Κοιτούσε την Μυρτώ που έριχνε το πράσινο μείγμα στο καλούπι, όταν στέγνωσε άφησε την Μυρτώ να το εξετάσει.
<<Έχεις δίκιο. Είναι κάτι σαν μπογιά παλιάς σχολής.>> του έδωσε το δείγμα και ο Πάρης το κοίταξε με τον μεγεθυντικό φακό <<Αλγινικό άλας. Τα βιβλία γράφουν ότι το χρησιμοποιούσαν το '70 για να φτιάχνουν εκμάγεια και ειδικά εφέ.>> τελείωσε την πρότασή της.
<<Αυτά είναι τ αποτυπώματα του πατέρα του.>> είπε στην Μυρτώ και την κοίταξε <<Τα φύτευε για δικά του.>>
<<Αυτός ο τύπος είναι δαιμόνιος! Κάθε φόνος μας οδηγεί σε κάποιον νεκρό!>>
<<Μυρτώ, άλλο να λέω εγώ ότι ο Σταματίου είναι έξυπνος, δεν θέλω να το λένε και άλλοι άνθρωποι.>>
<<Το έπιασα.>> του είπε και κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.
<<Τα αποτελέσματα απ την τρίχα που βρήκες;>> την ρώτησε και έβγαλε τα γάντια του.
<<Είναι η αμέσως επόμενη ανάλυσή μου.>> του απάντησε.
<<Ειδοποίησέ με.>> πήγε στην πόρτα, κοντοστάθηκε και γύρισε στο μέρος της <<Δεν ήξερα ότι έχεις ανιψιά.>>
Η Μυρτώ του χαμογέλασε και έκανε μερικά βήματα πλησιάζοντας κοντά του.
<<Να σου πω ένα μυστικό;>> ψιθύρισε στ αυτί του και ο Πάρης ανατρίχιασε, του είχε κοπεί η ανάσα <<Δεν έχω αλλά έπρεπε να σκεφτώ κάτι έξυπνο.>> απομακρύνθηκε και σήκωσε τους ώμους της.
<<Με εντυπωσιάζεις.>> της ψιθύρισε και να ήθελε δεν μπορούσε να βγάλει φωνή. Η Μυρτώ τον έκανε να τα χάνει. Βγήκε γρήγορα απ το εργαστήριο και άδειασε τα πνευμόνια του.

Πέρασε στο απέναντι εργαστήριο που ήταν η Κατερίνα.
<<Έχασα κάτι;>> την ρώτησε και κοίταξε την οθόνη του υπολογιστή.
<<Ένα παιδικό αποτύπωμα σε μια κάρτα απ αυτές που μου έφερε η Μυρτώ.>> του έδειξε το αποτύπωμα στην οθόνη.
<<Καθαρό. Σαφές. Ανώνυμο.>> της είπε.
<<Ο Γκούμας δεν βρήκε αποτύπωμα της μικρής Εμμανουέλας. Ούτε πιστοποιητικό γέννησης ή θανάτου. Θα χρησιμοποιήσω τ αποτυπώματα του παιδιού που ζούσε στο σπίτι των Σταματίου.>> του εξήγησε.
<<Θα είναι του δικαστή.>> γεμάτος σιγουριά της είπε.
<<Η ανάλυση αποδεικνύει ότι ο δικαστής Ευθυμίου είναι...>>
<<Ο Μάνος Σταματίου.>> συνέχισε την πρότασή της Κατερίνας.
Το κινητό του χτύπησε και το κοίταξε.
<<Είναι η Μυρτώ.>> παραξενεμένος είπε, κοίταξε απέναντι και η Μυρτώ του έκανε νόημα να πάει κοντά της <<Έλα.>> είπε στην φίλη του και τον ακολούθησε.

Έσπρωξε την πόρτα και πέρασε μέσα
<<Σ ακούμε Μυρτώ.>>
<<Η τρίχα που βρήκαμε στο δωμάτιο της Εμμανουέλας Σταματίου, Είναι γυναικεία.>> τους είπε.
<<Δεν με κάλεσες γι αυτό έτσι;>> την ρώτησε και έφτιαξε τα γυαλιά του.
<<Πήρα την πρωτοβουλία να συγκρίνω την τρίχα με εκείνη στην μπανιέρα στον τόπο εγκλήματος. Υπάρχει απόλυτη ταύτιση.>> του έδωσε το χαρτί που κρατούσε <<Το DNA είναι πανομοιότυπο.>>
<<Ο αδερφός της την φύτεψε εκεί;>> απόρησε η Κατερίνα.
<<Όχι ακριβώς. Εκείνος την φύτεψε εκεί, φύτεψε την δικιά του τρίχα.>> προσπαθούσε να της εξηγήσει.
<<Ο Σταματίου; Είναι γυναικεία τρίχα.>> είπε η Κατερίνα στην Μυρτώ.
<<Με ενδογενή τεστοστερόνη. Η Εμμανουέλα έπαιρνε ορμονικές ενέσεις.>>
<<Γιατί;>> την ρώτησε ο Πάρης συνεχίζοντας να διαβάζει το χαρτί μπροστά του.
<<Η θεωρία μου; Αλλαγή φύλου.>> απάντησε στον Πάρη <<Όταν πήγαμε στο σπίτι, είδα πολλές φωτογραφίες της Εμμανουέλας αλλά τίποτα του Μάνου. Το μόνο στοιχείο ύπαρξης του Μάνου είναι οι κρυμμένες κάρτες.>>
<<Δεν υπάρχει πιστοποιητικό γέννησης ή θανάτου της Εμμανουέλας.>> συμπλήρωσε ο Πάρης <<Ο Μάνος σκότωσε την Εμμανουέλα αλλά δεν την δολοφόνησε.>>

<<Αυτό μας κρύβατε; Ότι η κόρη σας, είναι τώρα ο γιος σας;>> ρώτησε ο Πάρης καθώς στεκόταν όρθιος στο σαλόνι του παλιού σπιτιού.
Η ηλικιωμένη γυναίκα είχε σκύψει το κεφάλι της και δάγκωνε νευρικά τα χείλη της.
<<Η Εμμανουέλα όταν έφυγε γύρισε ως πολύ περίεργος και άγνωστος άντρας. Δεν τον άφησα να μείνει εδώ. Όχι, όχι έτσι!>> τον κοίταξε και τόνισε τις τελευταίες της λέξεις.
<<Κυρία Σταματίου, πιστεύουμε ότι ο γιος σας δολοφόνησε τρείς ανθρώπους.>> ξεκίνησε να της λέει <<και ζει με ψεύτικη ταυτότητα ως δικαστής Γρηγόρης Ευθυμίου. Χρειάζομαι την άδειά σας για να συλλέξω μερικές τρίχες απ το υπνοδωμάτιο της Εμμανουέλας για να τις παρουσιάσω στο δικαστήριο.>>
Η γυναίκα κάθησε σκεπτική για λίγα δευτερόλεπτα <<Κάνε ο,τι χρειάζεται.>> του ψιθύρισε.

Κρατούσε στο χέρι του το διάφανο σακουλάκι με τις τρίχες μέσα, το κούνησε κοιτάζοντάς το καλύτερα. Χαμογέλασε και μπήκε στην αίθουσα του ανακριτικού. Είδε απέναντί του τον δικαστή Ευθυμίου- τον κατά συρροή δολοφόνο Μάνο Σταματίου. Τώρα πια τον είχε στο χέρι. Τράβηξε την καρέκλα και κάθησε.
<<Πήραμε αυτές τις τρίχες απ το παιδικό σου δωμάτιο, όταν ήσουν η Εμμανουέλα.>> σήκωσε ψηλά το σακουλάκι και του το έδειξε.
Ο Μάνος έκανε το σώμα του μπροστά και ακούμπησε τα χέρια του στο τραπέζι <<Στους γονείς μου είπαν ότι είχα "ενδοκρινολογικό επαμφοτερισμό". Τα χρωμοσώματα μου έλεγαν "θηλυκό"... Αλλά το σώμα μου δεν ήταν σίγουρο. Οι γιατροί είπαν στους γονείς μου να με μεγαλώσουν όπως έκριναν αυτοί σωστό...>> έκανε το σώμα του πίσω <<Δυστυχώς διαφώνησαν.>>

<<Οπότε, ήσουν κορίτσι όταν ήσουν μέσα στο σπίτι και αγόρι όταν έβγαινες έξω στον κόσμο;>> τον ρώτησε και σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του.
<<Τα κατάφερνα...>> κούνησε το κεφάλι του <<Μέχρι...>> έσκυψε ενοχικά το κεφάλι του <<εκείνη την νύχτα.>> έκρυψε το κεφάλι του ανάμεσα στα χέρια του <<Ένα αγόρι, θα έσωζε τον πατέρα του.>>
<<Έκανες ο,τι καλύτερο μπορούσες.>> ήταν ειλικρινής μαζί του <<Κατέθεσες εναντίον τους.>> συνέχισε ο Πάρης.
<<Ν...Ναι...>> κόμπιασε και τραύλισε <<Αφέθηκαν ελεύθεροι.>>
<<Και εσύ ξεκίνησες να ταυτίζεσαι με τους δράστες...>> ο άντρας στην πρόταση του Πάρη χαμογέλασε. Ο Πάρης μισόκλεισε απορημένος τα μάτια του <<Γιατί χαμογελάς;>> τον ρώτησε.
<<Νιώθω άνετα.>> του ψιθύρισε <<...που το μοιράζομαι αυτό μαζί σου.>> κοίταξε για λίγο αλλού <<Η μητέρα μου δεν ήθελε ούτε να τ ακούει. Πάρα την θέλησή της, έκοψα τα μαλλιά μου και άρχισα να φοράω φαρδιά ρούχα. Χοντρά παπούτσια. Αν γινόμουν αρκετά σκληρός κανένας ποτέ δεν θα μου έκανε κακό. Πήγα στην κλινική και έγινα άντρας.>>
Τον παρατηρούσε, έπαιζε νευρικά με την βέρα του στον παράμεσο και όσο του μιλούσε τα χείλη του έτρεμαν.
<<Αλλαγή φύλου. Δεν έγινες απλώς ένας άντρας. Έγινες δικαστής, πιο ισχυρός απ αυτό δεν γίνεται.>> ο Μάνος κουνούσε το κεφάλι του <<Αλλά τίποτα απ όλα αυτά δεν έλυσε τα προβλήματά σου. Αλλιώς δεν θα σκότωνες τρεις αθώους άντρες.>>

Έπιασε το χαρτί του εντάλματος και σηκώθηκε όρθιος πηγαίνοντας κοντά του <<Έχω ένταλμα να πάρω δείγμα του DNA σου.>> άφησε το χαρτί μπροστά στον άντρα και έβγαλε από την εσωτερική του τσέπη το δείγμα για να του πάρει DNA.
<<Η ταυτότητα είναι κάτι τόσο ρευστό, Πάρη.>> του είπε.
Ο Πάρης πλησίασε την μπατονέτα μπροστά στο στόμα του.
<<Μου επιτρέπεις;>> άπλωσε το χέρι του, ο Πάρης το σκέφτηκε για λίγο και του το έδωσε. Πήρε δείγμα στον εαυτό του, έκλεισε το καπάκι και το έδωσε στον Πάρη. Σε όλη την διαδικασία δεν σταμάτησε να κοιτάζει τον Πάρη.
Έβαλε το δείγμα στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του.
<<Θα σε δω στο εργαστήριο.>> του είπε πιάνοντας το ένταλμα και ξεκίνησε να μαζεύει τα χαρτιά του.
<<Δεν αναρωτιέσαι την ημερομηνία γέννησής σου; Έξι Απριλίου 1980.>>
<<Όχι.>> του απάντησε ο Πάρης και έκλεισε τον φάκελο.
<<Γιατί δεν σε σκότωσα αφού ήσουν ο επόμενος;>>
<<Όχι, δεν έχω χρόνο να αναρωτιέμαι για τέτοια.>> άνοιξε την πόρτα και κράτησε τον φάκελο.
<<Έχω βρει το επόμενο θύμα μου, αν είσαι περίεργος.>>
Ο Πάρης στάθηκε στην πόρτα και γύρισε να τον κοιτάξει.
<<Δεν έχει σημασία Μάνο. Θα είσαι στην φυλακή.>> του είπε και έκλεισε την πόρτα. Κάνοντας νόημα στον αστυνομικό να μπει στην αίθουσα.

Τρείς μέρες αργότερα και έμπαινε μέσα στο δικαστήριο που θα δικαζόταν η υπόθεση του Μάνου Σταματίου. Πλησίασε κοντά στην Μυρτώ που στεκόταν σε μια άκρη.
<<Τι συμβαίνει; Νόμιζα ότι η υπόθεση του Σταματίου εκδικαζόταν στις οκτω.>> απόρησε και την κοίταξε.
<<Είναι τόσο γελοίο! Έπρεπε να κάνουν εξαίρεση σ αυτή την δική. Είναι τρείς φόνοι. Αυτός ο άντρας εκεί...>> του έδειξε με τον βλέμμα του τον υπάλληλο του δικαστηρίου <<είπε ότι ο Σταματίου θα υπερασπιστεί τον εαυτό του. Τέτοιες περιπτώσεις είναι τελευταίες στο πινάκιο.>>
Ξεφύσηξε και βγήκε φουριόζος απ την αίθουσα, περπάτησε γρήγορα προς την αίθουσα που κρατούνταν ο Μάνος Σταματίου. Έδειξε την κάρτα του στον αστυνομικό και βρήκε την αίθουσα. Άνοιξε την πόρτα και αντίκρισε την άδεια καρέκλα με τα ρούχα φυλακής πάνω της και το βραχιόλι με τα στοιχεία του. Έπιασε το βραχιόλι και κοίταξε την Μυρτώ που στεκόταν πίσω του.

Κοίταξε στο λάπτοπ του την κάμερα από την έξοδο του δικαστηρίου από εκεί πέρασε ο Σταματίου δείχνοντας μια ταυτότητα.
<<Καθαρός, περιποιημένος, με κουστούμι κανείς δεν τον πρόσεξε από κοντά.>> είπε πίσω του ο Δημήτρης <<Θα είχε πλαστή ταυτότητα.>> υπέθεσε.
<<Είχε την δικιά μου ταυτότητα.>> κατάλαβε ο Πάρης <<Μου την πήρε στο δικαστήριο τότε μαζί με τα πράγματά μου. Την έβγαλε φωτοτυπίες και την άλλαξε με μια δικιά του φωτογραφία, από το πρόγραμμα ταυτοτήτων του σχολείου του γιού του και έτσι πέρασε απαρατήρητος με το όνομα μου στο χέρι του.>>

Έπιασε το βαλιτσάκι του, έκλεισε το φως του γραφείου του και βγήκε έξω.
<<Πας σπίτι;>> τον ρώτησε η Μυρτώ και περπάτησε δίπλα του.
<<Ναι. Ξέρουν που θα με βρουν.>> της απάντησε.
<<Ξανακοίταξα τους φακέλους των θυμάτων του Σταματίου. Πιστεύω πως έκανε κάποιο λάθος. Ξέρεις κάθε θύμα στα μυνήματα αυτοκτονίας τους λένε "Θέλω να πω σ αγαπώ στην μητέρα μου"...>> ο Πάρης σταμάτησε και την κοίταξε <<Ο Αποστόλης Χαρίτου δεν είχε μητέρα. Πέθανε στην γέννηση του παιδιού της.>>
Ο Πάρης σκέφτηκε για λίγο χωρίς να μιλάει <<Ποτέ δεν κάνει λάθος.>> της είπε και έφυγε τρέχοντας σχεδόν από κοντά της.

Προχωρούσε σιγά σιγά και πάρα πολύ προσεκτικά στο σπίτι της Ιζαμπέλας Σταματίου. Κρατούσε το όπλο και σταμάτησε μπροστά απ την μισάνοιχτη πόρτα. Κοίταξε μέσα χωρίς να μπορεί να διακρίνει κάτι λόγω του σκοταδιού που υπήρχε. Έσπρωξε την πόρτα με τον αγκώνα του και μπήκε στο σπίτι, κλείνοντας πάλι με τον ίδιο τρόπο την πόρτα. Με το άλλο του χέρι άναψε τον φακό του και περπάτησε αργά στον χώρο. Δεξιά του, είδε την ηλικιωμένη γυναίκα να κάθετε στην τραπεζαρία με γυρισμένη την πλάτη της.
<<Κυρία Σταματίου;>> είπε, κράτησε το φως σταθερό πάνω της και αφού δεν πήρε απάντηση πλησίασε κοντά της. Στο στήθος της, απ την μεριά της καρδιάς είχε καρφωμένο ένα μαχαίρι και τα ανοιχτά της μάτια είχαν τον φόβο αποτυπωμένα σαν τελευταία εικόνα. Μπροστά της ήταν το σερβιρισμένο φαγητό. Την άφησε πίσω του και συνέχισε στο υπόλοιπο σπίτι. Στο τέλος του διαδρόμου είδε την πόρτα του μπάνιου ανοιχτή. Έσπρωξε την πόρτα και είδε μπροστά του τον Μάνο Σταματίου νεκρό μέσα στην μπανιέρα, δίπλα του ένα κασετοφωνάκι. Ο Πάρης έσκυψε και πάτησε το play.
"Το όνομά μου είναι Μάνος Σταματίου. Μένω στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Κολωνάκι. Είμαι σαράντα χρόνων και θα αυτοκτονήσω. Θα ήθελα να πω "Σ αγαπώ." στην μητέρα μου Ιζαμπέλα. Λυπάμαι πολύ, δεν ήθελα να το περάσεις αυτό. Απλά δεν μπορώ να το κάνω άλλο αυτό, δεν αντέχω. Έχω χάσει την ελπίδα μου." η κασέτα τελείωσε με τον πυροβολισμό. Στο πάτωμα είδε πεταμένο ένα χαρτί, το σήκωσε. Ήταν το πιστοποιητικό γέννησής του. Το διάβασε, πρώτα έγραφε το όνομα "Εμμανουέλα Σταματίου." και μετά την ημερομηνία γέννησής του "Εξι Απριλίου 1980". Το επόμενο θύμα του ήταν ο ίδιος του ο εαυτός. Ο Πάρης έκλεισε τα μάτια του αδειάζοντας τα πνευμόνια του.

Η ώρα ήταν περασμένες έντεκα. Καθόταν στην καρέκλα του και σκεφτόταν την υπόθεση. Δεν ήθελε να έχει αυτή την κατάληξη, το πρόβλημα του Σταματίου δεν ήταν μόνο ο θάνατος του πατέρα του αλλά και η μη ολοκληρωτική αποδοχή του απ την μητέρα του. Άραγε, θα μπορέσει ποτέ το ανθρώπινο είδος να κατανοήσει πλήρως και να αποδεχτεί την διαφορετικότητα; Η πόρτα χτύπησε διακόπτοντας την σκέψη του. Η Μυρτώ στεκόταν στην πόρτα.
<<Έφερα το σακάκι σου.>> του χαμογέλασε.
<<Πέρασε μέσα.>> της είπε.
<<Σήμερα έχεις γενέθλια και εσύ κάθεσαι εδώ;>> τον ρώτησε και βολεύτηκε στην καρέκλα.
<<Η υπόθεση ήταν πιο σημαντική...>> τράβηξε την καρέκλα του και κάθησε δίπλα της <<Εσύ γιατί κάθεσαι εδώ;>>
<<Αναρωτιόμουν κάτι, θέλω την άποψή σου.>> του χαμογέλασε και έβαλε το χέρι της πάνω απ το δικό του.
<<Τι;>> γύρισε να την κοιτάξει.
<<Εσένα οι γονείς σου πιστεύεις θα σε δεχόταν αν ήσουν διαφορετικός; Θέλω να πω πως ο Μάνος Σταματίου έκρυβε τον πραγματικό του εαυτό απ την μητέρα του. Δεν είναι άδικο;>>
Δεν της απάντησε κατευθείαν, κοίταξε το κενό <<Εμένα οι γονείς μου με έμαθαν να είμαι ελεύθερος. Ο,τι και αν γίνω ο,τι και να είμαι, με έμαθαν να σέβομαι την σεξουαλικότητα κάθε ανθρώπου. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην την χαίρεσαι.>> της απάντησε και η Μυρτώ του έσφιξε το χέρι <<Και μιας που είπαμε για την ζωή που είναι μικρή. Θες να έρθεις απ το σπίτι μου;>>
<<Τώρα;>> απόρησε η Μυρτώ.
<<Ναι γιατί τι είναι τώρα;>> της έσφιξε το χέρι και την κοίταξε.
<<Τώρα είναι η ώρα να σβήσετε την τούρτα σας κύριε Μυλωνά!>> η Μυρτώ πλησίασε στο αυτί του <<Happy Birthday mr. President.>> του ψιθύρισε και απομακρύνθηκε από κοντά του.

Πλησίασε κοντά στους υπόλοιπους που του τραγουδούσαν το τραγούδι γενεθλίων.
<<Σπίτια δεν έχετε; Να ξέρετε πως δεν υπογράφω υπερωρίες σήμερα.>> αστειευτηκε και σηκώθηκε όρθιος.
<<Ευχή!>> του φώναξε η Μυρτώ.
Ο Πάρης έκανε ευχή και έσβησε το κεράκι, όσο κοίταζε την Μυρτώ.
<<Σας ευχαριστώ!>> τους είπε χαμογελαστός.
<<Ιδέα της Μυρτώς.>> η Κατερίνα του είπε αφήνοντας την τούρτα πάνω στο γραφείο του.
<<Σ ευχαριστώ Μυρτώ.>> πέρασε το χέρι του μέσα απ τα μαλλιά του.
Η Μυρτώ κούνησε το κεφάλι της και του γέλασε χαϊδεύοντας του το μπράτσο καθώς περνούσε δίπλα του.

▪︎ Γειααα σας!!🦉 Κάπως τα πράγματα ήταν λιγάκι μπερδεμένα. Ο Μάνος Σταματίου κατέληξε να σκοτώνει ανθρώπους για δύο λόγους, ο ένας και βασικός ήταν η δολοφονία του πατέρα του και ο άλλος ήταν η μη αποδοχή του από την μητέρα του.

Πόσο δίκιο έχει ο Πάρης για την διαφορετικότητα. Και πόσο μ αρέσουν οι συζητήσεις που κάνουν αυτοί οι δύο.

Η Μυρτώ του έκανε έκπληξη με τούρτα, άλλο που δεν θέλει και αυτή 😜

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο αν σας άρεσε αφήστε μου ένα ⭐ και τα σχόλια σας που ξέρετε ότι τα λατρεύω!

Εμείς θα τα πούμε σύντομα με ένα νέο κεφάλαιο.
Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο λοιπόν
Σας φιλώ!😘❤