη στιγμή είχε ανάγκη να γυρίσει στο ξενοδοχείο να μπει κάτω από το ντουζ και μετά να δει μια ταινία του Al Pacino. Κατέβηκε από την σκηνή ο Κέβιν, φίλος του αλλά και διευθυντής του Εγκληματολογικού, πλησίασε κοντά του χειροκροτώντας.
«Εξαιρετική ομιλία Μυλωνά! Σ ευχαριστώ που μας τίμησες με την παρουσία σου εδώ, ξέρω πόσο πολυάσχολος είσαι.»
«Είχα να έρθω στο Vegas κοντά στα οκτώ χρόνια, από τότε που δούλευα στο εγκληματολογικό. Ήθελα πολύ να ξανάρθω και αφού βρέθηκε αυτή η ευκαιρία, δεν την άφησα ανεκμετάλλευτη.» πέρασε τα δάχτυλά μέσα από τα μαλλιά του και γέλασε.
«Έχεις κανονίσει κάτι για απόψε;» τον ρώτησε ο φίλος του.
  Η αλήθεια είναι ότι είχε κανονίσει να χωθεί κάτω από το ντουζ, να δει καμία ταινία και να δουλέψει μερικές υποθέσεις όμως κάτι μέσα του του έλεγε ότι δεν μπορείς να είσαι κάθε μέρα στο Las Vegas.
«Οχι. Γιατί;» αντερώτησε σκουπίζοντας τα γυαλιά του πάνω απ' το πουκάμισό του.
«Απόψε έχουμε πάρτυ, θα είναι όλο το εγκληματολογικό και σκέφτηκα πως ίσως θα ήθελες να έρθεις.» του πρότεινε προχωρώντας προς την έξοδο του αμφιθεάτρου.
«Γιορτάζουμε κάτι συγκεκριμένο;»
«Νομίζω πως έχεις σκουριάσει Μυλωνά. Στο Vegas είσαι φίλε, δεν χρειάζεται να γιορτάζεις κάτι για να κάνεις πάρτυ.»
«Σωστά Κέβιν.» κούνησε το κεφάλι του και χτύπησε τον φίλο του στον ώμο.

  Λίγη ώρα μετά έβλεπε το Vegas από ψηλά κρατώντας ένα ποτήρι σαμπάνια. Είχε βαρεθεί όλη αυτή την φασαρία που επικρατούσε όμως η σαμπάνια ήταν πολύ καλή για να φύγει τόσο νωρίς.
«Αυτή η πόλη δεν κοιμάται ποτέ.» ο Κέβιν στάθηκε δίπλα του.
«Γι αυτό μ αρέσει.»
«Πότε φεύγεις;» τον ρώτησε.
«Μεθαύριο. Έχω και ένα εγκληματολογικό που με περιμένει.» απάντησε πίνοντας σαμπάνια.
«Τι θα έλεγες αύριο να επισκεφθείς το δικό μας εγκληματολογικό; Θα ήθελα πολύ οι δικοί μου να δουλέψουν μαζί σου.»
Ο Πάρης έστρεψε το βλέμμα του πάνω στον Κέβιν.
«Μόνο αν είμαι μαζί με την Γκρίμπς και τον Σέπερντ.»
«Εντάξει Μυλωνά όπως θες εσύ. Είσαι σκληρός διαπραγματευτής.» ο Κέβιν γέλασε.
«Θα έρθω για λίγο όμως. Πάμε μέσα;»

  Φτάνοντας σχεδόν στο κέντρο της αίθουσας το βλέμμα του είδε πάνω σε μια πανέμορφη μελαχρινή κοπέλα. Το κόκκινο φόρεμά της και το πανέμορφο χαμόγελό της τον εντυπωσίασε. Πήρε με το ζόρι το βλέμμα του από πάνω της και η βραδιά του συνεχίστηκε. Μίλησε με υπερβολικά πολύ κόσμο αν και από μέσα του βλασφημούσε που δέχτηκε να έρθει σ αυτό το πάρτυ. Η κοπέλα που έφερνε τα ποτήρια με την σαμπάνια ερχόταν στο μέρος του το ίδιο έκανε και ο Κέβιν μόνο που ο Κέβιν ερχόταν από την αντίθετη πλευρά και με την πλάτη γυρισμένη. Δεν πρόλαβε να του μιλήσει, ο Κέβιν έπεσε πάνω στην κοπέλα ο δίσκος πετάχτηκε και όλη η σαμπάνια έπεσε πάνω στο καινούργιο του κουστούμι. Οι παλμοί του ήταν τόσο δυνατοί που τους άκουγε όπως άκουγε και το αίμα που κυλούσε στις φλέβες του. Μια φλέβα πετάχτηκε στο κούτελο του, ήταν εγκεφαλικό επεισόδιο; Ίσως. Σήκωσε το χέρι του ζητώντας απ' τον Κέβιν να μην μιλήσει και προχώρησε προς την τουαλέτα.

Κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη, πήρε μπόλικο χαρτί προσπαθώντας να μαζέψει τα αμάζευτα. Αυτό ήταν! Ήρθε η ώρα να φύγει. Μια γυναίκα μπήκε στις τουαλέτες και τον κοίταξε.
«Τι κάνετε εσείς εδώ;» τον ρώτησε.
«Εσείς τι κάνετε εδώ;» παραξενεμένος για την ερώτησή της αντερώτησε.
«Είστε στις γυναικείες τουαλέτες κύριε.» του απάντησε δείχνοντάς του την ένδειξη στην ξύλινη πόρτα.

  Έστρεψε το βλέμμα του στον καθρέφτη και μετά κοίταξε ψηλά ελπίζοντας ο Θεός να τον λυπόταν έστω και λίγο σήμερα. Τότε συνειδητοποίησε ότι η κοπέλα που   στεκόταν λίγα εκατοστά Μαρία του ήταν η κοπέλα τον χάζεψε πριν λίγη ώρα στο πάρτυ.
«Συγγνώμη... Μπερδεύτηκα.» προσπάθησε να απολογηθεί και να κρύψει την ντροπή του. Όχι ντροπή που μπήκε σε λάθος τουαλέτα αλλά ντροπή για το τι μπορεί να σκεφτόταν αυτή η γυναίκα απέναντι του.
«Μην ταράζεστε. Καν'τε την δουλειά σας.»
Έφτιαξε το πουκάμισό του και άπλωσε το χέρι του στο μέρος της κοπέλας.
«Ας συστηθώ... Είμαι ο Πάρης...»
«Μυλωνάς.» τον διέκοψε «Σας ξέρω ήμουν στην διάλεξή σας το απόγευμα. Μυρτώ Νικολάου, μπορούμε να μιλάμε άρα ελληνικά; Έχω καιρό να μιλήσω με κάποιον.» του ζήτησε όσο αντάλλασσαν χειραψία.
«Και στον ενικό παρακαλώ.» συμπλήρωσε «Η μυρωδιά της σαμπάνιας δεν θα φύγει ποτέ. Μάλλον ήρθε η ώρα να βγω έξω.» έκανε δύο βήματα προς την πόρτα.
«Τον πρώην μου απέφευγα, ξέρω ότι εδώ δεν θα έμπαινε.» του είπε ούτε αυτή ήξερε γιατί του ανοίχτηκε.
«Ααα... Εμ... Λυπάμαι...» έπαιζε αμήχανα με τα δάχτυλά του.
«Κάποιος θα πρέπει να λυπάται για αυτή την "σχέση".» αστειεύτηκε.
«Είστε καιρό χωρισμένοι;»
«Περίμενε...» σήκωσε το χέρι της και κοίταξε το ρολόι στον καρπό της.
Ο Πάρης από την άλλη ένιωθε γοητευμένος μαζί της. Ένιωθε ωραία δίπλα της, περίεργα καθώς την ήξερε μόνο λίγα λεπτά αλλά ωραία.
«Είμαστε χωρισμένοι δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά.»
«Νομίζω πως σου στοίχησε. Άσε με να μαντέψω... Εσύ τον χώρισες.»
«Πολύ σωστή η μαντεψιά σας κύριε Μυλωνά. Να προτείνω κάτι;»
«Εδώ που φτάσαμε και δεν προτείνεις.»
«Απ ότι έχω καταλάβει ούτε εσύ θες να γυρίσεις στο πάρτυ. Και αφού τα βρήκαμε για δολοφόνος δεν μου φαίνεσαι, αν και θα είχε ενδιαφέρον ένας εγκληματολόγος σαν και σένα να εξελιχθεί σε δολοφόνος. Θες να φύγουμε;» του πρότεινε χαμογελώντας του.
«Έχω το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ σε δύο λεπτά θα είμαι στην κεντρική είσοδο.» χωρίς να το πολύ σκεφτεί της απάντησε.
Ευγνωμονούσε τον Θεό που έστω και την τελευταία στιγμή και με τον πιο παράδοξο τρόπο η βραδιά του σώθηκε. Αυτή η κοπέλα είχε κάτι που τον τραβούσε, δεν έμοιαζε με καμία άλλη απ' αυτές που πέρασαν απ' την ζωή του. Είχε φως μέσα της ήταν διαφορετική και φαινόταν.

  Άφησε τα αναψυκτικά πάνω στο τραπέζι και την κοίταξε.
«Είμαστε τουλάχιστον αστείοι που τρώμε βρώμικο έτσι, με αυτά τα ρούχα.» της είπε μη μπορώντας να πάρει το βλέμμα του από πάνω της.
«Καλώς ήρθε στο Las Vegas.» σήκωσε το αναψυκτικό της και το τσούγκρισε με το δικό του «Χάρηκα πολύ για την γνωριμία κύριε Μυλωνά.»
«Εγώ να δεις πόσο χάρηκα δεσποινίς Νικολάου.»
Η νύχτα κύλησε υπέροχα και για τις δύο πλευρές. Τα είχαν βρει λες και γνώριζαν ο ένας τον άλλο χρόνια, ο Πάρης είχε ξεφύγει από ο,τι τον απασχολούσε. Μετά από χρόνια απολάμβανε την στιγμή. Η Μυρτώ βοήθησε πολύ στο να ξεφύγει από την πραγματικότητα. Ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα όταν σηκώθηκαν να φύγουν, όμως από τα ηχεία ακούστηκε Sinatra. Ο Πάρης γύρισε να την κοιτάξει.
«Sinatra, ο αγαπημένος μου.» της είπε.
«Και ο δικός μου.» του χαμογέλασε.

"Strangers in the night,
exchanging glances.
Wondering in the night,
what were the chances?
We'd be sharing love,
before the night was through."

  «Το ότι θα άκουγα Sinatra σε μια καντίνα με ένα κουστούμι μούσκεμα από σαμπάνια. Δεν το περίμενα ποτέ.»
«Viva Las Vegas. Χορεύουμε;»
«Φυσικά δεσποινίς.»
Έπιασε το χέρι του και άρχισαν να χορεύουν αγνοώντας τον κόσμο που περνούσε δίπλα τους. Ήταν οι δύο τους, αυτό έφτανε. Ξαφνικά, ξεκίνησε να βρέχει. Γέλασαν και συνέχισαν να χορεύουν.

"Up to the moment
when we said our first hello
little did we know.
Love was just a glance away,
a warm embracing dance away.
And ever since that night,
we've been together
lovers at first sight.
In love forever,
it turned out sto right.
For strangers in the night."

  Και κάπως έτσι άρχισαν όλα. Σαν ένα όμορφο, σύγχρονο παραμύθι.

▪︎Γειααα σας!!🦉 Αχχ τελευταίο κεφάλαιο, νόμιζα πως θα πω πολλά αλλά μάλλον δεν είμαι και τόσο καλή στα λόγια. Νιώθω τόσα πολλά γι αυτό το βιβλίο και γι αυτό το ζευγάρι, είναι σίγουρα το αγαπημένο μου. Ο τρόπος που αγαπάει ο ένας τον άλλον και τις θυσίες που κάνει με κάνουν να νιώθω τόσο όμορφα γι αυτό που έγραψα.

Ώρα να σας πω μικρά facts για την ιστορία:
1. Το αρχικό όνομα που είχα βάλει στον Πάρη ήταν, Δημήτρης Ελευθερίου και αντίστοιχα για την Μυρτώ, Άννα Δελλή αλλά τελικά δεν μου άρεσαν και ήρθαν με φοβερή επιτυχία το δίδυμο Μυλωνάς- Νικολάου.

2. Ο σκοπός που ο Πάρης ήταν μεγαλύτερος από την Μυρτώ και που έγινε πολλές φορές λόγος για να μην "εγκρίνεται" αυτή την σχέση ήταν για να είναι πιο έμπειρος και πιο υψηλόβαθμος στην δουλειά του έτσι ώστε να μπορώ να τον κάνω να τα βάζει με όλους χωρίς να τον νοιάζει η καριέρα του.

3. Υπήρχαν πααρα πολλές ιδέες στο μυαλό μου και μια από αυτές ήταν η ιδανική για εσάς αλλά δεν την έγραψα, γιατί από την αρχή ήθελα η ιστορία μου να είναι διαφορετική.

Θέλω να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που διαβάσατε την ιστορία μου, που την στηρίξατε και που την αγαπησατε. Χαίρομαι πάρα πολύ που την λατρέψατε όσο εγώ.

Και να θυμάστε καλά, η αγάπη έχει πολλές πτυχές. Ο καθένας την δείχνει με τον τρόπο του, όπως ο Πάρης με την Μυρτώ. Η αγάπη τους διαφορετική αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν υπάρχει. Ο Πάρης την έδειξε την αγάπη του και η Μυρτώ την πήρε και ταξίδεψε μακριά ανοίγοντας τα φτερά της. Αυτοί οι δύο φτιάχτηκαν ο ένας για τον άλλο και που ξέρετε μπορεί κάπως, κάποτε να ξαναβρεθούν και όταν γίνει αυτό θα είναι σαν παραμύθι.
Το δικό τους παραμύθι. 🧚🏻‍♀️
Για μια τελευταία φορά λοιπόν:
Αν σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο αφήστε μου ⭐ και τα σχόλια σας με το πώς σας φάνηκε η ιστορία μου.

Η Μυρτώ με τον Πάρη σας ευχαριστούν που μιλήσατε για το έγκλημα μαζί τους!

Σας φιλώ!!😘❤