Βγήκε έξω από το τζιπ και έκλεισε με δύναμη την πόρτα, έπιασε το βαλιτσάκι από το πορτμπαγκάζ και πλησίασε τον Δημήτρη έξω δίπλα του πέρασε το ασθενοφόρο με την σειρήνα ανοιχτή.
«Που είναι η ομάδα σου;» τον ρώτησε ο Δημήτρης.
«Δεν έχω ιδέα. Ήμουν σε ραντεβού.» απάντησε θυμίζοντας στον εαυτό του το αποτυχημένο του ραντεβού.
Περπάτησαν κατά μήκος του δρόμου, στην άκρη κοντά στο πεζοδρόμιο είδε το πτώμα του νεαρού άντρα. Είχε δει πολλά στην καριέρα του αλλά αυτό... ήταν απερίγραπτο. Τα εντόσθια του άντρα είχαν βγει έξω από το σώμα του, ακουμπώντας το οδόστρωμα. Ο Αντώνης σκυφτός πάνω από το πτώμα κάνοντας καταγραφή.
«Απίστευτο, τι είναι αυτό;» ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε, το πρώτο που μπόρεσε να πει.
«Το ταξί...» με τον δείκτη του ο Δημήτρης του έδειξε το ταξί στα αριστερά του «Χτύπησε ένα αγόρι που περνούσε. Η παρέα από εκεί...» συνέχισε δείχνοντας του την παρέα αντρών που στεκόταν στο βενζινάδικο «είδε τον ταξιτζή να φεύγει, τον σταμάτησαν, τον έβγαλαν έξω και τον έδειραν. Βασικά τον έδειραν πολύ άσχημα. Τον πάνε στο νοσοκομείο.»

Κοίταξε τον χώρο γύρω του, εστίασε περισσότερο στην παρέα αντρών ήταν σίγουρα δεκαπέντε άτομα, ψηλοί και αρκετά γυμνασμένοι. Γύρισε το βλέμμα του πάνω στον Αντώνη.
«Βγήκαν τα μέσα του, έξω.» του είπε ο Αντώνης.
«Μετακίνησες το πτώμα;» τον ρώτησε χαλαρώνοντας την γραβάτα που φορούσε.
«Μετακίνησε το ταξί ο γερανός.» απάντησε ο Δημήτρης.
«Ναι αλλά επέβλεπα, δεν τον άγγιξαν.» διαβεβαίωσε ο Αντώνης συνεχίζοντας τις σημειώσεις του.
«Δημήτρη, έχεις ξαναδεί κάτι τέτοιο;»
«Τι εννοείς;» απόρησε και τον κοίταξε.
«Πόσες εγκαταλείψεις έχεις δει;»
«Αμέτρητες.»
«Πόσες φορές είδες εκτεθειμένα τα εντόσθια του θύματος;»
Σ αυτή την ερώτηση ο Δημήτρης έμεινε σιωπηλός για λίγα λεπτά.
«Πρώτη φορά.» απάντησε στον Πάρη.
«Για όλα υπάρχει πρώτη φορά.» σήκωσε το φρύδι του και άφησε κάτω το βαλιτσάκι.

Βολεύτηκε πάνω στο βαλιτσάκι του ξεκινώντας να βγάζει φωτογραφίες το πτώμα.
«Στο σχολείο μας έλεγαν ότι το παχύ και λεπτό έντερο αν τα ενώσεις μαζί φτάνουν την γέφυρα του Μπρούκλιν.»
«Όμως στην πραγματικότητα Αντώνη, είναι 7,5 μέτρα. Η φαντασία είναι πιο συναρπαστική.»
«Πάρη, οι μάρτυρες περιμένουν.» άκουσε πίσω του τον Δημήτρη.
«Μαρτυρίες Δημήτρη; Δεν τις θεωρώ πειστήρια.» απάντησε στον άντρα.
«Τελειώνεις πιο γρήγορα.» ο Δημήτρης σήκωσε τα χέρια του.
Μάζεψε τα πράγματά του, άφησε την φωτογραφική πάνω στο βαλιτσάκι και έβαλε τα χέρια στις τσέπες του.
«Αντώνη, βαλ'τα όλα μαζί.» έδωσε εντολή στον άντρα.
«Θα τα βάλω σε ειδική τσάντα.»
Γύρισε την πλάτη του, ακολούθησε τον Δημήτρη. Λίγα μέτρα πιο κάτω σταμάτησε μπροστά στην μελαχρινή κοπέλα.
«Η Βασιλίνα Παππά ήταν μέσα στο ταξί.» ο Δημήτρης του έδειξε την κοπέλα.
«Πήρα το ταξί από το κέντρο...» άρχισε η κοπέλα παίζοντας νευρικά με τα δάχτυλά της «Ήρθα για δουλειά, θα έμενα στην ξαδέρφη μου. Είναι μερικά τετράγωνα από εδώ...» κοίταξε τον Πάρη.
«Είδατε τον πεζό;» την ρώτησε ο Πάρης.
«Περνούσε τον δρόμο, δεν νομίζω ότι είδε το ταξί.»
«Ο ταξιτζής τον είδε;» ο Δημήτρης άνοιξε το μπλοκ του.
«Οχι κοιτούσε εμένα. Νομίζω ότι φώναξα να σταματήσει, αλλά ήταν πολύ αργά.»
«Και τότε ο Ρατζίπ, ο ταξιτζής, πήγε να φύγει, να το σκάσει;»
«Όχι... Όχι...» διέκοψε τον Δημήτρη «Βγήκε έξω από το ταξί να δει τι έγινε...» πήρε μια βαθιά ανάσα «Μετά φρίκαρε και μπήκε μέσα να μιλήσει στον ασύρματο. Τότε του επιτέθηκαν οι άλλοι.»
«Δεν πήγε να το σκάσει;» ρώτησε ο Δημήτρης.
«Οχι, ήθελε να καλέσει βοήθεια.»
«Τι μπορείτε να μου πείτε για εκείνους που του επιτέθηκαν;»
Παρακολουθούσε την μάρτυρα, αποφάσισε να αφήσει τον Δημήτρη να την χειριστεί. Κοίταξε μέσα στο ταξί από το ανοιχτό τζαμί του οδηγού, ο ασύρματος ήταν πάνω στην θέση του συνοδηγού.
«Πάντα νομίζεις πως θα είσαι σπουδαίος μάρτυρας, αλλά...» βούρκωσε χαμηλώνοντας το βλέμμα της «Ήταν πάρα πολλοί και όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Ικέτευε για την ζωή του, για να μην τον σκοτώσουν. Δεν μπορούσα να δω τα πρόσωπά τους. Αλλά ξέρω ότι ήταν εκείνοι, όλοι τους. Δεν υπήρχε κανένας άλλος.»
«Εντάξει Βασιλίνα, σ ευχαριστούμε.» ο Δημήτρης την χτύπησε συμπονετικά στον ώμο.
Ο Πάρης κοίταζε την παρέα, γελούσαν, μιλούσαν δυνατά, έκαναν πλάκα. Σαν να μην συνέβη τίποτα. Πήρε τα πράγματά του, έκανε νόημα στον Δημήτρη και πλησίασαν κοντά τους.

«Είμαστε ήρωες φίλε!» ένας απ' αυτούς είπε θριαμβευτικά.
«Δεν έχουν κανέναν σεβασμό στους νομούς μας!»
Συμπλήρωναν ο ένας μετά τον άλλο παίζοντας με την υπομονή τους.
«Ποιός;» ρώτησε έξαλλος ο Δημήτρης.
«Ο καταραμένος ταξιτζής.»
«Γιατί; Επειδή δεν είναι από την Αθήνα;» συνέχισε τον ίδιο τόνο.
«Επειδή δεν είναι καν από την χώρα.» απάντησε με ύφος ένας απ' αυτούς.
«Και το ξέρετε αυτό επειδή είδατε πιστοποιητικό γεννήσεως.» τους ειρωνεύτηκε ο Δημήτρης.
«Δεν χρειαζόταν να δούμε.»
«Ωραία λοιπόν, τι είδατε;»
«Χτύπησε το αγόρι. Φρενάρισε, θεώρησα ότι σταμάτησε και ότι θα κάνει το σωστό. Αλλά ξαναμπήκε στο ταξί. Αν δεν ήμασταν εμείς θα έφευγε. Σύλληψη πολιτών, θα μας ζητάνε αυτόγραφα.»
«Δεν θέλω αυτόγραφο, σίγουρα. Αλλά θα ήθελα φωτογραφία και το DNA σας. Επίσης δεν είμαστε φίλοι σας.» ο Πάρης χαμογέλασε ειρωνικά.
«Ακούσατε τι είπε. Μπείτε στη σειρά. Αυτός που συλλάβατε είναι σε κρίσιμη κατάσταση. Αυτό σας κάνει όλους υπόπτους για επίθεση.»
«Κάναμε κάτι καλό και το γυρνάτε δε βάρος μας. Αν είχαμε σήμα θα το γιορτάζατε!»
«Αν εσείς είχατε σήμα, εγώ θα ήμουν ποδοσφαιριστής.»
«Δεν σας δίνουμε τίποτα.»
«Εσύ είσαι ο δικηγόρος εδώ; Αν δεν συνεργαστείτε, ακούστε τι θα γίνει. Θα πάμε ταξιδάκι στο τμήμα και θα μείνετε εκεί μέχρι να έρθουν τα εντάλματα. Οπότε τι θέλετε να γίνει; Εσείς αποφασίζετε. Μπείτε στην σειρά, ένας- ένας.» ο Δημήτρης σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του όσο τους περίμενε να μπουν σε σειρά.
Κρέμασε την φωτογραφική στο λαιμό του πλησίασε στον πρώτο άντρα.
«Χαμογέλασε.» είπε γελώντας ειρωνικά, έβγαλε την φωτογραφία και πήρε την μπατονέτα από την τσέπη του «Άνοιξε και το στοματάκι σου τώρα.» πήρε δείγμα από τον άντρα και το έκλεισε μέσα στην σακούλα «Σ ευχαριστώ.»
Η δειγματοληψία συνεχίστηκε για ώρα όταν ολοκληρώθηκε απομακρύνθηκε ακουμπώντας το σώμα του στο τζιπ του, παρατηρούσε το χάος μπροστά του με την ώρα να είναι περασμένες δύο. Η Μυρτώ πήγε δίπλα του και τον σκούντηξε.
«Συγγνώμη για το πιο απαίσιο ραντεβού όλων των εποχών.» της ψιθύρισε.
«Μη σκας έχω βγει και χειρότερα.» του χαμογέλασε «Τι κάνουμε τώρα;»
«Η Κατερίνα έχει αναλάβει μια άλλη υπόθεση, εμείς οι δυο θα πάμε στο νοσοκομείο για να δούμε σε τι κατάσταση θα βρίσκεται ο ταξιτζής. Ο Νίκος θα αναλάβει την σκηνή του εγκλήματος.» έβγαλε τα γυαλιά του και τα σκούπισε από το πουκάμισό του.

  Μπήκε μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου, κοίταξε στο κρεβάτι τον άντρα που κειτόταν αναίσθητος.
«Πως είναι;» ρώτησε η νοσοκόμα.
«Η κατάστασή του είναι κρίσιμη. Ρήξη σπλήνα, συντριβή πνεύμονα, κάταγμα ωλένης, ίσως κρανιακή αιμορραγία. Είμαστε σε επιφυλακή.»
«Υπάρχουν κάπου τα ρούχα του;»
«Είναι σε μια σακούλα στο πάνω ράφι της  ντουλάπας.» έδειξε με τον δείκτη της την ντουλάπα πίσω του «Είναι σκισμένα, σχεδόν κομμάτια.»
«Ωραία, αυτό θα βοηθήσει. Μυρτώ μπορείς να τα πάρεις και να με περιμένεις στο αυτοκίνητο;»
«Ναι, φυσικά.» η Μυρτώ άνοιξε την ντουλάπα, έπιασε την σακούλα και βγήκε αθόρυβα έξω.
«Κύριε Μυλωνά, είπε ότι σκότωσε ένα αγόρι. Ότι το πάτησε.»
«Σας είπε κάτι άλλο;»
«Οχι, μόνο αυτό.» του απάντησε η γυναίκα.
«Ελπίζουμε τα στοιχεία να μιλήσουν.»

  Άνοιξε την πόρτα του εργαστηρίου φορτωμένος με δύο σακούλες, της άφησε πάνω στον λευκό πάγκο και κοίταξε τον Γρηγόρη.
«Έχω κάτι για σένα.» είπε στον νεαρό άντρα.
«Δεν έχω χρόνο. Ο Γεωργίου έχει πολλαπλό φόνο, ο διευθυντής λέει να δώσω προτεραιότητα στην διάρρηξη που έχει αναλάβει κάποιος δικός του και ασχολούμαι με τον βιασμό χωρίς ύποπτο της Κατερίνας. Ένας υπηρέτης, πολλοί αφέντες. Με καταλαβαίνετε;»
«Γρηγόρη... Αυτό είναι δικό σου εργαστήριο. Εσύ είσαι ο αφέντης εδώ. Εμείς σε υπηρετούμε.»
«Η υπόθεσή σου μόλις μπήκε πρώτη. Τι έχεις;»
Ο Πάρης χαμογέλασε, είχε τον τρόπο του με τους ανθρώπους όταν ήθελε να κάνει την δουλειά του.
«Ατομικό DNA από ομαδική επίθεση σε ταξιτζή και τα ρούχα του.» έσπρωξε τις σακούλες στο μέρος του.
«Νιώθω έτοιμος να ταιριάξω τ'αστέρια.»

  Έκλεισε την πόρτα πίσω του, έπιασε από την κρεμάστρα δεξιά του την λευκή ιατρική ρόμπα και την φόρεσε όσο προχωρούσε προς το μέρος του Αντώνη.
«Εντάξει γιατρέ, πες μου κάτι που δεν ξέρω.» έφτιαξε καλύτερα τα γυαλιά του κοιτάζοντας το σώμα του νεκρού αγοριού.
«Όταν ήμουν παιδί άφησα το καράτε, κάποιος μικρότερος με έκανε να κλάψω.» ο Αντώνης χαμογέλασε.
«Σχετικά με το πτώμα.» σήκωσε το φρύδι του.
«Δεν είδα κάταγμα του πεζού. Όταν ένα αυτοκίνητο χτυπήσει πεζό υπάρχουν τραύματα στα κάτω άκρα αυτό είναι γνωστό και ως κάταγμα του πεζού. Η κορυφή του τριγώνου πάντα δείχνει την κατεύθυνση του αυτοκινήτου. Η κνήμη του αγοριού είναι ανέπαφη. Δεν υπάρχουν μώλωπες στα κάτω άκρα.»
«Εφόσον δεν υπάρχουν ούτε κατάγματα, ούτε μώλωπες. Ποιά είναι η αιτία θανάτου;» τον ρώτησε σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος του.
«Σύνθλιψη του θώρακα, πολλαπλά κατάγματα στα πλευρά και έτσι γέμισε ο κουβάς με έντερα. Κυριολεκτικά πετάχτηκαν έξω.» με τον δείκτη του του έδειξε τον λευκό κουβά πάνω στο τραπέζι.
«Δεν τον χτύπησε το ταξί. Τον πάτησε.»
«Θα πέθαινε έτσι κι αλλιώς. Δες την πληγή εδώ.» ακούμπησε το δάχτυλό του λίγο πιο κάτω από την μεγάλη πληγή «Τον μαχαίρωσαν. Σαφής τομή στην κοιλιά με βάθος 12,5 εκατοστά.» του εξήγησε ο Αντώνης.
«Πόσο χρόνο μετά από το μαχαίρωμα συναντήθηκε με το ταξί;»
«Δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς την ώρα, αλλά δεν έγινε άμεσα. Και πριν ρωτήσεις, δεν έχουμε ιδέα ποιός είναι. Πήραν τηλέφωνο από τις εξαφανίσεις, ο γιος κάποιας δεν γύρισε σπίτι χθες βράδυ. Έρχεται εδώ.» τον ενημέρωσε ο Αντώνης.
«Ωραία, κάλεσέ με αν έχεις κάτι νεότερο.» απομακρύνθηκε και έβγαλε την ιατρική ρόμπα.

  Στεκόταν πίσω από τις κορδέλες της αστυνομίας παρατηρώντας τον τόπο του εγκλήματος. Το αυτοκίνητο της Μυρτώς σταμάτησε λίγα μέτρα πιο πίσω, η Μυρτώ κατέβηκε και πλησίασε κοντά του.
«Με έκανες να διακόψω την μετακόμισή μου. Δεν ξέρω αν το θυμάσαι αλλά μου έδωσες ρεπό σήμερα.» του χαμογέλασε, στερεώνοντας τα γυαλιά ηλίου στο κεφάλι της.
«Ζητώ συγγνώμη αλλά όλοι είχαν δουλειά. Το ταξί που πάτησε τον έφηβο φαίνεται να μην χτυπήθηκε από αυτό, δεν πέθανε επειδή τον πάτησε. Μαχαιρώθηκε. Δεν έχω ταυτότητα, υπόπτους ούτε τον πρωτογενή τόπο του εγκλήματος. Σε χρειάζομαι.»
«Τι μπορώ να κάνω για εσάς κύριε Μυλωνά;» τον ρώτησε χαμογελαστή.

Ο Πάρης της σήκωσε την κορδέλα, η Μυρτώ πέρασε από κάτω της μπαίνοντας στον τόπο του εγκλήματος.
«Βρες μου στοιχεία.» της είπε και χωρίστηκαν. Ο Πάρης κοιτούσε τον τόπο του εγκλήματος καλύτερα στο φως της ημέρας.
«Πάρη...» του φώναξε η Μυρτώ και πλησίασε κοντά της «Δες την κατεύθυνση της σταγόνας αίματος...» του έδειξε με το δάχτυλό της «Ο τόπος του εγκλήματος είναι προς τα εκεί.» σήκωσε το χέρι της δείχνοντας του τον δρόμο.
Ο Πάρης φωτογράφησε το σημείο «Πάμε μια βόλτα;» την ρώτησε κρυφογελώντας.
«Ξέρεις ότι δεν μπορώ να σου αρνηθώ.» ανταπέδωσε το χαμόγελο και πέρασαν κάτω από την κίτρινη κορδέλα ακολουθώντας τις σταγόνες αίματος.

  Ώρα μετά, κόντευε μεσημέρι πλέον. Η γραμμή αίματος τους οδήγησε αρκετά μακριά από τον αρχικό τόπο του εγκλήματος, πλέον ήταν σε ένα πάρκο. Η Μυρτώ σταμάτησε και κοίταξε πίσω της τον Πάρη.
«Το αίμα οδηγεί στο χορτάρι. Η γραμμή χάνεται.» του είπε.
«Εντάξει, που θα μπορούσαμε να την ξαναβρούμε;» αναρωτήθηκε βλέποντας τον χώρο του πάρκου γύρω του.
«Το θύμα ήταν έφηβος. Δεν θα ήταν στην παιδική χαρά απέναντι μας, πιθανόν. Σίγουρα όμως ήταν στο γήπεδο μπάσκετ πίσω από την παιδική χαρά.»
Ακολούθησε την Μυρτώ, προχωρώντας μέσα από το γρασίδι. Φτάνοντας στο γήπεδο χωρίστηκαν ερευνόντας για στοιχεία.
«Πέρασε τον δρόμο στις οκτώ και τέταρτο και σκοτεινιάζει στις πέντε.» άφησε το βαλιτσάκι του κάτω.
«Ήταν εδώ αφού έπεσε σκοτάδι.»
«Δεν βλέπω φώτα όμως εδώ.» έβγαλε τα γυαλιά ηλίου του.
«Σταγόνες αίματος και ίχνη. Είναι ο πρωτεύων τόπος του εγκλήματος.» σίγουρη του είπε η Μυρτώ.
«Οπότε ο δράστης θα πέταξε το μαχαίρι.» το βλέμμα του τριγυρνούσε γύρω από τον χώρο «Μπορεί να είναι οπουδήποτε.» συμπλήρωσε.
«Ναι, θα πω να στείλουν λαγωνικά και αστυνομικούς. Πάω στο εργαστήριο για να πάρω τα ρούχα του αγοριού.»
«Εγώ θα μείνω εδώ να ερευνήσω τον τόπο. Μυρτώ να προσέχεις στο δρόμο.»
«Μάλιστα κύριε. Δεν θα αργήσω.» απομακρύνθηκε από κοντά του.
Έμεινε να την κοιτάζει μέχρι να εξαφανιστεί από το οπτικό του πεδίο.

  Κράτησε σφιχτά το γκρι πουκάμισο στα χέρια της, τα λαγωνικά το μύρισαν και το τοποθέτησε πάλι στην χάρτινη σακούλα. Ο Πάρης από την άλλη ερευνούσε το έδαφος, με το ειδικό μηχάνημα, για σιδερένια αντικείμενα και πιο συγκεκριμένα για το μαχαίρι. Το μηχάνημα κουδούνιζε ασταμάτητα μπροστά από ένα ψηλό δέντρο, η Μυρτώ πλησίασε.
«Τι βρήκες;» τον ρώτησε η Μυρτώ.
«Εσύ είσαι αυτή που φοράει γάντια.» της απάντησε και έκλεισε το μηχάνημα.
Η Μυρτώ έσκυψε, απομάκρυνε τα ξερά φύλλα. Κάτω τότε θαμμένο ήταν ένα όπλο, το έπιασε με το χέρι της και το σήκωσε.
«Αναζητάς μαχαίρι, βρίσκεις όπλο.» το έβαλε σε σακούλα στοιχείων.
«Τι γίνεται με τα πάρκα μας;» έσμιξε τα φρύδια του.
Άκουσε τι γάβγισμα των σκυλιών που επίκεντρο είχε ένα δέντρο. Μαζί με την Μυρτώ πήγαν κοντά.
«Πάρτε τα σκυλιά παρακαλώ.» ζήτησε ευγενικά από τους αστυνομικούς, γονάτισε και προσήλωσε το βλέμμα του στο πτώμα του άντρα.
«Πτώμα είκοσι μέτρα μακριά από εκεί που μαχαιρώθηκε το αγόρι.»
«Υπάρχει κάποια σχέση πιστεύεις;» τον ρώτησε η Μυρτώ.
«Βρίσκονται κοντά. Αλλά για την ώρα είναι απλά ένα πτώμα στο πάρκο. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να γυρίσουμε πίσω στο εγκληματολογικό.»

  «Ξερείς θα μπορούσες να με περιμένεις.» ενοχλημένη του είπε πλησιάζοντας κοντά του.
Ο Πάρης συνέστησε να κοιτάζει στο μικροσκόπιο, τσούλησε την καρέκλα λίγα εκατοστά και φόρεσε τα γυαλιά του.
«Ρίξε μια ματιά σ αυτό.» της είπε δείχνοντας της το μικροσκόπιο.
Η Μυρτώ έκανε αυτό που της είπε.
«Μοιάζει με καμμένο δέρμα.» παρατήρησε.
«Κάποιος θα έπιασε το μύλο του όπλου.»
«Ο Βαγγέλης, το έφηβο αγόρι είχε πυρίτιδα στο σακάκι του. Αν πάρουμε DNA απ' το περίστροφο, θα μπορέσουμε να τον συνδέσουμε.» σταύρωσε τα χέρια στο στήθος της.
«Δεν γίνεται να πάρουμε DNA από καμμένο δέρμα;»
«Ναι, αλλά από τον ιδρώτα; Υπάρχει 17% πιθανότητα να πάρεις DNA απ' τον ιδρώτα στο πιάσιμο του όπλου.»
«17%.» παραξενεύτηκε γέρνοντας το σώμα του πίσω στην καρέκλα.
«Ναι, από έρευνα στην Αυστραλία. Δεν το έχεις δει; Πιθανότητα 17% να πάρεις DNA από πιάσιμο όπλου. Πιθανότητα 67% από τσιγάρο. 32% πιθανότητα από το γείσο του καπέλου. Θέλεις αντίγραφο της έρευνας;» του χαμογέλασε.
«Δεν το χρειάζομαι. Έχω εσένα.» ανταπέδωσε το χαμόγελο ανασηκώνοντας τους ώμους του «Παρε δείγμα και στείλτο για ανάλυση DNA. Είσαι υπέροχη, πάω στον Αντώνη.» σηκώθηκε από την θέση του, της χάιδεψε στοργικά το μάγουλο και βγήκε έξω.

  «Σου έλειψα; Δεν νομίζω.» είπε στον ιατροδικαστή «Έμαθα από τον Δημήτρη ότι έγινε η αναγνώριση του εφήβου, οπότε σε ρωτάω ο Βαγγέλης Τάσου είχε εγκαύματα στις παλάμες του;» ρώτησε και έτριψε τα μάτια του.
«Όχι δεν είχε.»
«Αυτός εδώ;» αναφερόμενος στο πτώμα μπροστά του.
«Ούτε αυτός. Τι ψάχνεις;»
«Συγκεκριμένο τραύμα.» απάντησε, κοιτάζοντας εξεταστικά το πτώμα.
«Δεν ξέρω για εγκαύματα αλλά ρίξε μια ματιά στην δεξιά του παλάμη.»
  Ο Πάρης φόρεσε γάντια, έπιασε προσεκτικά την παλάμη του πτώματος «Τομή από μαχαίρι.» παρατήρησε και άφησε το χέρι «Συχνός τραυματισμός στους δολοφόνους με μαχαίρι. Αν αυτός είναι ο άντρας που μαχαίρωσε τον Βαγγέλη Τάσου, αυτός από τι πέθανε;»
«Απο σφαίρα. Είναι στην δεξιά κοιλία. Σκεφτόμουν πως να την βγάλω όταν ήρθες.» του έδειξε το σημείο στο ανοιγμένο σώμα του άντρα.
«Την πιάνεις και την βγάζεις.» με άνεση του είπε.
«Όχι όταν είναι ένα θραύσμα.»
«Ίσως είναι ειδική σφαίρα, που είναι σχεδιασμένη να κομματιάζεται.»
«Ετσι εξηγείται το θρυμματισμένο μηριαίο οστό. Είναι καλυμμένο με σκόνη χαλκού.»
Ο Πάρης έσκυψε ελάχιστα κοιτάζοντας το τραύμα στο γόνατο του άντρα.
«Θα αφαιρέσω την καρδιά, θα σου δώσω ο,τι απέμεινε από την σφαίρα.»
Απέναντί του είδε στον πίνακα ακτινογραφίες, πλησίασε κοντά και τις παρατήρησε για λίγο.
«Αντώνη να σε ρωτήσω, το θύμα είχε εξαρτώμενο ώμο;»
«Ναι, θλάση μυός αλλά όχι φλεγμονή.»
«Έγινε μετά θάνατον;»
«Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα. Πάρη να με συγχωρείς πρέπει να πάω στο νοσοκομείο. Ο ταξιτζής δεν τα κατάφερε.»
«Ο Έμερσον είπε, "Ο όχλος φέρνει τον άνθρωπο σε επίπεδο κτήνους." Το κτήνος κατηγορείται για φόνο.»
Άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω από την αίθουσα νεκροψίας.

▪️Γειααα σας!!🦉 Ο Πάρης βγήκε ραντεβού... Με την Μυρτώ καλέ! Αλλά πήγε λίγο καλύτερα από απαίσια μιας και διακόπηκε έτσι άδοξα. 🥲

Έχουμε έναν ταξιτζή στην εντατική ο οποίος πέθανε, έναν έφηβο που πριν τον πατήσει το ταξί και του βγουν τα μέσα του έξω είχε μαχαιρώθει, και μια "ομάδα" καλοθελητών που νομίζουν ότι έκαναν το σωστό που έσπασαν έναν άνθρωπο στο ξύλο.

Ο Πάρης πιστεύω οριακά δεν ξεκίνησε να τους βρίζει, την ειρωνεία όμως στο στοματάκι την είχε ο καλουλης.😝

Μετά από παρατηρητικότητα και πολύ υπομονή βρέθηκε ο αρχικός τόπος εγκλήματος με δώρο ένα πτώμα, καλά πήγε!

Επίσης ο Πάρης πότε θα σταματήσει να φλερτάρει ασύστολα με την Μυρτώ; Πλέον είναι στα πολύ πάνω του. Άργησε λίγο μιας και η Μυρτώ φεύγει αλλααα σημασία έχει ότι εκδηλώθηκε!

Αυτααα για αυτό το κεφάλαιο.
Ελπίζω να σας άρεσε. Αν σας άρεσε αφήστε μου ένα ⭐ και στα σχόλιά σας που ξέρετε ότι τα λατρεύω!

Εμείς θα τα πούμε σύντομα με ένα κεφάλαιο.
Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο λοιπόν,
Σας φιλώ!😘❤️