Ο Πάρης με την Μυρτώ προχωρούσαν με αργά βήματα στο πάρκινγκ του εμπορικού. Πέρασαν τα αυτοκίνητα και έφτασαν στο τέλος -σχεδόν- του πάρκινγκ. Δεξιά κι αριστερά από το μαύρο αυτοκίνητο ο κόσμος ήταν αρκετός. Ο Πάρης σκούπισε το μέτωπό του και έφτιαξε το καπέλο του. Η σημερινή μέρα ήταν η πιο ζεστή απ όλες, πλησίασε στο αυτοκίνητο.
<<Δεν υπάρχει άδεια οδήγησης.>> τους είπε ο Δημήτρης καθώς καθόταν στην θέση του συνοδηγού <<Είμαστε σε εμπορικό. Η μητέρα του παιδιού δεν θα 'ναι μακριά.>> συνέχισε ο Δημήτρης και βγήκε απ το αμάξι.
Κοίταξε στην πίσω θέση, το νεκρό μωρό που ήταν δεμένο στο καρεκλάκι. Η Μυρτώ στάθηκε δίπλα του και πήρε μια βαθιά ανάσα βλέποντας το μωρό, ο Πάρης της έσφιξε το χέρι.
<<Πότε θα μάθουν οι γονείς ότι το αυτοκίνητο δεν είναι babysitter;>> τον ρώτησε.
Έβγαλε από την τσέπη του το θερμόμετρο και το άφησε για λίγο έξω <<Η εξωτερική θερμοκρασία είναι 42 βαθμοί Κελσίου.>>
<<Θα μετρήσεις και την θερμοκρασία μέσα στο αυτοκίνητο;>> του ζήτησε ο Δημήτρης και του άνοιξε την πίσω πόρτα.
Ο Πάρης άφησε το θερμόμετρο στην πίσω θέση και έκλεισε την πόρτα.
<<Πόσα τέτοια κρούσματα είχαμε φέτος;>> τους ρώτησε ο Δημήτρης.
<<Έχασα το μέτρημα μετά το πέμπτο.>> απάντησε η Μυρτώ.
<<Αυτό εδώ είναι το έβδομο.>> δείχνοντας το αυτοκίνητο τους είπε <<Με την διαφορά όμως ότι τα προηγούμενα μωρά έβγαιναν ζωντανά.>>

Ένας άντρας κοντά στα πενήντα φώναζε σπρώχνοντας τον κόσμο που είχε μαζευτεί.
<<Ει...! Τι γίνεται εδώ; Αυτό είναι το αμάξι μου!>> ούρλιαξε σχεδόν και πλησίασε κοντά τους φτιάχνοντας το κουστούμι του.
Ο Δημήτρης έκανε μερικά βήματα προς το μέρος του.
<<Άνοιξε κανείς το αυτοκίνητό μου;>> ρώτησε.
Ο Πάρης με την Μυρτώ τον κοίταξαν.
<<Δημήτρης Γκούμας, απ το αστυνομικό τμήμα. Κύριε, έχετε γιο;>> τον ρώτησε.
Ο άντρας γύρισε το βλέμμα του στο αυτοκίνητο.
<<Ω Θεέ μου, Γιώργο!>> φώναξε και έπιασε το κεφάλι του.
<<Το αυτοκίνητο εσωτερικά έχει 62 βαθμούς Κελσίου.>> ψιθύρισε στην Μυρτώ δείχνοντας της το θερμόμετρο.

Ο άντρας φαινόταν χαμένος, είχε παγώσει και κοιτούσε το αυτοκίνητο. Δεν τον λυπόταν, με τις πράξεις του πέθανε ένα μωρό. Μερικές φορές δεν είναι όλοι κατάλληλοι για να γίνουν γονείς. Όταν ένας φόνος ή ενα ατύχημα αφορούσε παιδί τον έκανε ευάλωτο.
<<Αν δεν είναι μωρά στο αυτοκίνητο, είναι μωρά στην πισίνα. Αυτή την εποχή όλο τέτοια γίνονται.>> η Μυρτώ ξεκίνησε να βγάζει φωτογραφίες.
<<Αυτό είναι το δυσάρεστο.>> είπε ο Πάρης <<Αντώνη τι έχεις να μας πεις για το μωρό;>> ρώτησε και κοίταξε τον άντρα.
<<Το σώμα είναι άκαμπτο. Θα έλεγα ότι πέθανε πριν πολλές ώρες. Αλλά μ αυτόν τον καιρό είναι πιθανό να πέθανε και πριν μια ώρα.>> ανασηκώθηκε και απομακρύνθηκε πηγαίνοντας προς το ασθενοφόρο.
Ο Πάρης έσκυψε δίπλα στην Μυρτώ.
<<Έφερα σεντόνι.>> άπλωσε το χέρι του και της το έδωσε <<Καλύτερα όλα αυτά τα βλέμματα να πιστεύουν ότι το μωρό είναι ακόμα ζωντανό.>> της εξήγησε.
Η Μυρτώ σκέπασε το μωρό και το κράτησε σφιχτά στην αγκαλιά της. Ο Πάρης προχώρησε δίπλα της, έβαλαν το μωρό μέσα στο ασθενοφόρο και το έδεσαν καλά. Βγήκαν έξω και ο Πάρης έκλεισε τις πόρτες. Στάθηκαν να κοιτάζουν το ασθενοφόρο που απομακρυνόταν.
<<Πάμε πίσω στο Εγκληματολογικό. Δυστυχώς έχουμε μια νέα υπόθεση.>> είπε στην Μυρτώ και φόρεσε τα γυαλιά του.

Η Μυρτώ με τον Πάρη στάθηκαν πίσω από την τζαμαρία του ανακριτικού. Αποφάσισαν πως θα ήταν καλύτερα να αναλάβει την ανάκριση ο Δημήτρης.
"Υποτίθεται ότι θα πήγαινα τον Γιώργο στον βρεφονηπιακό. Η γυναίκα μου συνηθίζει να τον πηγαίνει πριν από την δουλειά της. Ήταν ένα δύσκολο πρωινό, το κινητό μου δεν είχε σήμα. Είχα και προβλήματα στο γραφείο, ξέχασα ότι ήταν στο πίσω κάθισμα."
"Πως γίνεται να το ξεχάσατε;" τον ρώτησε ο Δημήτρης.
"Συνήθως η γυναίκα μου, η Βίκυ τον πάει στο σταθμό. Αποσυντονίστηκα, η δουλειά μου απορροφάει όλη μου την προσοχή..."
"Τι είδους δουλειά κάνετε που απαιτεί τόση προσοχή;" τον διέκοψε.
"Είμαι πράκτορας στην επιτροπή τυχερών παιχνιδιών. Δουλεύω 25 ώρες την ημέρα, οκτώ μέρες την εβδομάδα." απάντησε ο άντρας.
"Η γυναίκα σας πόσες ώρες εργάζεται;"
"Δουλεύει τόσο πολύ όσο και εγώ. Ο Γιώργος έδωσε νόημα στην ζωή μας."
"Που είναι η γυναίκα σας τώρα;"
"Είναι στην Πάτρα για δουλειά. Πώς θα της το πω;" κράτησε το κεφάλι του κοιτάζοντας κάτω.

Ο Πάρης βγήκε έξω από την αίθουσα, δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει πως ένας γονιός θα έθετε σε τόσο μεγάλο κίνδυνο το ίδιο του το παιδί. "Μα πως γίνεται να ξεχάσεις το παιδί σου;" μουρμούρισε. Κράτησε τα γυαλιά του και έπαιζε μακριά άκρες όσο προχωρούσε στον διάδρομο. Ένας άντρας τον πλησίασε.
<<Κύριε Μυλωνά, εισαγγελέας Φώτης Μιλτιάδου.>> ο άντρας άπλωσε το χέρι του και αντάλλαξαν χειραψία.
<<Είναι κάτι σημαντικό;>> ρώτησε ο Πάρης και φόρεσε τα γυαλιά του.
<<Είναι.>> απάντησε ο άντρας <<Γιώργος Μακρυγιάννης. Το νεκρό μωρό.>>
<<Δουλεύουμε πάνω σ αυτή την υπόθεση.>>
<<Πόση ώρα έμεινε ο Γιώργος μέσα στο αυτοκίνητο;>> ρώτησε ο εισαγγελέας.
<<Με βάση την ώρα θανάτου, περίπου μια ώρα.>> απάντησε ο Πάρης <<Το ασθενοφόρο έφτασε στις εντεκάμιση το πρωί.>>
<<Εντάξει. Και τι ώρα ξεκινάει την δουλειά του ο Βασίλης Μακρυγιάννης;>>
<<Σύμφωνα με τις ερωτήσεις που του έκανε ο αστυνόμος Γκούμας, στις δέκα.>>
Ο εισαγγελέας ξεφύσηξε <<Μιάμιση ώρα! Έχω ένα παιδί τριών ετών στο σπίτι. Μια φορά τον άφησα στο αμάξι για δύο λεπτά, οχι μιάμιση ώρα και ειδικά με αυτόν τον καύσωνα!>>
<<Ξέρω. Είναι τραγωδία.>> είπε ο Πάρης.
<<Υποθέσεις σαν και αυτές σπάνια φτάνουν στο δικαστήριο. Αυτή θα φτάσει.>>
<<Υπάρχει χειρότερη τιμωρία απ το να χάνεις το παιδί σου;>> αναρωτήθηκε ο Πάρης.
<<Ναι. Η φυλακή, τον θέλω πίσω από τα σίδερα. Την επόμενη φορά που ένας γονιός βγει απ το όχημά του, να κοιτάξει το πίσω κάθισμα πριν κλειδώσει.>>
<<Αυτό δεν αλλάζει την δουλειά μου.>> του είπε και σήκωσε τους ώμους του.
<<Κοιτάξτε, κύριε Μυλωνά. Θέλω όλοι σας να είστε πάρα πολύ προσεκτικοί. Δεν θέλω εκπλήξεις στο δικαστήριο. Να κάνετε εξονυχιστικό έλεγχο μέσα στο αυτοκίνητο. Εντάξει;>>
<<Πάντα αυτό κάνω.>> του είπε και τον έβλεπε να φεύγει.

Έσπρωξε την πόρτα της αποθήκης όπου η Μυρτώ έκανε έρευνα στο αυτοκίνητο, φόρεσε τα γάντια του και πλησίασε. Άναψε τον φακό του και γονάτισε στην θέση του συνοδηγού.
<<Πάρη, το κάθισμα είναι δεμένο σωστά, σε αντίθεση με τα περισσότερα.>> άκουσε την Μυρτώ πίσω του να του λέει καθώς έβγαζε το κάθισμα απ το αυτοκίνητό <<Πάρη, έλα λίγο εδώ.>>
Ο Πάρης σηκώθηκε και στάθηκε πάνω απ το κεφάλι της <<Κοίτα εδώ. Τι βλέπεις;>> τον ρώτησε.
Πήγε το φως του φακού του πάνω στο σημείο που του έδειχνε η Μυρτώ.
<<Τίποτα.>> της απάντησε.
<<Ακριβώς. Δεν υπάρχουν ίχνη στην θέση του αυτοκινήτου από το κάθισμα.>> του εξήγησε.
<<Ίσως δεν μετέφεραν το μωρό με αυτό το αυτοκίνητο.>> υπέθεσε και έσβησε τον φακό του.
<<Ναι...>> μουρμούρισε η Μυρτώ <<Το ίδιο είπε και ο πατέρας.>>
<<Στο άνοιγμα της πόρτας παρατήρησε μια κηλίδα.>>
<<Μυρτώ, τι είναι αυτή η κηλίδα στο άνοιγμα της πόρτας;>>
Έβγαλε την μπατονέτα απ το γιλέκο της και πήρε δείγμα της κηλίδας ρίχνοντας πάνω της λουμινόλη.
<<Αρνητικό για αίμα.>> τον ενημέρωσε.
Ο Πάρης άδειασε τα πνευμόνια του και κούνησε το κεφάλι του.
<<Τι σκέφτεσαι;>> τον ρώτησε η Μυρτώ.
<<Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους.>> της απάντησε και βγήκε έξω από αίθουσα.

Πέρασε την ανοιχτή πόρτα του εργαστηρίου, πλησίασε κοντά στον Γρηγόρη.
<<Τι έχεις για μένα;>> τον ρώτησε ο Πάρης βλέποντας τον να εξετάζει τα δείγματα.
<<Θα είναι έτοιμο σε λίγο κύριε Μυλωνά. Άκουσα πως ο εισαγγελέας τα έχει βάλει με τον πατέρα. Θα τον κατηγορήσουν για φόνο;>>
<<Δεν νομίζω... Μάλλον θα κατηγορηθεί για αμέλεια και για έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο.>> απάντησε στον νεαρό άντρα.
<<Αυτό είναι σαν να τη βγάζει καθαρή με μια ξυλιά!>> ειρωνικά είπε ο Γρηγόρης.
<<Δυστυχώς, δεν είναι στο χέρι μας η δικαίωση.>>
<<Το δείγμα είναι έτοιμο κύριε Μυλωνά.>> έπιασε το χαρτί απ τον εκτυπωτή και το έδωσε στον Πάρη.
Ο Πάρης φόρεσε τα γυαλιά του και διάβασε την ανάλυση.
<<Ο κόκκινος λεκές στο αυτοκίνητο, είναι σιρόπι για το βήχα.>> είπε και έβγαλε τα γυαλιά του.

Στάθηκε δίπλα απ τον Δημήτρη, παρακολουθώντας την συζήτηση που έκανε με την μητέρα. Η γυναίκα φαίνονταν χαμένη.
<<Ζήτησα από τον άντρα μου να κάνει ένα πράγμα. Μόνο ένα!>> έπνιξε τα δάκρυα που ήταν έτοιμα να βγουν <<Σηκώθηκα νωρίς, τάισα τον Γιώργο... Τον άλλαξα και τον έντυσα. Το μόνο που είχε να κάνει ήταν να τον πάει στο σταθμό.>>
<<Κυρία Μακρυγιάννη, πήγατε στην Πάτρα;>> ρώτησε ο Δημήτρης.
<<Ναι, είχα μια δουλειά. Ασχολούμαι με την κηπουρική, η εταιρία μου σχεδιάζει τον κήπο για ένα νέο ξενοδοχείο.>>
<<Με τι μέσο πήγατε;>>
<<Με το αυτοκίνητό μου.>>
<<Συγγνώμη που επεμβαίνω...>> ο Πάρης τους διέκοψε και έβαλε τα χέρια στις τσέπες του <<Υποθέτω ότι έχετε καθισματάκι για το μωρό στο αυτοκίνητό σας.>>
<<Φυσικά. Είναι ο νόμος, είναι υποχρεωτικό. Το έβαλα στο αυτοκίνητο του Βασίλη, πριν φύγω.>>
<<Κυρία Μακρυγιάννη, ο Γιώργος ήταν κρυωμένος;>>
Η γυναίκα σήκωσε το βλέμμα της κοιτάζοντας τον Πάρη.
<<Ναι, είχε έναν ελαφρύ βήχα. Κυκλοφορούσε μια γρίπη στο σταθμό.>>
<<Του δώσατε κάτι γι αυτό;>> συνέχισε ο Πάρης.
<<Σιρόπι για το βήχα. Χθες βράδυ.>> του απάντησε.
<<Σήμερα το πρωί;>>
<<Είναι ένας κανόνας στο σπίτι μας, που λέει ότι μόνο ένας γονιός δίνει φάρμακο στο παιδί. Αλλά είπα στον Βασίλη να του δώσει, αν ο Γιώργος είχε βήχα.>> απάντησε και σκούπισε τα δάκρυά της <<Γιατί;>> τον ρώτησε.
<<Σας ευχαριστούμε που ήρθατε. Τελειώσαμε.>> είπε ο Δημήτρης.
Η γυναίκα σηκώθηκε από την καρέκλα, έξω είδε τον άντρα της να στέκεται στην πόρτα. Πλησίασε γρήγορα κοντά του και τον χτυπούσε με δύναμη στο στήθος.
<<Τι έκανες; Τι πάει λάθος με σένα; Πώς μπόρεσες να τον παρατήσεις στο αμάξι;>> του φώναξε όσο τον χτυπούσε με μανία.
Ο άντρας της άνοιξε τα χέρια του, την έκλεισε σφιχτά στην αγκαλιά του και η γυναίκα έκλαιγε με λυγμούς. Στάθηκαν για λίγο εκεί και ύστερα απομακρύνθηκαν.
Ο Πάρης άφησε την ανάσα που κρατούσε αδειάζοντας τα πνευμόνια του και κοίταξε τον Δημήτρη χωρίς να έχουν κάτι να πουν.

Σήκωσε τα μανίκια του μαύρου του πουκαμίσου, άνοιξε το παράθυρο και στάθηκε εκεί κοιτάζοντας έξω. Έβγαλε τα γυαλιά του και τα κράτησε στο χέρι του. Κατάλαβε δύο χέρια να τον αγκαλιάζουν και χαμογέλασε.
<<Ξέρω πως είναι να χάνεις κάποιον άδικα.>> είπε και την κοίταξε στιγμιαία.
<<Θέλεις να μου μιλήσεις γι αυτό;>> τον ρώτησε κάνοντάς του μασάζ στους ώμους του.
<<Δεν ξέρω αν πρέπει. Βασικά δεν είμαι σίγουρος αν νιώθω έτοιμος να μιλήσω γι αυτό. Το παρελθόν είναι καλό να το αφήνουμε εκεί που ανήκει, στο παρελθόν και να μην το μπερδεύουμε με το μέλλον.>> της απάντησε.
<<Εγώ θα είμαι εδώ όταν νιώσεις έτοιμος να μιλήσεις.>>
Ο Πάρης κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.
<<Όσο δύσκολο και αν είναι να θυμάσαι πως αυτό σε έφτασε μέχρι εδώ. Αυτή η δυσκολία σε έκανε πιο δυνατό.>>
Ο Πάρης γύρισε στο μέρος της, της χάιδεψε το μάγουλο και την φίλησε τρυφερά στο μέτωπο. Η Μυρτώ ένιωσε την αγάπη του και έκλεισε τα μάτια της.
<<Μακάρι να γινόταν να αλλάξω κάποια πράγματα.>> μουρμούρισε.
<<Θα τα φτιάξουμε όλα μαζί.>> του είπε η Μυρτώ και του χαμογέλασε.

Απομακρύνθηκε από κοντά του και κάθησε στην πολυθρόνα δίπλα απ το γραφείο του.
<<Σε λίγο θα έρθει ο Δημήτρης. Καλό θα ήταν να είμαστε τυπικοί αφεντικό.>> του έκλεισε το μάτι πονηρά και βολεύτηκε στην πολυθρόνα.
<<Έχεις δίκιο, ο Δημήτρης τι θέλει εδώ;>> την ρώτησε και κάθησε δίπλα της στην καρέκλα του.
<<Όση ώρα ήσουν με την μητέρα εγώ πήγα στην αποθήκη και εξέτασα το αυτοκίνητο. Στο πορτ-μπαγκάζ βρήκα μια κουβέρτα με κεκτημένο το όνομα "Ηλίας Μακρυγιάννης" και είπα στον Δημήτρη να κάνει μια έρευνα.>> τον ενημέρωσε.
<<Εξαιρετική δουλειά κυρία Νικολάου.>> είπε και φόρεσε τα γυαλιά του.
Άκουσαν το χτύπημα της πόρτας, ο Πάρης σήκωσε το χέρι του κάνοντας νόημα στον Δημήτρη να περάσει μέσα.
<<Λοιπόν, έχω τον ιατρικό φάκελο του Ηλία Μακρυγιάννη. Γεννήθηκε στις 12 Αυγούστου του '17. Θα ήταν τριών ετών σήμερα.>>
Αφησε τον φάκελο πάνω στο γραφείο του Πάρη.
<<Πότε πέθανε;>> ρώτησε η Μυρτώ.
<<Πέρσυ από την νόσο Tay Sachs.>> της απάντησε.
<<Είναι ανίατη.>> έπιασε τον φάκελο στα χέρια του και τον άνοιξε <<Σαν την σκλήρυνση κατά πλάκας. Είναι μια γενετική διαταραχή που οδηγεί στην καταστροφή των νευρικών κυττάρων στον εγκέφαλο και στον νωτιαίο μυελό. Η πιο συνηθισμένη βρεφική ασθένεια Tay Sachs η οποία γίνεται εμφανής σε ηλικία τριών έως έξι μηνών με το μωρό να χάνει την ικανότητα να αναποδογυρίζει, να κάθεται ή να σέρνεται. Στη συνέχεια ακολουθείται από επιληπτικές κρίσεις, απώλεια ακοής και αδυναμία κίνησης ενώ ο θάνατος συμβαίνει συνήθως μέχρι την ηλικία των τεσσάρων ετών.>> τους εξήγησε διαβάζοντας τον φάκελο.
<<Ο γιος ενός συναδέλφου μας, πέθανε από αυτή την αρρώστια. Το καημένο το παιδί. Τυφλώθηκε, δεν κατάπινε και στο τέλος δεν μπορούσε να σηκώσει το κεφάλι του.>> είπε ο Δημήτρης.
<<Δεν μας ανέφεραν ότι είχαν και άλλο παιδί.>> η Μυρτώ κοίταξε τους δύο άντρες.
<<Είναι σκληρό να χάνεις ένα παιδί, φαντάσου δύο!>> απάντησε ο Πάρης.
<<Όμως υπάρχει και κάτι ακόμα...>> ο Δημήτρης έβγαλε από την τσέπη του ένα χαρτί και το έδωσε στην Μυρτώ <<Μίλησα με το εργαστήριο, τα επίπεδα σιροπιού στο αίμα του μωρού είναι φυσιολογικά και δεν υπερβαίνουν την συνιστώμενη δόση.>>
<<Το σιρόπι σε συνδυασμό με τον καύσωνα έκανε το μωρό πιθανόν να αποκοιμηθεί και ο πατέρας του το ξέχασε.>> θεώρησε ο Πάρης.
<<Ίσως. Βρήκαν στον οργανισμό του disulfoton.>> έδειξε τα αποτελέσματα στον Πάρη.
<<Φυτοφάρμακο. Τι δουλειά έχει το φυτοφάρμακο στο σώμα του μωρού;>> απόρησε και άφησε το χέρι πάνω στο γραφείο <<Νομίζω πως ήρθε η ώρα να μάθουμε.>> σηκώθηκε όρθιος και κατέβασε τα μανίκια του.

▪︎ Γειααα σας!!🦉 Σκληρή η υπόθεση αυτή την φορά. Ένα μωρό νεκρό από τον καύσωνα, ένας πατέρας και μια μητέρα που δουλεύουν παραπάνω απ το κανονικό και καταλήγουν να ξεχνάνε το μωρό στο αυτοκίνητο.

Ο Πάρης σε αυτή την υπόθεση δεν φαίνεται να περνάει και πάρα πολύ καλά, κάπου λίγο δυσκολεύεται. Γενικά υπάρχει μια ευάλωτη καταστασούλα.

Επίσης, πολύ μυστήριο ρε παιδί μου αυτός ο άνθρωπος, ποιος ξέρει ποιός χαμός του στοίχισε τόσο. Αλλά πλάκα στην πλάκα έχει δίκιο καλό είναι το παρελθόν να το αφήνουμε εκεί που είναι και να μην το μπλέκουμε καθόλου με το μέλλον μας.

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο.
Αν σας άρεσε αφήστε μου ένα ⭐ και τα σχόλια σας που ξέρετε ότι τα λατρεύω!

Εμείς θα τα πούμε σύντομα με ένα νέο διορθωμένο κεφάλαιο. 💕

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο λοιπόν
Σας φιλώ!😘❤